Fighting Fear With Fear

Regen. Als ze ergens een hekel aan had, dan was het wel een plotselinge regenbui. Nu was ze niks anders gewend, omdat ze in Hoenn was opgegroeid, maar ze kon er gewoon niet aan wennen. Het bleef een vervelend iets om ineens te moeten gaan schuilen, terwijl er op het moment niks in de buurt was waar ze dat bij zou kunnen. Abby was in vele opzichten geen persoon die op haar uiterlijk lette – behalve met haar haren, want daar ging een hoop gel en moeite in elke ochtend. Regen verpestte dat en helaas leek het erop dat het niet meer te redden was. Ze probeerde haar haren steeds voor haar ogen weg te vegen en rende over het pad heen, maar ze was niet snel genoeg om de brug van de fietsroute op tijd te bereiken. Tegen de tijd dat ze het zag opdoemen, was ze al compleet doorweekt.

Abby was normaal gesproken ook geen humeurig persoon. Ze was optimistisch en probeerde zo vaak mogelijk het beste in dingen te zien. Net als haar uiterlijk, echter, was dit ook een uitzondering. Nu ze wist dat ze voor niks haar haren had opgedoft, was ze eigenlijk niet in zo’n goede bui. De brunette stampte daarom verder naar een droog plekje onder de brug en sloeg haar armen over elkaar heen om aan te tonen dat ze geen zin in sociaal contact had. Doordat ze in haar eigen wereldje zat, zag ze eerst niet dat een jongen door een hoop bikers werden belaagd, maar toen die zijn stem liet horen, keek ze met een boze blik op en merkte ze dan eindelijk wat er voor haar neus gebeurde.

Humeurig met een verpest kapsel of niet, ze was en bleef een Ranger. Instinctief gleed haar dominante hand naar de pokéball van Mercy, terwijl ze dichterbij stampte en de brede biker strak in de ogen keek. Abby had dit keer geen zin in spelletjes. “Laat die knul los,” gromde ze naar hem. Hij bekeek haar van top tot teen en begon vermaakt te lachen. “Jongens, volgens mij krijg je extra moed bij elke centimeter die je mist,” riep hij naar zijn maten. Abby slaakte een zucht. Hier had ze echt geen zin in. Met een soepele beweging van haar hand klikte ze Mercy’s pokéball los en verscheen niet veel later het gelaat van haar Braixen. Eens kijken wat hij nu ging doen.

Abby had geen flauw idee wat er gebeurde, maar de man verloor zijn geduld en begon tegen de jongen te snauwen. Automatisch balde ze haar vuisten, terwijl de tandwieltjes in haar hersens op volle toeren begonnen te draaien. Wat kon ze zo snel hiertegen doen? Hier had ze nog nooit eerder mee te maken gehad en er was haar ook niet geleerd hoe ze tegen mensen in moest gaan. Er waren wel simulaties met soortgelijke situaties geweest, maar dat was heel anders dan het echt. Dat was in scene gezet. Dit hoefde niet zo te lopen als het script dat de leraren hadden gebruikt. Het scenario wat zich nu afspeelde was eigenlijk precies waarom Abby geen Red Ranger wilde worden, maar het was nu niet anders. Er waren geen andere Rangers in de buurt en de overige mensen hoorden of bij dezelfde bende of waren te bang om naar voren te stappen. Het was aan haar.

De Pichu van de jongen hielp enorm. Nu hij was bevrijd, kon Abby meer doen dan daarnet. Ze mompelde dan ook de naam van haar eigen pokémon om aan te geven dat ze zich schrap zou moeten zetten. Mercy spande haar spieren al aan, waardoor ze met gemak naar voren kon sprinten toen de Primeape die net was losgelaten op de jongen af stormde. Abby zelf was even van haar stuk gebracht door de plotselinge omslag, maar gelukkig wist haar eigen Braixen haar daaruit te halen.

De Karate Chop, die oorspronkelijk voor de knul was bedoeld, werd opgevangen door Mercy. Ze gromde nukkig door de impact, maar het leek haar niet enorm veel te deren. In plaats daarvan duwde ze de aap van zich af en wierp een uitnodigende blik naar haar trainer. “Psychic, creëer meer afstand!” riep Abby. Haar Braixen reageerde meteen en tegelijkertijd stapte de brunette dichterbij. Ze nam plats voor de jongen en keek woedend naar de leider van de motorbende. “If you don’t leave quickly, love, then Mercy will show no mercy.” Het dreigement kreeg kracht bijgezet door de toon die Abby gebruikte. Normaal gesproken was ze niet zo passief agressief – sowieso was ze niet heel agressief – maar het aanvallen van een kind kon ze gewoon niet vergeven. Zeker niet als ze een bad hair day had.

