Hoe was ze nou ook alweer in deze situatie beland geraakt? Misschien stelde ze de vraag te laat af, terwijl ze moeite moest doen niet te vallen. Haar benen bungelend over de kop van de dinosauriër, slaakte ze dan ook een vermoeide zucht. Enkel omdat ze zonet een bekende gezien dacht te hebben was er iets in haar gebroken en was ze als een geschrokken kat op een skelet geklommen. Bang voor die bekende was ze zeker en dat was zeldzaam. Liever gaf ze het ook niet toe, maar hoe kon ze Überhaupt normaal gedragen met twee kraaloogjes die op haar gevestigd waren? De grijns die op het gezicht was verschenen deed haar huiveren. Het liep al richting het skelet en direct begon ze angstig om haar heen te kijken hoe ze van de dinosauriër af kon komen. Hup, T-rex, gebruik die botten van je en ga sprinten zoals een amper 65 miljoen jaar oude beest dat je was! Ze wist eigenlijk gelijk al dat het nooit zou werken maar wat kon ze anders doen. Het kwam steeds dichterbij en nou zag ze enkel meer bewijs dat ze haar in het vizier had. Een vreemd geklede dame herkennen op een opgezet skelet was ook niet zo alledaags. “Ugh,” Wat kon ze nu nog doen? Razendsnel gleed haar blik naar de klok. De tijd tikte door en ze wilde eigenlijk voor sluitingstijd van het museum vertrekken. Er zat een speciale hotdog actie op haar te wachten die over 10 minuten van start zou gaan. Ze had helemaal geen tijd voor dát. Het werd dan maar tijd om te vluchten en als ze op iets kwam, kon ze er ook vanaf. Ze beet nerveus op haar lip en liet haar blik rusten op de ruggengraat van het opgezette skelet. “Oh boy, hopelijk heb je een sterke ruggengraat, Trixie,” Ze plaatste haar voet al op de eerste wervel en voelde direct dat de skelet lichtelijk in elkaar zakte. Dit kon weleens het meest gevaarlijke ding zijn wat ze ooit in haar leven gedaan had. En dat zei wat. Zonder er verder bij stil te staan rende ze over de ruggengraat, nog net haar balans houdend en sprong ze bij de heupen van het skelet af. Trots lande ze ongedeerd op de grond en kon het niet laten haar armen over elkaar heen te slaan en lichtjes naar achteren te leunen. It feels good to be a gangster! ‘Chakra?’ Direct vroor ze voor een moment bij het horen van die stem en ze sprintte razendsnel weg. Geen sprake van dat ze nog zou blijven, zeker gezien ze geen kans maakte tegen dat geval. Fysiek en mentaal niet, zelfs. Ze moest het van haar afschudden maar hoe? Het museum was groter dan ze gedacht had en elk skelet leek zo erg op de vorige. Buiten natuurlijk de menselijke skeletten die nog leven toonde, maar die waren in Hoenn meer uniek dan in Johto of Unova. Vaag hoorde ze een tweede stem achter zich die ze vaag herkende maar geen gehoor aan durfde te geven. Straks was het weer zo’n één en dat betekende enkel dat ze nog sneller moest vluchten.

