When aura reaches its limits | &Aiden

Het was waar wat ze over dit dorp zeiden. Het was een klein gehucht met niks anders dan een paar oude ruïnes en mijnwerkers. Gefrustreerd zette Raven zichzelf op een bankje en zakte hij met een zucht achterover. Zowel Nanook als Luca deden hetzelfde. Ze hadden het hele dorp al afgezocht, waren elke winkel afgegaan, maar niemand leek ook maar over een Lucarionite gehoord te hebben. Zelfs de expert op het gebied van evolutiestenen had geen flauw idee waar hij het over had. En van alle mensen hier in dit vreemde dorp had Raven juist verwacht dat hij het zou moeten weten. Een Lucarionite was ten slotte een steen voor mega-evolutie.
Even sloot de jongen met het warrige zwarte haar zijn ogen. Hij zou bijna gaan denken dat professor Sycamore tegen hem gelogen had, dat de hele mega-evolutie gewoon een fabeltje was, was het niet dat hij het zelf gevoeld had. De keystone om zijn pols stootte een vreemd soort aura af, een aura die hij eerder nog niet gekend had. Luca leek het ook te voelen en reageerde er zelfs op. Er was dus wel degelijk een connectie tussen de key-stone en zijn Lucario, alleen de sleutel tot deze connectie was op het moment nog onvindbaar. Hij tilde zijn arm op en wreef met zijn vingers over het gladde oppervlak van de steen, terwijl hij de woorden van Sycamore nogmaals in zijn hoofd herhaalde. ‘Je hebt nu alleen nog een Lucarionite nodig om je Pokémon te laten mega-evolueren. Ik raad je aan om hiervoor langs Geosenge Town te gaan, dit is het enige dorp waar je Lucarionite kan vinden. Je zult het snel genoeg merken.’ Je zult het snel genoeg merken… Wat had hij daar nou weer mee bedoeld? Misschien was hij wel helemaal op de verkeerde plek. Misschien moest hij verder kijken dan alleen in de winkeltjes..
‘Hallo jongeman, is dat een Keystone wat je daar om je pols hebt?’ Raven keek op toen hij de oude, zware stem van een man hoorde die net op het juiste moment de juiste vraag stelde. Hij knikte en trok zijn wenkbrauwen omhoog in een vragende uitdrukking. ”Weet u van mega-evolutie?” vroeg hij toen. De man begon te lachen. ‘Of ik ervan weet! Tuurlijk jongen, wie denk je dat de Key stones zo aan professor Sycamore levert? Dat daar is één van mijn fijnst geslepen werken.’ Hij klopte trots op zijn buik en Raven kon het niet laten dat zijn manier van lachen hem aan de Kerstman deed denken. Hij stelde zich voor dat de man ook een baard had, en groot en rond was. En waarschijnlijk had hij zo’n hoedje op die alle mijnwerkers hier leken te dragen. Al met al was het moeilijk om hem serieus te nemen, maar het was wel dè persoon die hij op het moment nodig had. Zijn uitdrukking werd al snel hoopvol. ”Heeft u ook gehoord van Lucarionite?” Hij was ondertussen omhoog gekomen van de bank om ongeveer op dezelfde ooghoogte te komen als de man. Die begon even bedenkelijk over zijn kin te wrijven. ‘Een Lucarionite he? Om je Lucario te mega-evolueren zeker. Ja, er wordt gezegd dat je die in Geosenge Town kunt vinden. Maar, niet hier in de winkels, dat kan ik je wel vertellen.’ Raven knikte bij het horen van zijn woorden, dat had hij inderdaad zelf ook al gemerkt. ”Weet u waar ik het wèl kan vinden?” vroeg hij toen, waarop de man weer begon te lachen en Raven het idee gaf dat hij iets verkeerds had gezegd. Hij fronste, maar de man leek zijn uitdrukking niet op de te merken en klopte even hardhanig op zijn schouder, waardoor Raven een beetje voorover werd geduwd door de plotselinge klap. ‘Ik durf erom te wedden dat Sycamore die details heeft weggelaten, he? Altijd zo doordacht, die professor van jullie.’ Raven had geen flauw idee waar de man het over had, en wreef even met een pijnlijk gezicht over zijn schouder. De man schudde zijn hoofd. ‘Nee jongen, helaas kan ik het je ook niet vertellen, maar ik zou het als ik jou was eens in de mijnen proberen.’ Hij klopte weer even op zijn schouder, al was Raven er dit keer op voorbereid, en liep toen op een opperbest humeur weer verder. Raven vroeg zich af wat voor verborgen motief er achter zijn woorden had gelegen. Hij was nog meer verward dan toen hij in dit dorp aankwam. ”Wacht,” riep hij naar de man, terwijl hij naar hem toe liep om hem tegen te houden. ”Die mijn… Waar is dat precies?” De man draaide zich om en leek nu pas voor het eerst zijn grijze, lege ogen op te merken. Hij keek even verwonderd op en liet toen weer een grijns op zijn gezicht verschijnen. ‘Noordoostelijk van hier, het is niet ver. Je zult een kleine entreeprijs moeten betalen, maar geloof me het zal je tijd waard zijn,’ sprak hij met zijn vrolijke, brommerige stem. Weer was het niet een heel duidelijk antwoord, maar Raven had er genoeg aan. Hij knikte dankbaar en bleef toen even bedenkelijk staan, terwijl de man zijn weg weer vervolgde richting het dorp. De mijn dus. Met nieuwe moed liep Raven terug naar de bank en pakte hij zijn tas. ”Laten we gaan, ik heb het gevoel dat we steeds dichterbij komen,” sprak hij tegen zijn Lucario en Riolu. Die keken elkaar even aan en knikte toen enthousiast naar hun trainer.

