Astoria [Closed]

Het was nu een aantal weken geleden dat Alex voor het eerst haar ogen de kost had mogen geven in de Pokémon Village. Ze was er ontzettend blij mee dat de pokémon haar genoeg hadden vertrouwd ervoor en om ze te bedanken, besloot ze vandaag terug te gaan met wat lekkers. Sagittarius had haar geholpen met het uitzoeken van het eten, wetende dat een pokémon zoiets veel beter wist dan een mens ooit zou kunnen. Nadat het in een plastic zak was gestopt, welke Alex uiteraard bleef hergebruiken om het milieu niet te hoeven vervuilen, liep ze samen met haar Arcanine de winkel uit. Het was een hoop friemelwerk geweest om met hem door de schappen te kunnen lopen, maar gelukkig had hij niks omgegooid en was hij een brave jongen geweest. Alex wist dat het deels met het lekkers te maken had en had daarom iets extra’s voor hem meegenomen, want dat verdiende hij wel. Sagittarius was ontzettend behulpzaam. Zonder hem zou de daycare ook uit de hand lopen met al die kleintjes en hun speelse karakters.

“Hier, helemaal voor jou,” glimlachte de blondine naar haar Arcanine, terwijl ze zijn lekkers uit de plastic zak haalde. Ze wierp het soepel naar hem toe en vrolijk kwispelend ving hij het in zijn bek. Zijn geslobber bracht een giechel bij Alex teweeg en op zijn beurt zorgde dat ervoor dat Sagittarius nog harder begon te kwispelen. Als de echte puppy die hij was, keek hij met een vrolijke twinkeling in zijn ogen naar zijn trainer en zakte hij door zijn poten – een uitnodiging voor Alex om op zijn rug te klimmen en mee te liften. Sagittarius vond het geweldig om een stukje te rennen met haar op zijn rug en de blondine vond het eigenlijk ook heel fijn en bevrijdend om de wind met haar haren te voelen spelen. “Weet je het zeker?” vroeg ze aan hem. Het was meer uit fatsoen dan om echt een antwoord te krijgen, want ze wist hoe hij hierover dacht. Hij knikte opgelaten. Alex stapte toen op hem af en klom op zijn rug; haar linkerhand verwikkeld tussen zijn dos manen, terwijl haar rechterhand de plastic zak vasthield. Ze plaatste het voorwerp tussen haar en zijn nek in, zodat het niet makkelijk verloren ging.

“Je weet waar we heen moeten, toch?” vroeg ze aan hem. Hij gaf geen antwoord, maar begon wel te lopen. Sagittarius hield eerst een rustig tempo aan, totdat hij aan de grens van de stad kwam. Het pad naar Winding Woods sprintte hij als een bezetene overheen, waarna hij lichtelijk afremde toen ze daadwerkelijk in het bos aankwamen. Hier moesten ze namelijk opletten met waar ze heen moesten, maar ook op waar hij liep. Doordat men het pad hier bewandelde en overheen fietste, kon het nogal glad zijn. De Arcanine vond het zelf niet erg om uit te glijden; behalve als zijn trainer op zijn rug zat. Alex wilde hij met zijn leven beschermen. “Volgens mij was het hier naar rechts, Sagi,” merkte de blondine na enkele minuten op. Rustig wandelde hij de uitgekozen richting op en snuffelde hij af en toe aan de bomen of de grond. Misschien kon hij op die manier een spoor oppikken.

Ze vonden geen spoor. Wel iets anders. Alex keek na een tijdje op en zag in de verte een figuur lopen. Ze maakte duidelijk dat Sagittarius halt moest houden en keek tussen de bomen door naar de nieuwkomer. Het was een man van ongeveer haar leeftijd. Ze schatte hem niet ouder dan de dertig, in ieder geval. Hij keek zoekend om zich heen, alsof hij iets was verloren of per se iets moest vinden. Alex wist niet helemaal of het haar aanstond, maar ze besloot dat het beter was om hem een handje te helpen. Ondanks dat ze niet heel sociaal was, was ze wel erg behulpzaam, dus als iemand hulp nodig had kon ze dat niet negeren. Ze spoorde haar Arcanine aan om zijn kant op te gaan, maar Sagittarius aarzelde. Niet uit angst, maar uit wantrouwen. Hij hield zijn kop omlaag en gromde zachtjes, waardoor meteen een paar alarmbellen bij haar begonnen te rinkelen. Wat kon deze man verbergen? Nieuwsgierig was ze wel, maar haar paniek zorgde ervoor dat ze eigenlijk zijn kant niet op wilde. Toch vond ze dat ze op hem af moest gaan. Als hij echt iets kwaads in de zin had, dan kon ze hem maar beter hier weghalen, niet waar?

