We are made from broken parts

Nee, ze wist vrijwel zeker dat deze avond fout af ging lopen. Niet dat ze het heel erg vond, want er was tenminste iemand waarmee ze samen ten onder kon gaan. Met een grijns had ze dan ook medegedeeld aan August dat ze zo'n voorgevoel had dat deze avond fout ging aflopen. Na haar opmerking legde August zijn armen op de bar om zo wat voorover te bukken, de vraag stellend wat haar definitie van fout was. Hmm... Dat was een goede. Met een grijns boog Caraphernelia ook wat voorover om August hierbij recht in zijn mooie, groene ogen aan te kijken. "Je weet wel," begon ze subtiel. "Wat flikflooien met elkaar," vervolgde ze om even speels met haar wenkbrauwen te wiebelen. Oh wat was ze toch lekker subtiel.

Uitdagend had Caraphernelia zich wat voorover laten bukken nadat August dit zelf ook gedaan had. Het was niet té dichtbij, maar wel lekker close. In deze houding kon ze hem recht aankijken, iets wat al helemaal het geval was toen August zich nog eens omdraaide ook. Heerlijk van die types die het spelletje met haar meespeelde en het deels probeerde uit te lokken. "Wat flikflooien is?" herhaalde ze August zijn woorden om even diep na te denken. Wat waren de beste woorden om 'flikflooien' te beschrijven? Na eenmaal de woorden ervoor gevonden te hebben kreeg ze de kans niet om deze uit te spreken. August nam het woord al om vervolgens nog wat dichter haar kant op te leunen. Wow... Dat ging sneller dan ze had verwacht. Met een kleine grijns keek ze August aan, maar deze verdween al snel toen hij weer wat afstand nam. Wat? Sprakeloos keek ze toe hoe de jongen zijn shotje van de bar pakte om vervolgens achteruit de dansende menigte in te lopen. Hij wilde het dus zo spelen... Snel bracht Caraphernelia haar eigen shotje naar haar mond om deze in één keer achterover te gooien. Na het glaasje weer terug op de bar te hebben gezet kwam ook zij overeind. In het begin wankelde ze iets, maar dat verdween al snel toen ze August de menigte in volgde. Come to mama~

Evenwicht bewaren na een glas met rum en twee shotjes was moeilijk, damn. Vandaar dat Caraphernelia in het begin iets wat wankelde, maar zich al snel wist te herstellen. Daar was ze nog nét helder genoeg voor. Met een grijns achtervolgde ze August de menigte in om naar het ritme van de keiharde muziek te luisteren. Nu ze er zo aandachtig naar luisterde draaide ze best goede muziek. En toen gebeurde het hoor, midden in een van haar geweldige, kuch, danspassen trok een arm haar tegen iemand aan. Verward knipperde ze met haar ogen om de desbetreffende persoon recht in zijn groene ogen aan te kijken. August. Haar brede glimlach verscheen weer die, voor zover het nog kon, breder werd na zijn uitgesproken worden. "We shall see," antwoordde ze mysterieus om wat met der heupen mee te bewegen op de muziek.

Hoe was het mogelijk... Ze stond hier, middernacht, op de dansvloer met een veel te aantrekkelijke gozer. De muziek die gedraaid werd was goed én er werd ook nog eens alcohol geschonken. Het was te mooi om waar te zijn, letterlijk. Het duurde dan ook niet lang voordat de muziek abrupt gestopt werd en de menigte, waaronder zijzelf, meteen stopte met dansen. Wat? De haast dodelijke stilte werd al snel verstoord door een paar hardde stemmen die commando's begon uit te delen. Het commando om alle uitgangen te blokkeren.
Het drong pas later bij Caraphernelia binnen wat er precies aan de hand was, maar een belletje begon uiteindelijk toch te rinkelen. "Team Rocket," fluisterde ze hard genoeg zodat ook August het horen kon. Op dit moment kon ze niks anders dan wegwezen voordat ze herkend werd. "Kom." Het was geen vraag geweest, eerder een commando. Zonder te wachten op een antwoord van August pakte ze zijn hand vast om hem zo mee te trekkenrichting de achterdeur. Het ging niet al te soepel, maar dat kwam door de hoeveelheid alcohol in haar bloed. Nu nog weg zien te komen.

