The Dragon's Den {Vivienne}

De grot was donker, het was er rustig en het rook er vochtig en muf. Maar het gaf rust. De vlam aan de staart van de Charizard was het enige wat zorgde voor een beetje licht, terwijl het meisje in kleermakers zit in het midden van de grot zat. Ze zat ver genoeg weg van de uitgang dat iemand haar kon zien, maar in het geconcentreerde staat kon ze wel horen wat er buiten gebeurde. In de hoek van de grot keken twee felle gele ogen naar het meisje dat er zat. Een zacht gesis was te horen, waar op werd gereageerd door een diepe grom van de Charizard. Direct was het weer stil en de gele ogen werden gesloten.
De brunette stond op en rekte zich uit, ze voelde zich een stuk levendiger nu ze tot rust was gekomen. Ze deed dit soort sessies steeds vaker sinds ze een één op één gevecht had gehad met haar Scizor, enkele dagen geleden. Het hielp haar rustig te worden en zo zou ze de band tussen haar en de Scizor sterker kunnen maken. Met een handdoek om haar nek, waarmee ze voorzichtig haar gezicht afdepte, en achtervolgd door een Charizard, wandelde ze in de richting van de uitgang. Haar blauwe ogen werden verblind door het licht, na zolang in het donker te hebben gezeten en ze hielt een hand boven haar ogen. In de verte zag ze een meisje staan en ze hief haar hand om te zwaaien. "Hey," riep ze naar het meisje toe, die ze vaag herkende maar geen naam aan kon plakken.

Enya liet een vreemd geluid horen toen ze merkte dat er nog een Charizard bij was, eentje die, again, groter was dan haar. Vivienne moest echt eens door gaan drammen dat ze altijd kleiner zou blijven, aangezien ze een vrouwtje was. De brunette grinnikte zachtjes en een glimlach stond op haar gezicht toen de blondine vroeg of ze geen koffie bij zich af. Ze schudde haar hoofd. "Dit keer niet, alleen een Charizard en een eigenwijze Scizor in de grot," ze draaide zich om en schreeuwde naar binnen; "Geralt, hier, nu!" Het rode monster was er nog steeds niet echt blij mee dat hij rond gecommandeerd werd door een meisje, maar hij had nu wel door dat ze het waard was om te respecteren. Het duurde dan ook telkens wat minder lang totdat de Scizor te voorschijn kwam en naast de Charizard ging staan. "Dit zijn Enya en Geralt," stelde ze haar pokémon voor. "Lilium was het toch?" vroeg ze daarna, hopend dat ze de naam goed kon terughalen.

Enya snoof eventjes bij het zien van de mannelijke Charizard en klapte haar vleugels op. "Enya, kalm aan. Hij wilt je niets doen," sprak Vivienne op een rustige toon, terwijl ze de oranje hagedis over haar buik aaide. Op de een of andere manier was Enya niet echt gerustgesteld over de mannelijke Charizard. Misschien zat ze er nog steeds over in dat ze kleiner was dan de rest van haar soortgenoten. Met een glimlach schudde ze haar hoofd, vreemde pokémon was het toch. Geralt klapte een keer met zijn scharen, maar had zich nog steeds niet naar het gezelschap teruggedraaid. Koppig als altijd. Wel merkte Viev op dat Lilium zich niet op d'r gemak voelde bij het rode monster en besloot 'm terug in zijn pokéball te stoppen. "Aangenaam Leo," zei ze met een vriendelijke glimlach op haar gezicht, terwijl ze zich richtte op de Charizard. "Vivienne ja," sprak ze daarna goedkeurend naar de blondine. "Waarom was je hier? Als ik 't mag vragen natuurlijk," vroeg ze daarna op een kalme toon.

