My demons. &Nathan.

Met een dikke roze jas aan -hoe toepasselijk- liep ze over het besneeuwde paadje van Snowbelle. Hoe kon het eigenlijk dat hier sneeuw lag en in de rest van Kalos niet? In de andere steden begon het langzaam warmer te worden, maar hier leek nog geen verschil in temperatuur te komen. Misschien was het enige verschil dat het hier kouder werd, maar warmer werd het zeker niet. Trillend van de kou had ze haar passen dan ook versneld, hier zo snel mogelijk weg willend. Waarom was ze hier eigenlijk naartoe gekomen? Het enige wat ze had willen doen was Kalos verder ontdekken en bezoeken, maar zo'n verschrikkelijke kou had ze ook niet zien aankomen. Doordat ze richting de uitgang van de stad liep werd waar ze was steeds afgeleger. Steeds minder huisjes waren te zien, wat automatisch ook betekende dat er minder mensen waren. Nu was het enkel nog hopen dat ze niet alweer in de problemen ging komen.

Al was het wel Snowdin, een vrij koude stad waar vrijwel altijd sneeuw lag, had de jongen het zelf niet zo heel erg koud. In tegenstelling van dat zelfs, hij liep rond zoals hij dat normaal deed, misschien dan nu wel een jas in plaats van zijn gebruikelijke vest, maar nog steeds. Koud had hij het absoluut niet. Hij was nog niet van plan om de gym te bezoeken, hij had wel voorlopig meer dan genoeg geduld om op Ragya te wachten tot deze de zevende had gedaan namelijk, en het duurde toch nog wel even voordat hun twee de laatste zouden gaan uitdagen. Een klein zuchtje ontsnapte zijn mond, het was ergens jammer dat je jongen binnenkort even weg moest, gewoon weg aka Denise der examens die aan komen kloppen en even niet in Kalos of Hoenn zijn. Hij liet zijn blik rondgaan rond het stadje, hij bevond zich aan de buitenkant ervan, niet veel verderop was de route richting de Winding Woods te zien, dat hij dan dan ook weer nu mooi wist. er waren maar verassend weinig mensen buiten, het viel hem nog wel mee zeg, kua dat dan. Ergens had hij wat meer verwacht, maar het wel beter vond hij. hij had niks tegen drukte, maar rust werd zo nu en dan oko wel gewaardeerd hoor.

Even keek ze om zich heen om in zich op te nemen waar ze zich in godsnaam nu weer bevond. Wat ze wel wist was dat ze zich nu net buiten de stad Snowbelle bevond, maar waar het paadje waarvoor ze nu liep haar naartoe bracht? Arceus mocht het weten. Zachtjes zuchtte ze om zich klein te maken tegen de kou die er heerste. Ze had het steenkoud en wilde zo snel mogelijk naar huis toe. Als ze nou een vliegende Pokémon had gehad was dit zo gebeurd, maar nee hoor. Het enige wat zij had was een kleine vleermuis die maar net steentjes kon dragen, dus dat ging hem niet worden. Met een kleine zucht keek ze weer vooruit, maar tot haar verrassing was ze niet meer alleen. In de verte stond een jongen met groen haar die naar haar mening niet echt goed was aangekleed. Geconcentreerd hield ze haar blik op de jongen gericht om haar ogen tot spleetjes te vernauwen. Wacht eens even... Dat was Nathan, toch?! "Nathan!" riep ze enthousiast om richting de jongen te snellen. Als het niet Nathan was die ze had gezien wist ze dat ze enorm voor schud ging staan en alweer gefaald had in het leven.

Hij had eigenlijk niet nog echt een idee waarom de jongen er in de eerste instantie was, het was namelijk al dat hij hier meerdere keren was geweest en toen al tot de conclusie had kunnen komen dat er vrij weinig was in het stadje en hij er dus ook niets te zoeken had. Hij stak zijn handen in zijn zakken om rustig verder te lopen, of althans, dat was zijn plan. Echter hield een stem die enthousiast zijn naam riep hem tegen om verder te lopen. Hij draaide zijn hoofd wat in de richting waar het vandaan kwam, om vervolgens Caithlynn te zien. Huh, hij had haar niet echt verwacht. "Hey Caith." klonk er dan ook uiteindelijk van hem zodra ze dichtbij genoeg was gekomen dat hij niet half moest gaan schreeuwen. Daar had hij namelijk niet veel zin in gehad, nooit eigenlijk. "Wat doe jij hier?" klonk er van hem ook nog. Wat een gesprek was dat al zeg, niet.