Het was gewoon jammer dat Team Rocket het net zo leuke feest had weten te verpesten. Het feest was illegaal geweest, dat wel, maar kom op. Aanstellerij, dat was het. Caraphernelia mocht zelf dan wel deel uitmaken van Team Rocket, een feestje zoals deze zou ze voor geen goud willen crashen, en dat was gebleken ook. In plaats van ingrijpen had ze zelf meegedaan, iets wat ongelooflijk goed was uitgepakt. Haar vangst van vanavond was geweldig, letterlijk. August had haar braafjes gevolgd om de achterdeur voor hen beide open te houden. Wat een gentleman was het toch. Zo snel als ze kon stapte Caraphernelia naar buiten om nog steeds August zijn hand vast te houden, niet van plan zijn om deze los te laten ook. Ondanks de gebeurtenis van zonet was het humeur dat er heerste vreselijk goed. August grinnikte af en toe wat om ineens een spontane opmerking te maken. Zijn gemaakt opmerking liet haar geamuseerd grinniken waarna ze hem  aankeek. "Wat ben je toch een stoute jongen," begon ze hem uit te lokken met nog steeds diezelfde geamuseerde grijns op haar lippen.

Het lopen ging niet al te soepel, maar ze kwamen vooruit, gelukkig. De hoeveelheid alcohol die ze beide naar binnen hadden gewerkt was echt niet weinig geweest en het was een wonder dat ze nog overeind bleven staan. Gelukkig voor Caraphernelia kon ze wel wat alcohol hebben, want anderen hadden waarschijnlijk al knock-out, overgevend en al op de grond hebben gelegen. Ook August leek wel wat alcohol te kunnen hebben, althans, dat dacht ze. De jongen struikelde over iets, of zijn eigen voeten, om haar onhandig met zich mee te trekken. Wat? Het was allemaal zo snel gebeurd dat ze niet eens wist wat er zonet gebeurd was, maar wat ze wel wist was dat er een muur tegen haar rug aandrukte. Oh. Onschuldig keek ze August aan om te knikken bij zijn woorden. "Heel stout," fluisterde ze zachtjes toen ze merkte dat hij zijn hoofd dichter naar de hare bewoog. Nog steeds hield ze zijn hand vast, maar tegenstribbelen deed ze niet. Ze wilde dit en hoopte dat hij deze keer niet weer zijn hoofd terug zou trekken.

Een onhandige situatie had een veel betere sfeer weten te creëren, hoe ironisch. Door het feit dat August heel onhandig gestruikeld was stond zij nu met haar rug tegen de muur met hem tegenover zich. Niet dat ze het erg vond, alles behalve dat. Juist omdat ze het niet erg vond stribbelde ze ook niet tegen en dat bleek geweldig goed uit te pakken. August bracht zijn hoofd dichter naar die van haar en ze begon een vermoede te krijgen dat iets wat al veel eerder deze avond had moeten gebeuren nu ging gebeuren. Haar vermoedens werden bevestigd, want in plaats van terug te trekken, zoals hij de eerste keer had gedaan, verbrak hij de laatste centimeters waardoor zijn lippen langzaam die van haar raakte. Tevreden met dit contact sloot Caraphernelia haar ogen om te voelen hoe August haar hand los liet. Vrijwel meteen liet ze haar vrije handen langzaam langs zijn lichaam omhoog glijden. Hierna sloot ze deze om zijn nek om hem zo dichter naar zich toe te trekken. Ondertussen liet ze haar lippen teder over die van hem glijden, volop genietend van dit moment tussen hen beide.