Het kon onmogelijk warmer zijn dan in de Sahara, dat dacht hij althans voor deze dag. Met moeite bracht hij snakkend naar water zijn klungelige lichaam naar een gebouw. Dat het warm zou zijn had hij verwacht, maar zó erg…? Hij kon al namelijk niet tegen warmte maar dit… Dit ging te ver. De prikkende zonnestralen voelde warmer aan dan Natsu’s vlammen moesten zijn. Dat moest haast wel. Het was zo ondraagbaar dat hij bijna als een nomade een stok gebruikt had om zijn lichaam verder te brengen. Hij had ten minste wel iets wat hem ook overeind hield: een homoseksuele Togetic. De Pokémon had hij vastgegrepen met zijn hand en hij had geluk dat een ander persoon met een mannelijke Pokémon vlak voor hem liep. Flink wapperend met zijn vleugels trok de Togetic de knul dan ook achter zich aan. Een blos die nog roder leek dan Erza’s haar verspreidde zich bijna door het hele lichaam van de Pokémon door de Gallade voor hen. Oké, als hij een mannelijke Pokémon was geweest met die interesse, begreep hij het wel. Het was een gespierde, knappe en vooral ridderachtige Pokémon die een groot hart had. Echter viel de Togetic laatst op een niet zo snuggere Psyduck en vervolgens op een smerige drapachtige Pokémon. Maar wacht, vond hij nou een Pokémon leuk? Oh boy, de hitte werd hem duidelijk nu echt teveel om te denken als een Pokémon. Direct rolde zijn mannelijke tranen over zijn wangen. Hij had nooit zijn thuis – een boomhutje - moeten verlaten om juist vandaag weer boodschappen te moeten doen. Hij had al amper een euro of twee op zak maar de hitte zorgde ervoor dat zijn eigen groente-en fruitzaakje niet succesvol verliep. Bijna niemand kwam dan nog langs maar om eerlijk te zijn waren het ook niet de beste producten. De jongen zuchtte afwezig en werd enkel des te meer triest met de gedachte dat hij de rest op de zaak liet letten. Dat was zeker géén goed idee geweest. Geld was ten eerste onbekend voor hun en hoe gingen ze communiceren met de weinige klanten? Hij was doomed. In de tussentijd stapte de Trainer en Gallade voor hen het gebouw in en Harm weigerde zijn prooi aan hem te laten ontsnappen. De Pokémon wapperde met zijn vleugels en wist de blauwharige iets de lucht in te krijgen, voordat hij de deur openzwaaide.
Een glimlach verscheen op Harm ’s gezicht bij het zien van zijn prooi die eindelijk stil stond. Al zaten de twee te praten met een dame, wierp hij zichzelf recht op de Gal-Huh? Zowel Trainer en Gallade teleporteerde weg. W-Wat, m-maar… z-zijn prooi!! Het gezicht van de Togetic ontmoette de grond en een verschrikt gilletje brak hem uit. De jongen die hij al die tijd achter hem aan getrokken had liet hij dan ook verwilderd los. ‘Toge!’ gromde hij gelijk geagiteerd tegen de dame, wetend dat zij de oorzaak geweest was. Zij had hen laten verdwijnen. Die Gallade was zo perfect geweest! De dame gaf geen krimp en keek enkel naar het hoopje mens wat achter de Fairy type op de grond lag. Als de poel aan tranen om het gezicht heen niet al aanduidde dat hij levend was, leek het haast op een lijk. De blauwe ogen van de jongen staarden in het niets en zijn gezicht zag wit. ‘H-Hallo, gaat het?’ vroeg de dame voorzichtig toen ze door haar kniën was gezakt en de jongen porde in zijn wang. Geen reactie volgde daarop en al helemaal niet meer omdat als hij al niet afwezig was, nu al helemaal weg was. Flauwgevallen door een simpele aanraking met een dame en Harm was niet op tijd geweest om dat te voorkomen. Het enige wat hij zich bedacht had om te doen was door de bruinharige dame een strakke blik te geven. Of zou hij gebaren wat er gaande was? Nog voordat hij de situatie kon uitleggen volgde er echter woorden uit de mond van Otis die nergens op sloegen en hij zijn poot niet neer op kon leggen.