Achteraf gezien had ze beter de Rangers kunnen inschakelen. Ze wist niet waar ze mee te maken had en hoewel ze een sterke vuurhond aan haar zijde had, kon hij haar net zo goed in de problemen brengen. Desondanks stapte Sagittarius toch op hem af en liet Alex hem gewoon die kant op gaan. Hoe dichterbij ze kwamen, echter, hoe meer de paniek begon toe te slaan. Er hing een sfeer die Alex niet aanstond en als ze de Arcanine moest geloven, dan wilde hij hier ook niet zijn. De man merkte hen al op voor ze daadwerkelijk bij hem aan waren gekomen. De blondine zou zweren dat ze zijn ogen zag vernauwen, maar dat was even snel verdwenen als dat het zijn gezicht sierde. Hij toverde zelfs een vriendelijke glimlach tevoorschijn. “Goedendag!” begroette hij haar beleefd. Ze knikte naar hem. “Hallo,” reageerde ze, proberend een eigen glimlach te produceren. Het faalde waarschijnlijk ontzettend, maar de man scheen daar geen aandacht voor te hebben. Dat liet hij in ieder geval niet merken. “Ben je een Ranger?” vroeg hij aan haar.

Alex voelde dat hij argwaan naar haar voelde. Ze voelde precies hetzelfde voor hem. Misschien kon ze beter ja antwoorden, want de Rangers hadden een flinke reputatie weten op te bouwen en dat had hem misschien wel afgeschrikt. Alex was echter niet goed in liegen omdat ze zich dan enorm schuldig ging voelen. Daarom schudde ze met haar hoofd. “Nee meneer,” begon ze, terwijl ze Sagittarius tot een halt liet komen en van hem af gleed. “Maar het lijkt alsof u iets bent verloren. Ik wil graag helpen zoeken, als u dat niet erg vindt.” Alex bleef zo beleefd als ze kon. Zo was ze opgevoed en bovendien zat het niet in haar karakter om gemeen te zijn. Dat kon ze alleen als ze erg hard haar best deed – en dat gebeurde alleen als iemand aan haar geliefden kwam. Dat had deze man niet gedaan, dus hij had het geluk dat ze gewoon haarzelf bleef.

De vreemdeling bekeek haar van top tot teen en knikte na een korte stilte met zijn hoofd. “Eigenlijk wel. Nou ja, ik ben niks verloren, per se, maar ik ben wel naar iets op zoek,” vertelde hij aan haar. Alex vertrouwde hem niet geheel. Ze gaf hem echter wel het voordeel van de twijfel en liet hem uitspreken. “Zie je, ik ben eigenlijk op zoek naar een Ditto. Mijn nichtje wilt er graag één hebben. Ik wilde hem voor kerst geven, maar… Ik heb nog geen geluk gehad.” Ze had hem geloofd, was het niet voor zijn lange jas en zijn grimmig figuur. Zijn gezicht gaf al weg dat hij niet te vertrouwen was, hoe veroordelend dat ook klonk. Alex kon niet anders dan denken dat hij tussen zijn tanden door stond te liegen en bleef daarom op haar hoede. Dit pakte zich uit in een nieuwe stilte, waardoor de man het gevoel kreeg dat hij meer moest zeggen. Dat deed hij ook. “Ze zeggen dat Ditto vooral in Pokémon Village leven,” vervolgde hij. Alex spande haar spieren aan en dat ging niet geheel aan de man zijn neus voorbij. “Weet jij… Toevallig waar ik dat kan vinden?”

