Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Magnemites waren… Interessant. Dat was waarschijnlijk het enige juiste woord waarmee hij het gekke, zwevende ding kon beschrijven. De afgelopen maanden had de jongen zich geïnteresseerd in de Pokémon en had hij zich meer op andere dingen gefocust dan het trainen, want hierin leek hij zijn doel compleet verloren te zijn. Waarom? Omdat het eentonig was. Het miste de adrenaline waar hij naar op zoek was. Even zuchtte de jongen, maar al gauw schudde hij zijn hoofd alweer met een lichte glimlach heen en weer, zijn blik opnieuw zoekend naar de Magnemite. “Het is nu wel zo’n beetje tijd, is het niet?” vroeg hij kalmpjes,voor hij de everstone weghaalde van de Pokémon. Al die tijd hadden ze ervoor gekozen om niet te evolueren, om het maximale uit de eerste evolutie te halen voor zij naar de laatste zouden gaan. Immers was dit makkelijk te bereiken, het was simpelweg een bepaald gebied op zoeken. Maar, het was nu tijd. De Magnemite was er klaar voor en hij was benieuwd naar het nieuws wat dit met zich mee zou brengen. Vandaar dat hij de steen in zijn rugzak deed en met een geamuseerde grijns naar de Pokémon keek, welke begon te gloeien.
Blauwe lucht en heel veel witte wolkjes. Het droge seizoen kwam langzaam tot een einde, maar vandaag was daar niet zo heel erg veel van te zien. De zon scheen fel, waardoor Riddle niet te lang naar de lucht kon staren, dan werd ze nog een keer blind. Ze focuste haar blauwe ogen maar weer voor haar en schoof een pluk rode haren uit haar gezicht. Haar blauwe ogen schoven van links naar rechts en toen ze rechts aangekomen waren, kwam er een persoon in beeld. In haar ogen was het een dude, in ieder geval niet eentje die ze al tegen het lijf was gelopen. Riddle liep een stukje door waardoor de persoon nog beter in zicht kwam en nu kwam ook zijn pokémon in zicht. De dude leek iets tegen zijn Magnemite te zeggen en iets weg te halen..? Ze kon vanaf deze afstand niet goed zien wat er precies gebeurde, maar toen de pokémon begon te gloeien wist ze al genoeg. Ze kneep haar blauwe ogen wat dicht vanwege het felle licht van de evolutie. Nadat het licht was verdwenen en er nu een Magneton verschenen was, kon ze ook weer normaal kijken en kwam ze uit nieuwsgierigheid nog wat dichterbij. Even twijfelde ze echter of ze de jongen aan moest spreken of niet.. hij was zo druk bezig met zijn nu 'nieuwe' pokémon. De roodharige besloot toch maar om een poging om ongezien verder te lopen, was maar de vraag of dat ging lukken.
Met een geamuseerde grijns keek de jongen naar zijn nieuwe magnetron. Even haalde hij zijn hand door zijn warrige, zwarte haren, terwijl hij knikte. Yupyup. Nu was het tijd om naar Mauville te reizen en ervoor te zorgen dat de Pokémon het laatste stadium van zijn evolutie zou bereiken. Immers was een Magnezone heel wat krachtiger dan een Magnemite, maar een Magnemite leerde aanvallen gemakkelijker. Vandaar dat het voordelig was een evolutie uit te stellen. Toen de blik van de Magnetron langs Delsin schoot, keek deze om. Hij zag nog net hoe het meisje haar blik van hem afwendde en hief een wenkbrauw. “Wat vind je ervan?” vroeg hij, één wenkbrauw heffend. Hij had haar zien kijken, dus ze wist wat er was gebeurd. En, een conversatie met een aantrekkelijke dame sloeg hij nooit af, natuurlijk.