De mijn was inderdaad niet ver van het dorp gelegen. Raven had na de instructies van de man geen enkel probleem gehad om het te vinden. Het was maar goed dat hij hem was tegengekomen, of eerder dat de man hem had aangesproken, want anders wist hij niet zeker of hij ooit de link had gelegd dat hij in de bergen moest zijn en niet in het dorp zelf. En hij was er blij om, want dit was veel meer zijn terrein.
Ze hadden al snel een flinke afstand over het pad kunnen afleggen. Zelfs Nanook hield ze goed bij, zijn kleine zwarte pootjes werden duidelijk met de dag sterker. Hij was niet meer de hulpeloze baby-pokémon die hij in het bos had gevonden. Raven glimlachte even prijzend naar de Riolu toen die afwachtend zijn kop naar hem toedraaide, en scande toen weer de omgeving af. Er waren duidelijk meerdere grotten, en allemaal leidde ze naar een andere gang in het gebergte. Fronsend probeerde Raven er achter te komen welke grot voor hun bestemd was. Bijna een onmogelijke taak, was het niet dat Luca plotseling verstarde alsof hij iets had opgepikt. Snel haalde Raven zijn beeld weer terug en draaide hij zijn gezicht vragend naar zijn Lucario. ”Heb je iets gevonden Luca?” vroeg hij aan zijn Pokémon, die waarschijnlijk ook het gebergte had afgezocht met zijn aura. Luca liet even een bevestigend geluid horen. Hij wist niet precies wat het was, maar hij had plotseling een vreemde aantrekkingskracht gevoeld, die hem leek te vertellen welke kant hij op moest. ”Dat moet de Lucarionite zijn,” raadde Raven. Net als de Key Stone, zou de Mega Stone vast ook op de Lucario reageren. Het was niet ver meer.

Luca nam vanaf toen het voortouw. De Lucario begon gericht hoger het pad op te klimmen, zijn hele houding gefixeerd op de weg voor hen. De kleine kiezelsteentjes onder zijn poten verschoven van hun plek en rolde zachtjes naar beneden van de richel af. Raven hield Nanook iets dichter bij zich om te voorkomen dat de Riolu misschien op een zwakke plek ging staan en naar beneden zou glijden. Om Luca maakte hij zich geen zorgen, de Lucario was geboren en getogen in de bergen van Sinnoh en wist precies zijn weg te vinden.
Het duurde dan ook niet lang voordat ze bij de grot kwamen. Het drietal stond even stil voor de grote gapende mond die de berg in leidde, en Raven sloot zijn ogen om de diepe gang te verkennen. Hij kon het nu ook voelen, een oude aura diep verscholen in het gesteente. Luca reageerde er sterk op. Dit moest de juiste grot zijn. ”Dit is het, goed gevonden Luca,” prees Raven. Hij voelde Nanook iets dichter tegen zijn been op kruipen toen hij doorkreeg dat ze de grot in moesten. ”Hey, we zijn toch niet bang voor het donker?” plaagde Raven zachtjes. Nanook keek met een opgetrokken onderlip omhoog en bracht een ontkennend geluidje uit. Hij zei dat hij niet bang was, maar Raven kon wel anders voelen. Hij boog voorover om even een geruststellende hand op zijn kop te plaatsen. ”Geen zorgen, ik en Luca zijn bij je, en wij hebben geen licht nodig om iets te kunnen zien daarbinnen.” Nanook knikte voorzichtig en pakte toen zijn uitgestoken hand beet. Op het teken van zijn meester, draaide Luca zich om en begon hij vastberaden de grot in te lopen. Raven volgde met Nanook dicht tegen zijn zijde.

Vreemd genoeg merkte Raven dat naarmate ze steeds dieper de grot in liepen, de duisternis om hen heen begon op te lichten. Dit was geen situatie van wennen aan het donker, want dat kon hij niet. Er moest ergens een lichtbron vandaan komen. ”Kun je al iets ontdekken Luca?” mompelde hij zacht naar zijn Lucario. ”Nee nog niks, maar het is niet ver meer,” reageerde de Pokémon hardop. Raven knikte, omdat hij het ook kon voelen. Dit werd echter plotseling verstoord door de aanwezigheid van een Pokémon. Een kleine Beldum leek te ontwaken door hun voorbijgaan en liet zich van de muur vallen. Hij bleef vijandig voor het drietal zweven, terwijl hij magnetische golven uitstraalde die Raven’s beeld van zijn aura verstoorde. Luca stapte al beschermend naar voren, klaar om de kleine Pokémon weg te jagen, toen Raven hem ineens stopte. ”Luca, wacht,” zei hij, terwijl hij glimlachend zijn gezicht naar Nanook draaide, ”Laat Nanook het een keertje doen.” Luca stopte en de Riolu keek even vragend op, waarna zijn blik veranderde in puur ongeloof en opwinding. Echt waar? Mocht hij? Raven knikte bevestigend. Het was tijd dat de Riolu aan zijn trainingen begon en deze kleine Beldum zou een perfecte eerste tegenstander zijn. Nanook twijfelde, maar stapte toen vastberaden naar voren, de Beldum uitdagend met een zelfverzekerde blik. Die had hij duidelijk van Raven en Luca gekopieerd. Nanook had vaak genoeg meegekeken als ze een gevecht of training hadden, dus hij wist precies wat Raven van hem verwachtte toen hij zijn eerste bevel kreeg opgedragen. ”Oke, begin maar met een Quick attack.” Nanook zette zich af van de grond en rende op de Beldum af met een snelle aanval. Hij mistte echter doordat de Beldum snel opzij zweefde en Nanook leek te schrikken toen de steel Pokémon een tegenaanval inzette. Beldum kende maar één aanval en dat was Take Down. Raven wist dat hij voor die aanval moest opletten, bovendien wilde hij niet dat Nanook meteen tijdens zijn eerste gevecht al een optater kreeg. ”Nanook, ontwijk!” De Riolu leek even te twijfelen, maar sprong toen toch nog snel genoeg omhoog om de Take down te ontwijken. De Beldum stopte halverwege in de lucht en wierp even een boze blik op de Riolu. Hij kon niet anders dan nog een Take Down uit te voeren, maar Raven besloot hem voor te zijn. ”Goed zo, gebruik nu je Foresight en doe daarna nog een Quick attack.” Nanook knikte, waarna hij weer op de Beldum af rende met een Quick attack. Die wilde net als de eerste keer opzij schieten, maar door de Foresight hield Nanook zijn aandacht strak op zijn tegenstander gericht en wist hij halverwege de aanval te draaien en de Beldum vooralsnog te raken. Die viel naar achter en belandde tegen één van de muren van de grot, waar hij even versuft bleef liggen. Raven zag dat Nanook moe begon te worden en besloot dat het wel weer genoeg was geweest. ”Stop maar Nanook. Je hebt het heel goed gedaan.” De Riolu keek op en rende toen trots naar zijn meester en Luca toe. Hij begon meteen enthousiast te brabbelen, alsof ze alles zojuist niet gezien hadden en hij het ze maar even ging vertellen. Raven glimlachte en aaide hem over zijn kop. Hij kon niet ontkennen dat hij trots was op zijn jongste teamlid. Evenals Luca, die de Riolu met een goedkeurend glimlachje aankeek. Nanook had het goed gedaan en dat beloofde wat voor de toekomst.