Ze was niet dom. Hij was op meer uit dan gewoon één Ditto. Misschien wel meer; misschien wilde hij heel het dorp leeghalen. Ze had geen flauw idee wat hij precies wilde, maar ze wist dat het niet heel simpel bij een Ditto bleef. Alex besefte zich echter ook dat ze zichzelf al had prijsgegeven. Als ze nu zou zeggen dat ze het niet wist, dan zou ze al helemaal als leugenaar neer konden worden gezet. De blondine dacht snel na en besloot om tegen haar principes in te gaan door een andere leugen te vertellen, maar niet voordat ze zich weer had ontspand. “Ja,” reageerde ze. Ze forceerde een glimlach op haar gezicht. “Toevallig wel.” Sagittarius keek haar verbouwereerd aan en probeerde zijn puppy oogjes in de strijd te gooien, alsof hij haar met zijn blik smeekte dat ze het niet moest vertellen. Ze wierp hem een vlugge, geruststellende blik van haarzelf toe, waarna ze haar arm hief en de tegenovergestelde richting op wees. Dit was compleet de andere kant op dan ze eigenlijk heen zouden moeten gaan. “Als je dat pad volgt, kom je op een gegeven moment bij een kruising uit. Daar moet je naar links. Blijf die weg volgen en je zult erbij uit komen,” vertelde ze hem. Sagittarius hield zich verder stil.

De man keek enkele tellen met vernauwde ogen naar Alex en besloot toen dat ze niet tegen hem loog. Hij knikte. “Oké, dankjewel!” sprak hij vriendelijk tegen haar. Hij stapte om haar heen. “Mijn nichtje zal je erg dankbaar zijn!” Met die woorden draaide hij zich naar voren en stapte nors door de sneeuw heen. Alex keek hem enkele seconden na en keerde toen haar rug naar hem toe. De glimlach, die ze na haar uitleg op haar gezicht had gehouden, maakte plaats voor een bezorgde frons. Als zo’n figuur hier rond liep en bleef zoeken, dan liepen de pokémon hier nog gevaar. Ze moesten er snel heen om te waarschuwen, maar als ze het juiste pad zou nemen, kon hij haar nog volgen. De voetsporen die ze achterlieten zouden het prijsgeven… Tenzij ze een eindje verderop de sporen uit zou wissen met een tak. Ze zou zelfs een omweg kunnen nemen als extra maatregel.

Alex besloot om dat te doen, maar niet voordat ze er zeker van was dat de man was verdwenen. Ze keek daarom af en toe over haar schouder om te zien of hij er nog liep. Na een tweede keer te hebben gekeken, constateerde ze dat het veilig was. Met een opgeluchte zucht klopte ze haar Arcanine in zijn nek. “Je dacht toch niet dat ik die arme pokémon in gevaar zou brengen, hè?” Ze was naïef, maar niet zo naïef. Bovendien was Sagittarius een mooi alarm. Als hij het niet vertrouwde, dan deed zij dat ook niet. De Arcanine blafte tevreden en signaleerde dat ze weer op zijn rug kon, maar Alex schudde met haar hoofd. In plaats daarvan gaf ze hem de plastic zak om tussen zijn tanden vast te houden. “Hou jij dit maar vast. Dan ga ik zoeken naar een tak om onze sporen te wissen.” Sagittarius vond dat ook geen slecht plan. Hij nam het van haar over en ging mee op zoek. Het koste niet veel moeite om er eentje te vinden. “Als je het niet erg vindt neem ik ook liever een omweg. Voor de zekerheid,” voegde ze eraan toe. Hij klaagde niet.

Sporen uitwissen klonk als een zenuwslopende missie. Of, nou ja, deel van een zenuwslopende missie. Alex had geen flauw idee wanneer ze het beste kon beginnen met het uitwissen, maar uiteindelijk koos ze er dan toch voor om ergens halverwege haar voetstappen weg te werken. Na enkele tientallen meters gooide ze de tak aan de kant en konden ze hun weg in rust vervolgen. Dat probeerde Alex in ieder geval wel, want die man bleef toch in haar achterhoofd zitten. Het knaagde aan haar. Wat was hij aan het doen? Wat was zijn doel? Ze wist al wel zeker dat het niet om een nichtje ging. Ondanks die vragen hield ze zich stil en probeerde ze niks aan Sagittarius te laten merken. Die had het echter wel door, maar omdat hij de indruk kreeg dat zijn trainer het liever wilde vergeten, begon hij er ook niet over. Ze zou hem toch niet goed kunnen verstaan, hoe sterk hun band ook was.

