Pacify her

Eerst leek het erop dat hij weer geen antwoord zou geven, want hij haalde zijn schouders enkel kort op. Maar toen kwam hij toch ergens mee, iemand langzaam spietsen leek hem wel erg pijnlijk. Auch, inderdaad. "Vierendelen lijkt me ook aardig pijnlijk." Wat een leuk gesprek begon dit te worden zeg. Eerst over een dood tussen de kaken van een Aerodactyl en nu al deze martelmanieren. Arianna vond het echter niet eens een erg onderwerp om het over te hebben, het was wel interessant.
Het beest van de ander begon nu echter te bewegen, en ook nog eens te grommen daarbij. De man beval het daarmee te stoppen, wat het ook deed, maar dat zorgde dat het beest wat anders vond om te doen. Hij vloog op en voordat ze het wist zat hij een aantal meter bij haar vandaan. "Ik hoop nog altijd geen lunch te worden," merkte ze droogjes op terwijl ze vanuit haar ooghoek naar het beest keek - ze vertrouwde het voor geen meter.

Sowieso had ze altijd al een lichte fascinatie gehad voor de geschiedenis, noem haar maar saai. Het was grappig om te zien hoe mensen telkens dezelfde fouten maakten die ooit al eens waren gedaan, hoe ze telkens tegen dezelfde problemen aan liepen in de maatschappij, hoe er dingen veranderde die ooit normaal waren. Ook wel de normen en waarden genoemd. De wereld was enorm veranderd, dat was een ding wat zeker was. Martelmethodes waren nu niet meer toegestaan, misschien maar iets wat beter was ook. Ze maakte een instemmend geluid bij de woorden van de ander. “Mhm,” zei ze en knikte een keertje met haar hoofd, dat was inderdaad wat ze bedoeld had. Het leek haar wel extreem pijnlijk, ook weer zo’n langzame dood die mensen konden sterven.
Ze werd liever niet de lunch van de Aerodactyl, maar het leek de ander weinig te kunnen schelen. Ze zag in haar ooghoek hoe het beest zijn kop wat naar haar uitstak en nog een keer gromde. Arianna vertrok geen spiertje, ze was niet bang voor het beest, ondanks dat ze had gezegd dat ze het liever niet had dat ze een lunchpakketje werd. “Heb je geen poging gedaan hem op te voeden?” vroeg ze terwijl ze de kant van de ander opkeek, maar het beest nog altijd in haar ooghoek in de gaten hield. Nooit een roofdier de rug toekeren, nooit.

Het beest had dus nog andere eigenaren gehad voor Floyd, dat was altijd iets wat tricky was. Arianna had het zelf met haar Charizard en Nidoking, beide beesten kwamen van een trainer en het had dan ook even geduurd voordat ze hen goed in de hand had gekregen. De Nidoking was gewoon een wat nors figuur, het leek zich overal aan te ergeren en dat had het in het begin ook aan haar gedaan, maar hij had haar sneller geaccepteerd als nieuwe trainer dan de Charizard. Maar die had ze ook klein gekregen, met de juiste aanpak dan toch. Ze had het beest van zijn ‘goede’ manieren afgeholpen die het bij zijn oude trainer had geleerd.
Heel eventjes had ze niet opgelet, heel eventjes had ze haar blik volledig op de ander gericht toen deze had gesproken en het was al fout. In haar ooghoek zag ze de pokémon bewegen, hij sprong recht op haar af met zijn bek wijd open. Uit reflex kwam ze wat overeind in het water, had haar voeten op de platte steen staan waar ze op had gezeten. Op de achtergrond hoorde ze de ander wat roepen, maar het leek de pokémon weinig te boeien. Voordat ze het zelf wist had haar hand opgeheven en zodra ze de adem van de Aerodactyl zowat tegen haar natte huid voelde had ze hem een enorme vuist op zijn neus gegeven. Nee, ze was geen meisje wat zich op zou laten vreten door zo’n vliegend fossiel.

