Van een suffe actie belandde ze in een gevecht. Niet dat het haar uitmaakte, ze wilde weleens weer een uitdaging na al die weken. Van het één belandde ze enkel in de andere situatie. Allemaal tot het punt dat het meest belangrijke en leukste- training – niet aan bod kwam. Of moest ze het geval meetellen dat ze een Lunatone bijna verslagen had samen met Toph? Het stelde niet veel voor: een rots weg duwen, ontwijken en samen met haar Pokémon in de aanval overgaan. Nog steeds kon ze dat niet als training zien. Ook niet het feit dat ze fanatiek als ze was op haar armen liep en haar rug stokstijf hield bij elke stap die ze nam. Dit was enkel een staande plank waarbij je alle spieren aanspande. Een warming-up oefening die ze in haar dojo deed. Niemand was er een fan van maar eenmaal na enkele lessen bleven de bikkels over. Die vonden het weer geweldig. De gekke blikken negerend liep ze verder door de stad.

Enkel bij de ingang van het winkelcentrum deel, hervatte ze weer een normaal loopje. De milde lichtheid in haar hoofd negerend door de snelle beweging liep ze door, zoekend in de drukte naar de knul. Volgende keer moest ze specifieker wezen. Nu zag ze enkel een menigte mensen en nergens dat figuur. Ach, at had ze dan ook verwacht… ? Ze had dat vlaggetje nog niet tevoorschijn gehaald. Eerst liep ze echter naar een park die in het midden van het winkelcentrum zat. Met een grijns liep ze naar de fontein toen die zodat centraal stond en haalde vlag uit haar tas tevoorschijn. Trots zwaaide ze ermee rond. “Charizard in zicht, ahoy, luchtrotten!” Man, die hitte drong misschien teveel tot haar door. Al kon het nooit heter zijn dan in Fallarbor Town dus echt zeuren kon ze niet, of wel? Mensen staarden haar inmiddels aan of ze mentaal niet lekker was en ze rolde haar ogen, voordat e de knul zocht. Man, ze wist niet eens hoe hij eruit zag… Wacht! “Dare: loop naar me toe met het filmpje aan waarop je een koe imiteert!” Dat werkte goed genoeg. Al werden de blikken die op haar gericht werden wel nog vreemder. Niet dat het haar veel deerde.

Snel genoeg liep er al een jongen op haar af met zijn Holo Caster in de hand. De geluiden die er vandaan kwamen herkende ze direct en geamuseerd keek ze naar hoe het filmpje zich afspeelde. De jongen een koe imiterend. Het was niet de beste imitatie die ze gezien had maar dat was kritiek voor een andere keer. Het ging erom dat ze de knul gevonden had. Het was exact het juiste filmpje geweest, namelijk. Na een knik van goedkeuring verscheen er een bredere grijns op haar gezicht. “Ahoy,” sprak ze met een goed humeur en stak haar hand ter begroeting omhoog. Of hoe ze dat ook deden onder zeelui. Haar blauwe ogen gleden echter al over de jongen heen. Hmm. Een alledaagse knul en hij leek exact op degene in de video en hij was meer straight tot he point dan ze van hem verwacht had. Gelijk beginnen met de strijd? Daar had ze zeker zin in maar geen woorden vooraf? Ze wuifde de gedachten weg en knikte instemmend op het idee. “Klinkt goed, leidt me maar,” Een veld dat vlak buiten de stad lag klonk zeker als een prima trainingsplaats. Genoeg ruimte en een vrij neutraal stuk terrein en al helemaal voor haar Pokémon. Na hem gevolgd te hebben rook ze echter een al te bekende lucht;… “V-Vuur?” Het was onmiskenbaar vuur! Met een frons keek ze voorbij de jongen naar een grasveld die flink in de fik gestoken was. Oké, nou wist ze wel zeker welke Pokémon ze zou gebruiken maar belangrijker nog… “Weet jij er iets van?” vroeg ze maar aan de ander, voordat ze een beweging tussen de vlammen opmerkte. Een knul met een zwarte muts en skaterboy kleren die het flink op het rennen zette. Regelrecht achter een wat gespierde blondine aan die iets vasthield. Oké, sinds ze in Hoenn was had ze die knul zeker al voor de tweede keer gezien. De vorige keer was in Fallarbor Town geweest, maar… was hij de lokale pyromaan? Belangrijker nog, moesten ze het niet blu-Voordat ze het uitgedacht had merkte ze al de stoet brandweerauto’s op die gearriveerd waren. Ze gleed haar hand door haar felrode haar. Nou, dat is dan ook opgelost maar hun hadden een probleem erbij. “Kende je nog een plek?”

