I hate this place. [&FLOYD DUNCAN]

Met een rustige blik keek Shark over zijn schouder naar de mannen die, in uniform en al, naar elkaar aan het roepen waren. Hij haatte ze. Hij haatte die mannen echt zo erg. Ze waren overduidelijk van de organisatie waar zijn neef én zijn broer mee gemoeid waren geweest. Shark kon echter zijn neef niet ontdekken tussen de mannen, maar dat nam niet weg dat die slijmbal hier nog ergens rond moest lopen. Het liefst had hij ze in brand gestoken met zijn Charmeleon, maar dan zou hij zichzelf pas echt in de problemen brengen. Zijn Charmeleon was namelijk niet echt van een level om ‘u’ tegen te zeggen en zou waarschijnlijk vernietigd worden als hij zich zou bemoeien met deze gasten. Nee, hij kon zich beter gedeisd houden en ze laten gaan, maar jeetje wat wilde hij ze graag aanvallen. Ze leken niet in de gaten te hebben dat hij verborgen stond achter een muur. De avondklok was net ingegaan en dat wilde zeggen dat hij hier niet meer mocht zijn. Als ze hem hier zouden vangen hadden ze het recht om zijn Pokémon af te nemen en zijn Dratini was hem daar net iets te dierbaar voor, evenals zijn Charmeleon. Hij maakte een vulgair gebaar naar hun zonder dat ze het in de gaten hadden en begon vervolgens te rennen. Van muur naar muur rende hij en ontweek zo de mannen die de boel aan het patrouilleren waren. Shark wist van zijn broer dat de mannen de mensen die hun regels negeerden erg straften. Maar zodra hij betere en sterkere Pokémon had zou hij ze wel eens een lesje leren. Op dit moment zouden ze hem eerder een lesje leren en dat was geen goed idee, dus hield hij zich zo veel mogelijk afzijdig. En dan vooral vanwege die verdomde avondklok dat was ingegaan.

Zou het nieuws al rondgegaan zijn dat zijn broer dood was? Zouden ze hem al verdenken? Zo’n organisatie vatte zo’n nieuws niet lichtjes op. Shark wist dat zijn broer een vrij gerespecteerd figuur was binnen de organisatie, dat bewezen de medailles en het pasje met zijn rang wel. Maar toch… Team Rocket kon nooit weten dat hij het per ongeluk had gedaan, wel dan? Nee. Ze wisten niks van hem. David was wel zo slim geweest om niks over zijn broer te zeggen, schaamde zich voor zijn broer en wilde alle aandacht van hun vader hebben waardoor hij nooit over Shark sprak in de buurt van anderen. Bang dat ze zijn broer stoerder zouden vinden dan hemzelf waarschijnlijk. Al zou Shark een aanbod hebben gekregen op een hogere rang dan zijn broer dan deed hij het nog niet. Hij haatte deze organisatie. Maar als ze iets zouden weten van David’s dood en de oorzaak ervan dan hadden ze hem één jaar geleden wel op proberen te sporen nadat het gebeurd was. Toch was het beter als hij zich niet bekend maakte bij de organisatie. Misschien kenden ze hem wel, misschien ook niet, maar Shark zat er niet bepaald op te wachten om dat uit te vinden. De jongen draaide zijn hoofd weg van de mannen, wachtte tot het vrij zou zijn en zou dan rennen naar de eerste beste poort die hij tegenkwam. Toen hij zag dat de poort van Route 4 net op dat moment vrij was omdat twee mannen tegen elkaar begonnen te schreeuwen over niets, rende Shark snel langs hun. Ze kregen hem pas in de gaten toen hij de poort was binnengerend. Shark bleef rennen totdat hij een speeltuintje zag en dook in de holte tussen de glijbaan en het soort van klimrek waar het aan vasthing.

Toen er na vijf minuten nog niks gebeurde stond Shark met kloppend hart op. Dat had hij echter beter moeten timen, want hij botste vol met zijn hoofd tegen de glijbaan boven hem. Hij gaf met zijn vuist een tik tegen het vervloekte ding en begon, al vloekend wrijvend over zijn hoofd, naar de Route te wandelen waar veel over gesproken werd. Schijnbaar was er hier ook ergens een huisje met een man dat enge verhalen vertelde en je vervolgens om geld vroeg. Niet dat dat Shark zeer ernstig beangstigde, maar het was wel handig om te weten nam hij aan. Shark vloekte toen het begon te regenen en snel deed hij zijn kap over zijn gezicht. Het zou wel een tijdje duren voordat hij in Laverre City aan zou komen, maar hij ging voor geen geld terug naar Lumiose City. Hij was slimmer dan dat. Als ze er achter kwamen dat hij een Dratini bij zich had dan kon hij fluiten naar zijn Pokémon. Hij zuchtte en begon maar gewoon rechtdoor te lopen, zijn blik glijdend langs de spitste takken die zich boven hem bevonden en die een lichte bescherming vormden voor de regen. Er was nergens verlichting, die was er enkel bij het speeltuintje en dat had Shark al achter zich gelaten. Voor hem zag hij enkel modder, water en donkere schimmen dat liggende takken moesten zijn. Great. Eer dat hij in Laverre City aan zou komen zou hij doordrenkt zijn met water. Hij zuchtte en begon aan de vervelende tocht door het water. ‘Dit meen je niet,’ mopperde hij toen hij zijn voeten niet meer verder kreeg. Hij probeerde zijn voet uit het water te trekken, maar het was net alsof iets het weer terug op zijn plaats zoog. Gefrustreerd sloeg Shark met zijn vuist in het water waardoor er een hoop water in zijn gezicht terechtkwam en zijn kap doorweekte. Great! Hij wist niet wat hij meer haatte: de steden van Lumiose City waar je eindeloos in kon verdwalen en dan vooral ’s avonds of het feit dat hij momenteel in the middle of nowhere vastgezogen zat aan de grond en dat er waarschijnlijk geen enkel levend persoon hier was dat hem kon helpen. Het was hem heus wel opgevallen dat er een paar grafstenen random verspreid lagen en Shark dacht er liever niet bij na of het om Pokémon of om mensen ging. Of dat het decoratie was. Feit bleef wel dat hij hier vastzat. Fijn. Wat moest hij nu doen?