Tot haar verbazing belandde ze uiteindelijk in een open ruimte, bezaaid met rotsen maar ook een paar skeletten. Hmm, de rotsen had ze ergens wel kunnen verwachten in een museum. Het erge was eerder dat de deur naar de volgende ruimte een flink eind verderop zat. Zelfs zij zou het niet snel kunnen redden. Haar blik gleed naar het veld en de rotsen en direct kreeg ze een idee. Als ze rennend te traag was moest ze haar omgeving gebruiken en ze sprong uitbundig op de eerste rots en zigzagde zo snel als ze kon naar een skelet om daarvan af te springen en vlakbij de uitgang te belanden. Dat was althans haar idee, totdat ze een gealarmeerde stem hoorde die haar bekend voorkwam. Niet hét. Een tel remde ze af en bleef ze op een rots staan. Oké, ze zou één kijkje wagen om te zien wie het was. Haar ogen werden groot toen ze zag wie het was, het was de restant van een mens, het was een rood aangezette juffrouw die furieus een Pokéball in haar hand vast hield. Muk, dat moest wel de beveiliging zijn en na alles wat ze gedaan had verbaasde het haar niet meer. Het moest inmiddels na sluitingstijd zijn en ze had als een kip zonder kop door de museum gerend en zo ook op een skelet gestaan. Met haar hand ongemakkelijk achter haar gezicht wilde ze gelijk haar excuses aanbieden maar de verschijning van dát achter de juffrouw was genoeg om haar mening drastisch te veranderen. Zonder er nog langer bij stil te staan keerde ze haar rug naar ze toe en sprong al naar de volgende rots. Vlucht, vlucht, vlucht! Ze kon niet nog langer stil blijven staan, zelfs met de bewaakster erbij. Zigzaggend over de rotsen kwam ze aan bij de skelet van de zoveelste dinosauriër. Het werd haast een gewoonte. Ze sprong direct op de schedel en na een seconde van aarzeling sprintte ze over de ruggengraat. Dit ging nog haar goed af! Met een ietwat trotse grijns sprong ze er weer bij de heupen van af, maar voordat ze de uitgang had kunnen redden, volgde er diverse rotsen voor haar neus. ‘Ik, Roxanne, zal niet toe laten staan dat je het gevecht zal vermijden!’ G-Gevecht? Lang kon ze er niet stil bij staan toen het regende van rotsen die uit de lucht kwamen. Ze had al eens rotsen moeten ontwijken in de keer in de grot maar dat het ín een museum zou gebeuren had ze nooit kunnen verwachten. Een enkele rots week van zijn baan af en direct haalde ze Toph tevoorschijn. “Gebruik Swift op de rotsen!” De Mienfoo begreep er helemaal niets van dat ze ineens in een museum zaten en rotsen moest vernietigen zoals de vorige keer. Dit raakte ze echter op dit tempo gewend en ze vuurde al een zee aan sterren af die krachtig genoeg waren om de rotsen te breken. “Bedankt, Toph,” Nu was het echter nog de kwestie waar de rotsen vandaan waren gekomen buiten zomaar het plafond. Het moest wel het werk zijn geweest van een Rock type! Het kon niet anders. Maar eerst moesten ze naar de volgende ruimte en ze wenkte de Mienfoo naar haar toe om te ontsnappen. Helaas zag ze in haar ooghoek weer een stormvloed aan een rotsenregen en moest ze wel staken in het vluchten. Ugh, moesten ze nou echt ook nog een Pokémon uitschakelen voordat ze konden vluchten? Ze waren wel in het voordeel met Toph’s type en haar eigen. Lichtelijk buiten adem richtte ze haar blik op de andere kant van de ruimte waar die Roxanne, een Geodude en dát stonden. Al leek die Roxanne niet door te hebben dat er een monster achter haar stond, gereed om misschien ook haar te gaan achtervolgen. Ze slikte en wilde eigenlijk haar helpen en redden van het monster maar de Geodude was toch haar focus.
VS.
