I hate myself

Hoe versloeg je een gym; voor dummy's. Wandel naar binnen. Sla ze in hun gezicht en verwoest hun huis. Vermoord hun familie en dans op hun fucking graf. Dat was hoe je het deed, pissed Tawnstyle. Ze wandelde woest de gym binnen. Haar rode ogen konden momenteel vuur spuwen, als dat niet duidelijk was, dan was je blind of een fucking retard. Ze keek fel rond, wat ervoor zorgde dat de meeste mensen bang in elkaar doken. Zwak, zwak, fucking retard ze liet ze eens zien wat zwak was. Ze keek even hooghartig rond en keek scherp naar een of andere freak, waarna ze even naar de ander wees en kalm adem haalde. "Hey fucker, jij en ik gaan vechten," zei ze snel en op een botte toon waarna ze verder de gym in liep, geen enkel respect hebbende voor de ander of haar freaky leven. "Mevrouw uw ta-" Hm? Ze keek even boos om en wandelde op het wijf af, waarna ze haar zo bij haar kraag nam en haar een slag verkocht met haar andere hand. "Lijkt dit op de face van iemand die cared?" spuugde ze even woest in haar gezicht. "Lijkt dit op het gezicht van een lief kindje?" gromde ze boos. "I don't fucking think so bitch," zei ze waarna ze het wijf losliet en zich omdraaide. Jup. Als er een iets was dat Tawn momenteel was, dan was het wel pissed en geïrriteerd en gewoon... Ze zou dat kind de grond inboren, doodslaan en gewoon molesteren al was het het laatste dat ze zou doen hier. Ze was zo fucking done met alles momenteel, haar woede had haar werkelijk zo ver gedreven... En hoe was het eigenlijk zo ver gekomen eh?
Het was allemaal vrij rustig begonnen. Niks speciaals om eerlijk te zijn...Tot dan... Ze gromde even bij de gedachte eraan en ramde de deur naar het veld open, waarna ze even een ball pakte en in een flits verscheen haar Honedge naast zich. "Hup, daar jij, mislukte fee," zei ze even grommend terwijl ze wees naar de plek waar de vrouw normaal moest staan. Ze weigerde echter om van houding te veranderen en keek enkel scherp naar het meisje die zojuist haar vuist in het gezicht van de ander had geplant. SO fucking what? "Nee," zei deze simpel waarna ze zich omdraaide en weg begon te wandelen. Excuseer mij...? Maar was dat nu een neen tegenover... Haar? Zij was Tawnee, fucking Aguna. NIemand zei nee tegen haar als ze fucking pissed was. Ze nam het zwaard in haar hand en rende op de ander af waarna ze even naar haar sloeg. Jup, ze gebruikte nu haar Pokémon als moordwapen. gelukkig voor die... Bitch... Had ze deze kunnen blokken met een van haar vleugel dingen... Maar dat voorkwam niet wat er volgde. Ze had zo door haar kostuum gehaald en nu zat het bloedzwaard vast in haar bovenarm. Wel meteen had ze gegild, wat meteen een hele patrouille aan mensen en beveiliging opriep. Ze haalde Sheelsea eruit en gromde even binnensmonds, waarna ze zich omdraaide en zo snel als ze maar kon de gym uitrende.

Grommend liep ze verder in de regen. Het was een zomerse bui en Tawn haatte het. Ze schopte even een steentje weg en beet op haar onderlip. Wat was er zelf nog te doen deze dagen...? Buiten natuurlijk ziten staren naar mensen, ze aanvallen, sociaal doen... Allemaal saaie dingen om eerlijk te zijn. Ze mopperde even zachtjes en snoof luid waarna ze even zich omdraaide en haar pas versnelde. Het rode zwaard had haar heel de tijd gevolgd, haar oog stond toch lichtjes bezorgd gericht op haar. Oh well. Zo was ze soms wel es. Het was alleen dat haar nieuwste lid, het zwaard genaamd Sheelsea, haar nog niet zo had gezien. Was dit May of Sach geweest was het een heel ander verhaal geweest... Hetzelfde gold voor het rest van haar team. Nu ze er zo over dacht, was haar team eigenlijk best opgebouwd uit complexe karakters of niet dan? Ze slikte even en zuchtte luidkeels waarna ze midden het moeras op een steen ging zitten en achteruit leunde om te staren naar de hemel...
De druppels vielen neer op haar en maakte haar volledig nat, van kop tot teen... Haar lange haren lagen slordig over de grijze steen gedrapeerd en ze voelde langzaam tranen over haar wangen rollen. Ze mengde zich met het koude regenwater... De zoute tranen werden er een mee... Vloeiden zo de steen op en verdwenen het moeras in. Ze haalde diep adem en snikte even waarna een lach langzaam over haar lippen gleed en ze een hand in haar mislukte gezicht legde... "Wat ben ik...?" klonk er even snikkend van haar af terwijl ze even haar blik richtte op de vragende shiny, die snapte er natuurlijk niks van... Uiteraard. "Een mislukking... Ja... Goed geraden..." zei ze even met een grijns waarna ze opstond, zich omdraaide en met snelle passen verder wandelde.

