A New Ranger [+ Vivienne Williams]

Aangezien ze toch nog eventjes in Hoenn was gebleven, had Vivienne besloten om nog wat meer te gaan trainen. Zodra ze terug gingen naar Kalos, stond hun de taak te wachten van de volgende gym uitdagen en daar wilde ze graag klaar voor zijn. Een glimlach stond op haar gezicht terwijl de Charizard haar vleugels uitklapte. Om haar nek hing een andere Mega stone dan normaal. "Goed Enya, je kent het plan. Vandaag wil k gaan uitproberen hoe je andere mega vorm je staat, begrepen?" De Charizard brulde een antwoord, Vivienne kon Enya lang genoeg om te weten dat dat een ja was. Ze glimlachte en legde haar hand op de Keystone die om haar nek hing.
Niet veel later stond er een grotere oranje Charizard voor haar neus, duidelijk meer gericht op snelheid dan op kracht. Rustig pakte ze haar pokédex erbij om te zien wat die vertelde over deze vorm van haar pokémon. When Mega Evolved as Mega Charizard Y, this Pokémon becomes more sleek and expansive in appearance, but retains its normal coloration. However, it now has white pupils. It has three pointed horns on the back of its head, the middle of which is longer. Its shorter snout has larger fangs and a ridge on the nose. Its neck is shorter and its hands are much smaller, but its torso and legs are longer. Small wings develop on its wrists, while the ones on its back become larger and now have ragged edges. The back of its tail has a large thorn at the base and three smaller ones near the tip, which now burns with a longer flame. Mega Charizard Y is said to have incredible flying prowess, being able to reach incredible heights. Ze had dus inderdaad gelijk. "Goed gedaan Enya, dat was het voor vandaag. Zullen we eens kijken welke snelheden je kan bereiken?" Met een kleine sprong, lande ze in de nek van de Mega Charizard Y, die zich afzetten tegen de grond en de lucht in schoot.

Het duurde inderdaad opvallend kort voordat Enya landen in Petalburg City. Wat mensen schoven achteruit toen de Mega Charizard landen en enkele kwamen nieuwsgierig dichterbij en begonnen vragen te stellen aan Vivienne, die iets wat verlegen probeerde om op alles antwoord te geven.

Ze stak haar hand op toen ze overladen werd door vragen en excuseerde zichzelf eventjes. Ze liet haar pokémon terugkeren, die inmiddels weer terug veranderd was naar d'r gewone vorm. "Sorry mensen, ik ben bang dat ik er echt vandoor moet nu," zei ze, terwijl ze tussen de mensen door schoot en het dichtsbijzijnde cafeetje indook. Ze zuchtte eventjes toen ze de deur achter zich sloot en keek om zich heen. Er zat een jongen, iets ouder dan haar, eenzaam op een bankje naar buiten te kijken. Op de tafel lag een gebroken kopje op een schoteltje. Met een kleine glimlach liep ze naar hem toe. "Mag ik erbij komen zitten?" vroeg ze vriendelijk aan de witharige jongen.

Ze glimlachte toen ze toestemming kreeg om te gaan zitten en schoot snel op een stoel. "Dank je, ik werd een beetje moe van al die mensen," zuchtte ze zachtjes, terwijl ze een pluk haar uit d'r gezicht haalde. "Sorry dat ik zo maar kom binnen vallen tho, mijn naam is Vivienne," stelde ze zichzelf daarna voor, terwijl ze de oudere jongen een glimlach schonk. Een serveerster kwam langs en keek eventjes kwaad naar het gebroken kopje dat op het schoteltje stond. "Oh wacht, laat mij maar," zei Vivienne snel, terwijl ze wat geld pakte en 't aan de serveerster gaf. "Zou ik dan alsnog een koffie mogen hebben en datgene wat meneer hier wilt?" vroeg ze daarna, terwijl ze de jongen een glimlach schonk.

"Aangenaam Vincent," zei ze met een glimlach, terwijl ze haar aandacht weer op de serveerster richtten. "Een koffie en een thee dus, op mijn kosten," vertelde ze haar, voordat de serveerster weer verdween om ergens anders een bestelling op te nemen. De brunette draaide zich weer terug naar de witharige jongen. "Dus, zat je echt alleen maar zo somber te kijken om dat kopje, of mag ik zo nieuwsgierig zijn om te vragen wat er nog meer aan de hand is?" vroeg ze daarna met een glimlach op d'r gezicht. Ze had z'n gezicht wel gezien toen ze net binnen kwam zetten, maar had het onderwerp nog eventjes laten zitten, totdat alle formaliteiten achter de rug waren.

Ze had zo'n idee dat hij het er liever niet over had, iets wat ze best kon begrijpen. Zelf had ze ook genoeg dingen waar ze liever niet met vreemde over zou praten. "Oké," zei ze opgetogen met een glimlach op d'r gezicht. Haar blauwe ogen keken het cafeetje rond, opzoek naar de serveerster, ze begon best wel dorst te krijgen momenteel. "Dus, Vincent. Trainer, Coördinator, Breeder of wat doe je precies?" vroeg ze daarna nieuwsgierig. Vivienne was van nature al nieuwsgierig aangelegd, maar nu haar leven eindelijk weer een beetje in het positieve stond, was het weer wat erger geworden dan normaal. "En je hoeft niet bang te zijn hoor, ik zal je niets aandoen. Ik zal je nergens toe dwingen om iets te zeggen, als je 't er niet over wilt hebben, dan hebben we 't er niet over. Afgesproken?" vroeg ze met een glimlach, terwijl ze haar hand uitstak als teken dat ze de deal wilde maken.

Zijn antwoord zetten haar aan het denken, hij was voor nu nog een trainer. Ze dacht eventjes na, maar besloot er verder maar niet op in te gaan. "Het geeft niet," zei ze met een glimlach toen Vincent zich verontschuldigde dat hij zo nerveus over kwam. "Ik weet hoe het is om nerveus te zijn voor iets," zei ze daarna vrolijk. Ze kon zich nog goed herinneren hoe ze enkele keren trillend als een rietje in de wachtruimte had gezeten voor een contest. Dat was zeker geen pretje geweest.
Ze glimlachte toen Vincent haar hand aanpakte en ze deze stevig schudden. Ondertussen kwam de serveerster aanzetten met de bestelling en zetten 't op tafel na. "Dank u," zei Vivienne rustig. Ze pakte wat suiker en deed 't in haar koffie, ze hielt immers zo van de bittere smaak van de koffie.

Ondanks dat ze hadden afgesproken dat ze elkaar niet te veel zouden dwingen om iets te zeggen wat ze niet wilde zeggen, deed de witharige jongen toch zijn mond open over zijn probleem. Of nou ja probleem, het was niet echt een probleem, hij was gewoon nerveus. Zo te horen wilde hij zich aansluiten bij de rangers, maar was nog bezig met wat moed te verzamelen. "Oh, de Rangers. Wat leuk!" zei ze met een glimlach. "Ik heb ooit zelf overwogen me aan te sluiten, maar nadat ik al van coördinator naar trainer ben gegaan, vond ik 't overbodig om ook nog eens ranger te worden," ratelde ze daarna door. "Oh... sorry, ik begin weer eens te ratelen," verontschuldigde ze zich met een lichte blos op d'r wangen. "Maar waarom ben je er zo nerveus voor?" vroeg ze daarna.