Er volgde namelijk weer een golf aan rotsen die ditmaal de uitgang achter hen blokkeerde. Bijtend op haar onderlip keek ze van de deur terug naar Roxanne en hét. Bijna zou ze denken dat ze samenwerkten om haar te vangen en eeuwig te kwellen. Maar het feit dat dát nooit hulp nodig zou helpen wierp dat uit het raam. Ze wisselde behoedzaam een blik met de Mienfoo en benadrukte hoe serieus de situatie wel was. “Zigzag op hem af met de rotsen!” Zonder verdere vragen te hoeven stellen snelde de Fighting type al naar de rotsen toe en sprong zo snel mogelijk op de Geodude af. Ze zou die Rock type de grond in slaan, daar was de Mienfoo zeker van, en de verafschuwde en angstige blik van Chakra versterkte dat gevoel enkel. Roxanne daarentegen glimlachte alsof ze haar zin gekregen had en keek trots naar de Geodude. ‘Rollout, nu!’ De Geodude zette zichzelf af en rolde op volle vaart op de Fighting type af die verre van geïntimideerd werd met de naderde bol van rots. Ze zag het zelfs als een uitdaging het te mogen breken, al was dat niet Chakra’s idee. Ze wilde puur uit het gebouw ontsnappen en zou enkel gebruiken wat daarvoor nodig was; een Geodude om de rotsen die de weg blokkeerden te breken. “Fake Out eerst!” riep Chakra en de Mienfoo verraste de Pokémon door te klappen naast zijn gezicht en vervolgens al grijnzend een stoot uit de delen. Trots slingerde ze hem daarmee de lucht in, waardoor ze nou van alles met hem kon gaan doen. ‘Tackle!’ riep Roxanne echter al, voordat ze een tegenaanval had kunnen noemen en de Geodude stopte het draaien en schoot ditmaal met volle kracht op haar af. “Even wachten en… Pizza! Knal hem naar de rotsenpuin met je Force Palm!” Dit was nou waar Toph van hield en vlak voordat ze de klap deels opving van de Tackle, balde ze haar vuist en sloeg krachtig de Geodude van haar af, recht richting de rotsenpuin. De knal die er volgde was echter niet genoeg om de weg vrij te maken. Ze moesten sneller wezen want dát leek bijna de onschuldige Roxanne aan te durven raken en ook haar leven te verpesten. “Kijk achter je, Roxanne!” De dame keek haar fronzend aan en volgde haar voorbeeld, enkel om een gil uit te slaan die door echode in de ruimte. Ze had er nou wel genoeg van, dit kon ze niet meer aan horen of toe zien. Het was te laat voor Roxanne. Ze wende haar blik van de twee af en richtte zich op de Geodude die geagiteerde zichzelf uit de puin wierp. Enkel om vervolgens een kille blik op de Fighting type te werden die haar lichaam al aanspande voor de volgende klap. “Meditate, en gebruik dan weer je Force Palm!” Haar spieren ontspande direct en de Pokémon sloeg zelfs kalm haar ogen neer, terwijl de Geodude strak Roxanne aan keek maar ze niet heel erg in staat leek hem commando’s te geven. Enkel een vage ‘Tackle’ ontsnapte uit haar mond, voordat de Pokémon zich afzette en recht op de niets vermoedende Mienfoo af kwam. Toph’s ogen schoten echter open en ze zag de Tackle haar al benaderen wat een grijns op haar gezicht deed verschijnen, wetend dat het een stomme aanval geweest was. Ze spande haar arm aan en haalde direct uit met haar palm tegen het gezicht van de Geodude aan, hem weer tegen de rotspuin aan knallend. Het begon bijna kinderspel te worden voor de Fighting type en ietwat teleurgesteld keek ze op naar haar Trainer om te mogen zeuren, maar haar blik lag gevestigd op de twee figuren verderop.

