[Ranger Quest] Save the Day! [+Claudia Leblanc]

Claudia grinnikte zachtjes toen ze merkte dat Abby niet door had gehad dat ze de knuffel al terug gehaald had. Ze wilde gewoon niet het moment dat ze had met d'r pokémon verstoren, dus had ze besloten om het zelf maar terug te halen.
Nu besloot Abby dat ze het af zou maken en deed dat door een Psychic aanval uit te voeren op de pokémon en deze tegen hun trainers aan te gooien. Claudia floot zachtjes, dat had ze nooit verwacht van de vrouw. Ze zag Abby als een risktaker, maar niet iemand die andere pijn zou doen. Ze knikte naar haar partner toen deze aangaf om de knuffel terug te gaan halen. Ze liet haar pokémon terugkeren en keerde de jongens de rug toe. "Gefeliciteerd," zei ze daarna rustig tegen Abby. Delphox was een sterke pokémon en leek haar wel iemand die bij haar partner paste. "Zullen we?" vroeg ze daarna rustig, terwijl ze langzaam richting de uitgang liep.

Abby vroeg zich meteen af of ze niet te hard was voor de kwajongens. Sure, ze hadden hun lesje verdient en ze had zelf niet echt controle over Mercy’s acties anders dan de pokémon dingen opdragen, maar ze voelde zich zo raar… Alsof ze een regel had gebroken die eigenlijk niet gebroken had mogen worden. De brunette werd gelukkig afgeleid door haar partner. Ze werd gefeliciteerd en dat bracht een glimlach rond haar lippen, want het liet haar beseffen dat Mercy weer een evolutie had bereikt. “Thanks love,” reageerde ze op Claudia. Daarna knikte ze en liep ze rustig achter de vrouw aan. Haar Delphox wierp een laatste blik op de jongens en ging er ook achter aan.

Het kostte Abby een paar tellen voor ze een route in haar hoofd had. Door hun achtervolging was ze heel even gedesoriënteerd, maar ze had zichzelf al snel herpakt. “Deze kant op, als het goed is.” Ondanks dat ze al een flinke tijd niet meer achter het stuur had gezeten, was de weg nog altijd haar beste vriend.

Claudia glimlachte rustig toen ze een bedankje kreeg van haar partner, voordat ze haar pokémon liet terugkeren en Abby volgde in de richting van de meisjes die ze hadden achtergelaten. Zo te zien had haar partner echter wat moeite met het terugvinden van de weg. Claudia hielt zichzelf eventjes op de achtergrond, ze was niet niet bekend genoeg binnen Hoenn om direct de wijsneus uit te gaan hangen en tegen Abby te zeggen waar ze heen moest. Al snel bleek ze de weg gevonden te hebben en konden ze verder wandelen. "Je Delphox is inderdaad een sterke pokémon," bracht Claudia rustig onder de aandacht, terwijl ze naast de vrouw ging lopen. Ze had respect voor de pokémon gekregen met dit gevecht, samen met haar trainster. Ze waren een goed duo en zouden het zeker ver kunnen schoppen binnen de Rangers. "Het is een eer om naast zo'n getalenteerde trainer te mogen vechten," zei ze daarna, met respect in haar stem. Ze glimlachte eventjes naar Abby, voordat ze zich weer richtte op de weg voor hen.

Terwijl ze weer onderweg waren naar de twee meisjes bij het speeltuintje, vertelde Claudia dat haar Delphox een sterke pokémon was. Het bracht een lichte blos op Abby’s wangen, want complimentjes krijgen op haar team was ze niet echt gewend. Er verscheen wel een dankbare glimlach rond haar lippen toen Claudia het een eer noemde om met Abby te mogen samen werken. “Aw, maar dat kan ik ook van jou zeggen!” reageerde ze opgelaten. Ze keek de jonge vrouw aan. “Was het niet voor jou, dan hadden we de pop nog niet terug. Misschien was ik Mercy dan wel kwijt geweest…” Daar moest ze niet aan denken. Haar Delphox was uitgegroeid tot één van haar beste vriendinnen. Die plek werd gedeeld met Ruby, natuurlijk.

Toen ze het speeltuintje in het vizier kreeg, zag ze dat de meisjes van eerder niet meer aanwezig waren. Abby keek even rond, maar ze kon niemand opmerken. “Misschien zijn ze naar huis gegaan? Het was vast even schrikken voor ze,” vermeldde ze. Ze krabde achter haar hoofd en keerde toen naar het pad waar ze de jongen met zijn kleine zusje hadden ontmoet. “Dan kunnen we het beste de pop nu terug brengen,” stelde ze schouderophalend voor.

Een kleine glimlach flikkerde over het gezicht van de vrouw toen haar compliment in ontvangst werd genomen. Daarna haalde ze voorzichtig haar schouders op. "Snel nadenken in benarde situaties is iets waar ik inmiddels aan ge.end ben," Was dat te veel op d'r eigen borst klopperij? Ze wist het niet, maar ze wist ook niet zeker hoe ze er anders op had moeten reageren. Immers gebeurde dit soort situaties niet zo heel erg vaak. "Ik denk trouwens niet dat either one of you elkaar ooit in de steek zou laten," zei ze daarna, doelend op de sterke band tussen Abby en haar pokémon. De Blaze die geactiveerd was geraakt door de Delphox had ervoor gezorgd dat ze de missie immers snel hadden kunnen beëindigen. Misschien was het beter geweest als ze 't niet nodig hadden gehad, maar gebeurd was gebeurd.

Oh, de kinderen waren weg. Wat een narrigheid. "Hoogstwaarschijnlijk," zei ze rustig op wat Abby te zeggen had. Er zat logica in haar woorden, dus ze hoefde nergens op in te gaan. "Zullen we dan maar?" vroeg ze daarna rustig, terwijl ze nog een keer in het rond keek om er zeker van te zijn dat niemand meer in de buurt was.

Claudia gaf aan het gewend te zijn. Dat was alleen maar extra rede om naar de vrouw op te kijken, volgens Abby. “Dat bewijst alleen maar meer hoe goed je erin bent, love,” reageerde de brunette met een knipoog. Toen werd gezegd dat Mercy en zij elkaar waarschijnlijk nooit in de steek zouden laten, keek ze trots naar de Delphox om haar een zacht schouderklopje te geven. “Zo zie ik het ook graag.” Haar blik gleed weer naar Claudia. Zij zou het vast het beste weten met al haar krachtige pokémon. “Bedankt voor het compliment,” voegde ze er daarom met een glimlachje aan toe.

Ze waren het met elkaar eens, dus vertrokken ze naar de plek waar ze elkaar en hun opdrachtgever hadden ontmoet. De weg terug leek sneller te gaan, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze de weg nu onderhand kende. Vanaf een afstandje zag ze de jongen al staan en zwaaide ze uitbundig. Het meisje was op het moment niet aanwezig. “We hebben de pop terug!” riep Abby naar hem. Hij draaide zich om en riep een naam – waarschijnlijk die van zijn zusje – en het meisje kwam even later tevoorschijn gehold. Ze sjeesde zo op Abby en Claudia af. “Waar issie, waar issie?” Dat pruillipje en die glanzige oogjes lieten de brunette haast smelten. Afwachtend keek ze haar partner aan, wie niet veel later de knuffel overhandigde. Het meisje drukte hem meteen dicht tegen zich aan in een stevige omhelzing. Aw.