Ongelofelijk. Abby wist dat mensen hebberig konden zijn, maar deze man had echt een hard hoofd. Ze klemde geagiteerd haar kaken op elkaar en balde haar handen tot vuisten. Gewelddadig was ze absoluut niet, maar op het moment zou ze niets liever doen dan een beetje verstand in zijn hoofd te slaan. “Deze brug is voor iedereen beschikbaar,” reageerde ze op een scherpe toon. Het was echter niet scherp genoeg om als een strenge ouder of zakenvrouw te klinken, dus Abby had al het idee dat het niet ging helpen. “Kom maar terug als je deze brug daadwerkelijk hebt gekocht en er belasting voor betaald.” Zomaar claimen dat iets ‘jouw’ territorium was, terwijl je niks instak voor het grondgebied… Dat was een concept die ze echt niet kon begrijpen. Bij pokémon, ja, maar die hadden een heel ander systeem dan mensen.

Mercy vernauwde haar ogen en greep de stok in haar poot wat steviger vast. Mensen konden zo gemeen zijn. Ze had geluk met Abby als trainer, maar dit soort tuig bestond helaas ook nog. Soms kon ze het niet geloven en toch stond hier het levende bewijs. De Braixen wendde haar blik af zodra ze beweging in haar ooghoek zag en merkte toen op dat ze rugdekking kreeg. Of, in ieder geval, dat ze er niet alleen voor stond. Het was ergens aandoenlijk dat de kleine Pichu zoveel vechtlust in zich had zitten, maar Mercy zag veel liever dat zij dit op zou knappen. Het was nergens voor nodig om onnodige wonden op te lopen.

Mercy snoof geërgerd toen er werd gelachen. Ze vond de jonge pokémon juist heel dapper en geloofde dat hij flink wat schade aan kon richten, maar dat was een gedachte die de man schijnbaar niet met haar deelde. Voor hij echter een woord kon spreken, klonk er in de verte een hoop sirenes. Abby en Mercy keken verbaasd op. Was dat de politie? Die kwamen eigenlijk als geroepen. Had iemand hier ze gebeld? De brunette wierp een vlugge blik op de overige mensen en toen zag ze een vreemdeling met een Holocaster in de handen staan. Hij keek bezorgd naar het scenario. Abby wierp hem een dankbaar glimlachje toe – totdat de leider van de bende weer begon te spreken en haar aandacht trok.

Een verwarde frons verscheen op haar voorhoofd. Als dat werkelijk zo was, dan had hij eerder een probleem dan zij. Ze had nog meer familie bij de Rangers en die hadden niet bepaald zwakke pokémon. Bovendien had ze ook nog een hoop vrienden als collega’s, dus dat ging wel goed komen. Mercy zou hem sowieso niet heel laten als hij iets probeerde. Daarom nam ze zijn woorden niet serieus en wierp ze een klein grijnsje naar de jongen toen ze zijn opmerking hoorde. “Ik heb ergere dingen meegemaakt, love. Een brede man staat onderaan mijn zorgenlijst,” grapte ze om de sfeer te verlichten. Alsof het zo moest zijn, kwam de motor toen tot leven en schrok Abby daar wel van. Ze sprong nog net geen meter de lucht in. De brunette slaakte een klein zuchtje toen de bende eindelijk was verdwenen, want ergens was ze toch wel een beetje bang voor die voertuigen. Banger dan voor die kerels, in elk geval.

Haar aandacht werd opnieuw door de jongen getrokken toen hij haar bedankte voor haar hulp. Abby hoorde de sirenes dichterbij komen, maar daarna leek het alsof ze weer verder weg waren. Had de politie de motorbende al gevonden? Daar leek het in ieder geval wel op. Ze besloot zich echter volledig op de jongen te focussen. “No problem,” sprak ze met haar typisch Brits accent. “Ik ben Abby en dit hier is mijn partner Mercy.” Ze gebaarde naar de Braixen naast haar en glimlachte vriendelijk.