Met een frons volgde ze haar blik naar de twee maar voordat ze hen zag klonk er nogmaals gegil die zelfs haar niet lekker zat. Haar vacht schoot overeind en in de tel dat ze haar rug naar de Geodude gekeerd was, klonk er plotseling weer een commando. ‘Grijp haar vast en gebruik je Rollout!’ Héa, wat? De Fighting type draaide zich al snel om maar ze werd al om haar middel gegrepen door de Geodude, waarop ze direct tegen worstelde maar door zijn gewicht amper overeind kon blijven staan. De Pokémon wierp haar vervolgens zonder enige moeite met een knal tegen een rots aan, en een gedempte kreun vloog uit haar mond. Vlak voordat de Pokémon overging tot een bolvormig object en genadeloos zijn lichaam tegen haar op knalde, en dat steeds vaker en vaker. ‘Maak het af met een Tackle!’ riep Roxanne op een gegeven moment en de bol vervormde terug naar het lichaam en schoot recht op de flink gehavende Mienfoo af. “Detect, en Double Slap hem met je Force Palm!” riep Chakra snel, in de hoop dat ze niet te laat was. De situatie was weer tot haar door gedrongen en het effect van het gegil was weggevallen. De Fighting type verroerde echter geen vin, totdat de Geodude vlak bij haar lijf zat en ze in een soepele beweging op zijn kop sprong. Met het gezicht van de Geodude’s de rots in geknald begreep ze de hint die haar Trainer haar al had willen geven. Met een rake hoekstoot van rechts knalde ze het lijf de lucht in en met de ander wist ze het recht de rotspuin op af te schieten. Na de zoveelste knal, zakte de Mienfoo uitgeput door haar knieën. Hijgend hees ze zichzelf snel overeind, voordat haar Trainer haar uitputting door zou hebben. Ze was enkel stroef en niet meer dan dat. De blauwe paar ogen die op haar gericht stonden verried echter dat ze te traag was. “We kunnen ontsnappen, Toph, hup!” Ze glimlachte er enigszins gerust bij, nu ze ten minste bevrijdt waren van die situatie. De laatste klap had niet enkel de Geodude een tel stil gehouden maar ook de weg weer geopend. Echt, naarmate de tijd vorderde, voelde het ook aan alsof ze in een grot zat dan een museum. Al was dat waarschijnlijk het doel van een natuurhistorisch museum.

Met de Mienfoo achter haar aan, passeerde ze door een kleine opening in de puin naar de volgende ruimte. Ze fronste verward en stopte gelijk toen ze ditmaal geen skeletten zag maar opgezette Pokémon. Dat vond ze dan weer minder fijn om te zien. Al die kraaloogjes die je aan bleven staren. Ze moest er toch doorheen weten te worstelen en sprintte door de ruimte, totdat het weer regende aan rotsen. Hield het dan ook nooit op? Ditmaal had ze het echter te laat opgemerkt om het tegen te houden met Toph’s aanvallen. Oké, waar konden ze schuilen, veel keus hadden, dus de keuze was snel gemaakt. “Toph, onder de Mamoswine!” Direct wierp ze zichzelf onder een opgezette Mamoswine, samen met de Mienfoo naast haar. Een mammoet moest toch wel in staat zijn wat rotsen aan te kunnen, zeker met de lawinen vroeger. Dat wilde ze echter geloven toen ze het doffe geluid van rotsen hoorde tegen het lijf van de Pokémon. Voorzichtig keek ze tussen de poten van de Pokémon door of er nog meer rotsen volgden maar de stortbui was tot een einde gekomen. Des te beter maar ze dacht echt hen afgeschud te hebben en de Geodude uitgeschakeld te hebben. Hoe was het dan mogelijk? Daarbij keek ze Toph maar aan voor een inbreng en ze had duidelijk al een idee. Haar blik bleef op een bepaald punt hangen, namelijk… Was dat nou een opgezette Ursaring? Hoe kon een lijk na al die miljoenen jaren nog in staat rotsen plotseling te laten vallen? En leefden Mamoswine en Ursaring in dezelfde tijd, want anders verklaarde dat veel. ‘Chakra… ik weet dat je hier zit,’ Kippenvel volgde er direct op toen ze de stem herkende, het was dát. Ze had gewoon door moeten rennen, ondanks die rotsen want dan was dit alles niet gebeurd! Kalm probeerde ze in en uit te ademen. Dit kon ze wel aan. In een paar tellen zou ze een sprint nemen als nooit tevoren en haar Mienfoo begreep al wat ze van plan was. Ze duwde haar schoenen de vloer in, voelde haar rug tegen de flink bevachte buik van de mammoet en leunde iets naar voren.