Ze kwam echter gelijk tot een halt op het moment dat ze haar blik net van de persoon had afgewend en hij serieus net op dat moment haar aan begon te kijken. Abort mission. Mission failed. Mission aborten ging nu nogal moeilijk though, well Muk. Ze tilde haar hoofd weer wat en keek nu met haar blauwe ogen richting de zwartharige jongen die haar ondertussen al een vraag had gesteld over wat ze ervan vond. Faith had al besloten dat ze dus wel nieuwsgierig had moeten zijn en dichterbij had moeten komen in plaats van weg gaan. It just happened. De roodharige zette een glimlach op haar gezicht en kwam eerst maar wat dichter naar de dude toe die ze ietsje ouder schatte dan haar. Het was ook zo wat om van een paar meter naar iemand te staan schreeuwen als het ook makkelijker kon. Haar blik ging eerst even naar de Magnet(r)on. Maar al snel keken haar blauwe kijkers weer naar de persoon die haar de vraag had gesteld. "Ziet er goed uit" sprak ze met een glimlach. Ze herinnerde zich vervolgens dat hij eerst iets van de Magnemite had weggehaald voordat hij begon te gloeien "Had je de evolutie uitgesteld?" vroeg ze vervolgens, vrij brutaal. Ze haalde haar hand nog een keer door haar rode haren en keek weer even schuin naar de Magnet(r)on. De dude kwam niet angstaanjagend over, dat scheelde, in tegenstelling tot Floyd, urgh.
“Ja,” antwoordde hij rustig. Het meisje leek niet te doen alsof ze hem niet had gehoord en antwoordde dat het er goed uit zag, waarna ze een vraag had gesteld. “Een evolutie uitstellen geeft een Pokémon de kans aanvallen sneller te leren,” merkte hij op. Waar de Pokémon dus tijdelijk zwakker zou zijn, zou hij nu een stuk sterker zijn omdat hij aanvallen als Zap Cannon en Gyro Ball al een heel stuk eerder had geleerd dan wanneer hij op level 30 al geëvolueerd zou zijn. “Sommigen verliezen zelfs de kans om een aanval te leren wanneer zij evolueren… Interessant, is ‘t niet?” Hij hief zijn wenkbrauwen voor een moment, terwijl hij met licht plezier naar zijn Magnetron keek, voor hij haar weer aankeek. “Je bent een trainer?” besloot hij te vragen. Hij was geen sociale vlinder, maar een gesprek gaande houden was geen probleem.
Er kwam al een snel antwoord of na ja een simpele 'ja' werd er gesproken. Afwachtend bleef ze hem dan ook aan kijken, afwachtend of hij nog meer ging zeggen dan alleen die simpele 'ja'. Riddle was op zich wel goed om een gesprek gaande te houden, zeker als ze daar zin in had. Alleen was het altijd een stuk moeilijker als het niet van twee kanten kwam natuurlijk. Zoals ze had gehoopt, kwam er nog een rest. Hij sprak dat een evolutie uitstellen een pokémon de kans gaf aanvallen sneller te leren. He, ja, als ze erover nadacht was er zoveel te weten over Pokémon dat ze er soms gek van werd. Ze knikte instemmend, ook toen hij door ging over dat pokémon ook sommige aanvallen dan niet meer konden leren. De jongen leek even naar zijn Magnetron te kijken om daarna weer terug Riddle aan te kijken en vervolgens te vragen of ze een trainer was. Langzaam knikte ze met nog steeds dezelfde glimlach op haar gezicht. Ondanks dat ze in TR zat en een hogere rang had, was ze nog steeds een trainer als je het zo bekeek. Ze trainde haar pokémon tenslotte voor bepaalde doelen. Ze wist echter niet of de jongen voor haar neus überhaupt iets te maken had met TR of er een hekel aan had. Dat tweede kwam vaker voor, dus dat gedeelte hield ze zich maar wijs voor. Ze opende haar mond "En jij?" vroeg ze "Ook een trainer?" ging ze verder om meer nadruk te leggen op haar vraag. Riddle had tenslotte geen enkele van haar pokémon tevoorschijn gehaald, wat meestal wel het geval is. Ze zag er op deze manier waarschijnlijk nóg onschuldiger uit, oeps.
Zijn verwachtingen bleken correct. Het meisje was inderdaad een trainer. Of, ze trainde Pokémon. Het was hetzelfde, doch verschillend. Een interessant feitje, maar voor hem op dit moment niet bekend. Hij ging er dan ook niet vanuit dat elke trainer hetzelfde doel had: de vraag was meer geweest zoals zij het opgevangen had. Train jij Pokémon? Want, dat was het enige feit wat hem op dat moment geïnteresseerd had. Toen de vraag weerkaatst werd, knikte hij. “In zekere zin,” antwoordde hij. “Ik interesseer mij meer in de hoe en wat dan de werkelijke actie,” sprak hij kalm. “Helaas is het niet gemakkelijk noch goedkoop om te researchen, maar op deze manier werkt het ook, al dan langzamer.” Hij was zich er niet van bewust dat Team Rocket wél beschikking had over apparaten die dit konden.
