Leave 'em powerless

leave 'em powerless

Hoge hakken waren een verschrikkelijke keuze om te dragen bij een nachtelijk uitstapje in de woestijn. Voor een hoogbegaafd iemand was het echt een idiote actie. Laura had echter een reden om deze schoenen te dragen die bekend zou worden zodra ze haar bestemming had bereikt. Voor nu sukkelde ze nog wat aan.

De blondine had begrepen dat ze deze taak niet alleen uit zou voeren. Begrijpelijk, want tot nu toe had ze nog weinig contact gehad met Team Rocket en het zou haar niks verbazen als ze haar, ondanks haar lidmaatschap, nog niet volledig zouden vertrouwen. Natuurlijk was ze van mening dat ze best een taak kon uitvoeren zonder begeleiding - zeker zoiets als het uitschakelen van een elektrische aanvoer, want groter kinderspel was er niet volgens haar - maar het was niet anders en eigenlijk keek ze er wel naar uit om wat meer mensen van binnen de organisatie te ontmoeten. Ze had daarom ook gehoopt om iemand te zien staan buiten de Power Plant en was lichtelijk teleurgesteld toen er nog niemand leek te zijn. Het besef drong echter al snel tot haar door dat het wel erg verdacht was als er iemand voor de Power Plant stond te wachten midden in de nacht. Als het een drukke straat was oké, maar dit was een verdord stuk land waar verder niks te vinden was. Ze moest zelf dus ook zorgen dat ze niet opviel. Leek ze genoeg op een verdwaalde reiziger met die slecht uitgekozen hoge hakken? Misschien moest ze nog wat extra stuntelen voor de show. Om het af te maken liet ze zich zelfs vallen in het zand, niet al te ver van de ingang af maar ver genoeg om niet op de camerabeelden van de ingang te verschijnen. En nu wachten op haar collega.

leave 'em powerless

Het was geen mens, maar een Luxio die haar als eerste kwam begroeten en even dacht ze dat ze de pineut was. Een bewaker had haar alsnog gezien en kwam haar nu ophalen en executeren - of elektrocuteren, omdat dat beter bij zijn werk paste. Ze bereidde zich al voor om hem er van te verzekeren dat ze geen kwaad had aangericht en daarom helemaal geen straf verdiende toen haar gevraagd werd wat ze aan het doen was. In plaats van boos of streng te klinken, klonk het eerder verward. Dit zorgde er voor dat de blondine toch maar haar hoofd ophief, voor zover dat kon, en nu oog in oog kwam te staan met een jongen met donker haar en een glazige blik in zijn ogen - al kon dat ook haar verbeelding zijn, want het was flink donker buiten. Ze schraapte haar keel en hees zich overeind, waarbij ze haar kleren afklopte. De jongen had geen uniform van de centrale aan, dus ging ze er van uit dat dit haar collega was. “Wachten op jou,” reageerde ze nonchalant. “Maar hier ben je, dus het wachten is over!” Een glimlach stond op haar gezicht toen ze Raven aankeek. Ook gleed haar blik even naar de Luxio. Die zag er best leuk uit. Nog beter: die ging enorm van pas komen bij hun quest. “Ik zie dat je goed voorbereid bent. Dan kunnen we maar beter snel aan de slag gaan, of niet?” Goh, dat ze er ooit nog zo erg naar uit zou kijken om de elektriciteit stil te zetten in een deel van Kalos. Dat had haar twaalfjarige zelf nooit geloofd.

leave 'em powerless

Haar naam werd genoemd. Niet precies wat ze verwacht had te horen bij een eerste ontmoeting, maar het herinnerde haar aan het feit dat ze ooit een reputatie had. Toentertijd kwam het wel vaker voor dat mensen haar naam kenden voordat zij die van haar gesprekspartner kende. “Dat klopt. En jij bent Raven.” De trotste glimlach op haar gezicht liet het lijken alsof ze zojuist een antwoord op een moeilijke proefwerkvraag juist had beantwoord. “Ik neem aan dat je mijn naam van Team Rocket weet, want je ziet er niet uit als iemand die mijn blog van een paar jaar terug zou lezen,” vertelde ze tijdens de korte wandeling naar de ingang. Dat hij helemaal niet kon zien had het team helaas niet aan haar doorgegeven. Ze had het geweten als de organisatie meer interesse in haar had getoond – dan had ze namelijk haar collega’s zo veel mogelijk onderzocht. Niet dat het deerde – je leerde immers toch het meest van een persoon door met ze om te gaan.

