The chase. [OPEN]

Oké, ’s nachts trainen was nu niet bepaald de way to go, maar ze had geen andere keus gehad. Ze was ’s morgens druk bezig geweest met nieuwe Pokémon op te zoeken, naar routes te gaan en te gaan zien wat ze zo allemaal kon vinden overal. Op een gegeven moment was het ergens laat in de avond geweest en moest ze nog iets gaan eten. Alle broodjeszaken waren natuurlijk al dicht en ze wilde eens een keer niet gaan eten in de kantine van het Pokémon Center, dus daar stond ze dan mooi. Gelukkig was het weer twee weken geleden dat ze friet had gehad en dus had ze zichzelf op een lekker frietje met een hamburger getrakteerd. Het ding met Abi was dat ze dan graag ketchup op haar hamburger wilde hebben en dat er altijd wel iets misging als ze dat deed. Het feit dat haar Haunter haar dan ook nog eens had laten schrikken net op het moment dat ze een hap had willen nemen was dan ook niet erg voornaam geweest en het resultaat was dan ook geweest dat ze ketchup gemorst had. Op een wit shirt dan nog wel. Dat kreeg ze er dus echt nooit meer uit, dus dat werd weggooien. Ze was niet eens boos geworden op Virus, maar had hartelijk met hem moeten lachen. Ze had in haar hoofd gehouden – en dat ook als troostmiddel gebruikt – dat als Virus het al niet gedaan zou hebben dat zijzelf het wel weer voor elkaar gekregen had. En om eerlijk te zijn had ze liever dat ze het satijnen witte shirt weg kon gooien dan haar nieuwe spijkershort. Maar toch… de stof van het shirt was mooi geweest en gleed heerlijk rond haar lichaam. Het feit dat er nu een ketchupvlek op zat liet het blijken alsof Abi net een misdaad had gepleegd of zo.

Een lichte zucht gleed over haar lippen. Ze vermoedde dat ze de minste enge mensen tegen zou komen in de buurt van Parfum Palace. Ze besloot op de route te gaan trainen waar je het pad kon volgen naar het indrukwekkende paleis. Ze wilde daar gerust eens een kijkje gaan nemen, maar had daar helaas het geld niet voor. Of ja, ze kon daar wel geld aan besteden, maar dat ging ze niet doen. Ze had haar geld nodig voor andere dingen. Zo moest ze binnenkort Poké Ball’s gaan kopen, want ze had er nog maar vier over en als ze veel Pokémon wilde vangen moest ze er ook veel bij kopen. Het was een voordeel dat een Poké Ball niet direct kapotging wanneer je vangst mislukte, maar toch… Die krengen zouden er heel snel doorheen gaan als ze niet oplette en dan had ze een Pokémon verzwakt, maar zou ze hem niet kunnen vangen omdat ze geen Poké Ball’s had. Nee, dat wilde ze niet hebben. Het zwartharige meisje keek op toen ze het lange gras bereikte en snel haalde ze Sombre tevoorschijn. Sombre stond op het punt om te evolueren. Met een lichte glimlach keek ze toe hoe de Poochyena enthousiast naar een tegenstander in het gras begon te zoeken. Het was volle maan en het witte licht scheen helder op het gras waardoor het haar een soort van nostalgisch gevoel gaf. Ze glimlachte toen er wat wind door haar haren waaide en haar haren zacht naar opzij blies. Ze pakte uit de zak van haar short een rekje en begon haar hare samen te binden. In één hoge knot legde ze het vast op haar hoofd zodat het haar niet in de weg zou zitten en keek ze om zich heen om te kijken of er al tegenstanders waren.

