Rain, rain and even more rain |&Scarlet

_{Aubrey had haar schoenen uit gedaan samen met haar sokken en die hield ze in haar armen tegen haar lichaam aangedrukt terwijl dat ze door het water aan het wandelen was. Jack liep vrolijk naast haar en om de zoveel tijd sprong hij waardoor dat water omhoog spatten of verdween hij voor een korte tijd in het water. De pokémon hield van water, maar dat was logisch omdat hij een water type was. Daarbij was het water de enige plek waar hij echt vol energie zat, op andere plaatsen liep hij maar rustig rond, maar zag het eruit alsof die ieder moment ter plekken in slaap kon vallen. Het meisje werd altijd blij wanneer dat ze haar pokémon bezig zag. Als haar pokémon gelukkig waren dan was zij dat ook. Verschillende mensen beschouwden pokémon als hun beste vriend, of gewoon als vriend maar bij het meisje ging het nog net wat verder. Aubrey zag haar pokémon als haar familie, andere familie had ze in haar ogen niet meer. Behalve haar grootmoeder, maar die had ze niet bij zich. Jack en Waglington kwamen dus het dichts in de buurt van familie. Als ze ooit iets met de twee pokémon zou gebeuren dan zou ze er kapot van zijn.
Buiten begon het ondertussen al donker te worden, maar niet omdat het avond werd. Nee, de wolken begonnen steeds donkerder te kleuren en al enkele druppels regen kon ze op haar huid voelen vallen. Even bleef het kleine meisje staan. Ze richten haar blik op de donkere lucht. Jack moest ook door hebben dat het weer straks volledig ging omslaan. Hij ging aan het meisje haar zei staan en raakten haar hand aan. Aubrey richten meteen haar blik op de Croconaw maar een glimlach verscheen op haar gezicht wanneer ze de geruststellende blik van de pokémon zag. Haar glimlach verdween al snel wanneer dat de regen ineens hard uit de lucht begon te vallen. 'Kom Jack!' riep ze. Haar armen hield ze boven haar hoofd, alsof ze dacht dat het de regen zou tegen houden. Natuurlijk was dat niet het geval maar het was het gedacht dat telde.
Aubrey had geen idee waar dat ze heen ging, maar zodra ze iets zag dat leek om een grot haasten ze zich naar daar en naar binnen. Het was aardig donker binnen maar gelukkig was het er wel droog. Jack was haar heel de weg ook gevolgd en hij leek blij om uit de harde regen te zijn. Enkele natte lokken haar die in haar gezicht hingen wreef ze uit haar gezicht en achter haar oor. Rustig draaide ze zich om zodat ze de rest van de grot kon bekijken. De plek war ze terecht was gekomen was aardig groot maar niet verschrikkelijk groot. Er leek niet meteen een andere weg te zijn om heen te gaan dus bleef ze maar staan. Terug naar buiten gaan was ook niet het beste idee met dat weer. Zodra ze iets van voetstappen hoorde draaide ze zich meteen om zodat ze kon zien wie haar gast was.}

_{Een pokémon kwam op haar en Jack afgevlogen. Het groene ding zag er maar vreemd uit als je het haar vroeg maar het was wel iets schattigs. Een kleine glimlach kwam op het meisje haar gezicht terwijl dat ze met één hand naar de pokémon toe reek. Het was niet altijd even veilig om onbekende pokémon te willen aanraken. Je moest er altijd voorzichtig mee zijn, of dat was toch wat grootmoeder haar altijd vertelde. De pokémon werd echter al snel weer terug geroepen door haar trainer en dat was wanneer dat het witharige meisje haar ook maar even bekeek. Jack had zich ondertussen op zijn kont naast Aubrey op de grond gezet. Een grote geeuw verliet zijn mond waarbij hij één van zijn poten er even probeerde voor te houden. Voor de rest was het heel de tijd al stil geweest, enkel het onbekende meisje had wat gezegd en zelfs dat was niet tegen Aubrey geweest. Alles was dan ook in stilten verlopen. Wanneer de onbekende weg wou gaan liet het meisje haar blik heel de tijd op haar rusten. Ze wou weg maar het werd zo te zien al snel duidelijk dat het geen zin had. De regen was gewoon te hard. 'Ik heb toch liever de zomer.' ze Aubrey, haar blik had ze nog geen moment van het onbekende meisje af gehaald. 'Welke pokémon heb je trouwens bij je?' vervolgde ze. Veel had het meisje nog niet bewogen. Ze stond nog steeds op dezelfde plek en Jack was ondertussen tegen haar been gaan aanleunen.}