Lost and [not so] found.

Met een nogal gefrustreerd gezicht keek de groenharige naar het scherm van zijn laptop voor hem, waar in het terminal een heleboel errors stonden. Hoe was dat mogelijk, waarom waren deze bestanden ineens gewoon verdwenen? Echt niet dat hij ze had verwijderd, nee, Eric had ze nog nodig gehad. Nathan zou het niet eens weten hoe hij dit had moeten verwijderen, vooral gezien deze niet eens wist hoe je dit normaal zou moeten gaan zoeken, zo erg atechnisch was de jongen. Dat terwijl dit een van de bijna meest simpele dingen was bij zelfs enkel dingen opzoeken. Nu pas keek hij op, om ondertussen een slok te nemen van zijn koffie. Simpel genoeg zat hij gewoon in een café en het was er dan ook nog verrassend druk. Zijn blik bleef hangen op ieders gezicht, deze afhankelijk bekijken. Het was een groep of twee, erg luidruchtig en trokken voornamelijk veel attentie van de rest van de klanten. Des te beter het was voor hem. Al mocht het dan nu wel blijken dat hij niets verkeerd deeds, was het vooral dat de ontbrekende files waren van het een en ander aan mensen die hij had gehackt al een tijd terug, en hoe hij het zo weer kon doen. Uren aan werk, bijna telloze geheimpjes die gewoon in het openbaar en in emails gevonden waren. Hij was ergens van plan geweest te zijn om ze te verkopen, of gewoon zo duidelijk online te zetten dat iedereen het te weten kon komen. Het was vuil, gemeen en dat wist de jongeman. Maar het leverde goed geld op, zolang je het aan de juiste mensen verkocht. Verder zaten er ook mensen zoals hem, of nou ja, mensen die hier alleen zaten om het dan maar zo te stellen. Het tafeltje waar hij zat was zoals gewoonlijk een beetje achterin, waar hij inzicht had op in welk geval het grootste deel van de plek, daarbij ook de deur ja.

+Cecille

Hij was weer voor het moment terug gaan kijken naar het schermpje van zijn laptop, om te zuchtten. Hij had al geprobeerd de bestanden terug te krijgen, maar ze waren echt gewoon verdwenen.. Het was dat of iemand op zijn laopt had gezeten en het verwijderd -wie? Of zijn laptop was gehacked, maar dan zou niet enkel dat bestandje weg sijn, er stonden veel meer dingen op die belangrijker waren. Hij brak zijn brein erover, iets dat de jongeman toch leuk vond maar tegelijk irriteren. Hij wou weten waarom dit was. Een extra grote slok werd genomen van zijn koffie, deze namelijk wel zeker nodig hebbende, en begon weer druk te typen. Tot het geluid van een deur die openging dan, iets waardoor hij even opkeek. Een erg bekende kwam binnenlopen, van gezicht dan eigenlijk, gezien Eric echt even niet op haar naam kon komen. Hij wist dat Nathan en zij goede vrienden waren, dus dat was iets. Hij zocht even in zijn geheugen, tot ineens de naam van de blondine hem ineens weer te binnen. Cecille. Haar naam was Cecille wist hij weer. Naast haar was een Lucario te zien, waarvan hij echt niet meer de naam wist, was deze ooit verteld eigenlijk? Hij zou het niet meer weten. Het was namelijk niet dat Ericdit helemaal bewust had meegemaakt namelijk. "Hey Cecille!" riep hij dan ook haar toe, zijn hand opstekend zodat de blondine kon zien waar het vandaan was gekomen.

Ze leek verbaast te zijn bij het feit om hem te zien, het viel hem nog mee dat ze zijn stem had herkende, of dat dacht hij. Zijn stem was namelijk toch wel weer een stuk anders in vergelijking met Nathan, dus tja. Ze kwam op hem afgelopen, met de Lucario haar volgend. Zou deze al wat doorhebben? Waarschijnlijk wel, gezien hun als het goed was aura's konden zien. Zou het dan eigenlijk zijn dat er twee verschillende aura's waren, of puur van degeen die op dat moment in controle was? Hij zou eerder gaan denken dat het de eerste optie was. Hm. Vragen, vragen. Cecille leek niets door te hebben, of ze wist dat goed te verbergen, maar wetende dat de blondine niet echt op die manier zich gedroeg, was dat waarschijnlijk niet het geval. Hij klapte zijn laptop dicht zodra ze bij hem was gaan staan, dat was nou net even wat socialer immers. Hij haalde kort zijn schouders op bij haar vraag. "Koffie drinken en was bezig op m'n laptop, jij dan?" kaatste hij de vraag meteen terug, na zijn eigen antwoord erop te hebben gegeven. Hij dacht namelijk nou niet echt over haar als een koffieliefhebber, of hij zat daar echt helemaal fout mee, dat kon uiteraard ook nog.