‘Afmaken met Tackle!’ riep Abi. De Espurr vloog naar achteren toen Sombre haar ongenadig hard raakte. Ze hadden al een paar Pokémon uitgedaagd, maar tot dusver was Sombre nog niet geëvolueerd. Daar kwam echter nu verandering in, want plotseling was er wit licht afkomstig van de Poochyena. De Pokémon werd langzaamaan groter en met een tevreden blik keek Abi hoe de Pokémon zijn uiteindelijke grootte bereikte. Trots zijnde liep ze naar voren en legde een hand op haar flank. ‘Je bent geëvolueerd,’ sprak ze glimlachend. ‘Wat goed’ De Pokémon keek haar glimlachend aan en boog haar kop naar voren zodat Abi haar achter haar oortjes kon aaien zoals ze wel vaker deed. Terwijl Abi haar achter haar oortjes krabde keek ze geschrokken op door een geluid achter haar. ‘Kijk eens wat we hier hebben gevonden,’ hoorde ze een stem zeggen. Ze draaide haar hoofd en zag dat een groep bestaande uit drie jongens grijzend naar haar keken. Ze kreeg een slecht gevoel in haar maag en Sombre begon te grommen. Voordat de jongens iets konden doen sprong Sombre naar voren en beet er één in zijn been. Geschrokken zijnde haalde Abi haar Poké Ball tevoorschijn en keerde de dark type terug, maar het kwaad was al geschied: de jongens begonnen woedend tegen haar te roepen. Abi besloot dat dit een goed moment was om te vertrekken en snel draaide zij zich om. Het hoge gras had één voordeel: het verborg je zeer goed. En dus begon Abi door het hoge gras te rennen totdat ze een apart gedeelte vond dat open was. Daar liet ze zich op de grond zakken en laag tegen de grond hoorde ze de jongens van alle kanten naderen, maar nooit vonden ze de open plek waar zij zich bevond. ‘Die is allang weg!’ riep één van de jongens. ‘Laten we gaan.’ Abi wachtte voor de zekerheid nog even tot ze echt weg zouden zijn en draaide haar hoofd. Waar was Virus? Ze had de Pokémon de laatste keer gezien toen ze de Espurr uit begonnen te dagen. Ze moest haar Pokémon eerst vinden voordat ze naar Camphrier Town kon gaan. Die jongens zou ze hopelijk toch niet meer tegenkomen. De zwartharige haalde diep adem, stond op en hield zich zo laag mogelijk terwijl ze een weg terug probeerde te zoeken door het hoge gras. Haar paniek rees echter toen er geluid weerklonk in het hoge gras een eindje verderop. Waren de jongens dan toch teruggekeerd?

Abi onderdrukte een gefrustreerde zucht. Ze had gehoopt dat ze deze tijd achter zich had kunnen laten, dat ze zich hier nooit meer om hoefde te bekommeren en dat ze een ander karakter aan zou nemen. Ze wist niet precies wat ze had verwacht van zichzelf, maar ze had in elk geval gedacht dat de drang om te vluchten wat minder zou worden naarmate ze ouder werd, naarmate ze haar verleden meer en meer achter zich zou kunnen laten en naarmate ze meer gesprekken met de psycholoog en haar vader had gehad. Haar vader had haar immers altijd zo goed mogelijk op proberen te vangen en had met haar gepraat over haar problemen, maar hij had het meeste werk toch aan de psycholoog overgelaten omdat hij de emotionele schade die Abi’s broer had toegediend nooit meer zou kunnen repareren. Abi wist zelfs niet of een psycholoog dat kon. De psycholoog had gezegd dat ze dankzij de pesterijen al genoeg mentale schade had opgevangen en dat dat met haar broer het allemaal nog erger had gemaakt. Hij had ook eerlijk gezegd dat dit iets was wat haar voor altijd zou kunnen blijven achtervolgen en dat ze er voor altijd nachtmerries over zou kunnen hebben, maar had ook aangegeven dat als ze er over zou praten ze het misschien toch op de één of andere manier een plekje zou kunnen geven. Hij had ook aangeraden om tijdens haar reis zo veel mogelijk vrienden te maken zodat ze daar op kon steunen als het mis zou gaan. Hij had vermeld dat ze niet per se het verhaal moest vertellen aan iedereen, maar dat ze gewoon een paar personen had waarmee ze kon praten als ze het moeilijk zou hebben. Door te zeggen dat ze het moeilijk had zei ze al meer dan dat ze zou kunnen duidelijk maken.