Ze had vandaag niet bedacht om iemand tegen het lijf te lopen... zeker niet waar ze nu was, maar natuurlijk kwam ze iemand tegen, precies op een moment van evolutie zelfs. Ze wist nog steeds niet zo goed of ze toch door had moeten lopen of dat het toch een goed plan was geweest om op de dude in te gaan. Tot nu toe was de zwartharige dan ook niet een persoon waar ze niet bij in de buurt wilde komen. Sowieso qua uiterlijk, maar ja karakter kon je van buitenaf niet bepaald zien. De standaard vraag 'wat' ze was, was in ieder geval gesteld en die vraag had ze dan ook terug gekaatst, want dat was in deze situatie makkelijker en minder asociaal? Je zou maar de hele tijd over jezelf aan het praten zijn en dan wist je aan het eind van de dag niet eens met wie je gepraat had. Riddle bleef de jongen nieuwsgierig aan kijken, nog steeds zijn naam niet wetende, ah dat kwam wel. Ze hadden elkaar tenslotte drie seconden gesproken, wat overdreven. Hij sprak dat hij trainer was... of naja hij interesseerde zich meer in het onderzoeksaspect van trainer zijnde. Bij die woorden van hem leek het net of er sterretjes in Riddle's ogen waren verschenen. Ze wist als de beste dat er op het moment weinig mensen in het research gedeelte zaten, laat staan dat ze daarin nog steeds een Elite zochten, want die shit moest gerund worden. Helaas mocht ze nu niet te enthousiast worden dus probeerde ze ongezien weer een ander soort glimlach op te zetten "Aha, dat hoor je ook niet vaak" sprak ze doelend op het feit dat de meeste toch wel voor de gyms gaan of breeder worden of wist zij veel wat. "Het is inderdaad niet goedkoop nee..." sprak ze denkend aan al het geld wat er in gestoken werd. Ze bedacht zich ineens dat ze zich wel kon voorstellen, de meeste mensen buiten TR kende haar naam toch niet. Ze kwam wat dichterbij zodat ze nu meer voor zijn neus stond en stak haar hand naar hem uit. "De naam is Riddle" begon ze terwijl ze even om keek naar de Magneton. Voor nu hield ze haar achternaam maar even achterwege.
Was dat een twinkeling van enthousiasme? De jongen was er goed in geworden een neutraal gezicht te behouden, maar vreemd vond hij het ergens wel. Was ze er ook in geïnteresseerd? Ze merkte enkel op dat je het niet vaak hoorde en dat het niet goedkoop was. Niet dat het haar niet goedkoop leek. Het was niet goedkoop. “Ervaring?” besloot hij te vragen, zijn wenkbrauwen heffend in duidelijke interesse. Maar, wat verwachtte je anders? Het was een levensdoel om te onderzoeken en voor nu was alles wat hij had, een simpele Magneton. Hij kon niet voor altijd tevreden zijn met enkel dat en zocht naar meer, meer om zijn passie aan te besteden. Helaas leek dit voor hem een onbereikbaar doel, of in ieder geval een doel in de verre, verre toekomst. Toen het meisje dichterbij kwam en haar hand uitstak, glimlachte hij even. Eén mondhoek trok omhoog en hij schudde haar stevig de hand. “Delsin,” stelde hij zich rustig voor. Of hij ooit van de naam Riddle had gehoord? Nee. Hij was zich niet echt bewust van Team Rocket, de rangers, et cetera et cetera. Hij meende zich te herinneren dat ene Lilium hem ooit voor een dief had aangezien, maar dat was alles. Hij had wel wat beters te doen dan zijn tijd besteden aan geruchten.
