When aura reaches its limits | &Aiden

Het ging vrij makkelijk om met deze jongen een gesprek te houden. Althans, hij was één van de weinige waartegen hij meer dan een paar woorden gesproken had. Raven vroeg zich af of dit kwam doordat het ontmoeten van al die trainers tijdens zijn reis hem soft begon te maken. Hij had nu al met meer mensen te maken gehad dan hij ooit in zijn leven op Sinnoh had durven hopen. Daar had hij blij mogen wezen als zijn ouders hem ook maar een paar seconden van hun aandacht gaven. En nu. Nu had hij het liefst dat iedereen hem met rust liet, maar om één of andere reden ontkwam hij er niet aan. Hij was er niet echt blij mee, maar op dit moment moest hij toegeven dat hij de afleiding wel een beetje kon waarderen.

Aiden merkte op dat hij dacht dat Sycamore maar vrij weinig Key stones had uitgedeeld. 'Je bent de eerste die ik tegenkom die er zowaar één heeft.' Raven snoof even en legde een beetje moedeloos zijn kin in zijn hand. "Ja en kijk hoe goed me dat afgaat," antwoordde hij droogjes.

De jongen lachte en Raven trok zowaar ook even zijn mondhoek omhoog. Het was goed om te weten dat in ieder geval één iemand nog het vertrouwen had. Raven moest maar gewoon geloven dat hij en Luca dit konden overwinnen. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze tegen een hindernis aan stootte.

Luca bewoog weer en Raven tilde snel zijn gezicht op om naar zijn Lucario te luisteren. Die opende zijn ogen en liet toen even een vermoeide zucht horen. Hij was weer wakker. "Hey, hoe voel je je?" sprak Raven rustig, alsof hij gewoon een middagdutje had gedaan na een training. Hij wist niet zeker of hij zich het hele gedoe van net herinnerde en hij wilde hem er ook niet mee confronteren. Luca zweeg en tilde zich met een serieuze frons omhoog in een zittende positie. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij, terwijl de verwarring in zijn stem zachtjes na echode. Hij draaide zijn kop even naar Aiden en de Charizard. "Wie zijn dat?" Raven volgde zijn blik, al kon hij het uiteraard niet zien, en bracht zijn gezicht toen weer richting de Lucario. "Deze twee hebben er voor gezorgd dat je niet de hele berg hebt laten in storten," antwoordde hij droogjes. Luca keek hem niet begrijpend aan. "Ik heb wat?" herhaalde hij ongelovig. "Kun je je niks meer herinneren van je mega-evolutie?" Hij wist niet of hij dat als een goed of slecht teken moest beschouwen. Luca schudde zijn hoofd.

"Wat is er gebeurd dan?" vroeg de Lucario ernstig, waarop Aiden antwoordde. 'Je veranderde in een heus monster.' De jongen hield de situatie vrij luchtig, maar Raven kon merken dat Luca er van schrok. Hij tilde zijn voorpoten op en keek naar de Mega-stone die om zijn pols vastgebonden zat. "Een monster?" herhaalde hij vol afschuw. Raven stak zijn hand uit om de voorpoot met de steen vast te pakken. "Het is oké, je had het even niet onder controle. Maar, daar gaan we aan werken, goed?" zei hij snel. Luca liet zijn poten weer zakken en keek zijn trainer aan, waarna hij zacht knikte. "Ik heb.. Niemand pijn gedaan toch?" Het was bijna ongelovig hoe deze goedhartige Pokémon in zo'n monster had kunnen veranderen. Raven glimlachte. "Nee," sprak hij ferm, maar even achterwege gelaten dat Luca dat wel geprobeerd had. Die paar schaafwonden op zijn gezicht kwam hij wel weer overheen.

Hij kon merken dat Luca nog niet helemaal gerust gesteld was en was blij dat de Lucario niets meer van de mega-evolutie leek te herinneren. Als Luca eens wist dat hij zijn meester had geprobeerd aan te vallen... Raven wilde niet weten hoe erg dat hem zou treffen. Maar, hij hoefde het hem niet te vertellen. Voor nu moesten ze het even laten rusten, hij ging later wel iets verzinnen om dit op te lossen. Raven kneep nog even bemoedigend in zijn Lucario's arm, en draaide zich toen weer om naar Aiden, die een nieuw onderwerp aansneed. Of hij van plan was naar het festival te gaan. Raven haalde fronsend zijn wenkbrauwen op. "Festival?" vroeg hij onwetend. Daar had hij niks over gehoord. Niet dat hij nou het type was om daar actief naar op zoek te gaan..

Een festival in Ambrette dus. Al was het hier in het dorp, dan nog zou Raven daar pas op het laatste moment van horen. Met dat soort dingen hield hij zich totaal niet bezig en het was dat Aiden het zei, anders was hij er misschien ook nooit achter gekomen. 'Heb je de posters niet zien hangen?' vroeg hij nietsvermoedend aan Raven, en de blinde jongen draaide zijn gezicht even fronsend zijn kant op. Serieus? Of hij de posters had zien hangen? Raven kon er bijna om lachen. "Nee, ze moeten me vast ontgaan zijn," reageerde hij droogjes. Hij trok even zijn mondhoek omhoog om te laten zien dat hij niet beledigd was. Het was niet de eerste keer dat mensen zo'n fout in zijn bijzijn maakte. Zeker bij hem, want je vergat bij Raven snel dat hij blind was. De vaardigheden die hij zich meester had gemaakt om met zijn blindheid te compenseren, had hij zo goed onder de knie dat het voor hem gewoon natuurlijk was geworden. Sommige ontging het zelfs volledig, was het niet voor zijn lege, grijze ogen die je niets ziend konden aanstaren.

Maar, het festival. Raven had geen flauw idee of hij daar heen moest gaan of niet. Om eerlijk te zijn was hij nog nooit in zijn leven naar zoiets toegenomen, dus hij had ook geen idee wat hij zich daar bij moest voorstellen. Wist hij veel dat dit stiekem een set-up was van Tutu Aiden om mensen dronken te voeren. "Wat is daar te doen dan?" vroeg hij kalmpjes. Het klonk niet geïnteresseerd, maar ook niet ongeïnteresseerd en dat was al heel wat.