Unfair fight

De ander haalde zijn schouders op toen ze had gezegd dat er vast nog wel meer beesten zaten. Maar hij was niet van plan om zich voor een tweede keer door die beesten in de luren te laten leggen. Hij liet zijn pokémon terugkeren en omdat ze besloot dat ze hen nu toch niet nodig had liet ze ook de Rockruff en Charizard terugkeren, zodat ze enkel nog haar witte vosje had. Hij vroeg of ze mee ging, of dat ze nog zaken af te handelen had in de grot. Een kleine grijns verscheen op haar gezicht. “Arianna is de naam,” stelde ze zich vervolgens voor, “en nee, geen zaken in de grot voor mij. Meneer..?” Het was een subtiele hint voor hem om zo zijn naam in te kunnen vullen. Ze was niet altijd zo aardig als nu, maar ze was in een redelijk goede bui en het kon nooit kwalijk om mensen een beetje te leren kennen.

Echo. Haar mondhoeken trokken beide een beetje omhoog in een vriendelijke glimlach terwijl ze een keertje knikte. Toen de ander begon met lopen volgde ze hem, waardoor ze al snel naast hem mee wandelde. Het zachte getik van haar hakken klonk door het grottenstelsel heen, net zoals toen ze was komen aanlopen. “Was er trouwens een reden voor het bezoeken van deze grot?” vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze de ander met een schuin oog aankeek. Ergens leek ze de witharige wel ergens van te kennen, vaag. Wie weet zat hij ook wel bij Team Rocket, ze zou het niet zeker weten. Zo enorm lang was ze namelijk ook weer niet in Kalos om alle leden van de organisatie te kunnen herkennen hier.

Arianna had hem gevraagd of er nog een reden was dat hij in dit grottenstelsel rondwandelde. Daar kreeg ze een antwoord op, kennis vergaren. Rustig keek ze de ander kort aan vanuit haar ooghoek, benieuwd of er nog een uitleg zou komen over de soort kennis die hij hier aan het vergaren was. En dat kwam er. Speciale of zeldzame mineralen, daar was hij naar op zoek geweest. Echter had hij er geen gevonden. Zonde. Toen kwamen de bewoners van de grot hem lastig vallen, vanaf daar wist ze het verhaal. “Ben je toevallig een scientist?” vroeg ze hem toen. Ergens klonk het verhaal van mineralen zoeken wel interessant, maar het was niet haar straatje. Ze had er weinig verstand van, wist wat mineralen waren, maar had geen idee wat het nut was van deze vinden - überhaupt zou ze niet weten hoe ze moest onderzoeken of ze zeldzaam of speciaal waren.

Het was te proberen geweest, de ander was geen scientist. Dan werd het nu wel interessant. Het was inderdaad jammer dat hij zijn school nooit had afgemaakt, het kon namelijk best wel van pas komen om bepaalde kennis te hebben. Ach, het was verder niet haar probleem en ze zou zich geen zorgen maken om de slechte scholing van de ander. Deze vroeg haar nu ook wat ze in het dagelijks leven deed. “Ik ben een journaliste,” zei ze zonder er echt over na te hoeven denken, “heb er een studie voor gedaan en ben net afgestudeerd.” Ze had al zo vaak gelogen over wie ze werkelijk was. De ene dag was ze verpleegkundige, dan een model, journaliste had ze ook al een paar keer gebruikt, ook een portretfotograaf - en zo kon ze nog wel eventjes doorgaan. Ze had zelfs een keer gezegd dat ze een huurmoordenaar was, maar dat was puur geweest om een groepje vervelende kinderen weg te jagen - wat toen tevens was gelukt.

Ze knikte enkel een keertje op zijn reactie op haar afstuderen. Het was natuurlijk één grote leugen, maar wie wist wat voor een persoon hij wel niet was. Ze kende hem niet, dus wie zou het zeggen? Hij vroeg of ze hem dan ging interviewen, bedacht er zelf de kop 'domme onderzoeker vast in Connecting Cave' bij. "Hmn, klinkt niet slecht." Eventjes keek ze nadenkend, maar schudde toen met een kleine glimlach haar hoofd. "Wie zegt dat ik je een domme onderzoeker vindt?" vroeg ze toen, de nadruk op domme. "Ik wil je best interviewen, als je dat zo graag wilt. Misschien met een kop koffie erbij?"

Hij vroeg wat ze dan wel van hem vond. "Wie zal het zeggen," zei ze met een licht mysterieuze glimlach terwijl ze kort haar schouders ophaalde en vervolgens weer voor zich keek, maar wel met een kleine grijns op haar gezicht. Tsja, ze kende hem nog maar net. Wie weet wat voor figuur hij eigenlijk wel niet was. Ze stelde voor om straks ergens koffie te gaan drinken, daarvoor moesten ze natuurlijk eerst uit de grot zien te komen en dat was iets wat de ander ook door leek te hebben. "Een kop koffie it is then." Misschien zou ze het hele interview weer vergeten zijn tegen de tijd dat ze hier naar buiten wandelde. "Ik denk die kant op," zei ze en wees een andere gang aan die haar wel bekend leek.