Stone Cold [Closed]

Mega evolutie was iets dat Taylor altijd wel een beetje had geïnteresseerd. Of, nou ja, altijd? Sinds ze pokémon had en ervan leerde. Ze had er echter niet veel informatie over vergaard in het begin, simpelweg omdat er niet veel informatie was om te leren. In Johto was het concept niet heel groot en in Kalos was ze bezig geweest met andere zaken. Zaken als geld verdienen en een plekje vinden. Gelukkig had haar zus ook nog wel lieve kwaliteiten en mocht ze bij de brunette inwonen, maar dat nam niet weg dat ze meer problemen had waar ze zich beter op had kunnen focussen dan die Keystones. Tot deze week. Eén van Taylors wensen was om een sterk team achter haar te hebben, voor het geval dat, en het gebruik van Keystones zou haar een flinke boost kunnen geven. Bovendien kon ze het erg goed gebruiken om tegen Team Rocket te strijden. Ondanks dat ze Ranger zijn tot nu toe niks vond, wilde ze koste wat het kost wraak nemen op die losers.

Allereerst vanwege haar Froakie, wie haast van haar leven was weggerukt door één of andere messenfanaat. Ten tweede omdat haar zus voor het leven was verminkt. Taylor had geen flauw idee welke groenharige klootzak dat had geflikt, maar ze zou hem een keertje tussen haar kladden krijgen en als het zo ver was, dan stond ze niet voor zichzelf in.

Enfin, aan het begin van de week had ze dus meer lucht gekregen over Keystones. Uit nieuwsgierigheid, en bovenal uit eigen belang, is ze er dieper op ingegaan. Kalos bezat veel meer informatie over mega evolutie dan Johto en de blondine was de regio daar erg dankbaar voor. Zo leerde ze bijvoorbeeld dat zowel Venusaur als Houndoom beschikking hadden tot een volgende vorm, waarvan ze beide in haar team had zitten. Taylor zou een extra boost voor haar team alles behalve erg vinden. Mede hierdoor besloot ze nog meer onderzoek te verrichten en kwam ze er uiteindelijk bij uit dat ze een Keystone gewoon bij de professor van Kalos op kon halen. Zomaar. Gratis. Hoefde ze verder niks voor te doen. Fantastisch!

Tenminste, het leek haar fantastisch. Ze ging op pad naar Lumiose, probeerde lugubere types voorlopig zoveel mogelijk te negeren in haar uniform, en wandelde rustig het lab van Sycamore binnen. Ze had op het moment geen pokémon aan haar zijde, want ze wilde geen onnodige aandacht trekken en – wow, wat had ze het mis. Zodra ze naar binnen ging, werden er opeens een aantal ogen op haar gericht. De blondine versteende haast midden in de kamer toen ze oog in oog met een groepje kinderen kwam te staan. Shit. Daar was ze nou net allergisch voor. Misschien zouden ze geen interesse in haar hebben? Yeah. Voor een keer voelde ze zich eens niet arrogant genoeg om te denken dat iedereen in de kamer oog voor haar had. “Een Ranger!” Oh. Ja. Dat was waar ook; ze droeg haar uniform. Natuurlijk zou dat de aandacht van jonge trainers trekken. In hun ogen was ze een held.

“Nee, ik ben geen Ranger,” loog ze tussen haar tanden door. “Ik ben een actrice verkleed als Ranger. Sycamore heeft me gevraagd om langs te komen zodat ik jullie hoop kan geven voor jullie aankomende reis, want iedereen weet hoe gevaarlijk dat tegenwoordig kan zijn.” Yep. Als ze kon liegen om iemand in de maling te nemen, dan greep ze die kans met beide handen. Als ze kon liegen om anderen de stuipen op het lijf te jagen, dan besprong ze die kans met haar volle gewicht. “Gevaarlijk?” vroeg één van de kinderen onzeker. De rest leek ook met twijfel in hun ogen haar kant op te staren. Perfect. Blonde lokken vielen over haar schouder toen ze een knik gaf. “Je weet maar nooit met Team Rocket tegenwoordig,” reageerde ze nonchalant, waarbij ze haar schouders ophaalde en van het groepje wegkeek. Haar blik verloor een beetje z’n glinstering, alsof ze aan iets engs van het verleden terugdacht. In principe was dat ook geen leugen, maar de emoties die ze erbij voelden waren geacteerd. “Je kan zomaar een pokémon of arm verliezen.”