Een bewaker zoeken was een goed idee, en het kwam zeer van pas dat ze een Luxio bij zich hadden. Niet alleen kon die met zijn elektrische energie de camera’s in één keer plat leggen, maar hij kon ook gemakkelijk de bewaker zelf uitschakelen. “Van wat ik gelezen heb is er aan de rechterkant een deur naar de controle kamer. Daar zijn alle beelden van alle bewakingscamera’s te zien. Meestal wordt het beheerd door één persoon.” Er was echter één probleem, en als Raven slim was had hij het zelf ook al opgemerkt. “De deur zit waarschijnlijk op slot, maar daar heb ik deze schoenen voor. Kom maar.” Ze wenkte dat hij achter haar aan moest komen terwijl ze zelf er op lette dat ze niet op de camera beelden te zien was. Zonet had ze zich nog voor kunnen doen als verdwaalde reiziger, maar daarvoor was ze nu te dicht bij het gebouw.

Zoals verwacht kwam al snel de deur in zicht aan de rechterkant van de Power Plant, maar voor ze zich er naartoe waagde hield ze zichzelf tegen. “Er hangt een camera. Die stond niet op de blauwdrukken.” Ze fronste, maar keerde zich al snel tot Raven. “Kan jouw Luxio die uitschakelen?”

leave 'em powerless

Laura wist niet of zij de taak op zich had gekregen om de machines uit te schakelen omdat Team Rocket haar wilde testen of omdat ze door hadden dat ze hier met een hoogbegaafd iemand te maken hadden, maar ze klaagde niet. Het deed haar weinig dat Raven vertelde dat hij haar blog niet had gelezen. Dat hoofdstuk had ze achter zich gelaten en met een reden. Inmiddels waren de berichten die binnen kwamen die haar vroegen om er niet mee te stoppen ook allang gestopt, dus kon ze absoluut geen reden bedenken waarom ze er nog sentimenteel over zou doen. De situatie gaf er ook niet echt de ruimte voor. Het was namelijk tijd om in te breken in de Power Plant, wat een heel leuk karweitje zou worden.

Met een frons keek Laura Raven aan. Hoe wist hij van de bewaker af..? Er waren geen ramen naar de buitenwereld toe met een reden. Deze deur was goed beveiligd. Blijkbaar ook met een camera, maar dat was snel opgelost door de Luxio. Laura moest toegeven dat ze onder de indruk was van de Pokémon, maar dat zou ze later maar moeten doen – nu moest ze namelijk snel handelen om te zorgen dat de bewaker zich niet ging afvragen wat er met zijn beeld was gebeurd.

Laura bewoog zich vlug naar de deur toe en tilde daar haar rechtervoet op. In de hak verstopt zat een klein apparaatje waarmee ze het slot gemakkelijk open kon krijgen. Het zag er uit als een soort pen, waarvan ze de punt in het sleutelgat stook en vervolgens op het achterste einde duwde. Wetend dat er een chemische reactie plaats zou vinden liet ze het voorwerp los en liet ze het slot vanzelf wegsmelten. Gelukkig kostte dit niet meer dan tien tellen, anders zouden ze alsnog gesnapt worden. Het was nu absoluut geen moeite om de deur open te krijgen, maar dan zouden ze voor een volgende uitdading staan. De bewaker uitschakelen. Laura had daar helaas geen snufjes voor in haar hakken en fysieke kracht had ze al helemaal niet. Misschien dat ze voor een krachtige Pokémon moest zorgen die dit soort klusjes voor haar kon oplossen.

