Castle of Glass

Het was een hele lange tijd geleden dat hij hier voor het laatst was geweest. Misschien omdat hij de laatste tijd een beetje op was gegaan in de menigte. Hij had geen aandacht willen trekken, simpelweg omdat hij er geen zin meer in had om met mensen om te gaan. Na alles wat hij had meegemaakt kon je het moeilijk niet met hem eens zijn. August's leven was nou niet eenmaal een pretje geweest. Een broer die hem liever dood dan levend zag, zijn vriendin die hem totaal aan de kant geschoven had en de pokémon van zijn oude vertrouwde team die hij nooit meer terug zou zijn. Ze waren nog maar met zijn viertjes. Hijzelf, Sirius, Epona en Gambler. Voor de rest had hij niemand nodig, en hij wilde ook niemand anders.
Zijn groene ogen waren gericht op de lucht, er zat voor de verandering weer eens een zandstorm aan te komen. Grappig, de vorige keer dat hij hier was geweest was hij ook naar binnen gevlucht om een zandstorm te ontwijken. August wist de weg - ondanks dat het hem niet logisch leek dat men hier simpele trainers binnen wilde hebben, maar hij had zo zijn manieren om deuren te openen - nog van de vorige keer. Niet lang daarna was hij dan ook binnen, terwijl hij rustig de ijzeren trappen naar beneden afdaalde. Hij werd voorgegaan door Sirius, die plotseling stopte met lopen en zijn arm omhoog stak als teken dat August stil moest zijn. Ze waren niet alleen.

{Tsugumi}

August bleef stil staan toen zijn Lucario naar hem gebaarde dat hij moest stoppen. Ze waren gewoon een stuk voorzichtiger geworden, argwanig kon je het ook wel noemen. Zeker omdat hij geen zin had om bepaalde mensen tegen het lijf te lopen. Bepaalde mensen met zeer sterke pokémon die hem al vaak genoeg bijna het leven hadden gekost. Nee, hij was al die verdoemde drama helemaal zat. Waarom kon hij niet gewoon een verse start krijgen, ergens anders? Ergens zonder drama? Zijn groene ogen waren op Sirius gericht, maar plotseling klonk er een klein gilletje. Een meisje was vol tegen Sirius aangelopen, die van schrik doodstil was blijven staan op de traptrede. Het gebeurde allemaal heel snel. August zag hoe het meisje haar evenwicht verloor op de trap. Ze had een vogeltje in haar armen wat ze vast hield in plaats dat ze probeerde zelf haar evenwicht te houden. Echter had ze wel uit reflex haar hand uitgestoken, die net op tijd vast werd gegrepen door zijn Lucario. Deze zette zich schrap en wist nog net zijn evenwicht te houden op de trap. "Nou, dat is nog eens een entrance," klonk zijn stem lichtelijk sarcastisch terwijl hij naast Sirius op de trede ging staan. "Alles oké?" Zodra de Lucario zeker wist dat ze weer op twee voeten stond liet hij haar hand weer los.

Het was maar goed dat de reflexen van zijn Lucario wel aardig waren, want anders had hij hier straks nog met een huilend meisje gezeten. Dan zou je net zien dat er nog iemand anders aankwam en deze hem meteen de schuld zou geven van een meisje de trap afduwen.. oh Arceus hij zag het al helemaal gebeuren hoor. Alsjeblieft niet, hij wilde geen drama. Drama no more. Maar zover was het gelukkig nooit gekomen, want Sirius had ervoor gezorgd dat ze weer terug kon gaan staan en niet achterover de ijzeren trap afgevallen was. De vogel in haar armen was enthousiast aan het piepen. August kantelde kort zijn hoofd een beetje, zo'n beest had hij nog niet eerder gezien. Maar al snel verschoof hij zijn aandacht weer naar het meisje. "Dat zie ik," zei hij rustig toen ze zei dat ze goed was in dit soort dingen. In elk geval was ze weer in orde. "You should watch out next time." De stem klonk diep en een tikkeltje mysterieus, dat was de stem van Sirius. August wist dat hij tegen het meisje sprak en hem mee liet luisteren. "Niet weer schrikken van hem," zei hij snel en tikte kort tegen zijn hoofd aan als teken dat het meisje niet gek aan het worden was, maar dat de Lucario zojuist tegen haar had gesproken met telepathie. Straks zou ze weer naar achter vallen, oh Arceus nee.

Hij had haar maar snel gewaarschuwd, voordat ze niet wist dat sommige Lucario's konden praten met mensen door middel van telepathie. Dan zou ze straks weer schrikken en de trap afvallen, liever niet zeg. De blondine keek gelukkig alleen wat verrast naar Sirius toen deze had gepraat. Ze zei dat ze Nory - waarschijnlijk de onbekende vogel die ze in haar armen had - kwijt was geraakt omdat hij er vandoor was gegaan. Vervolgens stelde ze zich voor als Tsugumi. "De naam is August," zei hij terwijl hij zijn hand ook uitstak en die van haar aanpakte, om deze vervolgens kort te schudden, "en dit is Sirius." Hij knikte een keer opzij met zijn hoofd naar de Lucario, al zou ze het vast wel snappen. "Zeg eens, wat voor pokémon is Nory? Ik heb nog nooit zoiets gezien." Over het algemeen had hij veel al gezien, maar deze was totaal nieuw voor hem. Het had wel iets weg van een Hoothoot, maar dan in het groen.