Toen de Beldum geen aanstalten meer maakte om ze aan te vallen en Nanook nog prima in staat leek om mee te lopen, zette ze weer voort. De lucht werd langzaam killer en Raven kon zweren dat ze naar een plek toeliepen waar water was. Het geluid van druppels die over het gesteente gleden en in het water neerviel, weergalmde zacht door de gangen. Luca werd steeds zenuwachtiger, wat Raven als een teken aanzag dat ze nu echt heel dichtbij waren. Hij vroeg zich af wat ze konden verwachten. Misschien een gedeelte van de grot waar Lucarionite nog in het steen zaten. Of misschien was het er maar één en moesten ze zich een heel groot gedeelte door de muur werken. Raven was vrij nieuwsgierig en toen zette hij plotseling voet in een grote ruimte. Het geluid van zijn passen vervaagde naar de achtergrond en hij hield halt. Dit moest het zijn, de aura was hier zo sterk aanwezig dat het op zijn lichaam leek neer te drukken. Luca bromde iets en eenmaal Raven de ruimte begon te verkennen, zag hij dat ze op een pad stonden dat regelrecht naar een pilaar aan het einde van de kamer leidde. Het pad was, zoals hij al vermoedde, omringd door een kleine laag water, en de verlichting die hij eerder had opgemerkt kwam van fakkels die op één rechte lijn in de ruimte waren geplaatst. Het vuur wierp flakkerend een schaduw op de muren en deed Raven beseffen dat iemand dit moest hebben aangestoken. Ze waren hier niet alleen. Er stond nog een laatste test op hun te wachten. Raven zette zich schrap en duwde Nanook snel achter zich toen er ineens een Ember op hun werd afgeschoten. Luca sprong razendsnel naar voren en hield de fonkels tegen met een twistende Bone Rush, waardoor er een kleine explosie ontstond, maar zijn meester en Nanook ongedeerd bleven. Raven sloot zijn ogen en zocht snel naar de Pokémon die hen zojuist had aangevallen. In de hoek van de kamer dook ineens een sterke aura op. De schim sprong met een ongelofelijke hoogte naar voren en landde toen met een vijandige houding voor de pilaar. Hij herkende de vorm meteen, een Blaziken.
Raven balde zijn vuisten. ”Wie ben jij? Waar is je trainer?” vroeg hij argwanend. De Pokémon reageerde niet en ging in gevechtspositie staan. Luca gromde en deed hetzelfde, zijn lichaam beschermend voor die van zijn meester. Het zag er naar uit dat ze deze Blaziken moesten verslaan wilde ze de Lucarionite in bezit krijgen. Raven zette meteen een vastberaden uitdrukking op zijn gezicht. Als een gevecht was wat hij wilde, kon hij dat krijgen ook. ”Oké Luca, ik wil dat je goed oplet. We weten niet hoe sterk hij is en zijn vuuraanvallen kunnen fataal voor je zijn,” stuurde hij zwijgend naar zijn Lucario. Die liet alleen maar even een knikkende beweging zien om aan te geven dat hij het begrepen had, zijn blik gefixeerd op de Blaziken. De grote vuurpokémon gromde iets in zijn eigen taal en sprong toen zonder waarschuwing naar voren. Zijn vuist begon fel te gloeien en Raven raadde dat dat een Fire punch moest zijn. Hij strekte zijn arm. ”Luca, ontwijk en doe je Bone Rush!” Tot zover was dit de meest effectieve aanval die hij tegen de Blaziken kon inzetten. Luca sprong snel opzij en liet het gloeiende bot weer tussen zijn voorpoten verschijnen. Hij gooide zichzelf naar voren en probeerde de Blaziken met een krachtige beweging neer te slaan. Die wierp snel een blik naar achter en blokkeerde de aanval toen door het bot met zijn arm tegen te houden. Luca was verrast dat de Blaziken daar sterk genoeg voor was, en in die tijd opende de Blaziken zijn snavel om hem met een Ember weg te blazen. Hij verloor controle over de Bone Rush en stapte met een pijnlijk gezicht naar achter. Snel keek hij op toen de Blaziken omhoog sprong om nog een aanval af te vuren. Dit keer was het een Blaze kick, waarbij hij één van zijn vurige poten strekte om die tegen Luca aan te slaan. Raven balde opnieuw zijn vuisten. ”Quick attack!” riep hij snel, waardoor Luca nog net op tijd wist weg te springen. De Blaziken kwam weer met een harde klap op de grond terecht en Raven greep zijn kans. ”Luca, Metal claw!” De Lucario was nog steeds in snelle aanval en sprong nu met een gloeiende voorpoot op zijn tegenstander af. Die was hem echter weer te snel af door omhoog te springen, maar dat had Raven zien aankomen. ”Nu, Bone Rush, gebruik hem als een boomerang!” Luca liet het bot weer verschijnen en gooide die toen met alle kracht de lucht in. Maar, de Blaziken draaide zich midden in de lucht om en sloeg het bot weg met een Blaze kick, waardoor die ergens in de grond terecht kwam. Raven balde opnieuw zijn vuisten. Damnit, hij was te sterk. De Blaziken omhulde zich in vuur en dook weer op Luca af. Een Flare Blitz. Als die raakte was het einde verhaal. ”Blokkeer het!” Snel liet Luca een tweede bot verschijnen en sloeg hij deze kruislings voor zich. De Blaziken klapte er frontaal tegenop en door de kracht van zijn aanval werd Luca een heel stuk over de grond naar achter geschoven. De Flare Blitz brak niet door de Bone Rush heen, maar de Blaziken stond al snel weer op zijn poten om een aantal rake klappen en schoppen uit te delen. Luca deed zijn best ze te ontwijken, maar Raven merkte dat hij hier moeite mee had. ”Metal claw,” riep hij opnieuw, net toen Luca naar onder dook voor een Fire Punch. De Lucario liet zijn voorpoot weer gloeien en sloeg die toen raak tegen de zij van de Blaziken. Het was niet heel effectief, maar genoeg om de Blaziken van zijn plek te krijgen. ”Bone Rush, nog een keer!” Luca wilde opnieuw toeslaan, maar de Blaziken hield hem tegen door het andere uiteinde van het bot razendsnel vast te grijpen. Hij keek Luca aan en slingerde hem toen met een ongelooflijke kracht door de ruimte. De Lucario landde met een klap tegen één van de muren en zakte vervolgens neer in het water. ”Luca!” ‘Lulu!’ riepen zowel Raven als Nanook geschrokken. Hij wilde naar hem toe rennen, maar de Blaziken hield hem tegen en liep dreigend op hem af. Raven wist dat hij ze de grot uit wilde hebben, maar echt niet dat hij zijn Lucario hier ging laten. Hij zette zich schrap om de Blaziken te trotseren, maar plotseling vloog er een grote energiebal langs hem heen. De bal lande vol in de buik van de Blaziken en wist hem naar achter te blazen. Vebaasd bleef Raven even staan, waarna hij zich weer naar Luca draaide. ”Aura sphere,” mompelde Raven verrast. Dat was de eerste keer dat hij Luca die aanval had ‘zien’ gebruiken. Hij had hem eindelijk weten te beheersen. De Lucario kwam omhoog en wierp een boze blik op de Blaziken. Op zijn lichaam zaten duidelijke tekenen van het gevecht, maar hij was niet uitgevochten, nog niet. Raven probeerde zijn conditie te peilen en hief toen weer zijn vuisten. ”Laten we dit afmaken,” sprak hij, waarop Luca vastberaden knikte. ”Aura sphere!” Na een diepe uitademing sprong de Lucario omhoog en vuurde hij weer een sterke energiebal op de Blaziken af. Die was nog aan het herstellen van de vorige en kreeg nu een nieuwe lading op zich. Toen Luca echter nog een derde op hem afstuurde, leek hij weer in staat te zijn zich te verzetten en stuurde hij een Ember terug. Raven was echter niet van plan terug te deinzen nu Luca zijn kracht een beetje leek te hervinden. ”Bone Rush,” sprak hij in spanning. Terwijl Luca op de Blaziken af dook, kaatste hij de Ember weg met zijn Bone Rush en wilde hij op het laatste moment toeslaan. De Blaziken probeerde hem tegen te houden met een Fire Punch en beide aanvallen klapte tegen elkaar op. Zowel de Blaziken als Luca vlogen iets naar achter en kwamen op die manier weer tegenover elkaar te staan. Luca zakte door zijn knie, het gevecht begon duidelijk zijn tol te eisen, en de Blaziken leek het zowaar ook even moeilijk te hebben. Gefrustreerd klemde Raven zijn kaken op elkaar, hij wist niet hoelang Luca dit nog zou volhouden. Het verschil in level was te groot. Wie dan ook de trainer mocht zijn van deze Blaziken, hij had hem duidelijk al voor een hele, hele lange tijd. Luca gromde en net toen hij weer naar voren wilde springen, kwam de Blaziken opeens los uit zijn positie en stapte hij aan de kant. Verbaasd om de plotselinge verandering in houding keek hij op. De Blaziken maakte ruimte en knikte toen. Betekende dit, dat hij zich over gaf? Voorzichtig liep Raven naar voren tot hij naast Luca stond, en legde een beetje wantrouwig zijn hand op diens rug. De Blaziken knikte weer en stak toen zijn arm uit richting de pilaar. De weg was open, ze mochten er langs. Even draaide Raven zijn gezicht twijfelend naar zijn afgematte Lucario, en liep toen samen met hem het pad over. Nanook bleef dicht bij hen en drukte zich dicht tegen zijn been aan toen ze langs de Blaziken kwamen. Die bleef geduldig staan, geen aanstalten makend om hen tegen te houden. Met de spanning nog in zijn lijf, draaide Raven zich uiteindelijk naar de pilaar en liep hij de trap op. De aura van de Lucarionite had een helder licht en leek nog feller te gaan gloeien toen Luca erbij in de buurt kwam. Voorzichtig pakte Raven de steen op, half verwachtend dat dat nog een verrassingsaanval zou wekken, maar toen alles rustig bleef, bracht hij zijn gezicht met een grote glimlach richting Luca. ”Het is gelukt,” verzuchtte hij opgelucht, waarop Luca enthousiast knikte en Nanook vrolijk juichte. Raven tilde zijn hand op om Luca een high five te geven. De Lucarionite was van hen.

