[Ranger Quest] Save the Day! [+Claudia Leblanc]

Abby was net iets sneller dan haar ter plaatsen en was al een gesprek begonnen met de kinderen. Claudia bleef een stap achter hangen en probeerde de situatie zo goed mogelijk te onderzoeken. De twee meisjes waren slachtoffer, dat was duidelijk, maar ze kon geen zichtbare wonden zien. Er was dus niet gevochten, tenminste nog niet. Haar blauwe ogen gleden van Abby naar de kinderen en ze snoof eventjes. Rustig besloot ze om de andere ranger het woord te laten doen. Zelf was ze geen held met kinderen en nog minder met vriendelijk tegen ze zijn. Mocht het op een gevecht uitlopen, zou Sneaux vanzelf wel inspringen. Maar nu hielt ze zich liever eventjes op de achtergrond.

Het leek erop dat het voorlopig op haar aan kwam. Abby vond het niet erg. Ondanks dat ze een vrij rustig karakter had, was ze niet op haar mondje gevallen. Daarom fronste ze sceptisch naar de jongens en plaatste haar gebalde handen op haar heupen. Right, gewoon aan het spelen. En dat moest zij geloven? De brunette keek naar de twee meisjes en ze zag de achterste met smekende ogen naar haar kijken. Het meisje die voor haar stond was zelf nogal sceptisch over het scenario – iets wat Abby heel goed kon begrijpen. “Waarom zoeken jullie niet leeftijdsgenootjes om mee te spelen?” stelde ze op een strenge toon voor. “Zodat deze meisjes kunnen doen waar zij lekker mee bezig waren.”

De andere jongen legde nu zijn armen over elkaar heen. Door deze actie viel haar iets op wat nog niet eerder door haar was opgemerkt. Er bungelde namelijk iets aan de riem van de jongen en dat kwam in beweging door zijn acties. Het was een kleine, roze pop van een Cleffa. Abby kon aan de stof zien dat het erg zacht was en het roze was ietsje meer verkleurd dan origineel van Cleffa was. Vlug wierp ze een blik naar Claudia. Zou dit de pop kunnen zijn?

Abby leek zo te zien niet echt een fatsoenlijk antwoord uit de jongens te kunnen krijgen, maar kreeg daardoor wel een rebels opstandje. Rustig keek Claudia toe en volgde de blik van haar partner naar de knuffel die aan de riem van het jochie hing. "Ik geloof niet dat jij nog met poppen speelt," zei ze op een kalme toon, terwijl ze knikte naar de Cleffa knuffel aan de riem. De jongen schoof de riem snel naar achter toe, waardoor de knuffel uit haar blikveld viel en schoot een snelle blik in de richting van zijn vrienden. Ondertussen wisselde Claudia een blik uit met Abby, dit was zeer zeker de knuffel waar ze achteraan moesten. Probleem was, hoe ze 'm terug zouden gaan krijgen.

Claudia’s toon was kalm maar scherp en Abby kon zich voorstellen dat, als zij in de jongen z’n schoenen had gestaan, ze lichte paniek had gevoeld bij het horen hiervan. De brunette had echter wel normen en waarden waar ze zich aan hield, dus dat zou ook een grote factor zijn geweest in dat scenario. De jongens hadden dat overduidelijk niet, want die leken niet heel erg onder de indruk van hun vertoning. Misschien wat meer op hun hoede, maar daar bleef het bij. “Die is van mijn zusje,” loog de jongen. Ze kon het aan hem zien, want hij verbrak en vermeed oogcontact. “Ik let er nu op.” Abby legde haar armen over elkaar heen. “En waar is je zusje? Waarom heeft ze hem niet zelf bij zich?” Daar zette ze hem schaakmat, want hoewel hij zijn mond opende, kwam er geen geluid uit. De brunette voelde zich lichtelijk schuldig omdat het hier wel nog steeds om een kind ging, maar daar werd snel een einde aan gemaakt toen z’n vermoedelijke beste vriend tussen beide kwam.

