Lost and Found.

Wow, al die boten, al die mensen. Dit was echt een soort Canalave city! Elisia kwam vaak in Canalave city, haar oma woonde er, dus ze kwam er vaak klusjes doen. Het was leuk hier hetzelfde terug te zien. Het voelde vertrouwt. Met een glimlach keek ze om zich heen. Een ietwat oudere man kwam naar haar toe, waarna Elisia hem vragend aankeek. “Ben jij een trainer?” vroeg die toen, al klonk het niet nieuwsgierig. Langzaam knikte Elisia, benieuwd wat zijn bedoeling was. “Dan weet ik een leuke plek voor je,” legde hij uit. Hoe kon hij weten dan ze niet van hier kwam? Ze fronste eventjes, want dat was wel vreemd. “Ik zie je gewoon denken, hoe weet die man dat ik hier niet vandaan kom,” lachte hij, waarna Elisia ietwat geschrokken naar achteren liep en haar ponyta uit haar pokéball gooide. “W-wat hoe weet u dit allemaal?” vroeg ze ietwat geschrokken en ze zag dat de man nu nog harder begon te lachen. Wat dit leuk? Chantal keek naar de man, ging beschermend voor Elisia staan alsof de man plotseling een Diamond uit een bal haalde om haar plat te stampen. Hij schudde zijn hoofd en lachte. “Die blik in je ogen vertelde dat je hier nog nooit geweest bent.”
Meteen kwam er een kleine glimlach op het gelaat van Elisia. Kon je haar zo goed inschatten dan? “Eh oké,” was echter het enige wat haar mond verliet. Ze keek afwachtend naar de man. “De Azure bay,” sprak hij vriendelijk, al vond hij het blijkbaar nog steeds grappig, want de grijns was niet van zijn gezicht te slaan. “Eh oké bedankt,” sprak ze vriendelijk, maar twijfelend. Ze keek op haar kaart. Azure bay.. Meteen zette ze haar reis voort naar de Azure bay, al twijfelde ze of ze wel durfde, want die waterpokémon waren wel heel eng, de meeste. Ze verliet het dorpje en volgde de route naar de Azure bay. Na een tijdje wandelen keek het meisje nieuwsgierig naar het water, een grot was zichtbaar. Was dit waar de man het over had? Ineens dook er een Remoraid op voor het meisje, die meteen haar Ponyta terug in haar bal stuurde. “Ie!” gilde ze geschrokken. Wat een eng beest! Ze pakte de pokéball van Dusty. “Dit is wat je zo graag wilt,” fluisterde ze angstig en ze drukte op het knopje. De blitzle kwam uit zijn bal en keek meteen alert naar de Remoraid, die Watergun op de blitzle afstuurde. Die snoof woedend. “Tackle!” riep Elisia, nog steeds in shock. Ze zag de vrolijke uitdrukking op het gelaat van de blitzle. Die stoof meteen op de Remoraid af, maar die verdween in het water. “Dusty, kom mee!”
Zo hard als ze kon verdween ze de grot in, haar blitzle volgde haar gehoorzaam. Een geïrriteerde zucht verliet zijn bek. Waarschijnlijk woedend omdat de Remoraid een soort van opgegeven had, of eerder de aanval had ontweken. Ze rende zo snel als ze kon de donkere hallen door. Ze zakte ineens een kleine diepte in en met een plons viel ze in het water.  Ze hoorde enkele geluiden. “Dusty?” vroeg ze zachtjes. "H-Hallo daar! Sorry, ik schrok een beetje," zei een meisjesstem. Was dit een of andere geest of was dit een echt meisje? “Hallo!” sprak Elisia dus maar opgewekt, al klom ze gauw het water uit. Wat nou als er enge pokémon in zaten.. “Sorry, ik kan je niet helemaal goed zien, waar ben je?” vroeg ze voorzichtig, al wende haat ogen sneller aan de duisternis dan verwacht. Ze zag een figuur staan, met een bijzondere pokémon, al was die ook wel een beetje eng. Nog steeds moest ze diep adem halen, aangezien die Remoraid wel echt heel eng was. Ze sloeg haar armen om haar blitzle heen, die zachtjes snoof. “Ik ben Elisia,” sprak het meisje vriendelijk tegen het nog onbekende meisje. “En ik geloof dat ik best wel verdwaald ben.”

