A New Ranger [+ Vivienne Williams]

In golven schoot paniek door haar lichaam heen. Ze voelde hoe haar hart bonkte in d'r keel en hoe haar handen klam werden. Ook voelde ze de pijn, de pijn die door Geralt heen ging nu hij vast zat in de Psychic aanvallen. Deze pijn, het leek alsof de Scizor zich erop voedde in plaats van het verafschuwde. Het was dit dat haar bang maakte. Ze schrok toen ze de handen van Vincent op haar schouders voelde en nu pas merkte ze dat ze van top tot teen aan het trillen was. Dit voelde eng bekend aan. Net zoals toen Jace haar was komen redden uit het vuur, twee jaar geleden. Ze luisterde naar zijn stem en haalde diep adem. De neiging om naar hem te snauwen dat ze wist hoe dit moest onder drukte ze door op d'r tong te bijten. Hij bedoelde het goed, maar de woede van Geralt leek langzaam door te dringen bij haar. Ze deed wat Vincent zei, sloot haar ogen en probeerde de band te voelen die ze deelde met Geralt. Langs alle haat en verderf, langs alle pijn en woede. Ze moest bij hem zien te komen, ze moest hem rustig zien te krijgen. Ze groef en groef, maar de duisternis leek alleen maar donkerder te worden en angst overspoelde haar weer. Ze kon dit niet.

"Vivienne, rustig aan. Hij zal je niets meer doen, ik hou 'm in toom voor je. Je kunt dit, we geloven in je," de rustgevende stem van Fiora deed d'r opkijken. De Gardevoir had altijd klaar gestaan voor d'r en ze wist maar al te goed dat ze haar emoties kon oppikken. Ze glimlachte zwakjes en deed haar ogen weer dicht. Ze moest een licht puntje vinden, iets waaraan ze vast kon houden. Ze moest iets vinden wat ze beide gelukkig maakte, wat ze zouden kunnen delen. Emoties gleden door haar heen, herinneringen, gevoelens. Het gevecht dat ze één op één had gevoerd tegenover Geralt kwam voorbij. De vernedering die hij had gevoeld omdat hij verloren had van een mensen meisje. De gym kwam voorbij, waarbij ze eindelijk weer de moed had gehad om hem in te zetten. De trots die Geralt had gevoeld toen ze dat gevecht gewonnen had. Dat was 't, dat moest ze vast houden. Die trots, dat was iets wat ze deelde. Zij was trots op haar team, hij was trots op zichzelf. Als ze haar trots voor hem nou eens kon gebruiken.
Langzaam maar zeker begon ze positieve gevoelens, voor zover die er nog waren aangezien ze overspoeld was geraakt door negativiteit, uit te zenden naar Geralt toe. De Mega-Scizor keek verrast op toen hij de boodschap door had. Zijn ogen iets minder kil en een sprankje verbazing en nieuwsgierigheid was erin te lezen. Dit kon werken. Dit moest werken!

Ze voelde de warmte van Fiora, die haar wat positieve vibes haar richting op aan het sturen was. Ze moest de laatste restjes kilte van Geralt af zien te krijgen, dan had ze voor nu een groot deel van de Mega-Evolution onder controle. Ze voelde zichzelf kalmer worden en liet een gevoel van trots over zich heen komen. Trots op zichzelf door alles wat ze had meegemaakt. Ze flitste beelden door naar Geralt van hoe ze was toen ze net in Kalos kwam en wat er allemaal gebeurd was. Hem een beeld gevend dat ze sterker was dan dat ze eruit zag en dat ze trots op hem was en de vorderingen die ze hadden gemaakt. Het moment met Marcus kwam aan bod en dit maal was het van Geralts kant dat ze een beschermende vibe voelde komen. Een glimlach verscheen op Vivienne haar gezicht en ze wist dat het goed zat. Ze opende haar ogen en keek op. Geralt stond op de grond, onder het wakend oog van Fiora. De twee voerde een snel gesprek en stiekem vroeg ze zich af waar 't over ging. De pokémon leek gekalmeerd te zijn. Zijn ogen waren kalm, maar scherp. Eventjes kruiste de blikken van Geralt en Vivienne en voor 't eerst merkte ze op dat zijn ogen niet moordlustig en kill naar haar keken, maar beschermend.

Ze voelde hoe zweetdruppels over haar rug rolde terwijl ze trilde van zowel de anxiety als de adrenaline die door haar lichaam schoot momenteel. Ze hoorde de woorden van Vincent, maar om heel eerlijk te zijn drongen ze maar langzaam tot haar door. Ze huiverde nog een keertje en keek naar Geralt, die haar nu met een doordringende blik terug aanstaarde. Ze kwam moeizaam overeind en wandelde op hem af. Voorzichtig legde ze een hand op de schaar van het rode monster en voor het eerst voelde ze geen vijandige vibe van hem af komen. "Zo is het goed," mompelde ze zachtjes, Vincent helaas volledig negerend. Geralt knikte voorzichtig, waarna zijn scherpe ogen naar Scarlet schoten.

Vivienne volgde de blik van haar pokémon en glimlachte eventjes onschuldig naar het aanzicht van de aankomende ranger en zijn pokémon. Ze moest toegeven dat het best wel schattig was. Toen ze weer terug naar Geralt keek, merkte ze dat hij haar aankeek en langzaam zijn kop schudde. "Nee, dat doe ik je niet aan. Maar het begin is er," zei ze rustig terwijl ze voorzichtig glimlachte. "Bedankt, dat je me vertrouwde," zei ze daarna zachtjes. Ze vroeg zich af of ze hem terug zou keren, maar eigenlijk vond ze het niet zo heel erg om hem in haar gezelschap te hebben nu. Vivienne liep terug naar Vincent en glimlachte. "Heel erg bedankt voor je hulp, Vincent. Ik weet zeker dat je 't goed zal gaan doen als Ranger," complimenteerde ze de witharige jongeman.

Vivienne was blij dat het goed verlopen was en dat ze eindelijk een goede band kon gaan beginnen met haar Scizor, nu ze zijn training weer op zich kon gaan nemen. "Je zult het zeker goed gaan doen, Vincent," sprak ze met een grote grijns op d'r gezicht. "En als je ergens ooit hulp bij noidg hebt-" ze pakte een stuk papier en scribbelde daar snel wat op. "Kan je me altijd hierop bereiken." Ze gaf hem het papiertje met haar nummer erop. Jace zou 't vast nier er vinden, ze had meerdere jongens in haar telefoonlijst staan immers. Dat deed haar eraan denken dat ze al een zeer lange tijd niets meer van Aiden had vernomen. Zou hij echt weg zijn uit Kalos?