Is It a Monster? [+Vivienne Williams]

"Nee, Shaw. Laat dat, ik heb er nu geen tijd voor. Hey, luisteren!" Lichtelijk gefrustreerd gooide de brunette een kussen in de richting van het kleine biggetje, dat met opvallende flexibiliteit omhoog sprong en het aankomende projectiel ontweek. Met een zacht geknor sprong hij erop en ging liggen. "Fine, blijf daar maar liggen. Dan kan ik tenminste doorwerken," gromde de brunette naar haar pokémon.
Vivienne was druk bezig geweest met haar team te ordenen en uit te vogelen wie ze meer moest gaan trainen voor een aankomende gymbattle. Immers had ze er nog maar één te gaan hier in Kalos, voordat ze door kon gaan in Hoenn, maar ze wilde dit wel goed doen. En daarvoor moest ze veel trainen. Vooral de kleine shiny Tepig die momenteel achter haar lag. De laatste gym was een Ice type gym, dus was een Tepig de ultieme pokémon die ze ervoor kon gebruiken. Helaas was de pokémon nogal lastig, ondanks dat deze de hele tijd achter haar aan liep en bij haar wilde zijn. Het werd haar op dit soort momenten vaak te veel, maar terug in z'n pokéball gaan weigerde hij dan ook wel weer.
De brunette zuchtte en gaf 't op voor vandaag, ze zouden wel een wandeling gaan maken, misschien dat dat zou helpen. Om geld te besparen sliep ze in een tentje rond de Terminus Cave, aangezien ze was krap bij kas begon te komen door alle hotelletjes die ze huurde om te overnachtten. Ze rekte zich uit, terwijl ze uit de tent kroop en direct schoot Shaw langs haar heen en ging vrolijk voor haar zitten. Met een geïrriteerde zucht liet ze haar meest vertrouwde pokémon tevoorschijn komen. Fiora glimlachte toen ze haar trainer zag en gaf d'r een knuffel. "Blij je weer te zien, Fiora," zei Vivienne zachtjes. Ze voelde zich altijd zo vertrouwd bij haar Gardevoir, één van de vele shiny pokémon die ze had, maar de eerste die ze ooit had gevangen hier in Kalos. Zonder iets te zeggen, wandelde ze in de richting van de grot.
In de verte hoorde ze een bekende stem en terwijl ze dieper de grot in liep en haar ogen begonnen te wennen aan het licht, merkte ze dat ze een zeer positieve aura rond Fiora voelde. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de blondine zag zitten en voordat ze iets kon zeggen was ze beide haar pokémon kwijt. Fiora was in de richting van de kleine Ralts geschoten, het was immers haar zoontje en sinds ze die aan Cecille hadden gegeven had ze hem niet meer gezien. Shaw daar in tegen was gaan kijken bij alle grote stoere pokémon en deed een poging om zelf stoer over te komen, door een klein vlammetje uit zijn neus te schieten. Vivienne zuchtte en liep in de richting van de blondine. "Hey," zei ze met een iets wat onwennige glimlach op d'r gezicht. "Ye... Sorry," verontschuldigde ze zich daarna voor haar pokémon.

Fiora was helemaal blij toen de kleine Ralts op en neer sprong en tilde de pokémon met alle vreugde op. Ze gaf haar zoontje een knuffel en begon, voor de verandering, in hun eigen taaltje tegen elkaar te praten. Het was lang geleden dat Vivienne de pokémon taal van de Gardevoir had gehoord, aangezien ze vaak genoeg gewoon in de 'mensen-taal' tegen elkaar spraken. Ze glimlachte eventjes bij het zien van het stelletje en hoopte stiekem dat ze de Ralts ook zijn vader weer eens kon laten zien. Maar Jace was al weer eventjes verdwenen, op reis zoals altijd, dus dat zat er binnenkort niet in. Ze draaide zich naar de blondine, die het zo te zien niet erg vond en haar zelfs uitnodigde om erbij te komen zitten. Met een dankbare glimlach nam ze dat aan en met haar benen gekruist ging ze om de rotsachtige ondergrond zitten. "Bedankt, deze kleine man is een handvol werk," zei ze, terwijl de Tepig's aandacht voor een grote, voor haar onbekende, pokémon weer verdwenen was en hij op haar schoot ging zitten. "Ik ben veel jonge pokémon gewend, maar dit mannetje is toch wel wat anders," zei ze met een zucht. "Trouwens, mag ik vragen wat dat voor een pokémon is?" vroeg ze daarna, terwijl ze knikte naar de grote rode kater.