Vivienne haalde haar schouders op. "Enya is het er nog steeds niet mee eens dat ze kleiner is dan de andere Charizards die we tot nu toe zijn tegengekomen. Het wilt maar niet tot d'r doordringen dat het komt omdat ze een vrouwtje is," Vivienne zuchtte zachtjes. "Nu probeert ze alles om indruk te maken bij de andere Charizards, om te laten zien dat ze net zo sterk en groot kan zijn," Ze haalde overnieuw haar schouders op. "Noem het puberaal gedrag," grinnikte ze daarna zachtjes, waarbij ze een zachte tik van de staart van de Charizard kreeg. Algoed, algoed, ze zou er over ophouden. Ze keek toe hoe Leo bijna in slaap viel op de schouder van het blonde meisje en vroeg zich af of dat niet ontzettend zwaar moest zijn. Al moest ze toegeven, het zag er best wel leuk uit zo.
Lilium vroeg of daar binnen nog iets te beleven was en ze liet een onverschillige "mhm" horen. "Geen idee, ben niet verder gegaan dan de eerste kamer om te trainen," zei ze eerlijk de waarheid. "Ik zocht wat rust, meditatie in de stad gaat zo lastig," zei ze daarna met een grijns op d'r gezicht.

"We zullen zien," zei Vivienne kalm. Of Enya ooit dat kinderachtige gedrag zou verliezen, geen idee, maar misschien konden ze er samen wel wat aan gaan doen. De brunette keek eventjes vreemd op toen Leo verontwaardigd snoof en daarbij het jasje van Lilium bijna in brand stak. Oké, dat had ze nou niet echt zien aankomen. Toch moest ze wel zachtjes grinniken om de reactie van de blondine. Waarschijnlijk zou ze zelf ook wel zo gereageerd hebben, maar het zag er voor nu vooral komisch uit.
Lilium vroeg of ze haar hadden gestoord en ze schudde glimlachend haar hoofd. "Oh nee hoor, maakt niets uit," zei ze vriendelijk. "Ja, ik ben sinds kort begonnen met meditatie. Sommige zouden het een verwerkingsproces kunnen noemen. Het helpt me kalm te blijven na al het ongeluk dat ik heb gehad in de paar maanden dat ik in Kalos ben," legde ze luchtig uit, al moest ze toch echt goed slikken om de brok uit haar keel te krijgen.

De brunette haalde haar schouders op. Enya was altijd al een geval apart geweest en ze wist niet eens zeker of ze haar gedrag zo nodig wilde veranderen. In ieder geval was ze maar al te blij met de pokémon, die ze gewoon gekregen had van iemand. Een beetje dromerige glimlach stond op haar gezicht toen ze er aan terug dacht, maar ze schudde zichzelf al snel weer wakker.
Vivienne merkte dat Lilium zich wat ongemakkelijk begon te voelen, maar ze hief haar hand op. "Het geeft niets," zei ze met een glimlach op haar gezicht. "Dat is onderdeel van het proces, innerlijke rust zoeken," ze grinnikte zachtjes. "Oh sorry, ik begin als een of andere goeroe te klinken." Met een schaapachtige glimlach hief ze haar arm op en plaatste deze op haar hoofd. "Vraag wat je vragen wilt, ik kan het meeste wel aan," zei ze daarna vriendelijk. Nieuwsgierigheid was iets wat je niet tegen kon gaan en ze moest toch de waarheid onder ogen komen. Dus waarom dan niet door het te vertellen...

Ze glimlachte warm toen ze zag hoe Lilium verrast opkeek. Misschien hadden de meditatie sessies toch effect op haar gehad. Ze was kalmer, rustiger en keek makkelijker te kunnen nadenken. Al waren er nog genoeg dingen die haar angst inboezemde. De aanvallen van de Houndoom hadden haar immers letterlijk gescarred for life en dat was iets waar ze niet blij mee was, maar er inmiddels wel over kon praten. Toch zou ze nooit vrijwillig in de buurt van de pokémon komen.
"Als je wilt praten, well, ik zou zeggen, geef me je nummer, ik ben over het algemeen toch wel bereikbaar," zei ze met warme glimlach. Oké, nu voelde ze zich echt oud, of nou ja, volwassen. Alsof ze de hele tijd mensen raad aan het geven was, terwijl ze zelf alleen maar afbrokkelde. Heerlijk gevoel. Not. Ze zuchtte zachtjes en veegde afwezig een pluk uit d'r gezicht. "Weet je hoe het is, Lilium?" vroeg ze toen plotseling. "Om ergens serieus bang voor te zijn?"