{ This world will remember us [Quest]

De roodharige had pas gehoord dat ze officieel bij het team hoorde, Mossdeep was afgerond en blijkbaar had ze zichzelf genoeg bewezen een Agent te zijn. Het was… wennen. Ze was nog maar enkele dagen bij de base geweest, wat nog vrij moeilijk bleek te zijn om er te komen, en geprobeerd hier wegwijs te worden. Het was lang geleden dat ze echt voor een bedrijf had gewerkt, hell, haar huidige baan was bij een fokkerij. Hoe dan ook, tijdens het wegwijs worden had ze het Quest board gezien, met een hele bekende naam erop ingeschreven. Hehe, Lucian wist er nog niks vanaf, dat ze nu zijn collega was. Ze had het meteen willen vertellen maar op de een of andere reden had ze er nooit het goede moment voor gevonden. Zichzelf inschrijven voor dezelfde Quest als hem leek een goede manier te zijn, en met dat plan was ze nu ook bezig. Vandaar dat de roodharige rustig zat te wachten voor het gebouw, waar ze even door de opdracht heen aan het lezen was, wachtend op de ander.

De roodharige leunde rustig achterover en ging nog even over de opdracht heen. Naast haar lag Aldrei op de grond, oplettend rond te kijken. De vos leek haar keuze van beroep een stuk minder te waarderen, maar die kwam er wel overheen. Hoe dan ook, ze zouden van de politie gaan stelen, iets wat in haar persoonlijke interesses viel. Het duurde gelukkig niet lang voor ze de bekende zag. Zacht grijnsde ze, terwijl ze opstond en naar Lucian toe liep. “Hey” Klonk er van haar af, al zat er iets achter haar grijns dat ze iets te verbergen had

Ragya leek het allemaal wel leuk te vinden, en in alle eerlijkheid, dat vond ze ook. “Wij wachtte op onze collega, waarmee we een quest zouden doen.” Een schuin smirkje stond op haar gelaat terwijl ze wachtte tot het kwartje bij de ander zou vallen. Hierna zou ze het wel uit gaan leggen, misschien.. Eigenlijk was dit wel een goede vorm van entertainment. Ondertussen maakte de Ninetales een geïrriteerd geluid naar diens trainster toe, die vond dit in ieder geval nutteloos.

De roodharige vond de reactie geweldig. Grijnzend knikte ze. “Ja” Hierna leunde ze even tegen een muurtje op en besloot dat ze de ander wel genoeg had gekwalt voor de dag. Of in ieder geval hiermee. “Een hele tijd geleden, nog voor wij iets waren, ben ik via een member op een gesprek gekomen. Daar is afgesproken dat als ik mezelf kon bewijzen tijdens de overname van Mossdeep city, ik erbij kon horen als Agent. Pas geleden hoorde ik het resultaat” Ze spreidde haar armen even. “Dus nu ben ik inderdaad je collega” De roodharige had ook een interessant leven voor Lucian gehad hoor, ze had het echter nooit nodig gevonden om erover te vertellen, voor het geval dat het zou mislukken.

Goed, reactie die ze niet had verwacht. Toch was ze vrij afwachtend op de uiteindelijke conclusie die Lucian hierover zou gaan trekken. Hij had het kunnen raden, Ragya had immers niet de beste kringen en dat wist de jongen. Maar goed, het was ook wat oneerlijk vanaf haar kant. “Agent” herhaalde ze met een knikje. Aldrei leek ondertussen de mood van Lucian over te pikken en begon te grommen, al was dit duidelijk door haar nieuwe wantrouwen nu ze in een criminele organisatie zaten. Echt, blijkbaar leek niemand het te waarderen. Ze keek met een bijna onschuldige blik naar de ander “In ieder geval hoef je niet alleen naar je werk?” Opperde ze.

Oké, dat klonk zowel zielig als schattig. Maar behalve het geluidje kwam er in ieder geval nog positief antwoord, wat ze waardeerde. Ze had hier immers wat moeite voor moeten doen. Bij de opmerking grijnsde ze dus ook terug, duidelijk blij dat de ander het haar gunde. Ze sloeg haar armen even om de nek van de ander en drukte haar lippen op de zijne. Technisch gezien was de opdracht nog niet begonnen, dus nu kon ze nog. Bij de volgende woorden moest ze wel grinniken. “Ach, vriendelijk is ook wel heel saai als je het mij vraagt” Ze knipoogde even “Daarbij ben ik hier ook niet voor niks” Ze was misschien ongerust dat de ander haar minder positieve kanten niet leuk zou vinden. Want tja, Ragya was niet de onschuldige meid die ze rond de jongen kon lijken. En ze had heus meer in zich dan alleen een brandje

Bij de woorden van de ander moest ze grinniken “Je hebt gelijk. Partners in crime” Voor haar was het ook fijner, ze kon nu immers meer betrokken zijn met de ander zonder dat deze bezorgd moest zijn. Daarbij zag ze geen problemen in samen dingen zoals deze doen. Want wat was er nu een betere bonding time dan de politie dwars zitten? “Klinkt als een goed idee” De ander haalde ook zijn pokémon tevoorschijn en de roodharige controleerde haar eigen partner even. Zoals je kon verwachten zou ze dit doen met Aldrei als basis. “Oké, wat is het plan? Want zomaar bij de politie binnen lopen en de dingen rechtuit stelen zal hem niet worden.” Klonk er ineens een stuk serieuzer van de ander. Ze sprak immers uit ervaring

Bij de woorden, en vooral actie, van de ander moest ze ook grijnzen. Stiekem vond ze het heel erg leuk als hij zo deed. Maar dat moest ze maar niet te hard zeggen voor zijn ego nog verder zou groeien. Net voor ze wou zeggen dat ze beter het geweer als plan B konden bewaren kwam de jongen al met iets anders. Oh dear, ze moest gaan acteren. “De zielige trainer? Maar waaro-“ nog voor ze had gevraagd waarom ze Aldrei niet kon gebruiken ving ze diens dodelijke blik op. “Weet je, klinkt nog niet zo verkeerd. Het houd ze in ieder geval bezig.”