Uiteindelijk kwamen ze bij de Pokémon Village uit en werden ze, na een klein moment van rust en stilte, begroet door een hoop pokémon die ze de vorige keer ook hadden gezien. Blijkbaar waren ze Alex en Sagittarius niet vergeten. “Hey, we zijn terug,” maakte Alex bekend, alsof dat niet te zien was. “En we hebben wat lekkers bij.” Ze gebaarde naar de plastic zak in de Arcanine zijn bek en nam het van hem over. Daarna haalde ze al het snoep en eten uit de verpakkingen en legde ze het allemaal bij elkaar, zodat de pokémon er lekker van konden eten. Tevreden deed de blondine een stap naar achteren en keek ze toe hoe de groep zat te genieten van de lekkernijen. Die vrolijke en verraste gezichtjes, daar deed ze het voor. Alex merkte echter iets vreemds aan de groep op. Ze wist dat Ditto het leuk vonden om te transformeren, maar het leek er op alsof er een hoop misten. Ze zag er wel een paar, maar… Het waren er minder dan de vorige keer.

“Waar zijn de Ditto?” vroeg ze zich hardop af, terwijl ze achter haar hoofd krabde en Sagittarius enkele tellen aankeek. De Arcanine keek nu ook rond. Zijn houding was opeens heel anders dan net. Hij was niet meer vrolijk, maar op zijn hoede. Ook hij merkte op dat er een hoop Ditto misten. “Denk je dat een trainer ze heeft gevangen en gehouden? Dat gebeurd wel eens…” Daar hoopte ze in ieder geval wel op. Sagittarius en zij konden echter niet ontkennen dat er iets niet in de haak was. Zoveel in zo’n korte tijd? Dat kon niet normaal zijn. Alsof het zo moest zijn kwam de Zoroark van de vorige keer hun kant op gelopen en schudde met zijn hoofd. Die probeerde eerst aan Alex duidelijk te maken dat er meer aan de hand was, maar gaf het uiteindelijk op en ging over op Sagittarius. De Arcanine spande meteen zijn spieren aan, waardoor de blondine de indruk kreeg dat haar vermoeden werd bevestigd. Het klopte gewoon niet.

Na het verhaal van Zoroark draaide Sagittarius zijn kop naar Alex en bukte hij zich, waarna hij zijn kop tussen haar benen probeerde te verplaatsen. Het had een stille hint moeten zijn, maar in plaats daarvan gooide hij haar met wat geklungel op zijn rug en brak hij in een sprint uit. “Whoa, Sag – wat doe – SAGITTARIUS?!” was het enige dat ze uit kon brengen. Alex focuste zich echter al snel op het niet verliezen van haar evenwicht zodat ze niet van haar eigen pokémon afrolde, dus greep ze zijn manen al snel met haar vingers vast. De Arcanine zag dit als teken dat hij nog sneller kon rennen en gaf Alex niet de ruimte om te kunnen vragen wat er aan de hand was. Diep van binnen wist ze dat al. Hij wilde dit rechtzetten. Zij ook, maar niet zonder plan van aanpak. Ze had geen flauw idee waar de Ditto uithingen en bovendien wist ze niet eens wat haar te wachten stond… Daarbij had ze haar plastic zak bij de pokémon achtergelaten. Die zat niet alleen vol met afval, maar was zelf ook een beetje afval. Dat kon ze niet in het woud laten liggen.

Wat Alex echter niet in rekening had gebracht, was het feit dat Sagittarius met een uitstekende neus was geboren. De geur van Ditto kon hij er makkelijk uit plukken en achtervolgen, waardoor hij op een veel sneller tempo bij een open plek uitkwam die veel vragen met zich meebracht. Allereerst stond er een tent. Alex merkte deze op toen ze zich van Sagittarius weg duwde, want door zijn plotselinge halt verdween ze half in zijn wilde manen en kon ze niet veel meer zien. De blondine liet zich van zijn rug afglijden toen het haar duidelijk werd dat er niemand in de tent aanwezig was. “Is dit van een kampeerder?” vroeg ze zich hardop af. Op het eerste gezicht leek het een normaal kamp. Een ietwat grote tent, een klein, gedoofd kampvuurtje en een voorraadtas met etensresten en drinken ernaast. Iemand leefde hier duidelijk in het bos. Wat het echter abnormaler maakte, waren de geluiden die uit de tent kwamen. Alex schrok er eerst van – vooral toen Sagittarius begon te grommen. Ze verplaatste zich van het kampvuur terug naar haar Arcanine en verborg zich erachter, maar toen na enkele tellen nog niemand tevoorschijn was gekomen, besloot ze zelf maar het diepe in te springen en de tent te openen.