Enthousiast was ze naar de jongen toegerend om hem bij zijn naam te noemen. Of het daadwerkelijk Nathan was wist ze niet zeker, maar hoe perfect zou het zijn als hij het wel was? Nadat ze hem had geroepen zag ze hoe de jongen zich omdraaide en haar richting opkeek. En kijk eens aan, het was Nathan dus wel. Met een glimlach hield ze halt om hem aan te kijken. Hem had ze hier dus totaal niet verwacht, want hij had tegen haar gezegd dat hij nog zou wachten met het uitdagen van de achtste gym. Hij had htoen gezegd dat hij nog even zou moeten wachten vanwege een vriendin, maar alles kon gelogen zijn geweest, of was hij hier misschien vanwege iets anders? Net toen ze de vraag aan hem wilde stelden wat hij hier in Snowbelle deed kreeg ze precies dezelfde vraag door hem gesteld. Wow. "Ik ben wat gebieden in Kalos aan het ontdekken, maar ik heb net de verkeerde uitgekozen," mompelde ze doelend op al het sneeuw wat er lag. Ze haatte het. "Maar wat doe jij hier dan? Ik neem namelijk aan dat je nog niet van plan bent de laatste gym uit te dagen."

Blijkbaar was ze gewoon wat gebieden gaan ontdekken in Kalos, maar had nou net de verkeerde uitgekozen plek uitgekozen. Hij kon wel al raden dat het kwam door de kou hier. "Te koud hier zeker?" klonk er dan ook geamuseerd van hem, waarna er vervolgens werd gevraagd door de rozeharige wat hij hier dan deed, gezien ze aannam dat hij nog niet van plan was om de gym uit te gaan dagen. "Klopt, ben maar eigenlijk wat rondlopen hier. Had misschien gehoopt dat ik van de bewoners ook wat te horen kon krijgen over de gym, maar hun heb ik ook nog maar amper gezien." klonk er dan ook als antwoord van hem. Oh, over dat gepraat, eindelijk zag hij verderop een stelletje mensen, een groep van vijf ongeveer. Echter leken ze er niet echt op alsof ze de meeste aardigste mensen waren, eerder van die types die alles aanvielen wat ze zagen. Oh, om dat te benadrukken, zag hij nou bij sommige van hen honkbalknuppels? Het leek hem niet geheel dat ze hier ineens honkbal zouden gaan spelen, dus zijn gevoel zei enkel dat het foute boel was.

Ze had het koud, maar dan ook echt heel erg koud. Blijkbaar boeide dat Nathan vrij weinig, want hij vroeg geamuseerd aan haar of het hier te koud was. Nadat hij deze vraag had gesteld kon ze hem echt een klap voor z'n bakkes geven, maar ze hield zich in. "Nee ik ril voor de lol," sprak ze sarcastisch om hem weer aan te kijken. Konden ze hier alsjeblieft zo snel mogelijk weg gaan? Nathan gaf haar nog een kortte uitleg wat hij hier precies deed, maar dat was het voor de rest ook wel. Kwam hij serieus voor alleen wat informatie helemaal hier naartoe? Hij was echt niet goed bij zijn hoofd en zij was dat dus ook niet, want zij was hier immers ook. Alweer wilde ze haar mond opentrekken om iets te zeggen, maar zag dat Nathan er niet echt helemaal meer bij was met zijn gedachtes. Met een frons volgde ze zijn blik om in de verte een paar gozers te zien staan met wapens. Uh-oh... Met samengeknepen ogen zette ze enkele stappen achteruit toen de gasten dichterbij leken te komen. Wat waren ze van plan om te doen met die dingen? "Nathan...?" sprak ze zachtjes toen de gozers het op rennen naar hun kant overzetten. Oh nee toch... Hierna ging alles veel te snel, want binnen enkele secondes stonden de gozers al voor hun beide. Met grote ogen keek ze toe hoe een van de gasten een knuppel ophief en daarmee uit het niets naar Nathan zijn gezicht uithaalde. Shitzooi.