leave 'em powerless

Het gebeurde allemaal razendsnel. Laura werd er een beetje door verrast, maar wist zich te herstellen nog voor de bewaker echt volledig was uitgeschakeld. De klap op zijn kaak voelde ze haast zelf, zo hard klonk de stoot, en ze liep dan ook de ruimte binnen met haar hand tegen haar wang aan gelegd. Even wachtte de blondine nog met het overnemen van de controlepanelen. Pas toen Raven zijn stem liet klinken en Laura er van verzekerd was dat de bewaker niet meer overeind kwam, besloot ze plaats te nemen op zijn stoel.

Ze wist dat ze dit slim aan moesten pakken. Als ze elke camera uitschakelden was er vast een of ander alarm bij het politiebureau wat af zou gaan omdat de beveiliging er uit lag. De beelden waren ontzettend pixelig en maakten haar het werk niet veel makkelijker, maar gelukkig waren ze ook elk gecodeerd en kon ze daaruit redelijk opmaken in welk deel van de Power Plant ze zo meteen moesten zijn. “Ik schakel ze niet allemaal uit. Dat trekt de politie aan,” legde ze uit, terwijl ze haar handen over de knoppen bewoog, twijfelend over welke ze moest hebben. Ze had hier toch iets meer research in moeten steken dan ze gedaan had. Hopelijk maakte ze nu geen slechte indruk op haar collega.

“Als ik nou kan achterhalen hoe ik de camera’s van de hoofdingang op pauze zet… en in die deze rij een corruptie veroorzaak…” Nog twee tellen bleven haar handen boven de panelen zweven voor ze ze dan toch op een paar toetsen liet vallen. Een pauze teken verscheen, maar niet bij de camera waar ze hem had willen hebben. “Oooh,” klonk er alsnog op een toon alsof ze iets heel logisch had ontdekt. “Nee, oké, ik heb het.” Met een paar extra drukken op de verschillende toetsen verscheen er een pauzeteken bij een ander scherm en leek het bij de op een na laatste rij alsof het beeld werd teruggespoeld. “Ik geef ons een half uur. Als het goed is valt dit niet te achterhalen bij de politie, behalve dat er eentje op pauze staat, maar voor één beeld gaan ze echt geen troepen uit laten rukken.” Ze kwam overeind uit de stoel en veegde haar handen af alsof ze net met haar vingers in zand had zitten wroeten. “Heeft deze man toevallig een pas om de hoofdingang binnen te komen?” Ze doelde natuurlijk op de bewaker op de grond. Dat pasje was essentieel voor de missie.

leave 'em powerless

Raven was haar een stapje voor. Laura moest eerlijk toegeven dat ze onder de indruk was. Niet dat ze dacht dat Raven dom was, of iets dergelijks! Maar ze had over het algemeen lage verwachtingen van andere mensen omdat ze niet teleurgesteld wilde raken. Ze besefte zich dat ze qua IQ boven de meeste andere mensen uitstak en meestal zorgde dat er voor dat zijzelf juist degene was die aan dingen dacht voordat anderen er mee kwamen. Het deed haar altijd goed als bleek dat ze die verwachtingen te laag had gelegd.

Met de goede indruk achter de rug, was het inderdaad tijd om de ruimte binnen te dringen via de hoofdingang. Het leek riskant, maar alle maatregelen waren genomen om er voor te zorgen dat ze zonder gezien te worden naar binnen konden komen. “Si,” antwoordde ze kort op de vraag die de zwartharige stelde. Voor ze in beweging kwam om zich naar de hoofdingang te verplaatsen, had ze nog een klein dingetje te regelen. Uit haar andere hak haalde ze een klein parfumflesje waarvan ze één keer de inhoud in het gezicht van de bewaker spoot. De rest van het goedje in het flesje moest ze bewaren voor het geval ze binnen nog een bewaker tegenkwamen. “Zorgt dat hij zeker weten niks meer van ons herinnert. Gewoon, voor de zekerheid,” legde ze aan Raven uit. “Oké, voor ik te veel tijd verdoe. Let’s go.”

