Doelloos streek Kate over de fotoboeken waar ze regelmatig in keek, ze was gisteren alweer teruggekeerd naar huis en doorzocht die nu grondig. Trainen was de laatste tijd zo.. langdradig geworden, een pauze was nodig geweest. Met een zucht klapte het meisje het boek wat ze op schoot had dicht, ze wist niet meer zo zeker of ze nog wel door wilde gaan met puur trainer zijn. Het was waar dat ze Tara veel trainde, maar niet puur op gevecht. De Trapinch wist al hoe ze de grond kon gebruiken om dingen op te sporen, ze had al een hele taalbegrip ontwikkeld en ze kon al heel wat dingen op commando doen. Vechttraining was er ook genoeg geweest, Tara moest zich kunnen verdedigen, maar als dat het leven van een trainer was.. alleen (vecht)training doen, gyms verslaan en sterker worden. Nee, dat leek haar allemaal zo nutteloos. Dus was ze nu thuis en vastbesloten zoveel mogelijk te leren over haar verleden. Niet dat ze zich daar beter door ging voelen, nee bij lange na niet, het gaf haar eigenlijk een vreselijk gevoel om door alle gelukkige stukjes te lezen. Maar ze leerde wel dingen, zo was haar jeugddroom om pokémon ranger te worden en blijkbaar wilde ze op een dag een wereldreis maken. Niet blijven zitten op een klein eilandje zoals Hoenn. De gyms wilde ze wel gaan doen, maar trainer zijn trok haar gewoon niet zo. Vechten was af en toe leuk en zo, maar om alleen maar te vechten.. dat was niks voor haar. Misschien hield ze het ook maar bij één gym, want eentje wilde ze wel proberen. Tara was sterk genoeg en het werd tijd om het eens te doen, de Trapinch was inmiddels al bijna volgroeid en ze werd merkbaar volwassener. Binnenkort wilde het meisje dus weer naar Rustboro City gaan, op naar de eerste gym. Het moest makkelijk zijn, Ground was sterk tegen Rock en Tara zou hoogstwaarschijnlijk geen moeite hebben met de twee stenen van de gym. Roxanne was de leidster, maar echt een gezicht kon Kate zich niet bij de naam bedenken. Afwezig bladerde het meisje in een volgend boek, veel was er niet te doen. Ze had het huis al ondersteboven gehaald en er was eigenlijk niks meer om te doen. Misschien kon ze eens kijken.. Kate legde de boeken weer in de kast, wierp een blik op Tara die opgekruld in haar zachte mand lag, en pakte de computer van tafel.
Een tijdje later had ze wat ze wilde vinden, een site. De site van de rangers. Ze had laatst een stukje in de krant gelezen, de rangers zochten nieuwe leden, iedereen ouder dan vijftien was welkom om het te komen proberen. Misschien.. Kate wierp een blik op Tara, ze wist alles van de rangers en het idee speelde al een tijdje in haar hoofd. Als trainer worden niks werd kon ze altijd nog proberen ranger te zijn. Als ranger mocht je ook gyms doen, dat was niet verboden of zo, en het waren echt mensen die van de wereld een beter plek wilden maken. Je kon je inschrijven, met maximaal één partnerpokémon. Je zou dan in de ranger base wonen tot je ervaren genoeg was om aan een gebied te worden toegewezen. Het idee trok haar wel. Maar het zou een vreselijk grote invloed hebben op haar leven. Ach, ze kon zich altijd inschrijven en het proberen, misschien tussendoor de gym doen en kijken of ze het wat vond. Misschien was trainer zijn wel verrassend leuk. Hm, ranger zijn leek toch leuker, ze hielp liever mensen dan pokémon in ballen te verzamelen. Even later had Kate haar inschrijving opgestuurd en klapte ze de laptop dicht. De klassen waren niet gigantisch en gesorteerd per niveau, dus misschien kwam ze met maar een paar mensen in een klas. Wat ook fijn was dat veel van het leren in het veld was, je kreeg missies en als je die uitvoerde kon je een rank omhoog gaan. Natuurlijk draaide het allemaal ook om ervaring, gewoon ranger worden was al moeilijk genoeg, maar er waren ook hogere rangen. Dromerig keek Kate voor zich uit, ranger zijn leek als een droom. Hard werken, dat was het zeker, maar als ze met leuke mensen in een klas kwam moest het allemaal niet zo zwaar zijn. En misschien vond Tara het ook wel leuk, de laatste tijd was trainen de Trapinch toch al een beetje gaan vervelen. Het doel wat ze in haar leven had, Tara voorbereiden op het leven, was al weer grootdeels voltooid. Eigenlijk moest de pokémon alleen nog leren jagen en dan kon ze overleven in de wilde natuur. Jagen was niet iets wat Kate iemand graag wilde leren, maar ja, zij at ook vlees. Dat was de natuur. Tara moest wel nog wat groeien, maar dan zou ze misschien ook wel kunnen jagen. De hele Trapinchevolutielijn was eenmaal jager. Zuchtend kwam het meisje overeind, dromen ging haar niet helpen.