Hij greens bij haar vraag, in welk geval werd er voor nu even niets anders achter gezocht, daar was hij al blij genoeg mee. "Het tweede is het wel zo een beetje." verloren famillie? Dan kon hij wel een beetje Nathan's hele familie meetellen, gezien deze toch enkel diens broer en zus kon.. Heerlijk zeg, niet. Hij haar antwoord maakte de grijns plaats voor een frons, gezien er werd gesporken dat ze echt een drankje nodig had, want hij wou niet weten wat zij en Sara hadden meegemaakt. Arceus, dat was toch haar vriendin? Ja, als de groenharige het goed al wel. "Je was toch gestopt? Maar je maakt me toch wel benieuwd hoor. En zoals je ziet, ben ik toch hier, maar hoezo dan niet?" was hij nou niet echt het type dat erop leek om niet in een café te gaan zitten? Dat was wel een mogelijkheid ja, maar dan zat ze daar fout mee. Zijn ogen volgde hoe de blondine tegenover de jongeman ging zitten, iets wat hij uiteraard niet erg vond, waarom had hij haar anders geroepen? Zodat ze kon blijven staan en praten? Dan was dit toch wel een stuk makkelijker zeg.

Ze was dus toch niet geheel gestopt, enkel met heel soms een glaasje. Hij knikte kort, ah, dat kan ook ja. De jongeman knikte even. "Ah, op die manier." Zelf kon hij eigenlijk verder maar weinig zeggen over iemand's alcohol gebruik, voornamelijk omdat hij toch wel vrij vaak hiernaar had gegrepen. Hetvolgende onderwerp leek een stuk minder goed te liggen bij de blondine, iets dat vrijwel meteen te merken was aan haar reactie. Het was dus toch iets erger geweest dan hij dacht, maar waarschijnlijk hoorde de groenharige dat zo wel. Als eerst kwam er wat over dat ze niet dacht dat hij in Hoenn was, voornamelijk omdat de laatste keer dat ze elkaar zagen hij in Kalos was. Kort werd er door hem geknikt, al kon hij dat niet bepaald meer herinneren, zou hij aan Nathan misschien kunnen vragen, verbaaste het hem niets, gezien ze toch nog wel zo vaak in die regio te vinden waren. Toen werd alles een stuk serieuzer, haar stem werd een stuk zachter op een fluistertoon en ze keek alle kanten op, oo een nogal angstige toon. Hij knipperde even verbaast bij haar woorden over dat Sara haar been had gebroken tijdens een hike date tussen de twee. Blijkbaar lag er een vriendin ook nog van haar hier, in Hoenn in het ziekenhuis én had Cecille nog eens gevochten voor geld. Hij zou bijna voor paf zijn geslagen door het nieuws, figuurlijk dan. "Oh damn, gaat het nu wel beter met haar of..? En waarom ligt dan een andere vriendin daar?" over het laatste, tja, het was illegaal en daar was hij zich al te bewust van. Maar was het ook weer niet dat hij zelf zovaak zoiets deed? Daarom dus. "Waarom had je daarvoor gevochten dan?" nu was het eerder uit pure belangstelling dan eerder wat anders. Het was wel dat hij er ook voor zorgde dat zijn stem wat zachter was geworden, wetende dat sommige mensen waarschijnlijk er maar al te graag voor stonden te popelen om andermans gesprekken af te luisteren.

Hij knikte even bij haar woorden, dat scheelde in welk geval wel. Het was wel te snappen ja, dat het wel schrikken was geweest toen. "Dat scheeld dan wel zeg.." Over haar andere vriendin leek de blondine het niet seker te weten, op dat deze met Team Rocket had gevochten en dat uit de hand was gelopen. Blijkbaar had een of andere klootzak haar arm er deels afgehakt. Meteen wist hij over wie ze het had, dat was een van de dingen die hij nog vreselijk helder herrinnerde. Muk. Hij deed zijn best zijn ongemakkelijkheid te verbergen, en eigenlijk deed hij dat dan ook nog wel verrassend goed ook zeg. No way dat Cecille erachter mocht komen. Alles wat hij dan ook hierover uitte te voelen, werd nep. In feite kon het hem niets minder uitmaken namelijk. De groenharige had een verbaaste uitdrukking op zijn gezicht gekregen, alsof hij het moeilijk kon gaan geloven dat zoiets serieus gebeurd was. "Dat is echt vreselijk zeg. Het is wel bekend dat daarin klootzakken zitten, maar dat ze echt tot zover zouden gaan.." en nog veel meer. Heel veel meer dan enkel een hand afhakken. Terwijl hij weer wat van zijn koffie dronk, luisterde hij verder. Ah, geld. Een probleem voor vele mensen van hun leeftijd die niet genoeg tijd hadden voor een baantje. Al was de jongeman iemand die het zoveel mogelijk vermeed om in een ziekenhuis te komen, wist hij wel waar ze het over had. De enige paar keren dat hij er namelijk heen was gegaan en daarbij zoiets had moeten gaan betalen, was het ook pijlhoog geweest. Hij knikte kort op haar woorden, begrijpend. Haar vriendin was blijkbaar ook niet verzekerd en de ander kon niet helpen. "Gaat het wel verder goed met jou? Het is niet dat die gevechten er bepaald rustig aantoe gaan namelijk." oh ja hoor, hij had er ook tegen gevochten ooit, maar dat was ondertussen zo lang geleden. Eric had zijn lesje er darbij wel geleerd, was er destijds niet bepaald sterk genoeg voor om ook maar veel ertegen kunnen te beginnen. Het was nu anders, maar nog steeds.