De volgende stap was de ingang, maar dat zou geen probleem zijn. Het enige wat ze moesten doen was naar binnen gaan met de hulp van het pasje wat Raven nog steeds bij zich had. Daarmee zouden de alarmen worden uitgeschakeld, zodat ze veilig te werk konden gaan. Laura plaatste zichzelf naast het apparaat waar het pasje mee gescand kon worden en keek hoopvol naar de jongeman die haar moest vergezellen. “Aan jou de eer.” Hij had immers het pasje vast. Het zou niet veel meerwaarde hebben als Laura het zelf zou doen.

leave 'em powerless

De pas werkte zonder problemen. Precies zoals Laura had verwacht werd het alarm uitgeschakeld bij de deuren en konden ze veilig naar binnen. Het enige waar ze nu nog voor uit moesten kijken waren bewakers die door de ruimte liepen, maar die zouden geen groot probleem zijn. Ze had nog wat van de geheugenverliesspray en Raven had zijn elektrische kat die flinke stoten kon uitdelen. Ze vermoedde dat hijzelf ook een flinke rake klap kon uitdelen en als het écht moest wilde Laura ook nog wel haar manicure verpesten om iemand uit te schakelen. Ze vond het grappig dat hij haar de weg wees terwijl zij de plattegronden intens bestudeerd had, maar ging er verder niet op in. Het was ook niks om ruzie over te maken. Eigenlijk liet het haar alleen maar als een prinsesje voelen en dat was niks slechts. Als ze zich goed voelde, zou ze haar werk ook goed doen.

Pas bij de ijzeren trappen besefte Laura zich dat ze een cruciaal onderdeel vergeten was. Haar hakken maakten een vreselijk opvallend geluid en bij de eerste paar treden besefte ze zich, net als Raven, dat dit niet goed ging komen. Ze probeerde zo stil mogelijk te lopen maar het hielp niet. Met een sippe uitdrukking op haar gezicht bukte de blondine naar haar voeten om de schoenen van haar voeten te verwijderen. “Ik wist dat ik iets vergat. Ik heb hier speciale schoen-sokjes voor maar ik heb ze niet om gedaan…” De stof zou zeker het geluid hebben gedempt, maar helaas. Haar schoenen waren inmiddels uit, maar ze kon ze natuurlijk niet hier laten staan. Een tas waar de schoenen in zouden passen had ze niet meegenomen omdat ze natuurlijk niet gedacht had dat die uit zouden moeten. “Eh, heb jij iets om ze in te stoppen..?” Het leek haar sterk, maar ze kon het altijd vragen. Ondertussen konden ze in elk geval al de trap verder op lopen. Hopelijk had geen bewaker het geluid gehoord – dat zou erg vervelend voor de arme werkende man (of vrouw, natuurlijk) zijn.

leave 'em powerless

Een teleurgestelde uitdrukking vormde zich al snel op haar gezicht toen hij vermeldde dat hij geen plek had voor de schoenen. Ze had het eigenlijk aan moeten zien komen. Dat had ze in principe ook, maar Laura was nou eenmaal het ‘wie niet waagt, wie niet wint’ typje, en als ze de vraag niet had gesteld terwijl hij wel iets bij zich had, dan sleepte ze nu voor niks met de laarzen.
Traplopen met het schoeisel in haar handen was niet veel ongemakkelijker dan zonder. Het voelde wel wat naarder aan haar voeten en daarom kostte het wat langer, maar niet zo lang dat het de missie zou verstoren. Na de trap was het niet ver meer naar de generator zelf en bij het aanzicht daar van begonnen Laura’s ogen al te fonkelen. Wat een geweldig ding. Zo veel kracht… Een computernerd was ze niet echt, maar het had toch een bepaalde indruk op haar. Hoe veel mensen hadden nou de kans om naast de hoofdgenerator te staan van Lumiose City?