De weg terug leek een stuk sneller te gaan dan de weg heen. Raven had al die tijd de Lucarionite veilig bij zich gehouden. De steen was al helemaal glad en bewerkt, en in een zwarte polsband gezet speciaal voor Lucario, wat hem deed vermoeden dat iemand hem opzettelijk in die grot had neergelegd. Misschien die vrolijke mijnwerker? Hij vond al dat die er maar een beetje geheimzinnig over deed. Het was allemaal één grote test geweest, om te zien of hij en Luca er klaar voor waren. Nu ze die test hadden doorstaan was Raven ervan overtuigd dat niks hen meer in de weg stond om te mega-evolueren. Zodra ze veilig uit de grot waren zou hij het uittesten. Mits Luca zich daar sterk genoeg voor voelde, maar die leek alweer te herstellen van het gevecht.
Nanook trok even zachtjes aan zijn broek en Raven draaide zijn oor zijn kant op om te luisteren wat er was. De Riolu liet even een klaaglijk geluidje horen, waaruit hij kon opmaken dat hij moe was. Wat niet zo gek was, het was een drukke dag geweest voor de jonge Pokémon. Toch wist Raven dat hij niet zijn pokéball in zou willen nu ze zo dicht bij de mega-evolutie van zijn grote broer Luca waren. Hij glimlachte, stopte de Mega Stone in zijn tas en hurkte neer zodat de Riolu op zijn rug kon klimmen. Eenmaal hij de armpjes om zijn nek voelde, schoof hij zijn eigen armen onder zijn pootjes en kwam hij weer omhoog. Ze stapte rustig verder door de grot, waardoor Nanook door het ritme van zijn passen al snel in slaap leek te vallen. Hij voelde het gewicht van de Riolu zwaarder worden toen die moe zijn hoofd op zijn schouder liet zakken. Raven verzette hem zachtjes, zodat hij iets comfortabeler kwam te liggen, en liep toen weer verder, terwijl Luca zijn tas overnam om het hem iets makkelijker te maken. Af en toe was die Riolu net een mensenkind. Precies zoals hij zijn zusje altijd had moeten dragen als die begon te klagen over haar zere voeten. Het bracht zowel fijne als pijnlijke herinneringen naar boven, maar Raven probeerde er niet teveel aan te denken. In plaats hiervan concentreerde hij zich op het geluid van de passen van zijn Lucario dat hem weer uit de grot zou moeten leiden.