Ze leek zowat kwaad te zijn, iets waar zijn woorden enkel meer olie op het vuur bij leken te gooien, goed bezig zeg. Blijkbaar waren haar Pokémon ooit door hun gestolen, een van de redenen waarom ze een hekel had aan die organisatie. Tot waarin de organisatie in staat is? Nou, veel. Niet dat hij dit hardop ging zeggen, dat zou meteen zijn hele cover wegblazen, hoe een zonde dat wel niet zou zijn zeg. "Ik denk veel.. Ze hebben immers in Kalos Lumiose City kunnen overnemen zonder dat iemand er wat van gehoord. Ik weet niet of je het al heb gehoord, maar dat is ook pas gebeurd hier in Hoenn, Mossdeep city." hij had geen idee hoe het hem lukte om er zo over te praten, alsof het absoluut niet eens zijn zaken waren. Maar goed, haar Pokémon. Tja, dat was immers ook niet het meest geweldige om te overkomen, maar dat liet hem toch wel denken.. Zou het misschien zijn gedaan door iemand die hij kon? Misschien, als was het wel weer dat er daar zoveel mensen waren, zoveel leden.. De kans was er wel dus weer vreselijk klein voor. "Heb je wel al je Pokémon weer terug dan?" heel misschien kon hij anders dan wat gaan regelen namelijk, het lag uiteraard wel aan verschillende dingen die er afspeelden. Hij wist niet was ze dacht nu over hun, maar het werd nu wel duidelijk dat ze toch echt gevaarlijk konden zijn. Bij zijn vraag over de blondine zelf, leek ze wat nonchalanter te worden, dat was wel ergens een wat beter teken, beter dan net in welk geval. Vrijwel meteen werd er gereageerd met een 'natuurlijk', iets waarop hij voor een kort moment fronste, ja, sure. Al werd er snel wel wat bijgevoegd; hij had er gelijk mee, maar ze had niets ernstigs opgelopen. Oké dat scheelde in welk geval wel. Alleen blijkbaar wat 'herrinneringen'. Hm, dat was een nogal twijfelachtig antwoord, maar hij deed het er maar mee. "Dan doe je het in welk geval wel beter al dan mij." klonk er, op een manier als een grap maar de hoe hij het uitsprak was het toch wat humorloos. Leuk he.

Er werd wat gesproken door haar over een ene Tiffany, zou dat dan de naam zijn van die vriendin? Voor nu zou hij gaan denken van wel ja, maar of het ook zo daadwerkelijk was, dat was een tweede. Ook had ze het blijkbaar overal op de radio gehoord, gelukkig maar niet dat ze er een uitzending op tv van had gezien, de kans dat hij daarbij zat was wel heel groot geweest namelijk. Hij was ook pas later erachter gekomen dat het was gefilmd, maar dan ook echt veel later in zo een mate dat er niets meer tegen gedaan kon worden. Hij knikte kort, maar het was maar alsof hij het meende. "Ja, het is inderdaad vrij moeilijk voor dat." sprak hij. In feite was hij er natuurlijk enkel maar blij mee, het was immers voor hen een overwinning geweest. Een nuttige ook, want alle labspullen die er te vinden waren geweest, werden zeker gewaardeerd door de scientists. Er werd met een glimlach geantwoord op zijn vraag, hierdoor wist hij eigenlijk al meteen dat het goed was gekomen. Er klonk er nog bij dat haar zusje een ranger is, die had haar Pokémon ook voor haar terug gekregen. "Dat is wel weer goed van der dan zeg." en het was ook meteen iets waar hij rekening mee moest houden. Geweldig, nóg meer rangers, alsof er al niet genoeg waren zeg. Urgh. Er werd hierna even gelachen, waarbij er werd gereageerd met dat ze het niet zeker wist. Cecille was namelijk blijkbaar knock out gegaan. "Wat zou ik er veel voor doen om enkel out te zijn gegaan zeg. Laatste keer dat ik een echt gevecht was, heb ik een kogel in m'n schouder gekregen." de manier waarop hij het sprak, het was eigenlijk bijna te rustig voor wat er dan ook daadwerkelijk was gebeurd. Maar eigenlijk wist de jongeman ook niet bepaald waarom hij zich er nu zo om gedroeg, misschien waren het de medicijnen die hij nam, die leken veel te veroorzaken door hun mooie bijeffecten, maar de reden waarom hij ze nam, daar deden ze wel zeker hun werk voor.