I became my demons

Er was een dag overheen gegaan, een dag dat hij vanuit Hoenn als een gek was terug was gekeerd naar Kalos. Hij had een poging gedaan zijn hoofd leeg te krijgen, maar hij voelde nog steeds bloed aan z'n handen kleven. Het beeld bleef voor zijn ogen dwalen. Maar het grootste probleem was dat hij een constant gelach in z'n achterhoofd hoorde. Hij zag telkens het meisje in z'n ooghoek, terwijl ze zachtjes een liedje neuriede. Er was niets tegen te doen, hij kon het gewoon niet uit z'n hoofd halen. Maar hij wist wel iemand die hem daarmee zou kunnen helpen. En Arceus, wat haatte hij het dat hij hém weer om hulp moest vragen, maar hij had zich er inmiddels ook bij neergelegd dat hij verder niemand had om naar toe te gaan. Zijn grijze oog was dof, terwijl zijn rode oog sinds gister feller leek gaan schijnen?
Echo schudde zijn hoofd terwijl hij door de straten stapte, hij had een aardige pas erin gehouden. De zon begon achter hem te zakken, het einde van weer een grauwe dag. Hij haalde diep adem, terwijl hij met een vuist op de deur klopte. Please, open.

[+Flynneke, cuz that's his only friend ;-;]

Echo keek zenuwachtig om hem heen. Geneurie in z'n hoofd, gegrinnik over z'n schouder. Hij wist dat hij spoken zag, maar de spoken waren te levensecht. Hij wist niet wat hij hier tegen moest gaan doen. Hoe meer hij ging nadenken over wat er gebeurd was, hoe meer hij zijn lichaam voelde gaan trillen. Bij Fae was het al levensecht geweest, maar toen was niets gebeurd. Nu had hij het daadwerkelijk gedaan.
De deur voor hem ging open en een muffe lucht kwam in zijn richting. Toch deed het Echo nu eventjes niet. Hij keek op naar de oudere man die voor hem stond en zei met een iets wat trillende stem. "Gimme a drink."

Oh ja, dat was de reden waarom hij liever niet meer naar hier wilde komen. Deze Seedot, die het leuk vond om fun te maken van 'm terwijl hij helaas op z'n zwakste voor hem stond. Toch was hij Flynn dankbaar toen hij de deur opende en zei dat hij naar binnen kon komen, aangezien hij blijkbaar erger trilde dan dat hij zelf door had. Hij had geen idee meer van zijn lichaam, alles voelde verdoofd. Hij kon er niets aan doen, maast moest nu eventjes doorzetten.
Vluchtig schoot hij naar binnen toe, waar de geur van sigaretten hem in het gezicht sloeg. Voor nu maakte het hem niet zo veel uit, Echo had zijn longen genoeg verpest om hieraan gewend te zijn geraakt. "Thanks," zei hij zachtjes, terwijl zijn ogen eventjes over het kleine hutje heen gleden.

Echo keek eventjes rond en nam toen aan de uiterste hoek van de bank plaats. Zijn ogen gleden naar de oudere man toe, die tegen de muur aan was blijven leunen en aan hem vroeg wat er gebeurd was. Hij had geen idee hoe hij dit moest gaan uitleggen. "Ik heb iemand misschien vermoord," of "Ik ben iemand neergestoken" kwam een beetje morbide over, maar hij wist niet hoe 'ie het anders kon uitleggen.
Toen Flynn zei dat hij er bleek genoeg uit zag om een dode te hebben gezien, lachte hij schaapachtig en slaakte een zucht. "I might have," zei hij op een zachte toon. "I'm actually not sure if he died or not..." mompelde hij daarna, meer tegen zichzelf dan tegen Flynn. Oh Muk, wat had hij gedaan?

De reactie die hij kreeg was een reactie die hij had kunnen verwachten. De boze stem van Flynn deed hem niet eens meer flinchen. Hij wist dat hij fout had gezeten en hij wist dat hij ervoor had moeten boeten. But they boy didn't die, did he? Tenminste, dat dacht hij. "Ik weet niet of hij dood is. Ik heb 'm achtergelaten daar," zei Echo met een iets wat hese stem. De vraag die daarna kwam deed hem eventjes opkijken. Nee, dat klopte. De jongen had hem niet gezien. Langzaam schudde Echo zijn hoofd. "Nee, hij was blind," zei hij zachtjes, terwijl hij naar de grond keek. Misschien had hij daarmee juist geluk. De jongen had hem niet gezien, dus zouden ze hem nooit kunnen gaan zoeken. Toch?

De klap branden op zijn wang, hij had het moeten zien aankomen. Hij had kunnen verwachten dat Flynn kwaad op hem werd. Heck, iedereen zou kwaad op hem zijn geworden als hij had verteld wat er was gebeurd. Het was pas toen hij werd vastgegrepen bij zijn kraag en door elkaar werd geschud dat hij zijn handen rond de polsen van de man zetten en zich stevig vast hield. "Hij zat me uit te dagen, ik verloor de controle," snauwde hij naar de man, die hij met felle ogen aankeek. Zijn rode oog leek bijna te pulseren, terwijl hij de oudere vent recht in de ogen aankeek. "Denk je dat ik dit doe voor de lol? Heb je enig idee wat ik moet doorstaan als dit gebeurd!?" Hij verhief zijn stem maar minimaal, maar door zijn toon leek het alsof hij stond te schreeuwen. Hij wilde dit niet, maar niemand leek dat te snappen.

"Vraag er dan niet naar," snoof Echo verontwaardigd. Hij wist dondersgoed dat hij een fout had begaan en dat daar consequenties aan vast zaten. Maar aan de positieve kant was die vent blind geweest, had hij zijn naam noch z'n werk laten vallen, dus wat zou het boeien. Die vent zou hem alleen kunnen herkennen aan z'n stem en in Hoenn zaten vast ook wel een paar gestoorde mensen die iemand konden neersteken. Zijn ogen volgde Flynn, die helemaal in rep en roer was over wat er was gebeurd. "Fine," gromde hij dan maar toen de man begon over dat ze op patrouille gingen. Fijn, hij had geen zin in een lecture, en hij verwachtte ook niet echt dat Flynn er de persoon voor was die zo iets goed zou kunnen. Dit was de hele reden waarom hij geen contact meer wilde hebben met z'n familie. Al dat gezeik er om heen. Hij zat toch altijd fout.

Flynn had helaas niet al te veel waardevols in zijn huis staan, al had Echo wel de neiging om gewoon een slok alcohol te jatten van hem. Dat zou iets zijn wat zeker wel te vinden was in dit zooitje wat hij zichzelf een huis noemde. Toch besloot Echo om maar gewoon te blijven staan en te wachten totdat de oudere man zichzelf weer tevoorschijn zou toveren.
Het duurde dan ook niet lang voordat de vent beneden was en hem met een iets wat strikt gebaar dwong om zijn huis ui te gaan. Hij liep naar buiten toe, met zijn handen op zijn rug, terwijl hij met zijn een goede oog wel alles goed in de gate hield. Hij vertrouwde Flynn misschien wat meer dan de andere leden van Team Rocket, dat betekende nog niet dat hij mensen vertrouwde. Voordat je 't wist had je een mes in je rug steken immers.