Er werd sarcastisch gesproken dat ze hier voor de lol rilde, iemand was een beetje grumpy erdoor zo te horen. Echter werd zijn aandacht op iets heel anders, het was namelijk dat er ineens een groepje op hen twee op hen afkwam. Zijn naam werd wat zachtjes gesproken door Caith, al hield hij zijn blik van de gozers niet af, sprak hij alsnog wel "Pas maar op." al doorhebbend dat dit foute boel kon worden. Ineens leek het wel erg snel te gaan, want de gozers stonden voor hen, waarna hij met een flinke klap voelde hoe een van de knuppels tegen zijn gezicht aankwam. Heilige Arceus. Dat deed tering veel pijn. Hij haalde even zijn wang over zijn wang, ondertussen de gast ijskoud aankijkend. What the Muk dude. En kijk, daar ging zijn chill, nee, hij had in de eerste instantie wel rustig willen blijven, maar toen hij die klap kreeg, toen was het gedaan daarmee. En daar haalde hij hard uit met zijn vuist, daarbij als eerste een stomp verkopend in diens maag, zodat deze naar voren ging buigen, om vervolgens een knietje te geven tegen diens hoofd. Oh nee, hij was nog niet klaar met de gast, enkel moest hij het voor nu even laten, gezien een van de andere gasten kwam aanstormen en hem een tweede klap wou verkopen met zo een knuppel. Nu was hij er echter wat meer op voorbereid en had het ding ook dus kunnen vermijden door snel naar achteren uit te wijken, gevolgd door de ander een schop te geven tegen diens kop door zo een hoge kick te verkopen. Geen idee wat hun bezielde, maar hij had het even iets te druk om daar echt naar te gaan vragen.

Haar grote broer waarschuwde haar nog om op te passen voor de gasten, maar doordat hij dit zei was hij de eerste die door ze werd aangevallen. Met grote ogen keek ze toe hoe Nathan door een van de gozers een knuppel in zijn gezicht kreeg geslagen. Auw... Die moest vast veel pijn hebben gedaan. Gelukkig leek hij zichzelf wel te redden, want niet veel later haalde hij uit met zijn vuist om de gast een knietje in zijn gezicht te geven. Zijzelf stond daar maar in shock toe te kijken hoe de helft van de bende zich op haar broer stortte, maar hij leek zich niet te deren dat het er zoveel waren, want niet veel later sprong hij in de lucht als een ballerina om een van de gozers een hoge trap te geven. Dat zag er echt heel mannelijk uit hoor Nathan... Na een poosje stil te hebben gestaan en toe te hebben gekeken kwam ze weer met haar gedachtes tot realiteit. Nu was het haar beurt om iets te doen. Binnen enkele secondes veranderde haar gehele schattige uitdrukking naar die van een psychopaat om met een enge grijns naar een van de gasten te kijken. Met een soepele beweging ritste ze haar jaszak open om er een karambit uit te halen. Het was niet het meest gevaarlijkste mes wat er bestond, maar de wonden die je hiermee kon aanbrengen waren ook niet echt bepaald klein en ondiep. Met een doffe glans in haar ogen snelde ze op een van de gozers aan om vervolgens het mes tegen diens huid aan te drukken. Zonder medelijden boorde ze het ding bij diens maag naar binnen om er vervolgens nog een draai een te geven. Met een pruillipje haalde ze het mes er naar een poosje weer uit om zielig naar de bloedspetters op haar witte shirt te kijken. Verdomme, nu was die natuurlijk ook verpest. Met het mes stevig in haar hand geklemd draaide ze zich om om naar Nathan te kijken. Tenminste dat was ze van plan, want een van de gozers was voor haar gaan staan en hield een pistool tegen haar voorhoofd gericht. Met grote ogen keek ze naar de dude om te slikken. Gvd. Ze had wel heel wat trucjes, maar tegen een pistool met dit wapen kon ze niet op.

