Joey's Wrath [TR Quest]

Ze liepen verder. Zijn kleine broertje had immers energie genoeg voor vijf mensen. Dat was voor de twee Team Rocket leden even een gelukje. Theodore was al helemaal aan het berekenen hoe lang hij ongeveer schatte dat de Quest nog zou duren als het nu op deze manier zou doorgaan. En het beviel hem prima. Hij schatte dat hij nog op tijd thuis zou kunnen zijn om de Jan Dino show te kijken. Theodore was geen persoon om veel mee te lachen, maar die man flikte het hem iedere keer weer. Maar nu stelde Flynn ineens een vraag. Hij maakte een glimlach en keek Flynn plagend aan. "Niet iedereen in onze familie kan perfect zijn." Hij bedoelde natuurlijk dat er iets mis was met zijn broertje. Dit was niet waar, maar zo zag Theodore het wel. Oh wacht eens. Flynn leek iets op te merken. Theodore volgde zijn ogen en zag wat Rattata bij de wagen achter hen staan. "Cecil." Zei hij streng. Zijn broertje draaide zich meteen om en zag precies wat er gebeurde. "Ik geloof dat die de auto willen gaan. Die willen natuurlijk bij hun vriendjes zijn." Ja inderdaad, de Rattata die nu aan de auto aan het krabben waren hadden linten om hun staarten. En welke perfecte andere leugen had Theodore nog verder kunnen verzinnen? Niks. En als zijn broertje die Rattata ervan ging overtuigen dat het o.k. was om in de auto te stappen hoefde ze ook nog eens geen moeite te doen hiervoor. Het was perfect. "Wil jij ze anders even helpen om in de auto te komen? Ik denk wel dat we even duidelijk moeten maken dat we goede mensen zijn." Dayum wat kon hij goed liegen zeg.

Met een overvloed aan plichtsbesef in zijn gezicht knikte Cecil. Hij was een Ranger en dit soort dingen waren nou eenmaal zijn taak. En die deed hij met alle liefde. Liefde voor het vak. Liefde voor Pokémon. Liefde voor zijn broer. "Je hebt gelijk." Zei Cecil waarna hij en zijn Rattata vriendjes naar de auto rende. Theodore liep er achter aan.

"Halt." Zei hij streng naar de krabbende Rattata's. Letterlijk ieder van de paarse ratjes keek naar hem om. "Wij zijn hier om te helpen. Jullie zullen zo bij jullie vriendjes zijn." Argwanend keken ze naar hem en de reus die achter hem stond. Maar Cecil was niet het type om snel de moed te verliezen. "Kunnen jullie me helpen?" Vroeg hij aan zijn posse. Hij kreeg knikjes en al vlug begonnen de Rattata een heftige discussie te voeren. Theodore gebruikte de afleiding om achter de auto te gaan staan en te hurken. Uit de binnenzak van zijn jas haalde hij een grote juten zak. Dat soort materiaal had hij altijd bij zich. Je wist het maar nooit. Vervolgens sneakte hij naar de achterkant van de wagen en keek de hoek om. De zes Rattata stonden nog steeds waar ze eerst stonden. Druk pratend met de andere. Het leek er niet op dat het ging werken. Theodore plaatste zich in de beste positie en haalde zijn juten zak erbij. Vervolgens maakte hij een enorme snoekduik en ving daarmee welgeteld vier Rattata's. De twee die overbleven rende de schaduw in. Stond daar nou maar iemand.. "Flynn! Cecil!" Riep Theodore. Hij wilde nu echt eens graag naar huis gaan.

Twee bonkjes en een ploffend deksel later kreeg Theodore het idee dat het Flynn was gelukt. Hij kon niet veel zien, maar het leek er tussen de schaduw door op dat Flynn in ieder geval triomfantelijk rechtop stond. Het zal wel gelukt zijn. "Oh Theodore.." Zei Cecil een beetje verdrietig. "Je had het ook wat aardiger op kunnen lossen." Cecil liep naar zijn broer toe en hielp hem overeind. "Ik snap dat het soms moeilijk kan zijn, maar geweldloosheid is echt de beste weg." Theodore liet schuldig zijn hoofd zakken. Weer een meesterlijk staaltje acteerwerk. Maar Theodore zou daar zelf niet over opscheppen. Hierna omhelsde Cecil hem weer. "Ok, ik weet dat je je best hebt gedaan het is al goed." Theodore maakte in de omhelzing nog even een knipoog naar Flynn. Het was gelukt. De tien Rattata die ze moesten hadden ze nu. "Dankje." Zei Theodore zachtjes. Het was nu eenmaal zo dat hij het toneelspel nog heel even langer moest aanhouden. "Ik denk dat Flynn en ik de Rattata dan nu maar terugbrengen." Hij liet los.

