Last evolution. [OPEN]

Met zijn handen in zijn zakken keek Soul naar de Quests die uithangen op het informatiebord. Niet dat hij zich al mocht aanmelden – zijn vorige was immers nog niet langer dan twee dagen geleden – maar hij kon alvast een kijkje nemen, toch? Hij grinnikte toen hij iets las over een man die zijn favoriete standbeeld van een Pikachu verloren was geraakt in zijn achtertuin en de hulp van een Ranger vroeg om hem terug te halen. Ja. Want Graduate Ranger’s moesten zich ook echt bezighouden met dit soort onzin, dacht Soul grimmig toen hij las wat de minimumrang was voor deze Quest. Waarschijnlijk waren ze bang dat de standbeeld-Pikachu de Student Ranger’s zou aanvallen met een ice type als ze te dichtbij kwamen. Hoe vroeg zich ook af hoe je in godsnaam van zo’n ding kon af geraken… was het niet te groot om te stelen? Soul rolde nog eens extra met zijn ogen op zijn eigen sarcastische opmerkingen die hij in zijn hoofd had gemaakt en las verder. Een kerel die een dobber was kwijtgeraakt aan een Tentacool – die inmiddels al opgelost was, maar vergeten er af was te halen – een Mime Jr. die achterlijk deed… Oh. Hij zat bij de Quests van Hoenn te kijken. Waar zat hij dan ook de laatste tijd met zijn gedachten? Een stemmetje antwoordde al in zijn hoofd voordat hij zelf op het antwoord moest komen, maar Soul negeerde het stemmetje en deed één grote stap opzij om naar de Quests van Kalos te kijken. Buiten de grote Quests die uithingen en die altijd het eerste opvielen – die van de Graveler’s had natuurlijk ook in het groot gehangen – waren natuurlijk wat beter verspreid dan de kleintjes. De Quest in verband met de standbeeld-Pikachu was ook een klein papiertje geweest, maar de kleine papiertjes waren meestal het grappigste om te lezen.

Nadat Soul had geconcludeerd dat hij wel weer genoeg tijd had verspild aan het lezen van Quests waar hij toch niet aan kon deelnemen – en na nog even inwendig gelachen te hebben om een paar belachelijke Quests waarvan hij zich af vroeg hoe het zelfs mogelijk was dat ze bestonden – was hij naar buiten gegaan en liet hij zijn Salamence tevoorschijn komen. Hij besloot om naar Couriway Town te gaan om te kijken of hij daar nog iets kon beleven. Misschien kon hij Grovyle trainen. Er liepen genoeg arrogante trainers rond in het dorp om uit te dagen. Dat wist Soul wel van een paar eerdere ervaringen in Couriway Town. Hij kwam er dan ook absoluut niet tenzij hij een goed gevecht wilde hebben. Soul zei hardop tegen Salamence waar deze naartoe mocht gaan en Salamence keek hem met een sarcastisch vragende blik aan. Waarschijnlijk dacht zijn Pokémon dat Soul hem weer ging aansporen om snel te vliegen, maar nadat Soul hem met een droge blik terug had aangekeken richtte zijn Pokémon zich weer naar voren en versnelde niet. Soul liet zich rustig wat naar achteren zakken en keek naar de blauwe lucht. Het deed hem een beetje denken aan de ogen van Lima. Soul schoot weer overeind. Nee, daar ging hij deze keer eens niet aan denken. Het was al er genoeg dat hij als een onervaren Ranger overkwam bij zijn partner die hij had voor de Quest in verband met de Graveler’s toen hij compleet vergeten was waarom hij ook alweer naar Terminus Cave was gevlogen met zijn Salamence. Hij wist wel nog dat het ging om een Quest, maar had geen idee om welke Quest het ging omdat hij dus had gehoopt dat Lima er was en zich daardoor gehaast had om op tijd bij Terminus Cave te zijn. Want hij was voor een Quest dan ook bijna altijd te laat, behalve die keer met Aiden en een knul waarvan hij de naam niet meer wist. Soda? Ja, zoiets.

Niet lang nadat ze geland werden was Soul al aangesproken door een roodharige kerel die er niet alleen arrogant uitzag, maar ook nog eens lelijk. Je zou denken dat rood haar en groene ogen een goede combinatie zouden zijn, maar deze kerel had zijn haar zo raar zitten dat Soul zich afvroeg wanneer hij voor het laatste een kapper had gezien. Hij wist dat zijn haren ook niet altijd even mooi zaten, maar dit sloeg toch echt alles. In elk geval had de kerel een water type tevoorschijn gehaald – een Marshtomp – en had Soul met een valse grijns Grovyle tevoorschijn gehaald. De roodharige kerel had hem toevertrouwd dat hij naast zijn Marshtomp enkel een Golem had en Soul had zijn schouders opgehaald ten teken dat dat niet echt zijn probleem was. En toen was het gevecht begonnen. Aangezien Marshtomp vier keer zo zwak was tegen zijn grass type dacht Soul wel dat hij het gevecht kon beëindigen net zoals hij met de Surskit in Viola’s gym had gedaan. En dat was ook precies wat er gebeurde. De roodharige kerel werd van zijn stuk gebracht door het feit dat hij tegen een grass type moest vechten dat Agility kon. Soul wist wel dat dat de juiste aanval was om te gebruiken door Grovyle. ‘Afmaken met Leaf Blade!’ riep hij nadat de roodharige kerel het toch wel drie minuten lang had volgehouden met zijn Marshtomp. Of je kon het beter het moeten uitzweten noemen, want Soul kon de spanning op het gezicht van de kerel al vanaf hier zien. Het was eigenlijk gewoon zielig, maar helaas was hij niet medelijdend als het om zielig ging en hij wees naar voren. ‘Gebruik Agility om snelheid te maken!’ Grovyle gaf een knikje ten teken dat hij zijn trainer begrepen had, gebruikte Agility zodat hij vooruitschoot en vervolgens Leaf Blade zodat hij meer kracht kon zetten. De Leaf Blade sloeg ongenadig hard in op de Pokémon en de Marshtomp viel naar achteren. Soul kon vanaf hier al zien dat hij verslagen was en grijnsde. Dat was makkelijk. Nog voordat hij iets kon zeggen tegen de roodharige kerel begon er al wit licht van Grovyle te groeien en stond er niet veel later een Sceptile voor zijn neus. ‘Zin om te vechten met je Golem?’ Maar de jongen was al weggerend, zijn Marshtomp terugkerend. ‘Dan niet,’ zei Soul schouderophalend. Hé, de jongen had hém uitgedaagd, niet andersom!