Een dag later stonden ze in Rustboro, de gym stond hoog en breed voor Kate en ze kon dan ook niet anders dan onder de indruk zijn. Gymleaders die vochten tegen van alles en nog wat, er waren kinderen van 10 en volwassenen die veel ouder waren om de gyms uit te dagen. Het was dan ook goed dat er een levelregeling was, al zat Tara wel tegen het randje. “Ben je er klaar voor meis?” Kate keek naar de groene Trapinch naast haar, Tara had het laatste stukje (zeg maar 2 meter) willen lopen en stond nu enthousiast naast haar trainer. De spanning die de pokémon had was bijna voelbaar en het was duidelijk dat Tara zo snel mogelijk wilde starten. Kate liep naar voren en deed de deur open, een vage herkenning kwam in haar op, maar niet genoeg om haar niet te verbazen. De gyms zelf was haast een museum, allemaal dure dingen lagen in glazen bakken en lieten zien hoe kostbaar ze wel niet waren. Ze herkende zelfs een paar fossielen, die die haar ouders wel eens hadden opgegraven met hun onderzoek. Wat schuw liep het meisje de gym in, Tara was minder verlegen en liep zo snel ze kon naar binnen. Zonder te vallen, wat een wonder was aangezien de Trapinch een onhandige bouw had. Kate zag nog wel andere mensen, maar dat leken meer toeristen te zijn die naar het ‘museum’ kwamen. Omdat ze niet wist waar ze heen moest liep Kate naar de balie, met Tara op haar hielen, en bleef daar staan. Een meisje, misschien zestien jaar oud, kwam aanlopen en keek wat verveeld.
“Ook een uitdager,” kwam er op neutrale toon, al kon je zien dat ze het al bijna zeker wist. Kate knikte, door de blik van het jongere meisje voelde ze zich net een klein kind. Tja, met tien mocht je officieel de league uitdagen, al gingen de meeste rond de veertien, vijftien jaar uit huis. Tien was ook wel erg jong. Het meisje gebaarde dat Kate haar moest volgen en begon al te lopen. Kate pakte snel Tara op, die nieuwsgierig naar de balie had gekeken, en liep achter het baliemeisje aan. Die leidde haar door een gang en twee deuren, de gang kwam uit op een stijdveld, gelegen achter het museumgedeelte. Het was zo gebouwd dat er ook toeschouwers konden kijken. Een jonge vrouw stond op het veld, bezig met een paar boeken. Kate kon geen titels zien, maar het had vast wat te maken met school. Roxanne was een jonge leader, ze had van alles uit boeken geleerd en vertrouwde daar ook op. Het baliemeisje liep naar Roxanne, Kate ging er in elk geval van uit dat het Roxanne was, en zei wat tegen die. De gebaren die naar haar werden gemaakt zorgden ervoor dat Kate wat nerveus werd, het was gewoon niet prettig, maar al snel kwam de vrouw haar kant op. Tara keek nieuwsgierig naar boven, ze vond alle nieuwe indrukken echt geweldig, en vroeg een vragende ‘Traaaap’.
V.S.
Even later stonden ze tegenover elkaar op de ruwe arena. Roxanne aan haar kant en Kate aan de andere. Tara stond naast haar trainer en keek opgewonde om zich heen, vechten was iets wat de Trapinch graag deed. In elk geval van tijd tot tijd, Tara was niet zo agressief dat ze elke pokémon wilde bevechten. Roxanne had wel even de regels uitgelegd, een heel vermoeiend kwartier lang. Maar ja, de gymleader stond dan ook bekend om haar schoolobsessie. Een pokéball werd tevoorschijn gehaalt en een Geodude kwam er uit, met een vervaarlijke blik in zijn ogen. Kate mocht beginnen en ze had dan ook vooral na gedacht over de aanvallen die Tara zou gebruiken dan de gymleader die bezig was met haar praatje.
“Tara, open met een Earth Power.” De groene Trapinch stond stil, alsof ze nadacht, maar ze deed zeker niet niks. De grond rondom de Geodude begon te ontploffen en de gympokémon werd duidelijk verrast. De supereffectieve aanval raakte de Geodude vol en de pokémon probeerde snel weg te komen van de agressieve grond. Kate glimlachte, maar dacht meteen na over wat erna kwam. Dig zouden ze niet gebruiken, dat was niet handig tegen een Geodude, vooral omdat die Magnitude kende. Bite en Crunsh zouden ze ook maar niet doen, Tara zou haar tanden kapot bijten op het stenen lichaam van de gympokémon. Maar verder waren er geen aanvallen die onhandig waren om te doen. De Geodude had zich hersteld en zijn trainer riep dat hij een Rock Polish en Defense Curl moest doen.