Hij gleed even met zijn blik naar Caith, welke het eigenlijk prima leek te.. redden, om het even zo te plaatsen. Yeah, nogal. Want al niet heel veel later leek ze iemand te hebben neergestoken met een mes, ah, hij zou bijna denken dat het in de familie zat, mensen doodleuk neersteken alsof er niets aan de hand was. Ondertussen was hij bezig met een flinke klap uitdelend tegen een van de gasten tegen diens kin, zijn eigen mes er nog net niet bijpassend, maar als hij dat nu zou doen zou het best ironisch zijn. Maar goed, hij gaf de gast tegenover hem nog een flinke klap tegen diens keel, door en gewoon flink tegen te stompen en meteen zag je al hoe de ander met flink veel moeite naar adem hapte. Hij keek weer even om naar zijn.. zusje, om enkel te zien hoe er een pistool tegen haar voorhoofd werd gericht. Het scheelde dat ze niet heel veel van elkaar waren, anders kon hij zomaar ineens te laat zijn met haar redden kua dat, want het leek er niet op dat het nou bepaald lukte. In enkele tellen stond hij bij het persoon die dat pistool vasthield en het ding tegen Caith richtte. Hij had in die tussentijd wel nu zijn eigen pistool getrokken en hield deze strak tegen de slaap van het persoon. "Laat. Zakken." klonk er ijskoud van hem, in vergelijking toen hij eerder met de rozeharige sprak kon het net zijn alsof dit iemand heel anders was. De dude met het pistool leek echter ineens nu een stuk minder zeker te zijn van zijn zaak, gezien het hem opviel dat bij die gast zijn hand lichtelijk trilde. Op zijn mondhoeken verscheen een wat geamuseerde grijns, meende die dat nou? Was ie echt bang? Ha, wat een grap. Hadden ze beter moeten weten dan hun ineens aanvallen.

Verstijfd van schrik keek ze naar de gozer die tegenover haar stond. Hij had een redelijk gevaarlijke pistool op haar voorhoofd gericht en als hij wilde kon hij haar zonder enige moeite neerknallen. Oh Arceus... Wat moest ze doen? Rennen kon niet, want dan was ze er al helemaal geweest. Een trucje met de karambit zou ook niet gaan werken, want als ze ermee zou willen steken was ze in die tussentijd allang een paar keer neergeknald. Wanhopig keek ze om zich heen om haar gouden ogen uiteindelijk weer op de gozer tegenover haar te richten. Of ze bang was? Misschien toch wel een heel klein beetje. Uiteindelijk kwam haar langverwachte superheld haar dan ook eindelijk helpen, want via haar ooghoeken kon ze zien hoe Nathan een pistool uit zijn zak trok en richting de gozer kwam gesneld. Binnen no time stond Nathan bij de gozer om nog killer dan voorheen te zeggen dat hij het ding moest laten zakken. Nathan zijn stem leek haast wel dood te zijn bij deze woorden... Zo laag en emotieloos was het. Met een frons keek ze de gozer aan toen deze begon te trillen naar Nathan zijn worden. Oké, nu ze het zo bekeek zou zij net zo bang zijn geweest als zo iemand op zo'n toon tegen haar had gesproken. Maar hé, die gozer had er zelf om gevraagd, dus medelijden had ze echt niet. "Ga je nog trekken of?" greens ze geamuseerd. Als hij hem niet ging knallen wilde zij het doen, want ze wist echt wel hoe ze met een pistool om moest gaan hoor.

Het was bijna zielig dat de ander enkel nu al bang werd van twee enkele woorden, en het feit dat deze een gun tegen zn kop aanhad maar dat werd even achterwege gelaten. De jongen richtte zijn kille blik op de rozeharige, welke sprak of hij nog de trekker ging overhalen. Ze moest nog blij zijn dat hij haar überhaupt ging helpen, want als hij wel op momenten zoals deze iets was, was het totaal niet behulpzaam. Toch deed hij het, absoluut niet omdat zij het sprak, eerder omdat de jongen het gewoon wou. Een luide knal klonk door het schot, waarna de dude zwakjes neerviel op de grond. "Wees blij dat ik je help, ik kon hier net zo goed weggaan en dat je dood kan gaan nu." klonk er nog van hem, in diezelfde ijskoude toon. Nee, het was wel duidelijk dat hij hier klaar mee was. Hij hield zijn koude blik weer op de drie andere gasten, welke toch wel even wat geschrokken leken te zijn van de dood van hun twee maten, om vervolgens op Caith en Nathan af te stormen, kwaad door het verlies van de twee. Zonder enige twijfel richtte hij het pistool op richting de gast die het meest dichtbij was, om een tweede schot los te laten, welke de gast raakte in diens schouder.

