Powerless

Mabel zuchtte en keek even naar de metalen muur voor haar. De woestijn doorkruisen was iets wat ze absoluut niet wilde doen, maar ze kon niet anders. En nu de zandstorm was opgestoken was ze maar gaan schuilen in de power plant. Veel zin het gebouw te onderzoeken had ze niet, dus ze was maar op de grond gaan zitten en hoopte dat het zand snel zou gaan liggen. Silvester had het zich gemakkelijk gemaakt op haar schoot en was het enige was haar nu warm hield. Mabel keek naar de half slapende pokémon. Silver was verandert, de Pidgey die ze al negen jaar kende was deels verdwenen en hem terug krijgen was onmogelijk. Het had natuurlijk ook te maken met dat Pidgeotto's hele andere pokémons waren als hun voorgaande evoluties, maar toch. Ze had gehoopt dat hij niet zo... anders zou zijn.
De nieuwe vogel, de nieuwe Silver, was meer serieus dan de voorgaande jaren. Mabel wist wel dat de reis die ze tot nu toe had gemaakt Silvester redelijk had geschokt, maar dat het zo'n invloed zou hebben. Silver was nu heel serieus en leek elke bedreiging hardhandig de kop in te willen drukken. Waarschijnlijk zou het alleen een fase zijn, omdat ze de Pidgey had gehad wilde ze natuurlijk veel over de pokémon en zijn evoluties leren. En Pidgeotto's waren gewoon territoriaal, daar was niks aan te doen. Omdat Silvester geen territorium had kwam het bij hem op een andere manier naar buiten, door het wanhopig proberen te beschermen van zijn trainer in dit geval. Pidgeys waren zulke zachtaardige pokémon en Pidgeotto's waren dat niet. Maar gelukkig was dat deel van de vogel niet verandert, Silver was nog steeds heel lief en zachtaardig, hij liet het alleen niet meer zo vaak zien. Mabel zuchtte en luisterde hoe de wind buiten huilde, kon het niet een beetje opschieten? Jammer dat Silver nog steeds zijn Fly niet kon gebruiken, anders was ze gewoon over de woestijn gevlogen. Eigenlijk helemaal geen slecht idee, de Pidgeotto moest gewoon nog eens evolueren. Mabel keek even met een glimlach naar de vogel op haar schoot, misschien zou ze dan een beetje meer van haar oude Silver terug krijgen.

Mabel sloot even haar ogen, als het niet zo koud was geweest had ze best wel even kunnen slapen. Silvester had geen last van de koude ondergrond, de Pidgeotto zat op zijn trainer. Daardoor lag de vogel ook een beetje weg te doezelen. Een plotseling geluid gaf Silvester echter bijna een hartaanval en de Pidgeotto schoot overeind. Mabel schrok ook, half van het geluid en half van de vogel op haar schoot, en stond op. Silvester zat op de grond en was al klaar wat het geluid ook maakte aan te vallen. Mabel wierp even een geschrokken blik op de pokémon. "Rustig Silver," snel kwam ze naar voren en sloeg haar armen rond de Pidgeotto. "Het is waarschijnlijk geen pokémon," suste ze de vogel, het klonk echt niet al een pokémon. Silvester liet het er niet bij zitten en wrong zich uit zijn trainers armen en klom op het hoofd van het meisje. Mabel, gewend aan het feit dat de vogel wel eens op haar hoofd klom, maar onvoorbereid op het gewicht, probeerde haar pokémon zo snel mogelijk van zich af te krijgen. "Arceus, Silver, ga van me af," terwijl ze het gewicht van zich af kreeg wierp het meisje een blik op waar het geluid vandaan was gekomen. Ver van de ingang zat ze niet, dus misschien was er nog iemand binnen gekomen. Het was vast raar om zo een gesprek te horen, het licht was niet echt geweldig. Silver kon iedereen en van alles zijn voor degene die.. wat was dat geluid eigenlijk geweest?
Mabel wierp even een blik op de Pidgeotto naast zich en liep naar voren. Silvester keek zo als altijd nu serieus en hij leek de mogelijke 'dreiging' eerst te willen veiligstellen. De trainer van de pokémon zuchtte en liep snel verder, als het een pokémon was kon ze nog altijd wegrennen, of Silver er op af sturen, de Pidgeotto leek het maar al te graag te willen. Maar het was geen pokémon. Iemand was van de trap gevallen, vreemd, het leek haar meestal alleen te overkomen. Mabel liep naar de jongen toe en knielde naast hem neer. "Gaat het?" Silvester keek alleen koud toe, dat het een mens was leek voor hem geen excuus geen bedreiging te zijn. Even merkte de vogel op dat hij een korte blik van zijn trainer kreeg. Mabel keek de Pidgeotto even aan en vroeg zich af of deze 'fase' over zou gaan. Eigenlijk wilde ze gewoon haar oude Pidgey terug. Maar nu was de vogel even minder belangrijk. Bezorgd richtte ze haar aandacht weer op de gevallen jongen. Als hij hulp nodig had...