Helaas voor haar had de jongen haar twinkeling in haar ogen opgemerkt toen hij over researchen begonnen was. Hij zou een goede aanwinst zijn? Motivatie ergens voor hebben was waarschijnlijk het beste wat je kon hebben. De jongen vroeg dan ook snel of ze er ervaring mee had. Na ja niet ervaring in de zin van dat ze het zelf deed, maar ze zat er soms dichtbij en soms met haar neus bovenop, omdat regels en er moesten nou eenmaal dingen gedaan worden binnen Team Rocket. De roodharige had zich echter eerst voorgesteld voordat ze op zijn korte vraag in ging. De zwartharige stelde zich terug voor als Delsin. Aparte naam, nooit eerder gehoord, hij kon dus van alles zijn. Het zou het gesprek zoveel makkelijker maken als ze wist hoe de dude hier voor haar neus over Team Rocket dacht. Sommigen hebben er totaal geen moeite mee, maar dat gold helaas niet voor iedereen. "Aangenaam" sprak ze nog terwijl ze met haar ene hand over haar andere hand wreef, pfff, die was steviger dan ze verwacht had. "Wat betreft het researchen" begon ze maar, zijn vraag niet beantwoorden zou een beetje raar overkomen namelijk "Zelf doe ik het niet, heb net wat meer interesse in andere dingen" sprak ze terwijl ze even om haar heen keek "Echter kom ik er soms wel mee in aanraking vawege uh.. redenen" sprak ze. Ja, die zin had ze niet echt kunnen ontwijken...
Aangenaam, zei ze. Maar, dat was niet waarin hij geïnteresseerd was. Gelukkig ging ze al snel verder en begon ze vaagjes te vertellen dat ze er af en toe mee in aanraking kwam wegens… redenen. De jongen hief zijn wenkbrauw. Te ontwijkend. Had hij hier te maken met iemand die belangrijk was, of was ze gewoon een vaag persoon? Ze zag er… normaal uit. Niet stom, dom, of hoe je het ook noemen wilde. Ze leek hem intelligent genoeg om niet altijd onzin uit te kramen, wat zou moeten betekenen dat ze wat verborgen hield. Vandaar dat hij zijn blik wat vernauwde. “Daarmee wek je mijn interesse meer dan je bedoeling is, begin ik te denken,” sprak hij, doelend op haar manier van uitleggen. “Zou je dat meer kunnen toelichten?” Hij wist niet waar hij zoeken moest, wat ze te verbergen zou kunnen hebben. Maar, misschien was zij zijn deur naar zijn droom. Of misschien had ze gewoon een interessant verhaal. Al met al, was zijn nieuwsgierigheid gewekt en liet dat nou net één van zijn sterke kanten zijn. Nieuwsgierigheid maakte een wetenschapper.
Ja, ze had beter haar mond kunnen houden... of juist niet. Misschien kon ze hiermee wel uit hem trekken wat zijn doelen waren wat betreft trainer zijnde en of hij niet een of andere hekel had aan Team Rocket. Naast zijn Magneton wist ze niet welke pokémon hij nog meer in zijn bezit had. Helaas was er van de buitenkant maar weinig op te merken. Alleen dat hij nu heel nieuwsgierig was, want hij sprak dat haar woorden hem misschien te veel interesseerde en vervolgens moest ze het maar gaan toelichten. Oh joy. Ze was misschien te obvious geweest? Ja, misschien wel, niet de beste eigenschap van mevrouw Riddle hier. Maar goed, misschien vond hij TR geen enkel probleem en had hij alleen die Magneton, who knows? Hoe weinig je eigenlijk van een persoon wist als je erover nadacht. Moest ze maar niet te veel doen wat dat betreft. "Toelichten?" herhaalde ze haar woord en ze keek even bedenkelijk weg. Waarschijnlijk kon ze de jongen nog meer verwarren of nieuwsgierig maken, maar ze kon het er ook gewoon uitgooien. Wat was vandaag het plan? Of ze kon het gehele onderwerp omgooien waardoor dit nooit meer aan bod zou komen ze de dude ook nooit meer tegen het lijf zou lopen. Ze zuchtte even "Er zijn wat dingen die van hoger af goedgekeurd moeten worden" sprak ze met een glimlach waarna ze nog wat dichter naar hem toe stapte en brutaal zijn wang vast pakte en er zachtjes in kneep "Heel nieuwsgierig ben je wel he?" sprak ze plagend, waarna ze weer zijn wang los liet en ruimte maakte. Ze draaide zich echter om en begon wat te lopen "Als je mee komt vertel ik het je allemaal.... misschien" sprak ze met ondertussen een enorm plagende uitdrukking. Ze mocht nu ook wel wat lol hebben toch? Beter dan in de put zitten om haar ex.... nee, ze moest gezellig doen.
