Leave 'em powerless

leave 'em powerless

Een verbaasde uitdrukking verscheen op Laura’s gezicht bij het zien van het licht om de Luxio heen. Dat gebeurde normaalgesproken niet met een Pokémon, zelfs niet als ze onder zo veel stroom stonden. Pokémon waren immers geen gloeilampjes. Het kostte echter geen tel nadat de Luxio van vorm begon te veranderen voor Laura om zich te beseffen wat er nou werkelijk gaande was. Duh, evolutie! Een glinstering verscheen in haar ogen. Ze had nog niet de kans gehad om evolutie te onderzoeken. Ze wilde nog eens een onderzoek doen over wetenschappelijk gestimuleerde evolutie, maar wachtte nog op officiële toestemming van de overheid om daar aan te kunnen beginnen. Team Rocket had misschien geen problemen met illegaal, maar Laura vond het prettiger om met toestemming te werken. Het kon immers maar zo zijn dat de overheid opnieuw besloot om haar geniale breintje in de gaten te houden.

Ze vond het bijna jammer dat het elektrische beest in haar bal verdween, maar toen ze de bewakers hoorde besefte ze zich dat het maar beter was. Ze kwamen natuurlijk checken wat er met de generator was gebeurd. De blondine begon zich af te vragen of alleen hacken niet al voldoende was geweest, maar als ze één techneut daar op zouden zetten zou het binnen een dag gefixt zijn en ze hadden meer tijd nodig. De plotselinge aanraking van Raven liet haar opkijken, maar ze schrok er niet van. Ze liet zich met gemak meetrekken, wetend dat ze anders gepakt zouden worden. Ondanks dat ze zich bewust bij de organisatie had aangesloten, was ze niet van plan om in de gevangenis terecht te komen. Daar was ze veel te slim voor.

Behalve dat ze al ontzettend slechte ogen had en daarom altijd een bril op haar neus droeg, was Laura ook nog eens enorm nachtblind. Ze kon wel horen dat er mensen achter hen aan zaten, maar ze zag geen snars nu ze geen lichten meer hadden. Hoe Raven nog gewoon vooruit kon komen was haar een raadsel, maar ze zou er niet over klagen. Ze begreep wel dat dat waarschijnlijk de reden was dat hij gekozen was om met haar mee te gaan de Power Plant in, en ze was wie er ook maar gezorgd had voor de indeling van de opdrachten daar enorm dankbaar voor – al vond ze het toch wel onprettig worden om meegesleept te worden. Alsnog bleef ze stil tot ze ergens stopten. “Ik herinner me niet dat de uitgang zo ver was,” fluisterde ze al hijgend terwijl ze haar handen op haar knieën legde. “En het gebouw niet zo donker?” Net toen ze dat zei sprongen de lichten aan, waarschijnlijk om de bewakers te helpen met het vinden van de inbrekers. “Ay caramba!” Het enige voordeel was dat ze nu zelf ook kon zien – tenminste, als haar ogen aan het licht gewend waren, want Arceus dat was fel. Ze deed haar best om zo snel mogelijk te wennen en checkte toen waar ze waren. “Ik geloof dat we niet ver van een nooduitgang zijn… Waarschijnlijk zit het op slot, maar ik heb nog wat van het gif… Om het slot weg te smelten…” Goh, zelfs praten werd moeilijk als je ogen pijn deden. Wie had dat gedacht.

leave 'em powerless

Laura wist niet wat ze moest vinden van de korte reacties van Raven. Ze ging er maar van uit dat zijn lage spraakzaamheid lag aan het feit dat ze stil moesten zijn als ze niet gehoord wilden worden, anders zou ze zich misschien beledigd voelen. Hij kwam niet echt onzeker op haar over dus dat was het probleem sowieso niet. Misschien was hij net als Carmilla en hield hij gewoon niet van mensen. Dan hoopt ze dat hij niet al te vaak dit soort team missies uit hoefde te voeren.

Haar gedachtes werden ruw afgekapt toen ze opnieuw aan haar arm werd meegetrokken. Haar vrije hand sloeg ze tegen haar mond om te voorkomen dat ze een gil slaakte. Als ze zich niet negatief voelde over de korte reacties, dan voelde ze zeker irritatie omdat hij haar niet waarschuwde voor hij dit soort streken uithaalde. De blondine was slim genoeg om zich te beseffen dat het voor haar veiligheid was, anders was ze misschien nog boos geworden. Dat werd ze ook een klein beetje, maar de tijd om het te uiten nam ze gewoon niet. Het was een voordeel dat ze een ander doel voor ogen hadden en dat Laura’s gif daar voor nodig was, want dan raakte ze afgeleid en vergat ze haar frustraties. Zo makkelijk ging dat.