Mabel ging zelf ook weer goed staan en wierp even een blik op Silvester, om de een of andere reden maakte de Pidgeotto haar een beetje nerveus. Vreemd meestal was het andersom, de vogel stelde haar meestal gerust, misschien kwam het doordat de blik in zijn ogen niet meer zo vriendelijk stond als vroeger. En het treurige was dat vroeger nog maar een paar dagen geleden was. "Nou, goed om te horen," merkte ze droogjes op toen de jongen zei dat hij heer-lijk lag. Van een trap vallen was niets wat haar nooit was overkomen, alleen de laatste jaren niet meer omdat ze onderhand wel doorhad waarom ze van trappen viel. Maar je kon makkelijk wat breken als je niet oplette. Silvester kwam ook dichterbij en keek inschattend naar de jongen, hij had het er nog niet bij neer gelegd dat zijn trainer 100% veilig was. De gevallen trainer kwam ook overeind, Silvester ging tussen Mabel inzitten en hield zijn ogen strak op de jongen. "Beter met de deur dan dóór de deur," zei Mabel nadenkend. Lawrence, de half blinde Noctowl, was er een keer in geslaagd de deur kapot te maken tussen de woonkamer en de gang toen hij dacht dat die open was. Hij was vol tegen het ding aangevlogen en de uil was groot genoeg om het ding te slopen. Maar dat was ook al weer een maand geleden of zo iets gebeurt. "Dus, ben jij hier ook om te schuilen voor de.." het meisje dacht even na, het was niet echt een storm, gewoon zandstorm dan maar? "Zandstorm?" Maakte ze haar zin af.
Mabel draaide zich om en tuurde in de richting waar haar tas ergens stond. "Het licht is hier echt vreselijk," mompelde ze half in zichzelf toen ze maar met moeite de omtrek van het ding kon zien. Maar een manier om meer licht te krijgen had ze ook niet, een zaklamp zou niet veel verschil uitmaken. Silvester gaf het voor even op en keek naar zijn trainer. Mabel zag het en stak haar arm uit voor de Pidgeotto, de vogel sprong er op en keek weer naar de jongen. Het ging even lastig aangezien zijn trainer expres draaide zodat hij een andere richting op keek. Silvester maakte kort een geïrriteerd geluid en ging door met staren, of dreigend kijken, hoe je het ook wilde noemen. Mabel zuchtte en vroeg zich af waar het fout was gegaan met de Pidgeotto, hij wilde haar beschermen, maar zo was dat toch onmogelijk?