“Eén appel, nwru… Steven, ik wil Stonwn…” Geforceerd lachte de Toetic maar luidop en vloog recht naar de gezicht van Otis en een duivelse glim verscheen in zijn kraaloogjes. ‘Word wakker!’ gilde de Togetic die klap na klap uitdeelde aan het gezicht van de blauwharige jongen. Of het nou echt goed had gewerkt was maar de vraag nu hij niets meer mompelde maar dus wel nog stilletjes bij lag. ‘Ik haal anders wat water…’ zei de dame die vervolgens weg wilde stappen maar weer stopte Harm haar. Geen sprake van dat deze bimbo dacht hem en zijn Trainer zo achter te laten áls zij de oorzaak was geweest van niet alleen het verdwijnen van zijn aanstaande geliefde maar ook dat excuus van een Trainer die hij had! Wacht, moest het dan juist eerder andersom zijn, prioriteiten waren immers prioriteiten om een reden. Hm. Nadenkend keek de Pokémon naar Otis en ademde vermoeid uit en deelde weer wat lappen uit, voordat er een protesterend geluid uit de mond van de blauwharige klonk. Het leefde! Direct sleurde de Togetic het excuus van een Trainer moeizaam overeind en keek uitdagend en gedwongen trots de dame aan. In tegenstelling tot dat blauwharige geval die net leerde staan als een knul van 17-jarige, wist hij wél dat dit geen tripje voor boodschappen was. Nee, het werd tijd voor de gym, gezien ze als team veel te lang erop hadden moeten wachten. Hun Trainer had er niet genoeg ruggegraat voor om de gym uit te dagen en hij had hem enkel in de hitte meegesleurd, omdat zijn geest toch bijna ontsnapte uit zijn lichaam. Vechten in zijn uppie kon hij wel, het enige wat Otis moest doen was overeind staan. Punt. De dame tegenover hem grinnikte ongemakkelijk, niet wetend wat ze van de situatie moest vinden en keek dus de Trainer in kwestie aan de zijn bewustzijn half terug had gekregen.
“Een appel, graag,” mompelde hij.
Die waas voor hem moest vast de fruitboer zijn, die hadden altijd van die overlappende kleuren aan en hun gezicht was zeker vervormd van de hitte. Roxanne was sprakeloos en keek verward van de Togetic naar zijn Trainer, waarna ze haar beslissing gemaakt had. ‘Wat er ook met hem gaande is, ik weiger een uitdager te hebben die last heeft van verwondingen, op welk manier dan ook,’ zei ze streng. De waas werd steeds scherper en uiteindelijk zag hij een dame voor zich en direct sprong hij bijna van de schrik naar achteren toen hij haar meende te herkennen.
“W-Wat… Sinds wanneer verkoopt mevrouw Roxanne.. a-appels?!” Zijn hartslag raasde omhoog en gelijk slikte hij luid om zijn al droge keel te bevochtigen. Wat w-was er g-gaande hier? Zaten ze dan niet bij de groenteboer? Verward keek hij om zich heen maar het enige wat hij zag waren tekenen van een gym; bordjes, regels, stevige muren etc. Of een groenteboer was omgezet naar een gym, maar dat leek hem zeker stug. Het enige wat voor fruit door kon gaan en zeker appels waren haar… Never mind, het waren eerder citroentjes. W-Wacht, s-stop, h-hij moest n-niet lichaamsdelen v-vergelijken m-met fruit! Nee, s-stop brein met de p-perversering v-van de realiteit! Pats! Pats! Harm deelde twee klappen aan hem uit en verrast staarde hij van de naar hem starende Pokémon terug naar Roxanne die enkel zuchtte.
“S-Sorry, v-voor… a-alles,” Hij kon amper herinneren wat er gebeurd was voordat hij het gebouw in liep en ook niet de verklaring voor zijn vochtige wangen. Roxanne knikte traag en keerde haar rug naar hen om, terwijl ze een gang doorliep en vervolgens richting een veld wees. ‘Ik geef jullie één kans om jullie te bewijzen, niet meer dan dat!’ sprak ze eenvoudig en ze liep naar haar deel van het veld, nog bijkomend van wat er net was gebeurd. Otis daarentegen was een blok die mechanisch zichzelf naar het veld bracht en wiens zweet uitbrak. Ook in die ruimte was het behoorlijk warm en schenen de zonnestralen het veld in, hem enkel meer smeltend.