“Dat gaat je niks aan.” Brutaal, arrogant en overduidelijk degene die groepsdruk veroorzaakte. Abby mocht hem meteen al niet. Zijn ouders hadden vast een flinke taak met zijn opvoeding. Ze fronste naar hem en snoof. “Als jullie nu weg willen gaan, dan kunnen wij verder.” Oké. Ze wierp een blik over haar schouder om te zien dat Mercy in de buurt was en opende toen zelf haar mond weer. “Wij gaan nergens heen tot we hebben gezien dat die pop inderdaad van zijn zusje is,” begon ze, proberend Claudia’s toon te imiteren. Ze kwam lang niet zo intimiderend over, maar het was een begin. “Er is namelijk een melding binnen gekomen dat een paar pestkoppen eentje hebben gestolen. Als jullie meewerken kunnen jullie sneller gaan, love.”

De jongens leken met de minuut nerveuzer te worden en Claudia wist dat ze op de juiste plek waren. Leugens waren veel te makkelijk te zien, vooral als het ging om jonge kinderen. Een kleine, bijna kille, glimlach speelde op haar gezicht terwijl ze zich richtte op de jongens. Abby ging ondertussen verder met de ondervraging, maar het leek er niet op alsof ze nog veel informatie eruit zou gaan krijgen.
Op het moment dat Abby zei dat er een melding binnen was gekomen van pestkoppen, werd de leider van de jongens lijkbleek en maakte een schijnbeweging. "Rennen!" riep hij snel en hij en zijn makkers vlogen er van door. Claudia schoot een snelle blik in de richting van Abby, voordat ze een commando riep naar haar Glaceon. Sneaux sprinten direct achter de jongens aan. De witharige dame gooide een tweede pokéball op, waaruit haar Altaria te voorschijn kwam. "Snowbird, zoek de jongens, ze hebben een knuffel bij zich die we terug moeten halen," zei ze snel, waarna de Altaria de lucht in vloog en uit 't zicht verdween.

Meteen toen ze het zei, kreeg ze spijt van haar woorden. Abby merkte de verandering van sfeer direct en besefte zich dat ze een grove fout had begaan. Alsof dat nog niet erg genoeg was, viel ze voor de schijnbeweging die werd gemaakt en ontsnapten de jongens direct nadat geroepen werd dat ze moesten rennen. De brunette wierp een schuldige blik naar haar partner en droeg toen haar Braixen op om er ook achter aan te gaan. Daarna richtte ze zich enkele tellen op de twee meiden. “Hebben ze jullie pijn gedaan?” vroeg ze bezorgd aan ze, terwijl ze voor hen neerknielde. Er werd met het hoofd geschud. Abby schonk hen een vriendelijke glimlach. “We zullen ze een lesje leren.” Ze kwam weer overeind en keek Claudia aan. “Gaan we ze omsingelen?”

Abby ontfermde zich direct op de meisjes en Claudia hielt haar scherpe ogen op de omgeving gericht. Snowbird, Sneaux en de Braixen van haar partner zouden de jongens wel tegen kunnen houden, maar ze moesten op een of andere manier nog wel hun pokémon terug zien te vinden. Haar partner kwam met het voorstel om de jongens te gaan omsingelen, wat op zich geen slecht plan was. Claudia haalde een derde pokéball van haar riem af en liet haar Lucario op het veld verschijnen. "Deandre, luister. Deze twee meisjes zijn iets belangrijks kwijt geraakt en het kan zijn dat de daders weer terug komen zodra ze door hebben dat wij weg zijn. Zou jij de wacht kunnen houden hier totdat we weer terug zijn?" vroeg ze aan d'r pokémon. De Lucario knikte en richtte zijn ogen op de twee meisjes, die elkaar stevig vast hielden en zo te zien bijna in huilen konden uitbarsten. "Hij zal jullie beschermen voor als de jongens terug komen," zei Claudia op een vriendelijk toon, voordat ze naar Abby knikte dat ze konden gaan.