Het schemerde toen ze uiteindelijk de buitenlucht weer in stapte en Raven was verbaasd hoe lang ze dan wel niet in de grot waren geweest. De tijd was sneller voorbijgevlogen dan hij had gedacht, en even overwoog hij om naar het pokécenter te gaan en de Mega Stone morgen uit te proberen. Maar, zowel hij als Luca vonden het te spannend om deze kans zomaar voorbij te laten schieten. De Lucario was meteen verwachtingsvol naar hem toe gedraaid toen ze eenmaal weer buiten waren. ”Klaar om te mega-evolueren?” vroeg Raven met een schuine glimlach op zijn gezicht. De Lucario liet een opgewonden geluid horen en Raven hurkte weer voorzichtig door zijn knieën om Nanook op de grond te zetten. De Riolu was weer wakker geworden toen hij merkte dat ze bijna bij de uitgang waren en stond nu met nieuwsgierige grote ogen te kijken hoe Raven de Mega Stone uit zijn tas pakte. De steen voelde warm aan, en de kracht die er van af kwam leek weer sterker te worden toen hij hem aan Luca overhandigde. Die klikte hem snel om zijn arm, wachtte even, en keek toen weer vragend naar Raven omdat er niks gebeurde. ”Hmm.. Wat had Sycamore ook alweer gezegd,” mompelde Raven bedenkelijk. ”Iets over activeren?” Het ging bijna natuurlijk toen hij opeens de aanwezigheid van zijn Key Stone voelde en zijn vingers op de steen legde. Meteen trok er weer een rilling door zijn hand. De steen van Luca lichtte op en snel sloot Raven zijn ogen om de verandering van zijn Lucario zelf in beeld te kunnen ervaren. De aura stootte een fel licht af toen de Mega Stone met hem samensmolt en Luca langzaam in een andere gedaante deed veranderen. Hij kreeg een grotere, dikkere staart, de flaporen op zijn kop werden langer en er groeide meerdere stalen pinnen op zijn poten. Toen de mega evolutie was voltooid liet Luca een luide kreet horen. Raven schrok van de enorme kracht die hij plotseling uitstraalde. De aura stootte fel van hem af en sloeg bij hem in als een bom. Raven was zo overweldigd dat het meteen zijn concentratie weghaalde en hij een aantal passen naar achter wankelde. Weer schreeuwde Luca, het was bijna alsof hij in pijn was, en Raven kon duidelijk horen dat hij niet zichzelf meer was. ”Luca, rustig maar,” probeerde hij, geschrokken om de invloed die de Mega Stone op hem leek te hebben. Was dit normaal? Gebeurde dit bij elke Pokémon? Als dit zo was, hadden ze hem daar wel even voor mogen waarschuwen. Raven sloot snel zijn ogen weer en probeerde zich weer op de aura van zijn Pokémon te focussen. Die leek volledig verstoord, niet wetende wat hij plotseling met zoveel kracht aan moest. Luca opende zijn bek om zijn tanden te ontbloten, en schoot toen een sterke Aura Sphere de lucht in. De energiebal vloog tegen de berg op en liet een luide explosie ontstaan. Nanook rende met een jammerend kreetje naar Raven toe en drukte zich in paniek tegen hem aan. Die was al net zo geschrokken als hem. ”Wat is er met je?!” riep hij naar Luca, terwijl hij zijn arm hief om zich te beschermen tegen de afbrokkelende stenen. De Lucario leek hem niet eens te horen, hij gromde weer kwaadaardig en vuurde nog een Aura Sphere af, zijn hele lichaam trillend van het controleverlies. De rode ogen waren in hun kassen tot kleine gloeiende pupillen gekrompen en leken hallucinaties op te wekken die hem gek maakte. Het was alsof Raven tegenover een compleet andere Pokémon stond en de Lucario die hij gekend had was verdwenen. Het beangstigde hem zo erg dat hij even in paniek niet meer wist wat hij moest doen. Tot er weer een Aura Sphere door de lucht vloog en angstaanjagend dicht bij hem in de muur sloeg. Raven dook beschermend over Nanook en klikte snel zijn pokéball van zijn riem om zijn Riolu terug te roepen. Toen die veilig in zijn bal zat richtte hij zich weer tot Luca, die nu met zijn poten naar zijn kop greep en meerdere angstaanjagende geluiden liet horen. ”Luca, ik ben het, Raven! Je meester, weet je nog?” probeerde hij zo kalm mogelijk. Hij deed een paar passen en strekte zijn arm om zijn Lucario beet te pakken, maar die trok plotseling zijn armen weer omlaag en liet een sterke auragolf van zich afschieten. Het blies Raven weer naar achter, maar hij wist dit keer zijn concentratie te houden om Luca’s aura niet uit het oog te verliezen. ”Luca!” schreeuwde hij nog een keer. De wind die de golf had opgewekt sloeg zijn warrige haar in zijn gezicht. Nu pas leek de Lucario zijn stem te horen, maar er was geen herkenning in zijn blik te zien. Hij vernauwde zijn ogen, slaakte weer een woeste grom en stuurde een Aura Sphere op hem af. Raven wist nog maar net weg te springen en viel hierdoor bijna van de rand de diepte in. Hij kon nog maar net op tijd zijn balans terugvinden, terwijl zijn oren leken te suizen van de adrenaline. Stenen brokkelde af op de plek waar de Aura Sphere was ingeslagen en Raven had geen flauw idee of ze onderhand een lawine aan het veroorzaken waren of niet. ”Luca, kalmeer!” riep hij opnieuw, toen zich weer radeloos tot zijn Lucario richtte. Hij begreep niet wat er aan de hand was. De Mega evolutie leek hem gek te hebben gemaakt.