Dit zou pas een experiment zijn: kunnen mensen smelten? Het zou hem op dit punt niet verbazen als een hoopje boten te eindigen en een poel eromheen. O-Oké, de gedachte was al heel misselijkmakend en de zenuwen hielpen hem niet. Een scheidsrechter kwam er inmiddels bij staan en zijn benen begonnen direct hevig te trillen, waardoor hij net zo scheef als de Toren van Pisa stond. N-Niet o-omvallen. A-Als je verliest maakt d-dat niet uit, toch? Oh boy, w-waarom moest het vandaag e-en had Harm hem hiertoe g-gedwongen?K-Kon het niet over een jaar of drie, misschien wel tien? D-Dan k-kon hij misschien pas gevechten aan. M-Misschien. Nadruk op ‘misschien’. Harm vloog echter al het veld op en het duurde niet lang, voordat Roxanne na een minachtende snuifje haar Pokémon bij had gehaald; het was een Geodude. Een rotsachtige Pokémon met twee armen en een paar vuisten en een frons die nooit zijn gezicht zou verlaten. Luid brulde de Pokémon die zijn lijf omhoog tilde door zijn handen op de grond te planten.
“Aiks!” Angstig dook hij in elkaar door de intimiderende brul, terwijl Harm enkel met zijn ogen rolde en duidelijk geen interesse had in de ‘vrouwelijke’ Geodude. ‘Laten we beginnen, hup Geodude, gebruik je Rock Polish en dan je Tackle! De Pokémon let zijn ljf ontdoen van de ruwe uitstekels en wierp zichzelf vervolgens recht op de vliegende Togetic. Muk, o Muk. O-Oké, w-wat nu.. W-at moest hij doen ?I-Idee? H-Help? H-Hoe? Hoe hield je d-dat tegen? W-Wacht, a-als mensen op je af kwamen… J-Ja, hij kon de kennis uit zijn kindertijd gebruiken! Voetballen!
“Kietel het en schop het… weg? Misschien?” aarzelend keek hij toe met zijn handen om zijn gezicht, bang verder te kijken naar wat er zou gebeuren. De Togetic snoof minachtend maar greep de Geodude vast na de klap getrotseerd te hebben en deed een poging toe aan kietelen. De Geodude lachte echter zwakjes en hij schopte de Pokémon uiterst moeizaam weg en wist die een meter weg te schoppen. O-Oké, tot dusver ging het goed, of niet? Huh? Alles leek eigenlijk ook zo wazig en hij voelde dat hij evenwicht verloor en amper meer recht kon staan. De kleuren vervormde erger en toen hij haastig om zich heen keek, deed het hem onbewust denken aan een manga die hij ooit gelezen had over een zekere ninja die altijd won in gevechten en nog belangrijker…
“Believe it!” gilde Otis luid, onder de invloed van een hittesteek, waardoor de tegenstanders hem compleet verward aan staarden,
“Yawn-jitsu en dan je Magical Leaf,” Ja, zijn armen leken zo oranje en de Pokémon eerder op twee summoned beats da rasechte Pokémon. Zat hij niet in een virtual reality game, zoals SAO, waarin je dus geen pijn voelde en alles dus ‘fake’ was? Een grijns sierde het gezicht van de jongen en een arrogante blik keerde in zijn ogen na vele jaren terug terwijl Harm luid geeuwde en vervolgens met een zwaai van zijn ledematen vele glinsterde bladeren afvuurde op de Geogirl. Ze sneden in de rotsachtige lichaam van de Pokémon die kreunde van de pijn maar weigerde de strijd op te geven. ‘Defense Curl en dan je Rollout via de rotsen,’ De Geogirl verharde haar lichaam en rolde vervolgens razendsnel van een flink stuk rots af. Eenmaal in de lucht schoot deze recht op de Togetic af die snoof toen de Pokémon hem naderde. Dat kon hij onmogelijk ontwijken.
“Verwar het met je Sweet Kiss-jitsu!” gilde Otis luid met een intens gezicht, alsof hij zelf in de strijd zat.
Echter was juist Harm bezig en trok een schaduw van afschuw op zijn gezicht. Een mannelijke stuk rots kuste hij zelfs liever dan die Geogirl! Hij schudde heftig zijn kop maar gaf er uiteindelijk aan toe met het nogal dreigende gevaar en tuitte zijn lippen. Een tel stond de tijd stil bij de zoen, recht op de lippen van de rotsachtige Pokémon. Ieuwl. Hij moest… nee, inslikken. Het was de meest stenen zoen die hij ooit had. Zo emotieloos. Van afschuw van zijn daad vloog hij opzij en wreef zijn tong direct schoon. Báh, gatverdamme! Bléh! Harm bleef alle restanten weg wrijven van zijn tong, terwijl de Geogirl een blos had gevormd. Alsof het ineens een shoujo was geworden wimperde de Geogirl oncontroleerbaar met haar vuisten voor haar mond die zelfs ook rood kleurde.