Raven’s aanbod om de wacht te houden, tevens als het aanbod om gebruik te maken van de Luxio, kreeg een reactie in de vorm van een knik. Laura wilde eigenlijk gewoon zo snel mogelijk aan de slag, en niet alleen omdat de tijd doortikte. Ze was opgewonden. Dat was te zien aan haar grijpgrage handjes en nog steeds die fonkelende blik in haar ogen. Haar volgende gadget werd nu ingeschakeld, nadat ze haar laarzen weer had aangetrokken. Op sokken lopen in de buurt van een elektrische generator was gevaarlijk. Net als het ding aanraken met blote handen, maar daar had ze ook al rekening mee gehouden. Een paar rubberen handschoenen haalde ze tevoorschijn uit het borstzakje op haar kleding. Vervolgens haalde ze uit hetzelfde zakje een klein apparaatje, waarmee met een druk op een knop een beeld verscheen in de glazen van haar bril. Blauwdrukken, informatie over de stroomtoevoer naar Lumiose en nog veel meer documenten stonden op het apparaatje opgeslagen. Hierdoor wist ze welke draden ze kon aanpakken en welke niet.

Er waren drie dingen die ze wilde doen. Eerst in het systeem een blokkade creëren, waardoor er geen stroom meer op de draden stond. Er zat een paneel bij de generator met een stuk of vijftig knoppen. De combinatie die ze moest hebben stond in de glazen van haar bril en binnen een minuut sloten er drie systemen af, te zien aan een monitor die bij het paneel hing. Het volgende was het breken van de draden. Dit was misschien nog wel de lastigste klus, want ze moest niet alleen de juiste draden hebben, maar ook nog eens door het plastic én koper van de draden zien te komen. “Fang, was het toch?” Laura had een draad gevonden waarvan ze zeker was dat deze gesloopt kon worden. “Kan je Bite of Crunch?” Ze wist niet zeker of de kaken van de Luxio sterk genoeg waren, maar het was te proberen. Ze hield de kabel voor zich met haar armen gespreid, zodat zijzelf niet gebeten werd.

Met een paar harde klappen van de scherpe tanden van de Luxio was de eerste kabel gebroken. Meteen liet Laura het voorwerp los en snelde ze zich naar de volgende. Precisiewerk maakte nu niet zo veel uit, behalve dat de juiste kabels gegrepen moesten worden natuurlijk. Gelukkig wist ze de goede kabels te vinden en werd ook de tweede gesloopt door de kaken van Fang. Een derde en laatste kabel volgde nog, voor Laura een volgende opdracht had voor het beest. “Oké, om te zorgen dat de systemen zo lang mogelijk down blijven, moeten we ze overbelasten,” dacht Laura hardop. Ze had deze stap allang uitgedacht in haar hoofd, maar voelde om wat voor reden dan ook de behoefte om het aan haar partner uit te leggen. “Oftewel,” – ze pakte één van de kapotte kabels vast, - “Fang, ik heb je Discharge nodig.” Ze hield de kabel zo ver mogelijk voor zich uit en draaide haar hoofd er bij weg, zodat ze niet verblind zou worden van de vonken. “Pas op!” waarschuwde ze ook Raven. Geknetter vulde haar oren, en ze meende zelfs een doffe dreun in de verte te horen. Dat was het teken dat ze nu echt op moesten schieten, want als de uitvallende stroom al niet een teken was dat er iets mis was, dan dat zeker.

Daarom pakte ze de andere twee kabels tegelijk vast. Ze herhaalde het proces van de dingen zo ver mogelijk voor zich uit houden en haar hoofd wegdraaien, waarna nog eens het geknetter klonk. Of er ook een dreun was of niet lette ze niet op, want het was belangrijker dat ze nu weg kwamen voor de gesnapt werden. Laura stapte bij de generator weg, terug richting Raven. Hij had vast wel een plan om zo snel mogelijk het gebouw uit te zijn.