Mabel had nog even moeite met Silvester, wat had de Pidgeotto toch? De vogel probeerde koppig zijn blik op de andere trainer te houden. Doordat de pokémon even negentig procent van Mabel's aandacht vroeg hoorde ze nauwelijks wat de jongen zei. Silvester verstijfde opeens, misschien door de klik die hij als enige hoorde. Mabel zag de Rapidash verschijnen, ze had wel antwoord willen geven toen er werd gevraagd of het beter was, maar de Pidgeotto op haar arm tripte em. Silvester zette zich af en wilde richting het vuurpaard vliegen. Mabel was, voor deze keer, sneller dan haar pokémon en sloeg haar armen om het lijf van de vogel. Ze keek naar het paard, te dichtbij, te dichtbij, te dichtbij en probeerde onhandig met Silvester in haar armen naar achter te komen, weg van de Rapidash. Het was lastig met een verzettende vogel in je armen, Mabel struikelde naar achteren en botste tegen de muur. Silvester leek zich nog niet over te geven en wilde uit de houdgreep ontsnappen. Met enige moeite slaagde de trainer van de pokémon er in om de pokébal van de Pidgeotto te pakken. Mabel keek even kort in de ogen van haar vogel en liet hem terug keren. Silvester keek een moment geschrokken en verdween toen als rood licht in de bal.
Mabel liet zich naar onder glijden tegen de muur en staarde naar de pokébal, in de laatste jaren had ze Silver nooit laten terug keren. Daar hield ze niet van. Waarom, waarom was ze haar vriend verloren aan zo iets stoms als evolutie. Verslagen klikte ze de bal aan haar riem, ze ging de Pidgeotto er niet uit halen nu hij zo had gereageerd. "Sorry," mompelde ze met haar blik naar de grond. Mabel keek even op en zuchtte huiverig, ze was de Rapidash niet vergeten, maar zolang die uit haar buurt bleef was het oké. Silver was er nu niet om haar tegen haar waanideeën te beschermen. "I-Ik weet niet wat hij heeft." O nee, ze ging nu niet emotioneel worden, daar was ze het type niet voor. Mabel sloeg haar armen om zich heen en bleef gewoon zitten, maar ze kon niet zeggen dat ze niet van slag was. Silvester was zo anders. Kon hij niet gewoon de pokémon worden die hij was geweest? Die leuke Pidgey? Silver was haar enige vriend en ze wilde hem niet verliezen, niet zo.

Mabel sloot haar ogen en legde haar hoofd tegen de koude muur, misschien zou het haar helpen denken. "Je kan vertellen wat er aan de hand is, als je wilt. Lucht soms op." Ze keek naast zich, naar de jongen die nu naast haar zat. "Sinds Silver, die Pidgeotto, is geëvolueerd doet hij.. raar," begon het meisje met haar blik op de muur. "I-Ik weet niet wat ik er aan moet doen en hij is de enige die ik heb," Mabel opende haar ogen, ze wilde Silver niet verliezen, hij was echt het enige wat ze had. Als de Pidgeotto niet meer normaal zou doen zou ze haar beste en enige vriend verliezen, Lawrence telde ze meer als een.. misschien wel vaderachtig figuur, haar eigenlijke vader had ze toch nooit gekend. En dan kwam de Noctowl er nog het dichtstbij in de buurt. Maar Silver was anders, dat was haar maatje, een paar dagen geleden in elk geval nog. Stomme Hippowdon, de wereld was een lastige plek als je je pokémons verloor aan zo iets simpels als evolutie. Mabel zuchtte en keek naar haar voeten, waarom kon ze de Pidgey niet gewoon terugkrijgen?

Mabel zuchtte en vervolgde het kijken naar haar voeten. "Ik heb hem al negen jaar, en ik weet ook dat Pidgeotto's agressief kunnen zijn, maar ik weet gewoon niet waarom hij zo is verandert," neerslachtig keek ze in het donker, zover het donker was met de spookachtige gloed van de Rapidash. Mabel keek even opzij, haar tas lag nog steeds daar ergens, maar echt zin het ding te halen had ze niet. Eigenlijk had ze niet echt zin in iets, op het moment had ze last van de tijdelijke depressie vanwege het feit dat haar maatje weg was, voor even dan. "Dus je hebt een Pidgeot?" Vroeg Mabel na een tijdje stil te zijn geweest, niet dat de vogel haar zo interesseerde, maar ze had even een ander onderwerp nodig. "Ben je van plan die te mega evolueren?" Pidgeots waren in staat om te mega evolueren, er was geen kans dat ze een steen zouden weigeren, de vogels waren automatisch sterk genoeg voor een Pidgeotite. Het enige wat de trainer nodig had was een goede band met de pokémon, zoals zij met Silver had, had gehad. Hij zou wel bijdraaien, dat moest gewoon. Terug naar de Pidgeot, hoe groot zou de pokémon zijn? Mabel moest zeggen dat ze het zich ergens afvroeg, aangezien Silver waarschijnlijk groter zou zijn dan de gemiddelde Pidgeot was ze wel nieuwsgierig naar de grote van de vogel van.. de trainer. Een naam had ze nog niet, dus ze deed het maar met die beschrijving.