“Ieuwl, blijf weg,” snauwde Harm, verder spugend. Báh. Dit was geen Shoujo! Hij had liever dat pure yaoi geval zoals Otis vol afschuw eens had genoemd. De strijd ging echter door en de typische bubbels die bij een Shoujo hoorde volgde spoedig nadat Otis gevraagd had om Metronome. De Bubblebeam wierp als een golf over de verwarde en flink blozende Geogirl heen en het leek vrij veel effect te hebben.
“Yawn-jitsu!” Nogmaals geeuwde de Togetic en het leek effect te hebben op de Geogirl die haar lichaam met moeite omhoog duwde voor een Tackle. Halverwege de aanval vielen echter haar zware oogleden al dicht. Wat zou Kalshi op dit moment hem aanraden om de tegenstander neer te halen? Natuurlijk! Een gecombineerde jitsu van het Grass type en.. Fairy?
“Razor Leaf en Fairy Wind-jitsu!” De Togetic zwaaide met zijn poot en met wat gefladder vloog er een roze wind weg, gepaard met een reeks lichtgevende bladeren die tegen de slapende Geogirl aan knalde. De laatste paar bladeren wakkerde echter de Geogirl die geagiteerd overeind sprong aar glazig uit haar ogen keek. Schijnbaar was ze nog onder invloed van de Sweet Kiss-jitsu. ‘Grijp een rots vast en gebruik je Rollout om de andere rotsen te breken!’ De Geogirl wist in de verwarring de grond vast te grijpen en de rotsen aan te voelen. Met een zwaai wist ze haar lichaam naar een rots toe te rollen en deze in stukken te breken. De stukken rotsen werden de lucht ingeslingerd en schoten recht op Harm af die nerveus slikte en zijn poten balde.
“Breek ze weer met Magical Leaf-jitsu en schiet ze neer naar de grond!” sprak Otis vol vastberadenheid en hield de gebalde vuist dicht bij zijn borst terwijl hij nadruk op het laatste woord legde. Deze strijd moest hij winnen, nee, niet voor Konoha, maar voor… zijn fruit-en-groentezaak! Harm vloog hogerop en met een zwaai van zijn spierwitte poot lanceerde hij weer vele bladeren af die de rotsen wisten te verbrjzelen en de restanten tegen de grond aan lanceerde, recht om de Geogirl heen. Een rookwolk stoof ten gevolge van de aanval omhoog en bewoog over een deken over de Geogirl heen. Alsof het de uiteindelijke ontrafeling van de antagonist was leek Harm niet meer dan een schaduw met demonische vleugels en klauwen en de meest intimiderende kraaloogjes die er bestonden. Harm lachte sadistisch, terwijl de Geogirl verbluft naar de schim opkeek vanuit de grond en in een wanhopige poging een stuk rots naar hem wierp. De Togetic bleef daar vliegen en liet de rots hem raken, waarna er op dramatische wijze een druppel bloe-Nee, dat was een traan! Arceusdomme, Harm, je was de slechterik, niet een Zeref look-a-like!
“Maak het af met de Fairy Tail Wind-jitsu!” De Togetic was meedogenloos en mopperde enkel zachtjes dat die klap meer pijn had gedaan dan verwacht, voordat hij zijn vleugels verspreidde en als een rasechte Dragon Slayer een roze wind met glitters op de Geogirl afvuurde. De aanval was haar direct teveel en ze rolde direct terug richting haar Trainer, geheel roze gekleurd door de aanval. De strijd hadden ze gewonnen en Roxanne keerde haar Geogirl na een bedankje terug.
‘Tijd voor de tweede strijd; hup Nosepass!’ Wat. Tweede Pokémon? Nog één? De schok kwam hard aan – zeker als Rock type gymleidster- en verbijsterde staarde Otis haar aan. Het effect van de hittesteek verdween en spoedig verdwenen al zijn Super Saiyan Trainer kwaliteiten met een vleugje Ninja en werd hij weer de enige echte Otis.