Zodra haar de opdracht werd gegeven haalde ze een tweede ‘pen’ tevoorschijn net als de eerste en stak ze deze in het sleutelgat. De handeling gebeurde een stuk slordiger dan de vorige keer, wat kwam doordat ze haast had. Gelukkig startte de reactie meteen en was de deur open nog voor ze met haar vingers kon knippen. Een klein duwtje was genoeg om een opening te creëren waar ze doorheen pasten. “Pas op, dat spul bijt,” waarschuwde ze terwijl ze zichzelf voorzichtig de deurpost door verplaatste. Wel jammer dat de bewakers achter hen aan zaten, want als ze geen vermoedens hadden dat er mensen in het gebouw waren geweest had het net geleken of de inbreker een verdwaalde Gabite was.

leave 'em powerless

De blondine had om de een of andere reden verwacht dat ze opnieuw meegetrokken zou worden. Ze was niet teleurgesteld dat dat niet gebeurde, maar had wel even moeite om de gemaakte afstand weer in te halen, ondanks haar lange benen. Gelukkig waren de bewakers ver genoeg van hen af om niet zo snel ingehaald te worden – al kon Laura altijd nog dat middel er bij pakken waarmee geheugens gewist werden. Buiten werd het tweetal begroet door iets wat er nog niet gestaan had toen ze de Power Plant binnen waren gedrongen: een hek. Laura had het al op de plattegronden zien staan en had eigenlijk gehoopt dat ze het konden vermijden, want klimmen was nou niet bepaald haar favoriete bezigheid en in de tijd dat ze zichzelf er overheen probeerden te eisen konden er net zo goed foto’s worden gemaakt van hun gezichten. Tijd om te twijfelen had ze echter niet, en Raven leek er van overtuigd dat over het hek het beste idee was. Zijn aanbod om te helpen zou ze niet afslaan, maar ze maakte zich wel zorgen om iets anders. “En jij dan?” Was het de bedoeling dat zij Raven vanaf bovenaan naar boven trok? Had ze daar wel genoeg spierkracht voor? Was hij stiekem een soort Spinarak-Man en kon hij bij objecten naar boven klimmen met een plakkerig goedje? Ze had geen idee.

Haar voeten voelden niet bepaald prettig aan op het koude gaashek, maar ze begreep dat het even niet anders kon. Alles voor de organisatie, right? Liever niet als het er vaker zo aan toe ging. Ondanks haar lengte bleek het hek toch een flinke klim en de blondine moest toegeven dat ze haar collega dankbaar was voor de hulp. De bovenste rand bevatte prikkeldraad om inbrekers buiten te houden. Helaas werkte het ook heel goed om ze binnen te houden, zeker als ze hun hand er met volle kracht in duwden. Laura kon nog net een harde gil onderdrukken toen ze haar hand van de draden af haalde. Dat moest ze dus niet zo doen. Toch moest ze er op de een of andere manier overheen komen. Met alle kracht in haar lijf duwde ze zichzelf ver genoeg omhoog om het hek met haar hand aan de andere kant vast te kunnen pakken. Ze merkte al snel dat dit ook niet goed ging komen, waardoor ze de hand toch maar weer terug trok. Haar blik scande het hek ondertussen, waarbij ze een uitstekende paal in het vizier kreeg. Dat kon werken.

Zonder een teken te geven aan Raven verplaatste ze zich zijwaarts naar de paal. Hier kon ze haar handen wel veilig tegen aan leggen, mits ze uitkeek dat ze niet het draad wat er omheen gewikkeld zat raakte, waardoor ze met meer grip zichzelf omhoog kon trekken. Het zag er klunzig uit, maar ze kreeg zichzelf over het hek. Zodra ze aan de andere kant hing zag ze dat er inmiddels ook bewakers bij de nooduitgang waren verschenen. Als ze niet snel waren werden ze misschien alsnog gepakt. Wat als ze de politie al gebeld hadden? In plaats van zich heel erg te focussen op het naar beneden klimmen deed Laura haar best om een ontsnappingsplan te verzinnen. Beneden kwam ze toch wel.