Vol afschuw keek Raven naar de aura die ooit van Luca was geweest. Nu was er alleen maar woede, en een enorme stijging in kracht. Hij herkende zijn eigen Pokémon niet eens meer. "Luca," riep hij weer, hopende dat de oude Luca daar nog steeds ergens was en hem zou horen. "Probeer te kalmeren. Ik ben het, Raven." De Lucario liet weer een woeste grom horen en begon met een Bone Rush op hem af te rennen. Raven kon nog maar net weg springen en hoorde een klap op de plek waar het bot in het gesteente sloeg. Hij rolde over de grond en kwam gehurkt op zijn knieën weer tot stilstand. Tegen die tijd zat hij al onder het puin en de schrammen. Zijn hoop dat Luca hem ergens nog kon horen, was verdwenen.
Geschokt probeerde hij een manier te vinden om hem terug te halen. Terug roepen in zijn pokeball ging niet, niet in deze staat, en hij had geen andere Pokémon die hem tegen kon houden. Hij zou hem zelf moeten stoppen, maar hoe? De gedachte alleen al om hem pijn te doen was ondenkbaar, zelfs als hij in zo'n razernij was. Luca deed het niet met opzet. Maar, Raven moest hem wel tegenhouden, voordat hij hem, zichzelf of zelfs iemand anders iets aandeed. Er sloeg weer een grote auragolf door de lucht en Raven verloor opnieuw zijn controle. Het beeld viel weg en voor even zag niks anders dan de gebruikelijke zwarte duisternis. Met een pijnlijk gezicht kwam hij omhoog, toen hij ineens haastige voetstappen hoorde en de stem herkende van iemand die hij eerder had ontmoet. De trainer met zijn Scizor? Snel sloot Raven zijn ogen weer en zag hij hoe de jongen een Charizard uit zijn pokéball haalde. 'Tyrion, mega evolve!' riep de trainer waar Raven nog steeds de naam niet van wist. Die had dus ook een Key Stone van de professor gekregen. Raven kon alleen maar hopen dat de mega-evolutie bij de Charizard wel goed zou gaan en hij zijn Lucario wist tegen te houden. Luca richtte meteen zijn woede op de nieuwe tegenstander en slaakte een vijandige kreet. Raven kon de hitte op zijn huid voelen toen de mega-evolutie van de Charizard omhoog vloog en een krachtige Heat Wave op de Lucario afvuurde. Die werd vol geraakt en klapte tegen de berg op. Raven klemde zijn kaken op elkaar en hief zijn arm om zich te beschermen tegen de explosie. 'Dit was zijn eerste keer?' leek de trainer te raden. Hij knikte ernstig, maar hield zijn concentratie strak op Luca en Tyrion gericht. Het zou nog niet over zijn. Er was wel meer nodig dan alleen een Heat Wave om Luca neer te krijgen, zeker in deze staat. Raven balde zijn vuisten, als het maar snel over zou zijn.