OOC: Ref to Wild Smiles

Dit strijdveld werd hem duidelijk niet en nou mochten ze een nieuwe plek weer zoeken. Waarom moest de lokale pyromaan nou weer tekeer gaan op dit veldje, een eind van Fallarbor Town vandaan? Het had altijd erger gekund, de stad kon immers afgebrand zijn…? Dan hadden ze helemaal geen strijd kunnen hebben vandaag. Dus keek ze maar de knul aan met haar blauwe ogen, wachtend op een betere optie van een strijd locatie. Tenzij hij natuurlijk de adembenemende vlammen een slim idee vond. Dan had ze een Fire type bij zich maar zelfs ertussen staan in de vlammenzee? Dat zou ze weigeren. Verrast fronste ze echter toen iets achter haar eerder antwoordde dan de knul naast haar. Direct kroop een huivering door haar heen bij het eerste en beste word die uitgesproken werden en draaide haar lichaam naar hem om. Met haar vuisten gebald, gereed om datgene achter haar die nota bene in haar blinde hoek stond, een klap uit te delen. Een bijna wilde blik verscheen in haar ogen maar toen ze merkte dat het een zwartharige en een vee jonger figuur bleek te zijn, kalmeerde ze. Diep ademend kraakte ze de knokkels van haar vuist en snoof kort. “Doe dat niet meer, tenzij je houdt van een broodje vuist…. Of natuurlijk een karateles wil?” Daar zou ze nooit op over houden, ze zou karate lessen gaan geven. Dat had ze Imogen beloofd en wat als ze gewoon een dojo begon? Al zou ze een flinke training moeten geven de knul tegenover haar fysiek fit te moeten krijgen. Hij was flink mager. Maar hij maakte al zijn woorden af en kwam met een beter aanbod om het reserveveld van de gym te gebruiken. Waarom gaf hij het antwoord op-Natuurlijk! Ze zou meespelen. H-Huh, maar jij… Ja, ze ging maar mee spelen en het hem moeilijker maken en greep vervolgens de pols van de jongen vast, “Bedankt voor de tip, maar goed… laten wij daar dan heen gaan,” Vechten wilde ze zeker maar dit was ook wel een leuke streek.

Als hij het zo wilde spelen dan kon hij dat krijgen ook. Zo simpel was dat en het gevecht kon heus even wachten. Het was een smerige streek wat hij telkens deed maar… hij was eerlijk geweest. Hij had toegegeven alle Dare’s niet gedaan te hebben in hun HC gesprek. Daar zou ze zeker rekening mee moeten houden maar eerst wilde ze genieten van de jongen zijn paniekerige gezicht. De vriend of kennis van de zwartharige leek duidelijk instructies te willen hebben. Pfft, in een goed doorgedacht plan moest je ook zelf kunnen handelen. Net toen ze haar rug naar de zwartharige gekeerd had keek ze gespeeld verrast op om zijn woorden. Natuurlijk was hij haar échte tegenstander en die Banette zei ook genoeg. Dit meespelen vond ze echter geen probleem. Het was echt weleens leuker dan té serieus en overenthousiast een gevecht te starten. “Ja, mijn tweede, tenzij je natuurlijk een dubbel gevecht tegen mij en mijn échte tegenstander wil?” Dat was eigenlijk geen slecht idee, met de jongen aan haar zijde tegen twee Pokémon van de zwartharige vechten. Kijk, dat zou nou eens een nieuwe ervaring zijn! Oprecht enthousiast glimlachte ze er dan ook blij. Over de jongen wiens pols ze nog vast hield kon ze dat niet zozeer verwachten.

Duidelijk. Het werd een dubbelgevecht met haar en de jongen tegen haar eigenlijk échte tegenstander. Toen hij ook de juiste richting op liep keerde ze zich weer tot de ander. Ze had maar zijn pols los gelaten maar vroeg zich eigenlijk af waarom de pols zonet veel kleiner aanvoelde. Alsof het een kind geweest was. Vreemd. Naast haar stond namelijk in plaats van de jongen van zonet, nu een wat jonger jochie. E-Ehm, vond er zonet een wissel plaats van persoon? Toen ze haar ooghoek de jongen van eerder weg zag rennen slaakte ze een zucht. Duidelijk. De jongen keek met een glimlach naar haar, zijn vuisten gebald. ‘We maken hem in,’ Wauw, die was zeker zelfverzekerd te noemen, zeg. Ze vond het wel best en gaf hem een highfive, voordat ze met het jochie haar échte tegenstander naar het veld volgde. “Dus… wat is eigenlijk je naam?” vroeg ze maar aan har échte tegenstander. Meer wist ze niet van hem dan hoe eerlijk hij kon zijn. Of juist goed kon liegen. Het was een moeilijk geval. “De naam is Chakra, trouwens,” stelde ze zich maar voor. Zou hij dan nu wel eerlijk zijn naam vertellen of zou hij weer liegen?