"Ah, s-sorry! Ik heb een zaklamp, wacht even," sprak een meisjesstem, die vriendelijk klonk. Elisia zag wat beweging, een vorm van een persoon en een pokémon, maar dat was het ook weer. Het meisje leek wat door haar tas te rommelen, zoekend naar haar zaklamp. "Oh nee! Verdwaald? Dat is niet zo best! Ik weet eigenlijk ook niet zo goed waar ik hier nu ben, maar ik weet zeker dat mijn Pokémon, Artemis, ons hier wel uit kan krijgen!" sprak het meisje. Artemis? Elke pokémon was dat? Elisia wist wel dat ze haar pokédex kon gebruiken, al deed ze dat toch nooit. “Oh fijn!” zuchtte ze glimlachend, een beetje opgewekt dat ze de grot waarschijnlijk nog wel uit kwam, al wilde ze liever nog langer hier blijven dan opnieuw voor de Remoraid te staan. "Oh, ik ben trouwens Lisanna. Leuk je te ontmoeten!" sprak het meisje opgewekt en Elisia knikte, waarna ze haar armen om haar blitzle gooide, die zachtjes snoof. “Leuk je te ontmoeten Lisanna!” sprak Elisia vrolijk, het meisje scheen wat rond het haar zaklamp. Elisia keek meteen naar de pokémon van het meisje. “Je zaklamp werkt goed,” glimlachte ze vriendelijk. "En dit is Artemis, één van mijn Pokémon. Hij is heel lief.”
Elisia glimlachte. Ze pakte toch maar even haar pokédex uit haar tas. Ze richtte haar pokédex op de pokémon, wat een Lucario bleek te zijn. Vecht- en staaltype, vertelde de stem van haar pokédex. Interessant.. “Mooie pokémon!” sprak ze meteen opgewekt. “Heb je nog meer pokémon?” vroeg ze vriendelijk, kijkend naar de Lucario. Zodra de blitzle de pokémon zag begon hij te trekken, zoals gewoonlijk. "Uwaaah ~ Wat een mooie Pokémon! Heeft hij... of zij ook een naam?" sprak het meisje opgewekt, waardoor er een brede glimlach op het gelaat van Elisia kwam. Ze wachtte even met antwoorden tot Lisanna klaar was met haar pokédex. “Bedankt!” sprak ze vriendelijk, een brede glimlach sierde haar gelaat. “Dit is Dusty, een hij,” glimlachte ze breed. Dusty keek snuivend naar Lucario. “Hij is zoals altijd een beetje in een open bui, elke pokémon moet van dichtbij gezien worden,” lachte ze, kijkend naar de blitzle, die twijfelend voor het water stond, snuffelend. "En -- en is dat je enige Pokémon?" vroeg Lisanna. Elisia schudde meteen haar hoofd en haalde een andere pokéball uit haar tas. Ze drukte op het knopje, een blauwe straal kwam uit de pokéball. “Ik heb nog een ponyta, Chantal,” glimlachte ze breed. “Ze is mijn eerste pokémon, gevonden toen ze zwaar gewond was, in Sinnoh!” vertelde Elisia vriendelijk, haar hand streek even over de schouder van de ponyta, die twijfelend naar het water keek, net als de blitzle, die nog altijd voorzichtig aan de rand van het water stond, met zijn neus in het water geduwd, maar hij haalde zijn neus snel omhoog en keek met grote ogen naar het water. Elisia lachte eventjes, maar lichtte al snel haar focus weer op Lisanna. “Waar kom jij vandaan, als ik vragen mag?” vroeg ze nieuwsgierig, kijkend naar Lisanna.