Ze gromde echter en keek boos om naar de shiny, die meteen geschrokken afstand nam door naar achter te zweven. "Wat moet je van me?!" schreeuwde ze boos naar de rode Pokémon... "Wat the Muk..." ze legde een hand in haar gezicht en draaide zich om waarna ze begon te lopen... Maar halverwege struikelde ze... En viel ze in de modder. Ze snikte luider en luider terwijl ze niet eens de moeite nam op te staan... Hier lag haar hele miserabele leventje. Ze was zo leeg als wat, ze wilde dit niet meer. Ze was gewoon. Ze had geen doel meer of wel dan? Ze voelde zich zo zwak, zo weerloos. Snikkend krulde ze zich meer op in de modder terwijl ze haar armen om haar benen sloeg. "Ik ben nutteloos..." snikte ze zachtjes... "Ik... Waarom ik!" schreeuwde ze snikkend, helemaal van haar stuk gebracht. Ze snikte luider en luider... Alsof ze weer een klein kind was, eentje die aandacht nodig had... Een beetje liefde en een zorgend iemand... Want dat was werkelijk het enigste dat ze nodig had. Ze had geen familie, noch vrienden, zo bleek het maar weer over en over... Haar echte familie eh...? Die had haar weg gedaan... En haar adoptefamilie mishandelde haar tot het bittere einde... En haar vrienden? Nee, ze had geen vrienden, nooit gehad... Mocht ze hier en nu het leven erbij laten, namen ze enkel haar Pokémon en lieten ze de rest van haar hier gewoon liggen... Want een deftige begraving kostte voor wat zij maar was vast teveel geld... En dat wist ze... Dat was ze verdomd goed. Ze verdiende dat zelfs niet en dat wist ze. Ze was enkel nuttig om een ding en dat was haar stomme Pokémons. Ze gromde zachtjes, de woede in haar groeide weer wat, voordat ze weer in een zacht gesnik viel en haar handen op haar hoofd legde...
Op dat moment, dat ze haar ogen had toegeknepen, was er niemand voorbijgekomen. Niemand. Alsof ze had gewenst om iemand. Maar niemand kwam. Waarom zouden ze ook...? Dit was Tawnee, fucking... Kutagune... Ze snikte even en zuchtte zachtjes waarna ze zichzelf in een zittende houding duwde... maar verder niet echt veel veranderde van uitdrukking. Haar ogen waren leeg en waterig en het enige dat er momenteel door haar heen ging was dat ze beter verdween, voor eeuwig en altijd...

Verslagen en volledig weg... Zo zat ze daar. Ze zag er leeg uit, verwaarloost... En totaal van de wereld. Als ze nu maar kon verdwijnen. Ze trilde even lichtjes bij de gedachte. Ja, ze had het ook ijskoud hier, ondanks dat het zomer was... Ze was doorweekt en bedekt onder modder. Ze was kapot, mentaal. Alle woorden sneden door haar, alle blikken grepen haar vast en verscheurden haar. Een voor een... Ze waren gewoon...
Haar ogen focusten zich langzaam op iets dat dichter kwam... Maar ze bewoog niet. Met wat geluk werd ze dood verklaard, want zo voelde ze zich nu. Ze voelde zich leeg, dood, levenloos. Als ze haar nu zouden onderzoeken zouden ze vast besluiten dat de geest voor altijd kapot was, voor goed. Ze was gewoon... ze wilde dit niet... Ze was niemand meer. Ze kon nergens meer trots op zijn. Enkel op wat ze ooit had bereikt. En wat was dat? Juist... Niemand wist het echt want er was niks... Helemaal niks. Ze jaagde daarbij ook alleen mensen weg. Ze kon geen mensen houden, dat had ze keer op keer bewezen. Ze was een ziel die alleen was, kapot van alle gebeurtenissen die haar hadden geraakt. Defect... Van haar gedachten tot haar hart.