Hij stelde zichzelf en Sirius voor aan de blondine, die Tsugumi leek te heten. Maar zijn aandacht had hij al snel gericht op haar pokémon, want de roodharige had nog niet eerder zo'n ding gezien. De laatste tijd zag hij wel meer vreemde pokémon in Kalos, maar tot nu toe had hij er nog niet veel aandacht aan geschonken omdat hij maanden erg op zichzelf geweest was. Wat verbaasd fronste hij, en voordat hij het wist was ze al langs hen naar boven geglipt. Kort wisselde hij een blik met Sirius, waarna hij besloot haar toch naar boven te volgen, een kleine grijns op zijn lippen. Het was lang geleden dat hij contact gehad met mensen, dus hij moest er wel even aan wennen. Zeker niet iemand die zo.. vrolijk was? In tegenstelling tot de blondine slenterde hij rustig naar boven, Sirius achter hem dit keer. "Rowlet? Alola?" herhaalde hij haar woorden terwijl hij naar haar toeliep en het wezentje kort bestudeerde. "Ik ben nog nooit in Alola geweest," merkte hij op. Interessant. "Welk type is het?" vroeg hij nieuwsgierig verder. Sirius was ondertussen ook boven gekomen en leunde tegen de muur aan, de omgeving in de gaten houdend.

Rustig slenterde hij de trap op, immers had hij totaal geen haast en had hij toch nergens anders om heen te gaan. Het vogeltje wat ze had was wel interessant, moest hij toegeven, want hij had het nog nooit eerder gezien. In elk geval zag het er wel uit als een leuke pokémon. Tsugumi verzekerde hem dat Alola een mooie regio was en dat hij er echt heen moest gaan wanneer hij de kans kreeg. "Hmn, misschien inderdaad wel een goed idee." Weg van de drama, hallelujah. Voor nu zat hij echter hier vast, hij had geen geld om een bootkaart te kopen naar die regio. August was gelukkig ook niet iemand die dat soort beslissingen van de één op de andere dag maakte, want als hij er nu heen zou gaan had hij geen geld meer voor de terugreis. Aan de andere kant, wat maakte het nog uit? Hij had niemand meer die hem in Kalos hield. Wie weet.. ooit. Rowlet was één van de Alola starters, en het was nu een grass, flying type. Ook had het nog twee evoluties, waarvan de laatste grass, ghost type was. "Wat ben je, een wandelende pokédex?" vroeg hij haar met een kleine lach. Ze wist er duidelijk veel van af en leek het leuk te vinden alle informatie te geven, net zoals een pokédex.

Een scheve glimlach kwam op zijn gezicht toen hij zag dat er een kleine blos op haar wangen kwam, iets wat hij altijd al grappig had gevonden wanneer hij dat voor elkaar kreeg, maar ze kon er nog wel om lachen. Tsugumi gaf toe dat je haar inderdaad wel zo zou kunnen noemen. "Een passie.." zei hij, maar de grijns op zijn gelaat vertelde al genoeg. Natuurlijk had hij een passie. "I just wanna be the very best," zei hij terwijl hij naar zijn zak greep en er een klein doosje uithaalde. Toen hij deze opende waren er twee badges zichtbaar, het was niet veel maar het was iets waar hij aan begonnen was en het nooit had afgemaakt. Echter was dat niet het enige wat in het doosje zat, want aan de bovenkant zat een zwart lintje bevestigd wat hij ooit tijdens Halloween had gewonnen. Ja, stiekem zat er ook wel een coördinator in hem hoor. Eigenlijk was het enige wat hij had gedaan een goed horrorverhaal verteld aan het publiek, met een beetje hulp van Sirius.

Zo enthousiast ze eerder over de Rowlet had verteld, zo enthousiast was ze toen hij zijn doosje met badges tevoorschijn toverde. En het lintje had ze ook gezien. August herinnerde zich niet eens meer dat hij het ding daar in had gestopt, dus boog hij zich een beetje voorover zodat hij kon zien wat er in de deksel zat. "Ah, daar is 'ie gebleven, dacht al dat ik hem kwijt was. Maar ja, inderdaad een show lintje," zei hij met een jongensachtige grijns. Ondanks dat hij niet echt veel contests deed, was het wel eens leuk geweest om al die beteuterde gezichten van de verliezers te zien toen de roodharige er met de winst vandoor was gegaan. Maar plotseling leek ze wat om te slaan. August klapte zijn doosje weer dicht en stopte het terug in zijn zak. "Je zal er vast wel gaan winnen hoor, maak je geen zorgen." Hij had alleen voor de fun meegedaan. "Maar een coördinator, interessant," zei hij vervolgens, "ik ben al jaren een trainer en heb ook alleen nog maar de eerste twee gyms gedaan."