De tieners, ze gokten ze althans niet ouder dan tien of elf, keken haar met grote ogen aan. Niet van geluk, omdat ze een enorme lolly voor hen omhoog hield of iets dergelijks, maar uit pure wanhoop. Loog ze? Nee, eigenlijk niet. Die koters wisten niet wat hen te wachten stond als ze in hun eentje erop uit gingen. Je kon zomaar de loterij winnen als het op ongeluk aankwam, en dan stond er in de krant dat je gewoon op de verkeerde plek op het verkeerde tijdstip was. Taylor wist onderhand wel beter. Wilde ze hen ergens van behoeden? Absoluut niet. Het liet haar eigenlijk koud wat er met deze koters gebeurde, ondanks dat ze in haar Ranger uniform stond. Problemen moest je zelf mee leren omgaan en als je het niet aankon, dan had je er maar niet op uit moeten gaan. Waarom het nog steeds een goed idee leek om op je tiende op reis te gaan volgens de meeste volwassenen was voor haar een raadsel.

Eentje begon te huilen. Geen luid gejank zoals een kleine baby zou doen, maar stille traantjes die over de wangen rolden. “Ik… Ik wil niet meer…” bazelde hij. Taylor rolde met haar ogen. Asjeblieft zeg. Het was niet alsof ze hier in het zwart gekleed met een rode R op haar shirt om hun pokémon eiste. Ze konden zich vast prima redden met sterke pokémon, of als ze samen bleven. Echt een verdere reactie had ze er niet op. Het was niet aan haar om hen te troosten, vond ze. Ze gaf hen net de harde waarheid en dat was alles. Die was haar niet op een zilver dienblad gegeven, zoals zij nu bij hen had gedaan. Bij haar was het meer een taart die in haar gezicht werd gegooid, maar dan zonder de zoete nasmaak wanneer je over je gezicht likte. Volgens haarzelf had ze hen alleen maar geholpen met groeien. Iemand moest het hen toch vertellen?

Precies op dat moment kwam de professor naar binnen lopen. Hij droeg een brede glimlach op zijn gezicht en had een hoop papieren in zijn handen. Naast hem stond iemand waarvan Taylor gokte dat het om een assistent ging. Een vreemd alarm ging bij haar rinkelen toen ze hem naast de professor zag staan, maar dat duwde ze zo ver mogelijk naar haar achterhoofd. Zo’n alarm had zij niet. Dat kon ze niet hebben, want zo was ze niet. Sure, ze zei wel eens dat ze mensenkennis had, maar niet op dat vlak. Zo was zij niet. En een zoen met een willekeurig meisje zou daar ook geen verandering in kunnen brengen. “Wat is hier aan de hand?” Taylor had volledig gemist dat Sycamore zorgelijk naar de kinderen keek en zij zich naar hem hadden omgedraaid. Oh shit. De blondine haalde nog een keer nonchalant haar schouders op. “Geen idee. Ik vertelde gewoon hoe het is om Ranger te zijn, maar ik denk dat ik mijn avonturen iets te spannend heb verteld.” Ze bood haar excuses niet aan. Sycamore hamerde daar ook niet op. In plaats daarvan wisselde hij een blik met zijn assistent.

“Hm. Zou jij ze mee willen nemen naar achteren? Dan kunnen ze daar hun keuze maken,” stelde hij voor. De jongen knikte en begeleidde de kinderen naar achter. Vervolgens kwam de professor haar kant op gelopen. “Waar heb ik dit bezoek aan te danken, Ranger?” Ze huiverde bij het horen van dat woord, want ze wist dat zij ermee werd bedoeld, maar ze wilde zo niet genoemd worden. Zijn glimlach maakte het alleen maar erger. Het was niet dat ze een hekel aan glimlachen had – verre van zelfs – maar ze was hier niet voor een luchtig, nutteloos gesprek met deze man. “Taylor en ik ben hier voor een Keystone,” reageerde ze op zijn woorden. Hij was even van zijn stuk gebracht door haar vlugge introductie, maar hij herpakte zich al snel. Sycamore wenkte haar met zich mee en liep een gang in die parallel stond aan de gang waar het groepje kinderen in was verdwenen. “Welkom in mijn lab, Taylor. Ik neem je mee naar mijn kantoor en dan kunnen we daar verder praten.” Als hij er niet uitzag als een idioot, dan had ze meer achter hem gezocht. De professor stond er echter om bekend dat hij niet zo snugger was, dus deed ze dat maar niet. Dat betekende echter niet dat ze zich weerloos opstelde.