Het enige geluk dat ze had met jonge pokémon was dat ze snel in slaap vielen als er te veel excitement was en dat was nu zeker het geval. Ze hadden vandaag al genoeg liggen stoeien, toen Shaw probeerde om haar papieren te jatten en in brand te steken; de reden waarom ze een kussen naar 'm had gegooid. Het kleine gele varkentje had zichzelf te goed gedaan op haar schoot en verwarmde deze nu geleidelijk. Vivienne keek op naar Cecille toen deze wat vroeg en dacht eventjes na. "Nog geen half jaar, geloof ik. Ik heb helaas nog niet veel tijd gehad om 'm te trainen, was nogal te druk bezig met de rest van m'n team en een langdurige vakantie," legde ze uit. "Maar hij lijkt wel geobsedeerd met me te zijn, volgt me overal, laat me niet alleen en ik zweer hartje te hebben gezien in z'n ogen," zei ze met een zacht gegrinnik.
Vlak daarna legde Cecille uit over haar eigen pokémon, wat blijkbaar een Incineroar was. Een Alola Pokémon. Ze had zelf een paar baby pokémon uit de regio gehad en de naam Litten liet zeker een belletje rinkelen, maar ze wist niet dat dit de laatste evolutie was. "Mag ik?" vroeg ze, terwijl ze haar pokédex erbij pakte. "Hoe is het er verder mee?" vervolgde ze daarna.

Vivienne glimlachte eventjes toen Cecille zei dat het haar deed denken aan haar eigen 'kleine man'. Ja, zo iets kon ze zich best voorstellen, iedereen die ze was tegen gehouden had tenminste wel één jonge pokémon gehad en daarvoor gezorgd. Ze hoopte gewoon dat Shaw niet al te lang dit gedrag zou gaan voortonen, want anders moest ze al haar spullen fireproof gaan maken en dat was een hel om te doen. "Laten we hopen dat het beter gaat als hij evolueert" zei ze rustig, terwijl ze de Tepig op haar schoot een aai gaf. Zo was hij best lief, als hij lag te slapen en ondertussen haar schoot heerlijk verwarmde. Ze had tenminste een persoonlijk kacheltje zo.

Cecille vond het blijkbaar niet erg als ze de Incineroar scande en snel pakte ze haar pokédex erbij. This Pokémon has a violent, selfish disposition. If it's not in the mood to listen, it will ignore its Trainer's orders with complete nonchalance. Ze keek toen ze de robotstem van haar Pokédex de woorden hoorde uitspugen. "Klinkt niet als een makkelijke pokémon," gaf ze eerlijk toe, terwijl ze haar blauwe ogen over de sterk uitziende pokémon liet glijden.
Al snel werd haar aandacht teruggetrokken naar de blondine, toen die zei dat het wel z'n gangetje ging en dat ze net de vijfde gym verslagen had. "Gefeliciteerd!" zei ze met een grote oprechte glimlach. "Met mij gaat 't goed, redelijk ontspannen. Ik heb een paar maanden in Sinnoh gezeten, bij een pleeggezin waar ik vroeger een lange tijd bij heb gewoond," legde ze daarna uit. "Bij hun heb ik de kneepjes van het coördineren geleerd," vervolgde ze daarna.

Vivienne lachte zachtjes toen Cecille zei dat het helemaal niet klopte wat de pokédex zei, in tegenstelling tot haar pokémon. "De pokédex geeft een algemene weergave hè. Het wilt niet altijd zeggen dat het klopt," zei ze op een rustige toon. Zelf had ze immers een gevaarlijke Garchomp, die het leuk vond om als schoothondje te functioneren. Dat klopte ook totaal niet met wat de pokédex erover vertelde. "Leuk dat je 'm naar je vader hebt vernoemd trouwens. Dat jullie een sterke band?" vroeg ze, hopend dat het geen foute vraag was. Immers wist ze niet zo heel erg veel van Cecille en ze wilde geen fouten dingen zeggen.
De blondine nam het complimentje gelukkig goed aan en reageerde daarna enthousiast over wat ze zelf gezegd had. Toch kon ze licht zien dat er wat woorden waren opgevallen. "Vragen stellen mag altijd hè," zei ze met een knipoog. Door alles wat haar overkomen was, was ze redelijk goed geworden in mensen lezen, al wist ze dat ze er soms nog wel eens naast zat. Immes was ze redelijk open geworden de laatste tijd en was ze er niet bang voor dat Cecille iets fouts zou doen met de informatie die ze zou geven.
De brul die ze hoorde, deed Vivienne alert omkijken. Ook Fiora stond meteen scherp, ze teleporteerde, met Adrian nog in d'r handen, voor de twee trainers en scande de omgeving. Wat was er gaande?