Cecil begreep zijn broer helemaal. Hij vroeg hem natuurlijk niet mee om zijn eer te redden. Hij moest dit even zelf doen. "Ik ben trots op je." Zei hij waarna hij de band met de Rattata verbrak en op de rug van zijn Dragonite sprong. Theodore saluteerde zijn broertje met een glimlach. Welliswaar een neppe, maar Cecil leek er in te trappen. En toen Cecil genoeg uit het zicht was trok hij zijn gezicht weer terug naar zijn normale stand. De resting-Theodore face. Vervolgens wierp hij de zak met Rattata in de auto. "Dat was het dan eindelijk." Hij leunde zijn rug tegen de auto aan. De volgende stap.

Flynn verklaarde dat hij gebeten was geworden. Waarschijnlijk door zijn nonchalance en zijn arrogantie, als Theodore het zo even moest gokken. Als je jezelf te hoog ging inschatten ging je fouten maken. Zo werkte dat nu eenmaal. Het feit dat Flynn er niet zielig over ging doen maakte het nog enigszins goed. Hierop volgde een grijns en een uitspraak die zo waar was als de lucht boven hen. "Het voelt alsof we een telepathische link hebben." Oh, de humor van meneer Harvey was droog en cynisch. Zou cool zijn als zijn partner in crime dat kon waarderen. Maar goed, het werd tijd voor een ander plan. Want Theodore had geen zin om te gaan zoeken. Nee, laat dat gespuis maar naar hen toe komen. Ze moesten de rest gaan lokken. Maar hoe? "Die scientists hebben die beesten vast beter onderzocht. Bel eens en check waarmee we ze kunnen lokken." En nee, kaas telt niet. En van die berries ook niet. Theodore wilde iets specifieks. Anders zou het ook andere pokemon aantrekken en daar had hij dus geen zin in.

Theodore liet zijn rechter hand in zijn broekzak glijden. Hij moest even voelen of het er nog in zat. En gelukkig zat het nog in zijn broekzak. Hij wist eigenlijk niet waarom hij het altijd bij zich wilde hebben, of waarom hij zo bang was om het kwijt te raken. Toen zei Flynn dat het een goed idee van hem was en ging aan de slag. Theodore knikte nog naar hem. Plots voelde Theodore zich zwaar en wilde zo snel mogelijk naar huis. Het voelde alsof hij ruim voldoende had gedaan voor vandaag. Maar hij moest nog door helaas. Hij keek op en richtte zijn blik weer op Flynn die net klaar leek te zijn met het telefoongesprek. Repels dus. "Die scientists zijn soms zo gek als een deur." Voegde hij er aan toe. "We kunnen kopen of stelen.. Maar misschien kunnen we er meer lol mee hebben als we iemand chanteren en het voor ons laat kopen." Want Theodore wist natuurlijk hoe je lol moest trappen. Dat is een waarheid die iedereen kent.. not.

Theodore knikte instemmend. "Begrijpelijk." kwam er uit. Eigenlijk deed hij altijd het spelletje hoe veel hij er met zijn handen kon vangen, om ze vervolgens naar mensen te gooien die zich niet aan de avondklok hielden. Maar hey, dat Flynn snel weg wilde was wel duidelijk. Stiekem deelde hij die mening wel. En na het spuiten van de Repel hoorde ze al meteen wat nageltjes op het graniet. Kleine piepgeluidjes ook. "Showtime." Sprak hij met een fluisterstem. Samen met zijn Lunatone kwam hij van achter de auto vandaan "Psychic!" Riep hij waarna hij richting de muppeltjes sprong. Zelf greep hij een Rattata met beide handen. Die twee hadden ze dus al. Llira speelde het voor elkaar om eentje de lucht in te laten zweven met haar aanval. Hm, dit ging vrij soepel.