“Sand Tomb,” riep Kate naar Tara, met de Rock Polish kon ze leven, maar het zou erg vervelend zijn als de Geodude een te hoge defense zou krijgen. De Trapinch liet een zandstorm opwekkend rondom de Geodude, de gympokémon had net een Rock Polish uitgevoerd. Voor de Defence Curl had hij geen kans meer omdat hij opgesloten zat in de mini zandstorm. Tara maakte een vrolijk geluidje en keek haar tegenstander, ook al kon die dat niet zien, uitdagend aan. Echter toen er een Rock Tomb haar kant op kwam wist ze even niet wat ze moest doen.
“Tara, Dig om de Rock Tomb te ontwijken,” Kate wist dat ze eigenlijk geen Dig wilde doen, maar veel keus hadden ze niet. De stenen beukten in de aarde en Tara was onder de grond verdwenen. Zoals verwacht nam haar tegenstander daar voordeel uit. De grond begon te schudden toen de Geodude bijna meteen op commando een Magnitude uitvoerde. Tara was nog niet boven de grond en de aanval zou haar dan ook meer schade doen dan normaal. De grond schudde nog na, het was gelukkig niet zo een sterke Magnitude geweest, en de kop van de groene pokémon kwam wat geschrokken boven. Het was vast eng onder de grond te zitten als er een soort aardbeving was.
De Geodude nam schade van de Sand Tomb, maar zag er nog kerngezond uit. Tara zag er ook nog fit uit, maar de Magnitude had haar zeker schrik aangejaagd. De vechtlustige blik in haar ogen was echter nog niet veranderd en het was duidelijk dat de Trapinch niet snel zou opgeven.
“Bulldoze Tara en dan een Earth Power.” Kate wist dat ze het gevecht beter snel kon beëindigen, nog een Magnitude zou meer schade kunnen opleveren en hierna moest ze nog een pokémon verslaan. Tara begon met haar kleine, groene pootjes op de grond te slaan en de Geodude, die gevaarlijk dichtbij een van zijn eigen Rock Tomb stenen was, werd geraakt door een groot stuk steen wat door het geweld afbrak. Bijna meteen erna rommelde de grond weer en brak het Earth Power geweld weer los. De Geodude zag er opeens een stuk slechter uit, de twee supereffectieve aanvallen lieten duidelijk hun sporen na. Maar uitgeschakeld was de gympokémon ook niet en met een Tackle kwam hij op zijn tegenstander af. Tara kwam met een smak tegen een steen en maakte een boos geluid. De Trapinch kwam overeind en stuurde zonder commando kwaad een Sand Tomb op haar tegenstander af. Ze was niet gekomen om te verliezen! Voor de Geodude was die laatste aanval net te veel, de pokémon zakte ineen en bleef uitgeschakeld op de grond liggen. Kate keek wat verrast naar de twee pokémon op het veld, ze had niet kunnen zien dat de Geodude al zo veel schade had opgelopen. Maar de steen liet over het algemeen weinig emotie zien. Roxanne liet haar pokémon terug keren en haalde een andere pokéball tevoorschijn. Tara liep even naar haar eigen trainer en keek die glunderend aan, Kate glimlachte en gaf de Trapinch een aai over haar kop. Voor een paar weken oude pokémon deed ze het geweldig. Het meisje kwam weer overeind en gaf met een knikje aan dat ze verder konden. Roxanne klikte de pokéball open en liet de volgende steen er uit.
V.S.
Een Nosepass kwam tevoorschijn, de pokémon stond met gesloten ogen op het veld en was een stuk hoger dan Tara. De Trapinch keek even nieuwsgierig naar haar nieuwe tegenstander, al sloeg dat snel om in vechtlust. Tara was niet het type om elk gevecht aan te gaan, maar als ze dan een keer vocht ging ze er vol tegenaan. En ook al was de Trapinch wat verzwakt, dit gevecht wilde ze zeker winnen!