Ready, set.. Go! Het was helaas een valse start, want toen ze zichzelf eenmaal vastgezet had, bleef haar mouw vaststeken in de hoorn van de Mamoswine. Gehaast fladderde ze onhandig met haar mouw in de hoop dat het los kwam maar slaagde er niet in. Enkel dat de Mamoswine zijn evenwicht verloor en recht naar voren kantelde, op haar af en Toph af. Nu nam hij vast wraak nemen op haar – de mens – die hem miljoenen jaren geleden opgejaagd had toen ze zelf nog een lendendoekje droeg. Haar gezicht verloor haar kleur en ze bracht haar benen in beweging als nooit tevoren. Toph had meer moeite de slagtanden van de Mamoswine te ontwijken en had geen keus dan de slagtand te breken met haar Force Palm. Anders was er niet veel van haar over gebleven en om geplet te worden door een prehistorische Pokémon wilde ze dan weer niet beleven. Al bracht Chakra haar in de gekste situaties. Haar Trainer was wel weer door haar gered door de slagtand te hebben gebroken. Bevrijd van de omgevallen Mamoswine sprintte ze namelijk al verder, recht naar een doolhof aan opgezette Pokémon. Dit zou haar goed af gaan. Ze waren allemaal vele malen groter dan haar zelf en zelfs met haar kleding zou ze niet opvallen tussen de meer rode Pokémon. Dat zou ook deels voor Toph gelden. Een fijne bonus maar nog steeds wist ze niet waar de rotsen ditmaal vandaan waren gekomen. Wacht, er was iets met een Ursaring, niet waar? Ze keek direct opzij, adat ze zichzelf diep de doolhof in gebracht had, maar nergens zag ze de Mienfoo staan. Oh boy, ze gingen iets te goed in de doolhof op. Vermoeid ademde ze uit en alert probeerde ze de stemmen van Roxanne en dát op te vangen maar die hoorde ze enkel vaag verderop. Ze zag wel weer een Ursaring verderop staan en daar leken de stemmen ook vandaan te komen. En de roep van een Pokémon…? Het klonk als een misvormde en bijna machineachtige brul dan iets natuurlijks. Met een frons probeerde ze tussen de poten van een Dodrio te kijken naar de opgezette Ursaring en de bron van de brul te vinden. Het was zeker niet die van de twee Pokémon maar iets anders, maar... wát? Ze hoorde het nogmaals en ditmaal ook de kreet van een veel bekendere Pokémon, het was Toph! De Mienfoo stond op de opgezette Ursaring met haar vuisten gebald neer te kijken naar de twee en de onbekende Pokémon, een Nosepass. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en probeerde de uitgang te vinden op de hoge punt maar die zat nog een eind verderop. ‘Chakra, ik weet dat je het wilt, ga je gang! Ik ben namelijk nog niet klaar met je,’ riep Roxanne luid en direct vroor Chakra en keek ze op haar hoede toe, bedenkend wat de beste actie zou zijn.
VS.
De uitgang was binnen bereik als ze genoeg tijd hadden maar met die afschuwelijke Pokémon leek het erop dat ze eerst die moesten uitschakelen, voordat ze konden ontsnappen voor de hotdogs. Áls die er nog waren. Langzaam ademde e eens diep in en uit, voordat een idee haar te binnen schoot om dit voor eens en altijd te eindigen en fatsoenlijk te kunnen ontsnappen van dát. “Pets de Ursaring en knal hem recht in het gezicht van de Pokémon!” riep ze luid, daarmee wel haar locatie verradend maar zolang ze hen bezig kon houden zou dat niet moeten uitmaken. De onbekende Pokémon van Roxanne leek namelijk op een Rock type en daarmee kwam ze al ver genoeg. De Mienfoo sprong de lucht in en petste met haar blote hand het opgezette lijf, recht de kant op van de Nosepass op. ‘Harden en dan gebruik dan je Tackle!’ De Nosepass liet zijn lichaam glanzen en wierp het op hem gevallen opgezette Ursaring opzij, voordat hij over de grond op de Mienfoo stormde. Het was helaas niet mogelijk voor Toph om zomaar een bocht in te gaan om de Pokémon te ontwijken, gezien dat teveel tijd zou kosten. Daarentegen had ze zelf wel een idee om wel weer eens een vriend te gebruiken. Ze sprong op de tafels waar de Pokémon stonden en zigzagde soepel naar haar Mienfoo toe. Echt, dat ze gezien werd deerde haar al niet meer. Ze duwde een opgezette Dodrio naar voren en versperde daarmee de weg naar de Mienfoo. Direct remde de Nosepass af die voorzichtig de opgezette Dodrio vastgreep en terug wierp met zijn stenen armen op de tafel. Het museum had dus de prioriteit. Duidelijk. “Toph, gebruik je Force Palm en draai hem over zijn as,” De Fighting type sprintte zo snel als haar poten haar nog konden dragen naar voren en petste met haar palm tegen de felrode neus van de Rock type, daarmee hem om zijn as draaiend. Roxanne snoof verbitterd om de actie en keek streng op haar Pokémon neer. ‘Focus, en gebruik je Thunder Wave!’ De Pokémon stopte zijn gedraai en lanceerde een elektrische schok op de Mienfoo af. Onmogelijk kon de Mienfoo de aanval ontwijken en direct nam de verlamming haar lichaam over. Met moeite wist ze op de rug van een opgezette Stantler te belanden, waarop ze pas merkte welk deel ze echt niet meer zou kunnen gebruiken; haar armen. Die waren het sterkst verdoofd. Direct seinde de Mienfoo haar zwakte, waarop de zorgen bij haar Trainer toenamen. Tsk. ‘Rock Throw!’ De Nosepass liet diverse rotsen om hem heen verschijnen en wierp die genadeloos op de Mienfoo af. “Zigzag over de rotsen naar hem toe en gebruik dan je Force Palm en Double Slap combinatie!” Dit was de eerste keer dat ze haar Trainer helemaal niet meer volgde: ze wilde dat ze haar handen ging gebruiken, terwijl die verlamd waren? Wat voor een suf idee was dat?

Ondanks dat wist ze dan wel weer zeer dat ze niet zomaar eiste dat ze zulke roekeloze acties zou nemen. Ze sprong dus maar van rots naar rots en al spoedig merkte ze dat haar armen achter haar hingen, slapjes. Wacht, bedoelde ze nou.. dát? Ze grijnsde en vlak voordat ze op de Nosepass terecht kwam remde ze flink af, zodat haar armen naar voren werden geworpen. Genadeloos deelde ze hem een dubbele reeks stoten uit door haar zij lichtelijk mee te bewegen. De Nosepass kreunde door de aanvallen flink, maar wierp zijn armen voorbij, weigerend op te geven. ‘Tackle!’ Keihard deelde de Pokémon een klap uit aan de Mienfoo die met een zwaai van zijn neus tegen een tafel aan werd geworpen. “Toph!” bezorgd keek Chakra direct naar de in elkaar gezakte tafel en de Mienfoo die kreunde van de pijn maar ook vermoeidheid. Tijd voor de genadeslag! ‘Nosepass, gebruik je Re-‘ Geen sprake van. Als de Pokémon maar waagde in hun bijzijn te rusten… Dan vielen er klappen omdat hij dé dubieuze duo waagde te onderschatten. Ze klom zelf over een tafel heen om bij de Mienfoo terecht te komen en keek haar daarbij recht in de ogen aan. Zelfs dát die naast Roxanne stond zou ze nu ook recht in de ogen durven kijken, het was helemaal klaar geweest. Wegrennen was geen optie meer, ze wilde een show, dan bracht ze hen ook een show! “Toph, werp de restanten van de tafel de lucht in en vuur ze af met je Swift!” Moeizaam bracht de Mienfoo haar armen in beweging om vervolgens weer sterren af te vuren, nadat ze wat stukken simpel hout de lucht in had geschopt. Roxanne’s ogen vernauwden bij het zien van de tegenaanval en ze keek weer haar Pokémon waarschuwend aan. De aanval knalde tegen het