Claudia haalde een derde pokémon tevoorschijn. Abby vroeg zich heel even af hoe ver ze wel niet achter lag op de ander, maar haar focus werd al snel op de Ranger en haar pokémon gericht. De zilverharige dame droeg de Lucario namelijk op om als bodyguard te spelen voor de twee meisjes en dat bracht een kleine, dankbare glimlach bij Abby zelf teweeg. Zodra Claudia knikte dat ze konden gaan, zette ze zich af en wierp nog even een blik op de twee jonge meisjes. “Take care, loves,” was het laatste dat ze zei, voor ze zich volledig op haar nieuwe doel concentreerde. “Ze rennen waarschijnlijk naar de haven. Daar is de grootste kans dat ze ons af kunnen schudden,” meldde ze aan Claudia. De haven was ook deze kant op, als ze het zich niet verkeerd herinnerde.

De blik van Abby deed haar eventjes glimlachen, het was niet vreemd dat een graduate ranger meer dan één pokémon bij zich had, maar ze moest toegeven dat ze misschien een beetje overboord was gegaan met het trainen van haar eigen pokémon. Deandre knikte ondertussen dat hij zijn opdracht had begrepen en die knik gaf Claudia door aan haar partner. Nu moest het wel gaan lukken. Probleem was alleen dat ze nu geen pokémon meer op zak had, maar hopelijk zou Snowbird niet al te lang weg blijven.
Abby constateerde dat ze in de richting van de haven zouden zijn gerent en dat ze daar de grootste kans hadden om hen van zich af te schudden. "Agreed," zei Claudia op een rustige toon, terwijl ze op een geconcentreerde manier met haar partner mee rende. "Snowbird kan ze van bovenaf zoeken, dan kunnen wij de haven vanaf de grond uit kamen," concludeerde ze daarna, terwijl ze een bocht maakte en ze het zout in de lucht kon proeven. Bijna op hun bestemming.

Claudia bleef rustig en kalm – waardoor Abby dat verder ook bleef. Ze was niet iemand die erg snel in paniek raakte van zichzelf, maar het hielp enorm als je partner of gezelschap ook het hoofd koel hield. Ze maakte duidelijk dat Snowbird, de Altaria van haar, vanuit de lucht kon zoeken, zodat zij het makkelijker zouden hebben op de grond. De brunette knikte begrijpend en liet haar blik al onderzoekend rondgaan, maar er was natuurlijk geen spoor van de jongens te vinden. Ze waren er echter ook nog niet, dus wie weet hadden ze meer geluk op het terrein zelf.

Eenmaal aangekomen bij hun nieuwe bestemming, boog Abby lichtjes voorover om op adem te komen. Zoveel rennen was ze niet gewend, maar dat betekende niet dat ze het opgaf of ging klagen. Ze was vastberaden om die jochies te vinden. Abby zette daarom niet lang daarna een paar stevige passen richting de deuren van het enorme gebouw. Eigenlijk was ze er nog nooit binnen geweest, maar ze nam aan dat dit een prima verstop plek kon zijn.

Eenmaal aangekomen waar ze moesten zijn, besloot Claudia dat het het slimte was om gewoon Abby te volgen. Haar partner was beter bekend in Hoenn dan dat zij was, dus dat was wel 't handigste. Ze liep achter de vrouw aan naar de deuren van een groot gebouw, waar ze samen naar binnen liepen. Claudia keek om toen ze een bekend geluid achter zich hoorde en vanuit een duister hoekje kwam haar Glaceon aangekomen. De witharige ging op haar hurken zitten en gaf haar pokémon een aai over d'r kop. "Wat heb je gevonden, Sneaux?" vroeg ze zachtjes. De Glaceon liet een soortement van miauwtje horen en rende daarna vooruit. Claudia keek eventjes naar Abby en knikte. Tijd om de jacht weer voort te zetten.