“Heb je pokémon in bezit die kunnen mega evolueren?” vroeg hij aan haar. Ze gingen een hoek om en hij hield halt bij de deur die ze tegemoet kwamen. Taylor stopte ook. “Ja,” knikte ze naar hem. “Venusaur en Houndoom.” Sycamore wierp een blik naar haar die aangaf dat hij onder de indruk was. Het gaf haar het idee dat het niet vaak voorkwam dat meer dan één mega pokémon in een team voorkwam en dat streelde voor een moment haar ego. “Indrukwekkend. Zelf getraind? Hoe lang heb je ze al?” ging hij door, terwijl hij naar zijn sleutels zocht. De blondine keek toe hoe hij van zijn labjas naar zijn borstzak ging en vervolgens bij zijn broekzak eindigde. Daar vond hij dan eindelijk het pasje dat hem toegang tot zijn eigen kantoor gaf. “Zelf getraind. Ik heb ze al sinds ze een jonge Bulbasaur en Houndour waren,” legde ze uit. De deur werd geopend en hij gebaarde dat ze als eerste naar binnen mocht – een uitnodiging waar ze op inging door naar binnen te stappen. “Mox en Mordecai hebben met me mee gevochten voor de eerste twee Kalos badges en Moxxi heeft me bijgestaan tijdens het hele Rangerproces,” voegde ze eraan toe.

Op het moment vertrouwde ze haar team genoeg om te weten dat ze haar in nood zouden beschermen. Of ze het zouden kunnen, was een tweede, maar dat zou hen waarschijnlijk niet tegenhouden. Taylor hield niet zo van sentimentele onzin, dus dat hield ze voor zich. Als het echt moest, dan zei ze het hardop, maar anders niet. Sycamore scheen dat niet echt nodig te hebben, want zijn aandacht ging naar een andere vraag uit. “Zou ik ze misschien even mogen zien?” vroeg hij aan de blondine. Die hief verbaasd een wenkbrauw. Hier? Nu? Dan moest ‘ie toch eerst even zijn bureau aan de kant duwen. Ze wees er dan ook naar, haar geheven wenkbrauw nog steeds op haar voorhoofd aanwezig. “Oh! Natuurlijk, haha.” Hij vroeg meteen of ze wilde helpen en omdat ze eigenlijk niet kon weigeren door dat verdomde uniform, stapte ze naar voren om hem samen met de professor te verplaatsen.

Beiden aan één kant verdeelde het gewicht eerlijk en tezamen tilden ze het ding een meter of twee naar achteren. Hierdoor kwam het bureau heel dicht tegen de muur te staan en had Moxxi de ruimte om nog een beetje te kunnen bewegen. Taylor klikte de pokéballs van haar Venusaur en Houndoom van haar riem en liet de twee niet veel later in de ruimte verschijnen. Mordecai voelde zich een beetje ongemakkelijk door het enorme verschijnsel van zijn teamgenoot en dat hij dicht op haar moest blijven staan, maar hij wist beter dan te gaan staan klagen over dit kleine akkefietje. Sycamore scheen er geen oog voor te hebben. Zijn focus lag volledig bij de Venusaur, waar hij rustig op afstapte en haar kalm begon te inspecteren. Taylor vond het maar niets. Kon hij niet even vragen of hij haar pokémon mocht betasten? Dat was respectvoller dan wat hij nu deed. “Fascinerend,” mompelde hij, terwijl hij één van Moxxi’s bladeren tussen zijn vingers hield. De Venusaur keek haar verbouwereerd aan en Taylor kon niet anders dan haar schouders ophalen.

Toen de professor naar Mordecai wilde kijken, deed hij dat toch van een klein afstandje. De Houndoom had namelijk door wat er anders zou gebeuren en wierp daarom een boze blik naar de man, die hij Arceusdank wel begreep. “Wat een prachtplaatje,” mompelde Sycamore weer. Taylor begreep er niks van. Wat was hier het nut van? Ze besloot de sprong in het diepe maar te wagen. “Dus, euh, what’s up Doc?” vroeg ze aan de professor. “Zijn ze goedgekeurd?”