lichaam van de Pokémon op, evenals de stukjes hout maar het leek hem niet veel te deren. Al was hij een paar tellen afgeleid deze uit zijn weg te slaan met zijn stenen armen. De Mienfoo zette zichzelf af en verscheen tot verbazing na de sterrenregen voor de Nosepass. “Force Palm hem tegen alle tafels aan!” Enkel door wilskracht bleef de Mienfoo in staat haar verlamde armen te gebruiken en krachtig mee tegen de Pokémon uit te kunnen halen. Zijn zware lichaam wist ze echter maar een paar meter weg te schuiven. Haar mond viel open van verbazing, voordat ze door haar knieën zakte en Roxanne een ietwat geforceerde grijns tevoorschijn toverde. ‘Rock Slide haar onder!’ De Nosepass wierp weer een reeks rotsen op haar af en ditmaal leek ze het echt niet meer te kunnen ontwijken. Niet eens met een Swift of een ander opgezette Pokémon. Tenzij… Chakra gaf de Pokémon een aai over haar hoofd en keek op naar de rotsen die hen naderden. Dit was gekkewerk maar dat was dit hele situatie dan ook. “Ik sta altijd aan je zijde, zelfs als we uitgeroeid worden door rotsen,” De ogen van Toph werden groot en voor de eerste keer zag ze de Pokémon op haar onderlip bijten. “Pound,” Gefrustreerd sprong de Fighting type op en schopte de rotsen weg met een stevige Pound met haar staart. De Pound kwam enkel harder aan met de rotsen die kapot knalde op het gezicht van de Nosepass. Zonder de Pokémon een tijd te geven bij te komen van de aanval ging Chakra verder met een gedurfde grijns op haar gezicht. “Calm Mind en dan je rotsbrekende Force Palm!” De Mienfoo hijgde luid en zat onder de schrammen, waardoor ze zelf bijna de strijd wilde stoppen, maar beide bleven koppig staan. Ze concentreerde zich, spande haar spieren aan en schoot vervolgens naar voren. ‘Snel, Rock Slide en je Tackle erachter!’ riep Roxanne even fanatiek, en de twee Pokémon naderden elkaar vrij snel. Via de rotsen bracht de Mienfoo zichzelf omhoog en kon ze de Tackle ontwijken. Een zwaai met zijn stenen arm trok haar echter naar de grond toe. Ze verloor haar focus door dat ene moment maar dat zou haar niet tegenhouden de Nosepass deze laatste klap uit te delen. Zo hard als ze kon stootte ze haar alm tegen zijn lijf aan. Stukjes hout vloog bij de klap de lucht in en in een ietwat slodderige salto wist de Mienfoo na de klap weer op haar poten terecht te komen. Wel uitgeput. De Nosepass kon ze echter niet ziet door al dat hout die voor hem lag.

Al was ze al met al blij als ze kon ontsnappen. Net toen ze haar rug om wilde keren volgde een luide ‘Cut!’. Was het voorbij? Verward keek ze naar Roxanne die onschuldig glimlachte en vervolgens naar dát achter haar. De cameraman, haar grootste vijand. Op camera stotterde ze altijd gek genoeg maar zonder camera’s om haar heen… durfde ze alles aan. Die man had haar laatst in actie gezien en besloten haar te gebruiken in een film over een groep mensen die vast zat in een museum. Volgens hem was ze zo fanatiek als Trainer dat ze haar graag in actie wilde zien in een museum en zeker hoe een heftig gevecht, zoals een gymgevecht aan toe zou gaan. Dit zou hen op ideeën brengen. Ze moest toegeven dat het haar wel uitgeput had. Diep in en uit ademend keek ze vervolgens dankbaar naar Toph. Waarom een kans als deze afslaan als Roxanne het nog steeds een goed idee vond het als een echte gymgevecht mee te laten tellen? ‘Hoi’. Geschrokken keek ze naar achteren, recht in de ogen van…
DE CAMERAMAN!
Een luide gil volgde. Die werd opgenomen.


Gebruikte Aanvallen:
Pound
Calm Mind
Swift
Double Slap
Force Palm 4x