Ongeduldig had ze aan haar broer gevraagd of hij de trekker nog ging overhalen, maar bij deze woorden leek hij niet zo geamuseerd te zijn als ze had gehoopt. Met nog steeds de emotieloze ondertoon in zijn stem sprak hij dat hij net zo goed weg had kunnen gaan om haar alleen aan haar lot te hebben overgelaten. Eh... Wat dacht hij wel niet te zeggen? Dat vond ze dus echt niet aardig. "Ik ben ook blij dat superman me heeft gered hoor," mompelde ze. Tsk, hij zijn zin. Jammer genoeg waren ze hier nog steeds niet klaar, want de overgebleven gasten kwamen weer op hun afgesneld. Zonder erbij na te denken griste ze het pistool uit de handen van de dode gozer die op de grond lag om deze op het groepje te richten. Maar voordat ze zelf iets kon doen had Nathan al iemand in de schouder geschoten. Met beide handen pakte ze het pistool goed vast om deze vervolgens op de gozer die al door zijn schouder heen was geschoten te richten. Met samengeknepen ogen richtte ze op het voorhoofd om vervolgens de trekker over te halen. Een luide knal was te horen, gevolgd door enkele bloedspetters. Zie je wel, ze kon echt wel beter mikken dan haar broer.

Doordat hij natuurlijk zojuist iemand een gat in diens hoofd had geschoten van zo dichtbij was er zoals verwacht wel wat bloed op zijn kleding gekomen, vooral ook daarbij nog ook op zijn gezicht, geweldig. Hij veegde het rode spul deels weg, zodat er nu enkel daarvan nog was vegen van de zien waren. Op zijn kleding, waarbij voornamelijk de vingerloze handschoenen die hij zowat altijd droeg, hm, daar moest hij binnenkort maar nog een wat aan gaan doen. Hij keek haar enkel even kil aan zonder iets te zeggen zodra hij haar had horen mompelen dat ze blij was dat ´superman´ haar had gered. Ha, als ze der superman zocht, was ze bij hem aan het verkeerde adres. Hij had een kogel weten te krijgen in de schouder van de gast, al leek de rozeharige het pistool van de ander te hebben gepakt en de nog levende gast een gat in diens hoofd te schieten. Nog twee, eentje was niet veel verderop voor hen, echt was die ander nergens te bekennen. Er wel ergens op vertrouwend dat Caith de dude voor hen kon afhandelen draaide hij zich om, om daar inderdaad de laatste gozer te zien. Hij had geen idee hoe de dude in de eerste instantie zo snel achter hen had kunnen komen, maar daar had hij geen zin in om over te vragen. Het was namelijk dat hij het eerder ergens anders mee druk had. Wel had hij nog wat vragen, als een van deze twee zou blijven leven, werden die wel gesteld.

Met een grijns had ze een kogel door iemands hoofd heen geschoten, er totaal niet van walgend ook. Na de luide knal en enkele bloedspetters die in het rond vlogen zag ze hoe de gozer door zijn knieën in de sneeuw zakte en bleef liggen. Tsja, dit kreeg je er dus van als je met de Malone -of meloen volgens Bo- familie spotte. Met het pistool nog steeds in haar handen geklemd keek ze naar Nathan die het op het moment druk leek te hebben met een van de overgebleven gasten. Waarom waren ze niet gewoon weggerend en moesten ze perse moeilijk gaan doen? Een diepe zucht verliet haar lippen toen ze zag hoe de overgebleven gozer blind door woede haar kant op kwam gestormd. Jezus dude het was je eigen schuld dat je vrienden dood waren hoor. Zonder enige medelijden richtte ze het pistool op de gozer om de trekker weer over te halen. Maar wat er nu kwam, dat had ze totaal niet verwacht. In plaats van een luidde knal te horen, hoorde ze het typische geluid wat een pistool maakte wanneer je zonder kogels zat. Serieus?! Zat er nou serieus één kogel in dat pistool?! Godverdomme. Met grote ogen keek ze naar de gozer om in paniek dat ding richting zijn hoofd te smijten. Dat was de enige bruikbare oplossing die ze op het moment zo snel kon verzinnen.