Langzaam en voorzichtig stapte ze naar de tent toe, proberend geen geluid te maken door over de kleine takjes heen te stappen en de rest van het afval te vermijden. Eenmaal bij de tent deed ze een poging de ritssluiting vast te pakken. Dat ging een stuk moeilijker door de adrenaline en de paniek, want die zorgden ervoor dat haar handen hevig aan het trillen waren. Sagittarius wist dit te verlichten door in haar buurt te blijven, maar als Alex zei dat ze de tent open wilde en durfde te maken, dan zou ze liegen. Een aantal zenuwslopende seconden streken voorbij voor ze de controle weer terug had en de tent langzaam open kon ritsen. Ze wachtte tot ze de flap volledig open kon leggen voor ze naar binnen keek en dat was maar goed ook. Ze had even nodig gehad om verder te ritsen als ze de binnenkant eerder had gezien. Er stonden namelijk een paar ijzeren kooien met Ditto in de tent. Alex voelde haar hart in stukjes breken bij het zien hiervan.

“Een stroper…” was het eerste dat haar lippen verliet. Ze keek Sagittarius kort aan. “Die man van eerder…” Haar hand verplaatste zich naar haar mond, terwijl ze met waterige ogen naar haar Arcanine keek. Ze had een stroper laten lopen. De verkeerde kant, dat wel, maar hij kon makkelijk meer slachtoffers maken. Hij moest gestopt worden. Alex besefte zich echter dat zij de autoriteit hiervoor niet had en dat ze beter de hulp van de Rangers kon inschakelen. “We moeten de Rangers waarschuwen,” sprak ze dan ook resoluut tegen de vuurhond. Die knikte instemmend. “Maar eerst deze Ditto bevrijden.” Alex keek terug naar binnen en zag de pokémon met smekende ogen naar haar staren. Het brak haar hart nog verder. Dapper stapte ze naar binnen en ging op de eerste kooi af. Het slot dat erop zat was groot en zag er vrij onverwoestbaar uit. Ze had geen haarspeld om het los te kunnen peuteren – daar had ze ook geen vertrouwen in – dus dat betekende dat het met grover geschut moest. Sagittarius paste echter niet in de tent.

Alex haalde de pokéball van Aries tevoorschijn. “Maak jullie maar geen zorgen,” probeerde ze de Ditto te sussen. “Wij halen jullie hier wel uit.” Haar Vulpix verscheen naast haar en keek enkele tellen verward naar haar trainer, maar die legde vlug uit wat er aan de hand was. Dat was alles wat Aries nodig hadden om het vuur in zichzelf aan te voelen wakkeren. Die woede had Alex nodig, want dat slot moest worden gesmolten. “Denk je dat je die sloten kan laten smelten, zodat de kooien open kunnen?” vroeg ze aan haar Vulpix. Die liet zich dat geen tweede keer vragen en deed meteen een demonstratie. Het eerste slot viel na een tiental seconden naar de grond, compleet vervormd. “Dank je Aries,” bedankte Alex haar pokémon opgetogen, waarna ze het deurtje opende. De Ditto leek eerst bang voor haar te zijn, maar toen de blondine hem de ruimte gaf, kwam ie rustig de kooi uit gekropen. Dit proces werd een aantal keer herhaald totdat alle Ditto waren bevrijd. “Goed werk Aries,” sprak Alex tegen de Vulpix. Deze liet ze niet veel later terugkeren. “Oké, en nu wegwezen,” fluisterde ze vervolgens. Ze draaide zich naar de tentopening en tezamen verlieten ze het kamp hopelijk voorgoed.