‘Toelichten?’ had ze gevraagd, bedenkelijk wegkijkend. Ze zei dat enkele dingen goedgekeurd moesten worden van hoger af. Was zij het persoon dat hoger stond? Ze leek hem te jong om hoog te staan in een bedrijf… En waarom zou ze daar zo geheimzinnig over doen? Op dit moment tolde zijn hoofd, maar zijn interesse in deze jonge meid was gestegen. Ze was.. anders. Interessant. Al was alles wat nieuw was interessant, had zij een laag die je niet meteen zou verwachten. Wist hij veel dat ze aan de hogere lijn stond van een illegale bende. Toen ze opmerkte dat hij heel nieuwsgierig was en opmerkte dat ze het hem zou vertellen als hij mee kwam, hief hij zijn wenkbrauwen. “Wie zou dat niet zijn in deze situatie,” merkte hij op, voor hij begon te passen. “Een knappe dame met geheimen werkt als een magneet,” besloot hij geamuseerd te zeggen, al was hij vooral geïnteresseerd in het feit dat ze iets te maken had met de wetenschap. En als ze nog echt hogerop stond… Misschien kon ze hem dan wel helpen.
Zoals verwacht en stiekem ook wel gehoopt, kwam de jongen ook in de benen. Het zou wat zijn geweest als hij daar was blijven staan en dat hij tot de conclusie was gekomen dat het niet interessant genoeg was? Dat zou voor haar ook een goed sein zijn dat de jongen het niet waard was. Maar de zwartharige was in beweging gekomen en liep niet heel veel later naast haar. Ze had zijn opgeheven wenkbrauwen niet gezien, want ze was toen al lang omgedraaid. Haar blauwe ogen keken op zij naar Delsin, zo heette hij tenslotte. Haar kijkers bleven op hem gericht terwijl hij sprak dat iedereen in deze situatie wel nieuwsgierig was, waardoor ze even lichtelijk moest grinniken en rustig door bleef lopen. Het was eenmaal een mooie omgeving waar ze waren. Echter bij het volgende schoot haar blik automatisch naar de jongen en verscheen er een hele kleine blos over haar gezicht. "Dat valt wel mee hoor" sprak ze wat nors waarna ze ondertussen weer voor haar keek. Ze haalde een hand door haar rode haren en snoof even "Maar goed..." begon ze "Ik heb met researchers te maken die heel wat speciale en mysterieuze dingen ontdekken die er te vinden zijn op deze wereld" sprak ze met een glimlach "Wij willen die dingen graag zelf ontdekken en... daar doen wij alles voor om dat dan ook te bemachtigen" ging ze verder. Met een scheve glimlach keek ze hem weer aan "Daarnaast is er genoeg geld voor". Even inwerken, hij mocht er voor nu zelf over nadenken over wat ze het in godsnaam had. Waren dit niet genoeg hints? Nee, ze was nog steeds hartstikke vaag. Daar was Riddle wel goed in wat dat betreft, ze kon ook liegen als de beste. Ze keek echter weer voor haar uit "Laten we het erop houden dat ik een grote mond kan hebben" sprak ze geamuseerd.
Haar beschrijving hypte hem. Absoluut. Hij voelde zich net een nerd die hoorde dat zijn favoriete game een vervolg kreeg, of een slut die hoorde dat de rokjes het komende jaar nog korter zouden worden. Een hooligan die hoorde dat zijn team de beste speler had gekocht of een eenzaam kattenmens die hoorde dat er een ander kattensoort ontdekt was. Het leek erop dat ze inderdaad te maken had met iets… belangrijks. Hij had geen idee wat. Haar beschrijving liet het perfect klinken, maar haar geheimzinnigheid maakte duidelijk dat er een addertje onder het gras zat. “Je bent jong,” sprak hij kalm. “Is dit een bedrijf van je ouders, of hebben we het hier… niet over een normaal bedrijf?” De link met Team Rocket had hij niet gelegd, maar het leek er wel op datdit anders was dan normaal. Dit was geen normale situatie.