Luca kwam weer overeind en leek niks anders meer te zien dan de Charizard voor hem. Zijn pupillen gloeiden als vlammende toortsen van furie. Hij ontblootte zijn vlijmscherpe tanden in een grauw en sprong toen met een Bone Rush op de Charizard af. Het was ongelooflijk hoe snel de Lucario zo'n enorme hoogte bereikte. Raven hield zijn adem in toen hij zijn aura door de lucht zag schieten.

Hij vond het vreselijk om Luca zo te zien. En het was nog erger dat hij er niks tegen kon doen. Dat hij de hulp nodig had van een Charizard en zijn trainer om zijn eigen Pokémon weer onder controle te krijgen. Luca kwam recht in de enorme vlammenzee terecht van de mega-pokémon en Raven wilde even niet denken aan de grote hoeveelheid schade die de Lucario dit zou doen. Hij kon alleen maar machteloos toekijken. Hoe hij Luca gewoon dwars door de vlammenzee zag schieten, alsof hij op het moment alle pijn gewoon wist te blokkeren en alsnog met zijn Bone Rush wilde toeslaan. Hij had maar één doel voor ogen, zijn tegenstander, en zijn tegenstander alleen. Een doelwit waar hij al zijn furie op richtte, want op dit moment was er alleen maar woede en vechtlust in zijn lichaam. En waar dat ineens vandaan kwam.. Het overweldigde Luca, net als dat het Raven overweldigde. Hij klemde zijn kiezen op elkaar toen hij zag dat de vlammen zijn Lucario toch teveel werden en hij onder de zwarte brandvlekken naar beneden stortte. Hij kwam met een harde klap op de grond terecht, waardoor hij een gat in het steen sloeg en het stof omhoog vloog. "Luca!" snel rende Raven naar de wolk toe, om vervolgens bij zijn bewusteloze Lucario op de grond neer te zakken. De Pokémon begon te gloeien en hij zag tot zijn opluchting dat Luca weer zijn normale vorm terug kreeg. Maar, hij bleef bewegingloos op de grond liggen. De mega-evolutie en het gevecht hadden hem volledig uitgeput. Verslagen legde Raven zijn handen op zijn Pokémon en mompelde hij iets onverstaanbaars. Damnit. Hij had beter moeten opletten. Hij was zijn trainer. Zijn meester, zoals Luca hem altijd noemde. En hij had gefaald.

Luca's lichaam was vreselijk warm van zowel de hitte van de vlammen, als de energie die hij leek te hebben verbruikt. Het maakte Raven kwaad. Hij had Luca nog nooit zo uitgeput gezien. Was dit de kracht van een mega-evolutie? Want dan gooide hij zijn Key-stone net zo lief weg. Als het zou betekenen dat Luca dit keer op keer moest meemaken, dan nee, sorry Sycamore, maar geen mega-evolutie meer. Toch kon Raven niet ontkennen dat Luca inderdaad enorm veel in kracht was gestegen. Hij had het zelf kunnen voelen. Zijn aura had hem zowat overweldig. Peinzend trok Raven zijn handen tot zijn vuist. De trainer was ondertussen ook naar hem toe gelopen en vroeg of hij waarom dit gebeurd was. Waarom. Hoe kon hij dat nou weten. Waren ze er nog niet klaar voor? Zelfs na alles wat ze hadden doorstaan. Verslagen schudde Raven zijn hoofd. "Ik heb geen idee. We hadden de Lucarionite gewonnen en..." Hij zweeg even toen hij weer aan het verschrikkelijke moment dacht dat Luca ineens in een monster was veranderd. Hij had hem en Nanook zonder pardon aangevallen, alsof hij ze niet eens meer herkend had. Dat was Luca niet, die zou hem nooit pijn doen. "En toen hij mega-evolueerde gebeurde dit.." Raven gaf niet graag toe dat hij gefaald had, maar misschien dat de trainer wist wat er aan de hand was. Hij had ten slotte een Charizard die zonder problemen leek te mega-evolueren.

Uit de reactie van de trainer kon hij opmaken dat dit soort gedrag niet normaal was bij een mega-evolutie. Misschien was het bij Lucario anders, maar Raven had meer het idee dat het aan Luca zelf lag. Of misschien deed hij wel iets fout. Hij wist hem niet, en dat frustreerde hem mateloos. "Misschien dat professor Sycamore er meer van weet.." mompelde hij hardop, waarna hij snel opkeek toen hij een beweging voelde. Luca leek weer bij te komen. Met een zacht gekreun opende de Pokémon zijn ogen, die weer een normale, vermoeide blik uitstraalde. Hij leek even gedesoriënteerd, maar zag toen de gedaante van zijn trainer en er leek verwarring door hem heen te gaan. "M-meester?" sprak hij hardop, duidelijk nog lang niet hersteld. Raven probeerde een uitdrukking te laten zien die hem zou moeten gerust stellen, maar het enige wat hij op zijn gezicht kreeg waren zorgen. "Het is goed, je hebt even een klap gehad van de mega-evolutie. Kun je je nog iets herinneren?" De Lucario sloot zijn ogen en leek diep na te denken, maar Raven zag dat alleen al het wakker blijven op het moment erg veel moeite kostte, en besloot niet langer nog iets van hem te vragen. Hij legde voorzichtig een hand op één van zijn verbrande schouders. "Laat maar. Probeer eerst even te rusten." Luca keek hem weer verward aan, alsof hij niets begreep van de hele situatie, en knikte toen zwakjes. Raven was blij dat hij in ieder geval weer een beetje bij bewustzijn leek. Één ding was zeker, het liefst liet hij zijn Lucario dit nooit meer doorstaan.