Opgelucht slaakte Alex een zucht toen ze redelijk ver van het kamp waren verwijderd. Ze had ondanks alles toch redelijk veel spanning gevoeld, want die man kon elk moment terugkeren en dan was ze er misschien geweest. Dit soort taakjes moest ze in het vervolg maar aan de Rangers overlaten. Ze kende er al een aantal. Tiffany had het vast niet erg gevonden om dit voor haar op te knappen. Of wel? Eerlijk gezegd wist Alex het niet heel zeker, maar ze wist wel dat de brunette het geen fijn idee zou vinden als de blondine het in haar eentje deed. “Ik contacteer de Rangers als we bij de Village zijn teruggekeerd,” vermeldde ze aan Sagittarius. Die liet met een geluidje merken dat hij het een goed idee vond, waarna hij een tak van de grond plukte en die aan zijn trainer gaf. Alex keek hem eerst verward aan, maar toen ze achterom keek en hun sporen zag, begreep ze wat hij bedoelde. Ze ging dan ook meteen te werk. “Bedankt maatje. Zonder jou waren we er misschien alsnog geweest.” Ze grijnsde scheef en licht, want eigenlijk vond ze het zelf niet heel grappig. Ze wilde hem gewoon laten merken dat ze zijn hulp en gezelschap waardeerde.

Uiteindelijk keerden ze terug bij de Village en werden ze warm verwelkomd door de pokémon die achter waren gebleven. Zoals Alex al had verwacht waren de snacks op, maar ze besloot om nog een keertje terug te komen voor de Ditto. Die verdienden ook wat lekkers na wat ze hadden moeten doorstaan, vond ze. De Zoroark kwam naar ze toegelopen om ze te bedanken in een taal die Alex wel begreep – namelijk in de vorm van een dikke knuffel. “Geen probleem,” lachte Alex naar de pokémon, terwijl ze haar handen om het lichaam van de Zoroark sloeg. “Ik zal ook hulp inschakelen om die stroper in te rekenen. Maak je maar geen zorgen.” Sagittarius kreeg ook een knuffel en werd daarna mee gesleurd om te spelen met de anderen. De blondine keek de pokémon met een tevreden glimlach na. Ze was opgelucht dat het dit keer een goed einde had gekregen, al kon ze niet helemaal tot rust komen nu de stroper nog vrij rondliep. Bovendien was ze bang voor de terugweg. Wat als ze hem weer tegen zou komen? Ze had tegen hem gelogen en dat zou hij haar vast niet in dank afnemen.

Alex werd uit haar stroom aan gedachten gehaald toen een Ditto zich aan haar zijde voegde. Het was eentje die ze hadden gered uit de tent. “Wat is er?” vroeg ze aan hem zodra ze zijn blik zag. Ze hurkte naast hem neer en wachtte rustig af tot hij duidelijk zou maken wat hij van haar wilde. Misschien wilde hij haar ook bedanken? De pokémon besloot op dat moment om te transformeren naar een andere – en tot Alex verrassing en lichtelijke ergernis was dat Zoroark. Ze werd opnieuw in de armen van de grote vos genomen en dit keer zelfs opgetild, want door het verrassingselement kon ze niet helemaal bevatten wat er allemaal gebeurde. De blondine slaakte een verrast, klein kreetje. Had de Ditto dit van net afgekeken en besloten dat Alex nog zoiets verdiende? Ze had werkelijk niet veel speciaals gedaan. Het waren vooral haar pokémon die een beloning verdienden, niet zij…

Ze voelde echter al snel weer de grond onder haar voeten en klopte ongemakkelijk haar jack van de haren af, die er waarschijnlijk niet eens zaten, maar ze wist niet hoe ze hierop moest reageren. “Het… Het was niets,” wist ze uit te brengen. De Zoroark bleef stil en keek haar met dezelfde blik die hij als Ditto eerst had aan. Alex begreep niet wat er nog meer kon zijn. “Is er iets?” vroeg ze. Vanuit haar ooghoek zag ze dat hij zijn poot langzaam naar haar heup verplaatste. Gealarmeerd deed ze haast een stap naar achteren, maar ze liet hem geweren, wetende dat hij niets zou doen. Als dat wel het geval was, dan zat Sagittarius zo boven op hem. In plaats van een tweede knuffel, zoals ze eigenlijk verwachtte, greep de Zoroark naar een lege pokéball aan haar riem. De witte, die ze had gekocht of gekregen – ze herinnerde het zich niet meer – maar waarvan ze niet wist wat ze er eigenlijk mee aan moest. Voor ze ook maar iets kon zeggen over het voorval, verdween de Ditto in Zoroark vorm de witte bal in en viel het voorwerp met een zachte plof op de grond.