“Earth Power,” Kate voelde zich ook weer volstromen met nieuwe energie, trainer wilde ze niet fultime zijn, maar ze kon niet ontkennen dat ze het niet leuk vond het een keertje echt serieus te vechten. Tara’s ogen schitterden en al snel begon de grond weer onrustig te rommelen. De Earth Power raakte de Nosepass, maar echt veel schade leek het niet te hebben gedaan. Gevoelloos stond de steen op het veld, geen enkele emotie was te ontdekken in de pokémon. De Nosepass deed een Harden en bijna meteen een Thunder Wave. Verbaast keek Tara naar de schokgolven die haar raakten, het had geen effect op haar en ze voelde het dan ook nauwelijks. ‘Taaaar?’ verbaast draaide de Trapinch zich even om naar haar trainer, wat was dat?
“Tara, Dig snel,” Kate keek naar de Nosepass die met een plotselinge Tackle op haar tegenstander af kwam. Tara kon de aanval maar net ontwijken en verdween onder de grond. De Nosepass nam van het moment gebruik om nog een Harden te doen, nog meer defence. De aarde bolde opeens op en Tara schoot van onder de grond tegen de gympokémon aan. Het was duidelijk schadelijk voor de steen, maar door de Hardens deed het toch minder dan Kate had willen zien. De Nosepass deed een niet echt effectieve Rock Throw, maar in de verrassing werd Tara toch door de steen geraakt. Met een klap kwam het zware ding op de jonge Trapinch haar kop en Tara zakte wat ineen. Kate keek geschrokken naar haar pokémon en ook de Nosepass deed even helemaal niks. Gelukkig kwam de Trapinch redelijk ongeschonden onder de steen vandaan, maar de blik in haar ogen spuugde vuur. Een Mud-Slap kwam regelrecht op de Nosepass af samen met een Sand Attack, zo zou de gympokémon even slechter kunnen zien. Met een Feint Attack kwam Tara snel dichterbij en ramde haar tegenstander. Nu was het serieus voor de Trapinch. Met een onverbiddelijke Superpower sloeg Tara op de gympokémon in, de Nosepass zou het waarschijnlijk niet lang meer volhouden.
Rest. De Nosepass viel in slaap en herstelde al zijn HP. Kate knarste geïrriteerd met haar tanden, na de Rock Throw wilde ze het gevecht eigenlijk zo snel mogelijk beëindigen, maar hierdoor moesten ze nog wel een tijdje.
“Sand Tomb,” riep het meisje haar pokémon toe, niet de sterkste aanval, maar het zou ervoor zorgen dan de Nosepass even bezig was. Tara wekte een zandstorm op die om haar tegenstander begon te razen. De Nosepass bleef emotieloos in zijn schadelijke storm, al was het niet zo schadelijk als bij andere pokémon door het stenen lichaam van de pokémon. Tara keek met een hatelijke blik naar de steen in de zandstorm, de Trapinch had de Rock Throw zeker niet gewaardeerd. De Nosepass kwam met een steen op haar tegenstander af en liet de storm achter zich. Tara werd door de plotselinge aanval verrast en viel achterover toen het harde lichaam van de gympokémon haar raakte. Versuft krabbelde de Trapinch overeind, maar toen de Nosepass nog een keer kwam kon ze wel nog onder de grond duiken. Tara hield onder de grond stil en toen de Nosepass niet meer bewoog raakte ze haar met de Dig. Nog steeds zonder enige emotie stond de stenen pokémon op het veld, het was moeilijk te zien of die al veel schade had opgelopen of niet. Kate ging uit van wel en dacht even kort na. Het beste was om gewoon super effectieve Groundtype moves te doen.
“Earth Power Tara,” gewoon maar de sterkste Groundmove gebruiken, deden ze al het hele gevecht. De grond begon te rommelen, zelfs agressiever dan de eerste keer, en de slome Nosepass kon de aanval maar moeilijk ontwijken. Tara keek de gympokémon uitdagend aan, maar dat deed de steen niks. De Nosepass werd niet snel uit de tent gelokt, zeker niet door alleen maar een blik. De Sand Tomb was ondertussen ook afgelopen en de gympokémon had zijn volle zicht weer terug. Een Rock Tomb kwam op Tara af, maar de Trapinch was niet van plan een tweede keer een steen op haar kop te krijgen. Met een Dig verdween de groene pokémon onder de grond en de stenen beukten tegen niks anders dan stoffige grond. Tara kwam al snel boven de grond en tackelde de Nosepass. De gympokémon wankelde wat op zijn benen en het leek alsof hij nog een Rest wilde uitvoeren. Voor Kate echter een commando kon noemen barstte de grond weer open onder de stenen pokémon en werd ze hard geraakt door de Earth Power. Kate keek even naar Tara die met half dichtgeknepen open op veilige afstand stond. De Trapinch wilde dit gevecht duidelijk snel beëindigen. Toen de aanval voorbij was stond de Nosepass overeind, maar wel heel wankel. Met haast ingehouden adem keek Kate naar de gympokémon, was het voorbij?