Sneaux was terecht. Ze verwachtte dat Mercy ook zou verschijnen, maar dat was blijkbaar niet het geval. Een bezorgde frons werd zichtbaar op Abby’s gezicht. Was haar Braixen in orde? Oh Arceus, liet dat asjeblieft het geval zijn. Opeens voelde ze een beetje spijt dat ze haar pokémon er zomaar in haar eentje op uit had gestuurd. De Glaceon van Claudia had schijnbaar al iets op het spoor en wees ze de weg erheen. Abby ving de blik van haar zilverharige partner, knikte ook en ging er gespannen achteraan. Haar gedachte hield ze er echter maar half bij. Zonder pokémon kon ze waarschijnlijk niet veel beginnen en er liepen niet bepaald veel wilde pokémon hier rond. Hooguit een aantal Wingull en Pelipper, waarvan ze laatstgenoemde niet met haar Styler kon vangen. Hopelijk draaide het nog niet op een gevecht uit…

Claudia merkte op dat haar partner wat onzeker om zich heen keek. "Ze komt vast wel terecht," zei ze op een zachte toon. Waarschijnlijk maakte ze zich zorgen om haar Braixen, van wie elk spoor ontbrak momenteel. Sneaux daar in tegen wilde hen de weg wijzen en liet nog een doordringende "Ceon~" horen, terwijl ze met haar staart zwiepte. Claudia knikte rustig naar haar pokémon dat ze eraan kwamen. Ze hoopte maar dat, als ze de jongens in een hoek wisten te drijven, deze zich vanzelf wel zouden overgeven, maar daar in tegen was de jongere generatie soms wat te eigenwijs en ontzettend rebels. Dus misschien was het beter om er niet op te hopen, maar dat betekende dat wel dat dit zou gaan uitlopen op een gevecht. Ge-wel-dig.

Abby waardeerde het enorm dat Claudia haar gerust probeerde te stellen, waardoor ze besloot haar zorgen maar even aan de kant te schuiven. “Je hebt gelijk,” liet ze dan ook aan haar partner weten, waarna ze achter de Glaceon aanging. Ze werden uiteindelijk naar de jongens toegebracht, welke in een hoekje waren gedreven, maar alles behalve gestresst uitzagen. Het was juist Abby die de stress voelde opkomen. Bij de jongens stonden namelijk een aantal pokémon. Een Poliwhirl, een Butterfree en een wel heel bekende Braixen. Mercy werd in bedwang gehouden door de waterpokémon. “Mercy!” verliet bezorgd de brunette haar mond. Het was duidelijk dat de jongens geen zin hadden om naar ze te luisteren. “Laat ons gaan en er gebeurd niks met haar,” deelde de een mee. Hij leek niet heel zeker van zijn zaak, alsof hij bang was dat dit niet ging werken.

Sneaux leidde het tweetal in de richting van de jongen, die zo te zien de Braixen van haar partner als hostage haalde. De Butterfree en de Poliwhirl hielden guard, terwijl de jongens een poging deden om te onderhandelen. Claudia's ijsblauwe ogen werden donker van woede, terwijl ze de spanning naast haar voelde toenemen. Abby was zo te zien ook niet blij met wat er gebeurd was en daar kon ze zich heel erg in vinden. Nu moesten ze alleen op een of andere manier de Braixen terug zien te krijgen zonder dat ze gewond zou raken. Claudia glimlachte eventjes en floot tussen haar tanden door. "Bukken," zei ze rustig tegen Abby, voordat de achterkant van het gebouw eruit geblazen werd door Snowbird, die met een Disarming Voice aanval alles had opgeblazen. "Snel, haal je Braixen terug, dan kunnen we dit afhandelen," zei ze tegen haar partner.