Vermoeid opende Raven zijn grijze, lege ogen en draaide hij zijn gezicht toen naar de trainer. Het zag er naar uit dat hij hem voor de tweede keer moest bedanken. De lijst van mensen waar hij ondertussen iets aan verschuldigd was werd met de dag langer. En dat terwijl hij zich had voorgenomen nooit meer iets met anderen te maken te hebben. Hij ontkwam er gewoon niet aan. Raven gaf even een kort knikje. "Bedankt," sprak hij oprecht. "Als je Charizard er niet was geweest.. Ik zou niet willen weten hoe het dan had kunnen aflopen." Raven wist niet of hij zijn Lucario dan wel had kunnen tegenhouden..

Nee, de jongen zou wel gelijk hebben. Als Sycamore dit had geweten had hij hem nooit een Key-stone gegeven. Maar, waarom had hij dan zo zeker geleken dat hij en Luca dit konden? En de Blaziken, die had ze uiteindelijk ook waardig genoeg gevonden voor de Lucarionite. Ze hadden er beide het volste vertrouwen in dat Luca de mega-evolutie aankon, dus opgeven was eigenlijk geen optie. Maar, wat was er dan fout gegaan? Raven zuchtte en trok zich voorzichtig wat naar achter zodat hij Luca kon laten slapen. Hij nam zich voor om toch Sycamore te gaan bellen later, al was het maar om advies te vragen. Hij hield er niet van om bij andere aan te moeten kloppen voor hulp, maar dit was iets wat buiten zijn macht ging.

De jongen zei dat het geen probleem was dat hij had moeten in grijpen. 'Tyrion kan wel wat hebben.' Raven beaamde dat door te knikken. Ja, hij had de kracht van de Charizard even kunnen meten, en die was inderdaad heel sterk geweest. Hij zou een waardige tegenstander zijn, mocht het ooit op een gevecht uitkomen tussen hem en zijn Lucario. Raven wilde echter eerst de mega-evolutie onder controle krijgen, voor hij ook maar ging vechten tegen wie dan ook. De trainer stelde zich voor als Aiden, waardoor Raven besefte dat hij zijn naam ook nog niet had gegeven. Hij was Aiden nu al voor een tweede keer tegen het lijf gelopen, maar beide situaties waren nogal .. chaotisch geweest."Raven," stelde hij zich kort voor, waarna hij even fronste en zijn gezicht weer naar de Lucario draaide. "Jouw Charizard heeft dus nog nooit problemen gehad met zijn mega-evolutie?" vroeg hij toen. Misschien dat de trainer hem kon vertellen waar ze nog aan moesten werken. Gezien het feit dat hij zulke sterke Pokémon in zijn team had, besloot hij zijn woorden maar als een soort advies te beschouwen.

Raven trok zijn wenkbrauwen verrast omhoog toen hij het antwoord van Aiden hoorde. Drie? Hij had drìe mega-pokemon? En bij hem ging het al mis bij eentje. Wauw, nu voelde hij zich echt slecht. Hij schudde even zacht snuivend zijn hoofd. "Het zal wel aan iets anders liggen dan," mompelde hij. Al had hij werkelijk waar geen flauw idee wat.

De jongen naast hem slaakte een zucht, waardoor hij weer opkeek. 'En dan te bedenken dat die mafkezen ook Mega’s hebben.' Raven liet een vragende uitdrukking op zijn gezicht verschijnen. "Mafkezen?" herhaalde hij. Toen schoot hem te binnen wat Sycamore hem had verteld. "Oh, je bedoelt vast die Team Rocket," merkte hij op, waarna hij weer fronste. "Wat is dat met die organisatie? Zijn ze één of andere slechte dievenbende ofzo." Hij had nog nooit van Team Rocket gehoord, niet in Sinnoh in ieder geval. Ze betekende linke business, maar hij kon het niet echt serieus nemen als hij hoorde dat ze Pokémon stalen van weerloze trainers. Dat was in zijn 'ogen' gewoon zielig.

Raven schudde zijn hoofd toen hij de opmerking van Aiden hoorde. Inderdaad, Pokémon in het bezit van slechte mensen, doen slechte dingen. Het was zeker geen goed teken dat Team Rocket nu zijn entree had gemaakt in Kalos, toch wist Raven nog steeds niet wat hij over de organisatie moest denken. "Maar, waarom stelen?" zuchtte hij. "Wat heeft dat voor zin. Kunnen ze niet gewoon Pokémon vangen zoals elke normale trainer?" Waarschijnlijk was het veel groter dan dat, maar toch kon Raven het niet goed begrijpen. Hij legde zijn hand even op die van zijn Lucario, wie nog altijd rustig lag te slapen. Zijn Pokémon gingen ze in ieder geval niet krijgen. Hij zou ze met zijn leven beschermen als het moest, precies zoals ze ook voor hem zouden doen. Daar vertrouwde hij volledig op, en dat Luca hem zo net als een vijand had gezien deed hem meer pijn dan hij wilde toegeven. Hij zou dat niet meer laten gebeuren. Ze moesten de mega-evolutie onder controle krijgen, zodat hij zich tegen Team Rocket kon beschermen. "Heeft iemand enig idee wat ze willen bereiken?" vroeg hij toen. Niet dat hij verwachtte dat Aiden van het meesterplan van de organisatie zou weten, maar zeker was er toch wel ìets bekend?