De tik op de neus van de Aerodactyl zorgde ervoor dat hij voor eventjes op afstand bleef, duidelijk om even te herstellen dat zijn ‘prooi’, Arianna in dit geval, niet van plan was om een lunch te zijn die niet terug vocht. Met samengeknepen ogen keek ze naar het beest, wat op dit moment besloten had om wat lager te gaan vliegen. In haar ooghoek zag ze hoe de ander op de kant was geklommen, hij mocht wel wat opschieten zeg. Maar haar aandacht hield ze op de Aerodactyl gericht, want die moest ze niet nog een keer de kans geven om haar aan te vallen terwijl ze hem niet aan zag komen. Toen hij weer haar kant opkwam en uithaalde met zijn staart was ze dan ook nog net op tijd om zich van de steen af te laten glijden zodat ze in iets dieper water kwam en de staart vlak over haar hoofd heen zwierde. “Arrogant beest,” ze kon het niet laten om er een licht geïrriteerde opmerking over te maken.. niet zo gek als je bedacht dat ze net bijna in zijn kaken was geëindigd en nu bijna door zijn staart tegen de rotsen was geslagen. Arceus. Tot zover haar rustige vakantie dan.

Hij was met haar aan het spelen nu, want anders had hij allang weer geprobeerd haar tussen zijn kaken te krijgen. Gelukkig voor haar duurde het niet lang voordat er een rode straal door de lucht heen schoot en de Aerodactyl verdween. Nog eventjes bleef ze stil in het water zitten, enkel haar hoofd boven water, om zeker te weten dat de pokémon echt verdwenen was, waarna ze weer overeind kwam. Het gevaar was geweken, en het positieve was dat ze niet geëindigd was als lunch. Daarbij, wie sloeg nou elke dag een Aerodactyl op z’n neus? Vast niet elke normale trainer.
Arianna was opgestaan naar de kant gewaad, waar ze zich behendig uit het water hees en niet ver bij de ander en diens spullen vandaan stond. Haar eigen kleding hing over een rots heen, met haar tasje op de grond ernaast. Raksha, die zich eventjes had verstopt achter één van de vele stenen, kwam ook weer aangerend en ging bij haar tas zitten. De witte vos had het niet zo op die grote wezens. “Nou, dat maak je ook niet elke dag mee..” mompelde ze terwijl ze haar haren bij elkaar pakte, zich wat voorover boog en boven het water haar tweekleurige lokken uit begon te knijpen zodat ze wat minder op een verzopen haarbal leek.

Arianna had er weinig zin meer in om te zwemmen, de rust was nu al verstoord dus het was beter om haar kleding weer gewoon aan te trekken. Zin om tegen hem te schreeuwen over het feit dat zijn Aerodactyl haar bijna had verkozen tot zijn maaltijd had ze niet, want dat was weer zoveel moeite en zo heel snel was ze nu ook weer niet boos te krijgen.. soms dan. Daarbij was het niet iets wat elke dag gebeurde.. en je kon wel zeggen dat ze van gevaar soms een kleine kick kreeg. Ondertussen had ze haar haren uitgeknepen en na zichzelf kort te hebben afgedroogd trok ze haar broek weer aan. “Zo wild was het nu ook weer niet,” zei ze luchtig, maar wel met een kleine grijns terwijl ze kort naar de ander blikte.

Koppig sloeg ze haar armen over elkaar heen wanneer de ander zei dat hij types zoals Arianna kende. Dus nu gingen we overhaast generaliseren? J, ze had vroeger haar huiswerk gedaan - een soort van. Misschien was klagen inderdaad wel een typisch vrouwen dingetje, maar dat maar even terzijde houden. “Niets is wild genoeg voor mij,” zei ze terug terwijl ze kort haar blik op de ander gericht hield. Arceus nee, ze was juist niet zo’n type voor wie alles saai moest zijn. Ze hield juist van een beetje avontuur. “Ik weet zeker dat je niets kan bedenken wat te wild is.” Ondertussen had ze haar kleding weer aangetrokken, zoals altijd een jurkje natuurlijk. Daar overheen trok ze een leren jasje aan, een redelijk aparte combinatie.