Kenneth Brine was schijnbaar zijn naam. Vertelde haar verassend genoeg weinig. Buiten dat ze wat moest grinniken bij zijn achternaam. Een Water type aanval als achternaam was wel heel uniek. Niemand heette ‘Ember’ of ‘Earthquake’ van achternaam. Van voornaam schatte ze de kans hoger in. Er waren zat vreemde figuren die dat zouden doen. Lichtelijk geamuseerd keek ze hem aan maar degelijk met een spoor nieuwsgierigheid. “Je zou een Water type moeten nemen met Brine,” Dat was haar enige advies tot dusver voor hem. Wie weet had hij al zo’n Pokémon. Nu ze zich bedacht… het klonk eerlijk in de oren, want het was geen stomme naam als ‘Jan Smith’ of ‘James Bond’ fort hat matter. Toen hij naar de hare vroeg, kon ze hem helaas niet verassen met de unieke aspect ervan. Binnen Johto stond het bekend als één van de oudste families. Haar verre voorouders hielden ook van vechtsporten maar een deel zat ook zwaar in de politiek. Het verschil in kwaliteiten was duidelijk. Al had ze dat vaak moeten vertellen dus zó bekend waren ze niet. Maar daar kwam nog verandering door haar in. “Sato, geen Pokémon aanval, maar… het lijkt op het woord saté, dus da’s iets… Maar aangenaam Kenneth,” Beleefd stak ze haar hand naar hem uit met een vriendelijke glimlach, voordat ze zich richtte tot de knul. Zonder iets te zeggen vertelde hij trots zijn naam. ‘Trump junior!’ Wacht, als in trompet.. of…? Langer bleef ze er niet bij stil en knikte ter begroeting, voordat ze Kenneth weer aan keek. “Hoe wist je trouwens van het reserveveld?” Dat begreep ze nog niet, tenzij hij niet op de hoofd strijdveld gevochten had, natuurlijk.

Naarmate de tijd vorderde begreep ze steeds minder van de knul. Wat was er nou weer onlogisch aan dat zijn achternaam te maken had met een aanval? Of sloeg het op het feit dat hij een Pokémon met Brine moest nemen? Ze rolde maar zwijgend met haar ogen en zuchtte luidop. Nee, ze wilde eigenlijk geen poging wagen te begrijpen waarop het sloeg. Gek genoeg maakte dit haar enkel des te meer nieuwsgierig naar de knul. Ze wist dan eindelijk zijn naam maar buiten dat hij eerlijk kon zijn maar ook prima kon liegen, verbaasde haar. In het leven koos je liever het één of het ander, niet beiden. Dus waarom besloot hij eerst te liegen dat hij de Dare uitdagingen deed en vervolgens wel eerlijk zich voor te stellen? Wie weet zou hij dan ook wel liegen op haar vraag, maar in plaats van iets bots, kwam er een redelijke uitleg uit. Verrast bleef ze hem enkele tellen aanstaren, voordat ze haar stem weer terug vond. Dat de Groud type strijdvelden verwoesten was wel duidelijk en al helemaal tegen een Electric type gym, maar… dat er een reserve veld voor enkel die reden was? “Zeg, als dit klopt, waarom zou dat dan in een veld zijn, dan op een harder stuk terrein?” Dat was het enige onlogische eraan wat in haar opkwam. Meer kon ze hem misschien niet plagen toen plotseling de Holo Caster af ging van Kenneth. Hmm, waarom verbaasde het haar dat hij toch sociaal kan zijn als hij een betweter speelde? Ze had voorover willen leunen om een glimps op te vangen maar de geur van vuur trok weer haar aandacht. De vlammen achter hen op het andere veld werden al groter, maar leken al onder de controle te zijn door de brandweerlui. Zachtjes floot ze bewonderd om hun daden en hoe groot de vlammen wel opstegen. Snel keek ze echter weer Kenneth aan, wachtend op hopelijk een leuk verhaal over wat hij ook ontvangen had.