» O P E N « Not so cute after all

Een koude rilling schoot over Hilda's ruggengraat terwijl ze door het donkere, vochtige bos liep. Ze had Erika dicht tegen haar borst aangedrukt, waarbij de Axew ook Hilda terug knuffelde. Het was vochtig en koud, vast omdat het nog ochtend was, en het was ook duidelijk te merken dat het nu herfst was. Niet alleen begonnen de bladeren van Santalune Forest langzamerhand een rood-oranje kleur te krijgen, de temperatuur begon ook snel te dalen. Ook al was Hilda opgegroeid in een van de koudste plaatsjes in Unova, nu ze gewend was aan het zonnige weer van de zomer in Kalos, was dit toch wel een onprettige temperatuur zelfs voor haar. “Ik kan het niet, Erika...” murmelde ze zachtjes terwijl ze voor zich uit staarde. Ze had de paar dagen ervoor geprobeerd de gym in te lopen, maar uiteindelijk was ze steeds weggerend. Ze was zo nerveus, zo bang om te falen en er zwak uit te zien, dat ze niet eens één stap door de deur durfde te zetten. Erika liet een paar protesterende geluidjes horen, waarop Hilda grinnikte. “Misschien... We kunnen het ergens deze week nog een keer proberen, okay?”

Een klein piepend geluidje zorgde ervoor dat ze stopte met praten, en ze draaide zich om om te kijken wat het geluid had gemaakt. Daar zag een kleine, zwarte insect-achtige Pokémon, met wat witte vacht om zijn nek. Hilda knielde neer voor de Pokémon met een kleine glimlach. “Hallo daar... Shh, ik zal je geen pijn doen...” ze strekte haar arm uit om de Pokémon te aaien, maar het laatste wat ze had verwacht was dat de kleine insect type haar keihard in haar pols zou bijten. Hilda schreeuwde hard, waarop Soren zijn Pokéball uitschoot en als een doorgedraaide Herdier begon te blaffen en grommen, en de kleine Scatterbug ervandoor schoot. Hilda hield haar kloppende pols vast, die nu een klein gat in zich had. “H-Hallo?! Kan iemand helpen?!” Ze wist dat hier giftige insect Pokémon zaten, alleen had ze geen idee of de Pokémon die haar had gebeten ook giftig was. Alles wat ze kon hopen was dat dat niet zo was.