“W-W-W-W-Wa…” Hij ervaarde een enorme lag in zijn stem en keek verward om zich heen nu alles scherp was. Wacht, was dat zonet niet de gamewereld geweest maar de werkelijkheid? O Mu, en hij moest nog een Pokémon uit schakelen? Paniek. PANIEK! Man zijn benen voelde echt als pudding, anders was hij weggesprint uit angst. Had hij niet maar één Pokémon gewoon neer moeten halen om de boel te winnen? Rustig ademhalen. De tegenstander was toch maar een lopend kompas die een rode loopneus had. Wacht, e-en l-loopneus? De Pokémon duwde zijn neus de grond in en duwde zijn lijf iets naar voren. Wacht, het as een mannetje! Nee, de casanova van een Togetic ging daar vast op af! En zoals verwacht verscheen er een blos op de wangen van de Fairy type, ondanks het feit dat het geen oogappeltje was. Enkel een moeder zou ervan houden en wacht… was dat figuur de ouder…? Naast Roxanne stond een Probopass trots toe te kijken, wrijvend over de snor. Oké, met een behaarde vrouw als moeder ging dat makkelijk. U-Ugh, w-wat m-most hij dan doen? Simpelweg aanvallen roepen kwam dan ook in hem op. Het h-had h-h-hem net geholpen?
“G-Gebruik w-w-eer Yawn!” Weer geeuwde de Togetic maar ditmaal was hij onder invloed van de onzichtbare charme van de blok steen. Een crush hebben op een rots met armen was logischer geweest. H-Het had tenminste –ee-effect, t-t-toch? De Nosepass oogde vermoeid maar vuurde een elektrische bol af die over de grond recht naar de Togetic raasde. WWat w-w-as dat? Thundershock o-of… Nee, T-Thunder Wave! Het verlamde direct de Togetic die in elkaar zakte nu het amper kon vliegen en uit frustraties snoof richting de Nosepass. O–O-Oke, h-help, wat moest hij met een verlamde Pokémon doen? W-Huh? De Nosepass sloeg echter zijn ogen spoedig dicht en zat in de kortste keren in een diepe slaap met nog steeds zijn neus de grond in. Harm vod het maar aandoenlijk om de Pokémon te zien slapend onder de zonnestralen en de sfeer van vrede om zich heen. Hij kreeg het er maar warm van en wist zichzelf amper onder controle te houden. B-Blijf, Harm! W-Wacht, als hij hem liet gaan kon hij altijd… natuurlijk!
“Z-Zigzag met d-de power van l-liefde tussen d-de r-rotsen –e-e-en gebruik de… ehm.. Sweet Kiss, g-gevolgd door Magical Leaf!” Het was een begin maar het was beter dan niets te doen. De Togetic snoof en zijn ogen vormden felroze hartjes, terwijl hij zijn lichaam met zijn armen over de grond wierp door telkens zijn lijf over een rots heen te slingeren. Spoedig belandde hij bij zijn geliefde en gaf een hartstochtelijke zoen aan de felrode neus van de Nosepass. Een blos verscheen op de wangen van de Pokémon terwijl hij nog leek te slapen, waardoor hij hem een cadeau kon geven: een date in een park! Gehuld in zijn eigen fantasie vuurde hij de lichtgevende bladeren op de Pokémon af, terwijl hij de neus vasthield met zijn kop dicht bij de ogen van de Nosepass. Harm had inmiddels al een betere naam voor de Pokémon nu hij hem beter zag. Niet een Nosepass, maar een Nosego. Otis was dan weer gerust dat de aanvallen hun doelwit geraakt hadden maar op dat moment schoten de paar ogen open. De Nosego was wakker! ‘Rock Slide en Tackle de Togetic tegen de rotsen aan!’ riep Roxanne die meedogenlozer begon te worden naarmate de tijd vorderde. Nee, dat kon niet waar zijn! Harm wilde niet geloven dat de Nosego hier toe in staat was en staarde hem hoopvol aan. Met een schuddend gebaar wierp hij zijn stenen armen omhoog om een reeks rotsen neer te laten reen op de Togetic die hij een minuut lief had gehad.
Harem voelde zijn hart breken en keek de Nosego sprakeloos aan, voordat de rotsenzijn lichaam tegen de grond aandrukte. Ditmaal waren het geen tranen maar droop er bloed uit zijn lijf. Enkel meer bloed volgde bij een harde klap van de Tackle die een rots zijn rug deed piersen. Direct spuwde Harm bij impact bloed uit die floekte met zijn witte lichaam. H-Hoe kon hij? ‘Nose…go?’ Nee, het was duidelijk voorbij… De Pokémon brak door de hoop rotsen door en verscheen op de top van de hoop alsof hij de koning van de Pride was. Vastberaden balde de Fairy type zijn poten en keek zijn excuses van een Trainer en ex-ninja aan.
