Leaf me Alone

De herfst had iets speciaals. Elias kon zijn vinger er niet precies op leggen. Was het het zachte getik van de regen op de ramen wanneer hij in een hotelkamer zat met een beker warme chocolademelk met slagroom? Was het de kou, die hem dwong om zich te kleden in pluizige stoffen en warme truien, om nog maar niet te beginnen over de prachtige sjaals die hij in zijn collectie had? Of was het misschien het veranderen van de kleuren van de bladeren naar prachtige warme tinten? Misschien was het wel een combinatie van alles. Dat idee vond hij zo aantrekkelijk, dat hij niet meer over het antwoord na wilde denken.

Het was zo’n zeldzame herfstdag waar ondanks de ijzige kou en de akelige wind de zon toch helder scheen. Zijn haren kwamen sowieso door de war te zitten en hoewel hij daar niet bepaald op gesteld was, zorgde het uitzicht er voor dat hij het toch wel waard vond om buiten te zijn. Ciara en Sven waren het met hem eens. Vol vreugde dartelden ze om hem heen, terwijl hijzelf op een wat rustigere pas door het bos bewoog.

Het viel Elias op hoe netjes het bos oogde. Natuurlijk lag het overal vol met bladeren, maar het pad was redelijk vrij gehouden. Hij vroeg zich af of iemand dit gedaan had of dat de Pokémon van het bos hadden gezorgd dat de bladeren langs het pad lagen. Een mysterieuze tuinman klonk namelijk best vergezocht. Terwijl hij zich stond te verbazen over de netheid, waren zijn Pokémon de bladeren in gerend. Het kon hen duidelijk weinig schelen waar de bladeren lagen. Als de Pokémon van het bos net zo dachten, was het misschien alsnog niet zo vergezocht dat een mens het had gedaan als hij net dacht. Of zou dit een taak van de rangers zijn geweest?

Ciara kreeg als eerste het idee om wat van de bladeren op een hoop te leggen. Ze had vier keer bladeren bij elkaar gegooid toen Sven besloot dat hij in de kleine stapel mocht springen en zo alle bladeren weer verspreidde. Hij kreeg een boze blik van de puppy Pokémon – wiens blik eigenlijk altijd boos was – voor ze een tweede poging deed om een stapel te maken. Iets verderop, natuurlijk, zodat ze Elias niet uit het oog verloor. Sven had gelukkig de hint begrepen van de eerste keer en keek nu alleen maar nieuwsgierig toe terwijl zijn teamgenootje haar ding deed. Nieuwsgierig naar wat het tweetal nou eigenlijk aan het doen was, besloot de blonde jongen halt te nemen bij de langzaam vergrotende stapel en toe te kijken. Ciara merkte hem niet op of negeerde hem zodat haar stapel zo snel mogelijk af kwam.

En dat moment volgde snel. De stapel had ongeveer de grootte van een Snubbull. Ze wierp een trotse blik op Elias, wie enthousiast voor haar klapte, voor ze een grote sprong maakte en bovenop de stapel viel. Dit wekte jaloezie op bij Sven, want hij had een boze blik gekregen toen hij dat had geprobeerd. Als antwoord kreeg hij een tong naar hem uitgestoken. Ciara deed duidelijk wat ze zelf wilde en niks anders…

“Zullen we hier anders even pauzeren?” stelde Elias voor. Zijn Pokémon waren duidelijk nog niet klaar met spelen. Hij had toch een kleedje bij zich welke hij bij een boom neer kon leggen, zodat zijn broek niet vies werd als hij ging zitten. Dat is dus ook wat hij deed, waarna hij ook wat voer neerzette voor zijn twee Pokémon, wie alweer druk in de weer waren met bladeren. Ze waren nu allebei bezig met een eigen stapel. Waarschijnlijk keken ze wie de meeste bladeren kon verzamelen en gingen ze dan allebei in hun eigen stapel springen. Met een glimlach keek Elias toe. Hij wilde absoluut geen conflicten binnen zijn team, maar zolang ze aan het spelen waren was een beetje competitie wel goed. Het leek hem alsnog efficiënter als ze samen zouden werken, maar dat hield hij nog maar even voor zich. Wie weet bedacht het tweetal dit zelf ook al.

De jongen leunde achterover en nam een moment om zijn Pokémon te vergeten. In plaats daar van nam hij de omgeving in zich op. De herfstkleuren spraken hem toch wel echt heel erg aan. Het kon maar zo zijn dat dat alsnog het ding was waardoor hij de herfst zo charmant vond. Het viel hem nu ook op hoe lekker de geur van een herfstbos eigenlijk was. Zo heerlijk fris…

Hij snoof de geur zo diep naar binnen, dat het leek alsof het verdween. Het maakte plaats voor een veel scherpere lucht, welke hem in zijn neus en keel kriebelde tot het punt dat hij moest hoesten. Dit was niet zomaar een geur, maar die van vuur. Meteen keek Elias om zich heen waar zijn Pokémon waren, waardoor zijn blik viel op de stapels bladeren die het tweetal hadden gemaakt. Die van Sven stond in lichte laaien. “Ciara!” Hij wist meteen dat zij de boosdoener was. De rook kwam nog uit haar bek van de Fire Fang aanval. Ze snoof en draaide haar kop om. Schijnbaar had Sven haar uitgedaagd. “Guys! Kom, dit is gevaarlijk!” Hij pakte beide Pokémon op en nam afstand. Hij had echt geluk dat hij nog een derde Pokémon had welke een watertype was. De boosdoeners werden op de grond geplaatst, waar ze al snel weer geluiden van onenigheid lieten horen, terwijl Elias Aleta er bij haalde. De Chinchou kwam breed glimlachend de Pokéball uit, maar dat sloeg al snel om toen ze de brand zag.

“Aleta, jij kan dit oplossen toch?” De Chinchou knikte. Ze wachtte niet op een bevel, maar gebruikte meteen haar Water Gun aanval om de stapel bladeren te blussen. Ze hadden geluk dat het herfst was, anders was het vuur misschien snel overgeslagen op de andere stapel. Wie weet hoe erg het bos dan was aangetast door een klein meningsverschil tussen Pokémon… Nu was het brandje gecontroleerd gebleven. “Dank je wel, sweetie!” Elias gaf Aleta een stevige knuffel, welke hem teruggegeven werd. Voor een Chinchou hield ze behoorlijk veel van knuffels.

Veel tijd om het succes te vieren was er niet, want er was opnieuw een conflict ontstaan tussen Sven en Ciara. Deze keer had dit geresulteerd in een bladerengevecht tussen de twee. Ze renden rond en gooiden losliggende herfstbladeren naar elkaar. Ze hadden geen oog voor de omgeving en zagen daarom de onbekende reiziger niet aankomen. “Sweeties, pas op!” waarschuwde Elias, maar het was al te laat. Sven gebruikte een Sand Attack om extra efficiënt een stroom bladeren op zijn tegenstander af te vuren. Achter haar stond echter de vreemdeling waar Elias voor wilde waarschuwen. Sven kreeg de persoon door midden in zijn zet. Spijt was te zien in zijn ogen. Hoe zou deze vreemdeling reageren op zijn roekeloze zet?