Joey's Wrath [TR Quest]

_{De jongen liep fronsend door de drukke straten van de stad met een flink stuk verband om zijn buik en zijn armen en hier en daar pleisters, waardoor iedereen continu dacht dat hij zielig was. De mensen moesten hem vrezen en niet medelijden voor hem hebben! Tsk. Zo snel als zijn benen hem konden dragen liep hij door, blikken vermijdend en zijn kleren ver over zijn armen en buik getrokken. Zijn laatste gymbadge had veel van hem vereist maar hij was amper hersteld en mocht al de smerige fouten van iemand hogerop zien op te lossen alsof hij een Grunt was. Zelfs zijn artsen raadden hem aan het nog rustig aan te doen maar helaas stond zijn plicht als Agent voor zijn gezondheid en was dit de eerste keer dat hij het haatte. De pijn doorbijtend zocht hij snel naar de twee schimmen die hij enkel snel een bericht moest doorgeven omdat hij ‘toevallig’ in de buurt zou zijn en dat sneller ging dan een berichtje. Waarom hadden ze überhaupt de twee de verkeerde missie gegeven die tevens nog gaande was als hij de papieren mocht geloven? Ach, hij mocht blij zijn dat hij één van hen kende als een sadistische oger en de ander… Daarvan had hij enkel zijn naam een keer voorbij zien komen. Kijk eens aan, daar was de oger en de ander! Echt moeilijk was de oger niet te spotten, al was het maar de vraag waarom ze voor een bagel zaak stonden. Hij zuchtte en zonder al teveel enthousiasme stapte hij op hen af met zijn armen over elkaar heen. “Oger en… Bagelman, jullie missie is schijnbaar bezet maar er zijn wat smerige Rattata’s ontsnapt in de stad,” begon hij, waarna zijn blik kort viel op de bagels, hij had er immers wel trek in, maar nee, eerst zijn taak, “Vragen?”}

_{Echt zin had hij er al helemaal niet in m in deze staat een boodschap te moeten doorgeven maar om zoals gewoonlijk weer minderwaardig behandeld te worden…? Eerst een sorry die verre van gemeend was, gevolgd door een hand die de lucht in werd gestoken om een vraag te mogen stellen en niet één, maar zeker twee. Serieus? Was hij niet alleen een Capo meer maar ook eens een docent geworden voor hen? Met een wat meer strak getrokken gezicht maar een vermakelijke grijns keek hij de bagelman aan, toestemming gevend met een knik om te spreken. En kijk eens aan, de bagelman had niet één maar twee vragen en verwees naar hem als een mummie en heel ver zat hij zeker niet daarmee. Als de docent dat hij was boog hij lichtelijk naar voren – de pijn doorbijtend – en tikte op de neus van de jongen en maakte een teleurgesteld geluidje. “Één vraag per keer, leer het dan, bagelman,” Met een ietwat serieuze blik verwijderde hij zijn hand en rechtte weer zijn rug, “Volgens mij had ik de ‘waarom ‘net zo wat beantwoord…? Deze mummie docent herinnert zich nog wel gezegd te hebben dat het bezet is, dus dan lijkt het mij dat andere leden het overgenomen hebben. En je tweede vraag, dat vraag ik me ook af wat ze daar soms denken,” antwoordde hij met zijn wenkbrauw lichtelijk opgetrokken. Hij was al gewond, zat onder het verband, had een dodelijke operatie ondergaan en amper een paar dagen later moest hij gelijk weer de rommel van iemand hogerop mogen opruimen bij een betweterige bagelman en natuurlijk de oger maar die mocht hij wel. Laatst had hij hem toch geholpen aan wapens, wat heerlijke sadistische uitingen en kortom, een heerlijke avond. Zijn vraag wilde hij liever beantwoorden en zeker omdat het informatiever zou zijn dan die van bagelman. Of de Rattata's levend afgeleverd moesten worden en hoeveel het er waren. Hmm, levend zeker gezien ze van het lab ontsnapt waren en de Scientists ermee verder wilde spelen maar hoeveel waren het er nou… Tien? Of twintig? Ugh, dat deel hadden ze ook verteld op het moment dat hij zich zat aan te kleden met de Holo Caster tegen zijn wang gedrukt. Pfft, natuurlijk let hij dan minder op maar goed, een tussenweg leek hem in dit geval verstandig. “Levend, en het zijn er ongeveer vijftien,” Oja, natuurlijk! Muk, dat was hij wel weer vergeten te vertellen, al was het misschien eigenlijk cruciaal, “Je herkent ze aan een bandje om hun staart, die is rood van kleur,” Dat was zover hij wist de belangrijkste punten van de missie en hij keek ze elk kort aan, “Dan wens ik jullie succes met ratjes vangen,”}