Maar goed, de drang om te vluchten was er dus nog altijd en daar lag ze dus onder al dat struikgewas. Het leek net alsof de gesprekken met de psycholoog helemaal niks geholpen hadden en eerlijk gezegd dacht ze soms dat dat ook niet zo was. Dat ze nog op zo veel gesprekken kon gaan als ze wilde, maar dat dit soort gedrag nooit helemaal zou verdwijnen. Dat ze altijd afhankelijk zou zijn van de sterkere personen en dat de momenten dat ze voor zichzelf op kon komen, zoals die keer met Cecille, heel erg zeldzaam voor haar zouden zijn. Maar was het dan niet de bedoeling dat ze die momenten juist meer zou koesteren? Ze had geen idee. Het enige wat ze op dit moment zou koesteren is als die jongens volledig verdwenen zouden zijn en als ze naar het Pokémon Center kon gaan zodat ze wat rust zou kunnen nemen. Ze had echter het gevoel dat ze nu wel alleen was. Het was alweer een paar minuten geleden dat ze de beweging in het struikgewas had gehoord en ging er vanuit dat het de wind was geweest en dat haar extreem paranoïde brein het had omgezet naar de jongens die teruggekomen waren. Abi wilde dus net uit het struikgewas klimmen toen er plotseling een stem klonk. Abi liet zich weer zakken en steunde met haar armen op de grond terwijl ze haar ogen dichtkneep. Het was geen zware stem wat wilde zeggen dat het niet de jongens waren die teruggekomen waren om haar nog eens aan de tand te voelen, maar de scherpe toon had haar in één doen krimpen en haar doen hopen dat ze zou verdwijnen. Echter wist ze dat hier liggen niet veel ging oplossen en dat haar beste zet was om uit het struikgewas te komen en de situatie uit proberen te leggen aan wie daar dan ook was.

En dus kroop Abi uit het struikgewas en kwam overeind. In het maanlicht zag ze dat het om een oudere vrouw dan haar ging en dat ze Pokémon bij zich had, hoewel Abi zich te misselijk voelde om uit te zoeken welke het waren. Normaal gezien zou ze er wel geïnteresseerd in zijn geweest, maar de omstandigheden lieten het voor nu niet echt toe en de zwartharige beet op haar onderlip. Ze sloeg haar armen over elkaar heen, maar wist dat dat niet bepaald veel indruk ging maken omdat haar gezicht nu eenmaal te onschuldig was om serieus genomen te worden en slikte even. ‘Hallo,’ beantwoordde ze de begroeting terwijl ze nadacht over wat ze kon zeggen. ‘Ik was me aan het verstoppen,’ ging ze verder en ze deed een knikje naar het struikgewas. ‘Er liepen namelijk jongens rond die…’ Voordat ze haar zin kon beëindigen hoorde ze het geroep van de jongens weer. Het klonk vrij triomfantelijk en ze hoorde voetstappen die hun richting op gingen. De jongens waren, aan de stemmen te horen, helemaal uit het gras gegaan en op het pad terug naar de splitsing van de verschillende Routes gegaan voor Camphrier Town, maar hadden hun waarschijnlijk gehoord en hadden besloten om toch nog terug te komen. Abi voelde haar hart in haar keel kloppen en had geen idee wat ze kon doen. Ze kon Virus tevoorschijn halen, maar ze wilde de Pokémon niet onnodig in de problemen brengen. Toch was dat de enige optie die ze had en dus liet ze de Haunter tevoorschijn komen. ‘Lick op die jongens,’ fluisterde ze. Virus keek om zich heen omdat hij niet goed begreep wat ze bedoelde, maar knikte begrijpend toen hij de angstige blik van zijn trainster zag en de jongensstemmen hoorde. ‘Haunt, haunt, haunter!’ riep hij vrolijk en hij zweefde door de nacht opzoek naar de jongens. Abi richtte haar blik op de vrouw en vroeg zich af of deze haar een schijterd vond. Waarschijnlijk wel, maar wat moest ze dan doen? Tegen dat groepje kon ze echt niet op, hoor! Bovendien van wat zij had kunnen zien had er één tussen gezeten die haar botten zo zou kunnen breken als hij wilde. Nee, dit was echt de beste oplossing. ‘En wat doen we nu?’ vroeg ze aan de vrouw, hopend dat deze haar hier niet alleen ging laten.