“I-Ik…? O-Ow, z-zo… e-ehm.. Charm en dan weer je Magical Leaf o-op de….grond!” Ugh, weer hetzelfde. De Togetic liet echter van zijn beste kant zien en plaatste zijn poten op zijn heupen en draaide zijn glanzende eierschaal derriere naar de Nosego toe, voordat hij het eindigde met een reeks glanzende bladeren. Deze vernietigden de rotsen hoop wat resteerde in een flinke zand duin maar de Togetic de lucht in bracht. D-Dit kon werken!
“F-Fairy Wind!” De Togetic wapperde met zijn vleugels en wist het zand recht in het gezicht van de Nosepass te krijgen, gepaard met de roze wind. ‘Snel, Rock Slide de Togetic uit de lucht!’ Met een zwaai kwamen weer rotsen uit de lucht vallen maar grotendeels mistte het de Togetic. Wat nu.. ehm, als hij toch goed bezig was kon hij de ninja stijl hervatten!
“Gebruik de Magical Leaf als shuriken en schop zand in zijn gezicht!” Harm volgde bevelen op en schopte het zand eigenwijs in de Nosego’s gezicht, voordat hij de bladeren op hem afvuurde en elk recht in zijn gezicht wierp met een soepele beweging. ‘Tackle de zandhoop!’ riep Roanne en de Nosego stormde op de zandhoop af met zijn snuit en deze zakte in elkaar. Geschrokken viel Harm gelijk op de kop van de Pokémon. Het werd eens tijd de boel m-misschien a-af te maken?
“Sweet Kiss hem een v-v-aarwel e-en m-maak het a-af met Fly en een Fairy Wind!” mompelde Otis compleet verlamd van angst. Was dat goed genoeg om te winnen, want de Nosego leek nog fit te zijn, al was dat te betwijfelen over de mentale staat. De Pokémon bloosde weer hevig en met afschuw om een zandig stenen kompas te zoenen die hij ooit lief had snoof Harm. Dat wilde hij niet doen bij de Pokémon die hij ooit lief had. Zijn hart was al gebroken en daarmee had het voorbij moeten zijn! Dramatisch keek de Togetic weg en zonder langer te wachten op de ‘romantische’ scene spoorde Roxanne de rots aan zijn Rock Slide te gebruiken.
Een reeks rotsen kwamen recht op de twee af en angstig slikte de blauwharige direct nu het niet enkel Harm zou pijnigen maar ook de Nosego. Wat moest h-hij doen…? W-Was hij niet even in staat een held in te schakelen o-om te helpen? Dit kon namelijk niet gebeuren in de Shoujo gevecht. De derde partij moest de dag redden, alles om de shipping te redden! Al was het niet de beste shipping. De mannelijk huilende, snotterige joch rende op de twee af, zigzaggend over het zand. De rotsen zouden de twee bijna raken en hij slikte nerveus. N-Nee, h-hij was b-b-ang maar… d-duit k-kon niet gebeuren..! N-Niet de ship! Harm keek hem kil aan. Waarom rende hij in slow motion en niet op top snelheid? Huh? Toen pas had Otis het door en rende hij maar op de Naruto manier recht op de twee af en duwde ze met een verre van aandoenlijk onder snot en tranen zittend gezicht weg, net weg van de rotsen. Echter knalde een rots tegen zijn achterhoofd aan en stond hij weer overeind, wrijvend over zijn hoofd.
“Dattebayo!” De Togetic negeerde Otis transformatie naar een Ninja, gaf een zoen aan de Nosepass die verward opkeek, waarna hij zelf een Sailor Moon transfomatie onder ging en zo fabulous mogelijk een wolk van roze om hem heen liet dansen, voordat hij in een elegante beweging op de Nosego terecht kwam en vastberaden vlak voor Otis op de grond eindigde met een Sailor Moon pose en Otis in een Naruto pose. De Nosego lag bewegingsloos in de grond maar het was aan de scheidsrechter om te bepalen of de strijd eindelijk ten einde was gekomen. Ugh, dit was hem wel teveel geworden eigenlijk. Appels. Dat had hij liever om op een Nosep-ass te lijken.
Astroid Moon aka Harm
Gebruikte aanvallen:
Yawn
Sweet Kiss 2x
Magical Leaf 3x
Charm
Fly
Fairy Wind 2x