Een hand werd naar haar uitgestoken en even keek ze ernaar. Haar rode ogen gleden van de hand naar zijn gezicht en terug. Ze slikte even, maar voelde opnieuw tranen over haar wangen gaan, terwijl haar hand, die langzaam en hopeloos de lucht in was gerezen, na een seconde alweer in de modder viel. Ze snikte zachtjes, legde de andere hand in haar gezicht en probeerde zoveel mogelijk ervan haar gezicht ermee te bedekken. Ze mocht niet naar hem kijken. Iedereen behalve hem. Hij zou haar uitlachen. Want van alle mensen in haar verleden had ze hem het meeste aangedaan... En dat terwijl hij zo goed voor haar wilde zorgen. Ze beet op haar onderlip, ze beet en beet... Tot deze zachtjes begon te bloeden en de ijzeren smaak van bloed in haar mond lag. Ze trilde heviger en heviger... Waarom had ze dit ooit gedaan? Waarom... Ze had werkelijk niks nodig toch...? Alleen haar lab, haar wetenschappen. Ooit op een dag zou ze al die domme relaties de kop inslaan... Toch? Niks kon op tegen de kennis van de wetenschap....
Toch?

Het duurde niet lang voordat de ander de situatie een beetje begon te sturen. Hij nam haar vast, in de armen waar ze zoveel had gelegen in der tijd. Toen ze nog jong was, 2 jaar geleden, of een jaar geleden. DE tijd vloog voorbij. Ze was nu 18 en voor ze het wist was ze 20 en dan wat? Ze slikte lanngzaam bij de gedachte. Het was vreselijk ergens... Dat de tijd zo snel ging, maar ook dat de tijd gewoon haar brak. Met personen die kwamen en gingen, maar de toestroom van nieuw leek niet te duren en ze leken allemaal maar het afwijkende pad weg van haar te nemen. Ze was weer breekbaar, fragiel en gevoelig... Nee, ze was het altijd al geweest.
"Stop daarmee," klonk er plots. Ze knipperde even en haar hadn gleed van haar ogen af om even naar de ander te kijken, voordat ze schuin naar de modder keek, haar ogen waterig... "Waa... Waarmee?" snikte ze zachtjes terwijl bloed langs haar kin naar benden rolde... Ze nam de moeite niet eens om het weg te doen... Waarom zou ze ook...?

Ze merkte het warme bloed langs haar kin niet eens op. Als niemand er haar iets over zou zeggen, zou ze het gewoon zijn ding laten doen. Na een tijdje zou ze het dan wel merken en zich nog erger voelen dan dat ze al was. Een geweldig iets dus, niet. De ander veegde echter in haar plaats plots langs haar kin heen en met een lichte verbazing door haar tranen heen, keek ze even naar de roodharige... WIst hij zelfs wat er was gebeurd? Waarom ze zo anders was geworden...? En zo ja, zou hij er geweest zijn voor haar om haar op te vangen en haar te helpen in haar zware dagen? Haar handen trilden wat... Nee, niemand wilde haar helpen, niemand, niemand, niemand! Ze slikte even... maar probeerde hoe dan ook niet op de onderlip te bijten. Niet doen... Gvd..... "Hiermee.." zei August, nog doelend op het wegvegen van het bloed... Ze knikte even langzaam en haalde diep adem, enkel en alleen om een snik langs haar mond te laten gaan...
"Zeg me... August..." klonk er plots al trillerig van het meisje af terwijl ze haar oogleden wat over haar ogen liet zakken. "Haat je me?" ze slikte even zachtjes. "Want ik haat mezelf zoveel... En ik haat het zo..." ze draaide haar wat weg van de ander en snikte luider. Elke seconde, altijd... Ze was een vreselijk persoon.

Hij greep haar kin vast... Waarom? Ze slikte even en keek met waterige ogen naar hem. Ze voelde zich niet zoals ze zich gewoonlijk voelde. Dit was niet hoe ze wilde zijn, echt niet. Ze wilde anders zijn... Ze wilde iemand zijn. Maar zo was ze niemand. Zo was ze een hoopje hopeloosheid. ze was niks om mee te beginnen... Waarom probeerde ze zelfs nog...? "Waarom zou je dat denken, Tawnee?" Klonk er terwijl hij zijn hoofd even schudde. Ze kon haar hoofd niet wegdraaien. Ze was helemaal niet sterk ofzo. Nee, ze was gewoon een meisje. Ze kon niks. Ze haatte het zo hard, ze haatte haarzelf... Gvd... "Ik kan jou niet haten." Wat? Ze knipperde even met haar zachtrode ogen en keek langzaam op naar hem. Zijn woorden klonken vreemd en raar aan. Hoe kon hij haar vergeven? Zij was degene die hem zoveel pijn en leed had bezorgd en toch... Zei hij dat? Verdomme... Hoe en waarom zelfs? "If you give me a second chance. If you give us a chance. I will spend the rest of my life proving to you that you made the right decision," Ze trilde even, voordat een snik van haar lippen klonk. "Verdomme August," zei ze met een zwakke, trillerige stem. "Dat kan ik jou niet aandoen! Niet na alles wat ik jou heb aangedaan!" zei ze wat harder. "Ik ben maar een stom wicht, ik zou gewoon moeten verdwijnen," zei ze al snikkend en trillend, haar ogen inmiddels dichtgeknepen.