De uitwisseling die de jongen met zijn pokémon had, deed Abby ontzettend goed om te zien. Het was duidelijk dat ze elkaar rugdekking zouden geven als het erop aankwam en dat was hoe een band tussen trainer en pokémon zou moeten zijn. De brunette keek vluchtig opzij en ving de blik van haar eigen Braixen, wie met een glimlach op haar snoet naar de twee vreemdelingen keek. Het was duidelijk dat haar partner daar ook zo over dacht. Ze besloot er echter niet al te lang over na te denken en stelde zichzelf aan de jongen voor, wie niet veel later een begroeting liet klinken die Abby herkende, maar niet vaak hoorde. Alola? Als in, ook de regio Alola? De naam Luke zorgde er dan ook voor dat er belletjes begonnen te rinkelen. “Luke?” herhaalde ze verbaasd. “Dit klinkt misschien een beetje gek, love, maar wat is je achternaam?” Had ze niet een neefje in Alola met die achternaam? Ze meende zich te herinneren van wel.

Franklin. Abby’s ogen verwijdden even. Was dit haar neefje? Jeetje, wat was hij gegroeid. Hoe lang was het dan ook alweer geleden? Ze had geen flauw idee, maar het kon gewoon niet anders. Franklin was de meisjesnaam van haar moeder. De brunette’s blik lichtte op en haar glimlach keerde terug. Zodra Luke vroeg waarom ze dat wilde weten, peinsde ze er geen moment meer over. “Alola cousin,” begon ze. “Abby Jones hier. We zijn familie.” Dat bracht echter wel een paar vragen met zich mee. Waarom was Luke hier? Wist zijn moeder hiervan? Was haar moeder ingelicht? En nog belangrijker: Waarom wist Abby hier compleet niks van? Als ze niet toevallig hier was geweest, dan had ze haar neefje misschien wel nooit meer kunnen ontmoeten. Die gedachte maakte haar aan het huiveren, dus zette ze die al snel van zich af. Haar humeur was net opgeklaard – en dat gebeurde niet vaak als ze een slechte haar-dag had. “Ik wist helemaal niet dat je in Hoenn was,” merkte ze na al haar innerlijke vragen op.

Luke was net zo onder de indruk als zij. Abby knikte toen hij ongelovig vroeg of het echt waar was. Het was best toevallig dat ze hem op deze manier was tegengekomen, maar schijnbaar waren de wonderen de wereld nog niet uit. Haar neefje maakte toen kenbaar dat het inderdaad kon kloppen, want hij was nog maar een paar dagen in Hoenn. Ah, dat verklaarde al een hoop. De brunette glimlachte breder toen ze zag dat Luke dat ook deed. Hij voelde zich in ieder geval op z’n gemak in haar buurt en dat deed haar goed om te zien. Toen hij een envelop tevoorschijn toverde, echter, fronste ze verbaasd. Was dat een brief voor haar? Misschien was het voor haar ouders. Zelfs na een lange tijd de titel ‘volwassene’ zelf te dragen, voelde ze zich zelf nog steeds niet zo. Abby bekeek het adres en moest grinniken. “Yeah, ik woon in Rustboro,” liet ze aan haar neefje weten. “Is deze voor mij, love?” Ze richtte haar blik enkele tellen op de envelop in haar handen. Ze wilde eerst zeker weten of die inderdaad voor haar was en niet voor haar ouders.

De jongen knikte naar haar, wat voor Abby een teken was dat ze de envelop kon openmaken. Voorzichtig scheurde ze hem open met haar duim en haalde ze vervolgens met gemak de brief eruit. De brunette begon zorgvuldig te lezen en het was precies zoals Luke vermoedde. Het had echter meer inhoud dan ze origineel had verwacht en trad nog best een beetje in detail, tot op het punt dat Abby zich een klein beetje slecht erover begon te voelen. Luke’s moeder vertelde haar namelijk via deze brief dat de jongen een hele grote tegenslag had gehad en ze kon zich daar best wel in vinden. Ze hoopte maar dat hij het niet zo erg als zij had gehad.

“Luke, love, waarom ben je in Hoenn?” besloot ze te vragen nadat ze klaar was met lezen. Ze vouwde de brief op, stopte hem terug in de envelop en verstopte deze in de binnenzak van haar Rangerjack. Ze begreep niet helemaal waarom hij hierheen was gekomen, ook niet na het lezen van de brief, maar als ze er een gokje op moest wagen dan was hij hier voor een nieuw begin. Een schone lei. Abby zou dat in ieder geval zelf zo hebben gedaan.