{ This world will remember us [Quest]

Bij de woorden van de ander keek ze wat koppig terug. Licht mopperend keek ze naar Khaleesi. “Schattig… pff…” Maar je moest er wat voor over hebben. Daarbij zou ze eerder onschuldig overkomen dat Lucian, dat was zeker. De roodharige pakte dus ook een stiekje uit haar jaszak en vlocht haar haren in een losse vlecht, enkele plukjes over latende die over haar gezicht heen vielen. Ze deed haar bikersjasje uit en bond deze rond haar middel. Well, dit was eens wat anders. Hierna liep ze naar de Vulpix toe en wenkte deze “Khaleesi, ga je mee? Je charmes in de strijd gooien?” Eenmaal met de jonge pokémon in haar armen keek ze terug naar de ander “Denk je dat dit ermee doorgaat?”

Ragya leek het plan iets minder leuk te vinden als degene voor haar. Ze aaide de Vulpix in haar armen even, nog steeds voelde het vreemd aan, Aldrei was sowieso al kleiner geweest rond die leeftijd. “Ik zal eraan denken, 5 minuutjes kan ik ze wel bezig houden.” Nadenkend keek ze weer naar haar eigen vos, die lichtelijk jaloers zat te mokken. “Ik neem aan dat ze de pokéballen in de opslag houden, dus ik probeer al zo ver mogelijk naar achteren te komen” Zelf dacht ze aan haar mes, die veilig in haar riem zat en bedekt was onder haar kleding. Ja, zodra de hel los ging had ze zeker haar eigen plan bij de hand. “Aldrei, luisteren naar Lucian” Hierna keek ze naar het gebouw, en maakte zich klaar om te gaan

Ragya zette zichzelf in een sprintje, zich inbeeldend dat haar pokémon net gestolen was. Of ja, dat was best realistisch voor haar, al zou haar reactie hier wat minder agressief moeten zijn. Ze duwde de deur open en liep gehaast naar de balie toe, waar ze haar haren verwoed uit haar gezicht duwde en Khaleesi tegen zich aan duwde. De vrouw achter de balie zuchtte even diep “Wachten op je beurt missie” Ragya maakte een paniekerig geluidje, al kreeg ze nog geen neppe tranen in haar ogen, dat leek net iets meer oefening nodig te hebben. “M-mijn pokémon is net gestolen door Team Rocket, u moet me helpen, asjeblieft” Een van de agenten achter de vrouw wenkte haar, zoals Lucian voor had gesteld een jongen rond haar leeftijd. “Kom hier maar naar toe” Ragya deed wat er van haar werd gevraagd.
Aldrei keek ondertussen naar Lucian, niet zo zeer overtuigd van het plan dankzij haar eeuwige optimisme. Bij de vraag dacht ze even na. Het eerste was leuker, het tweede waarschijnlijk beter. Als Lucian ook bezig was kon zij die pokéballen wel vinden, of ze waren op z’n minst binnen zonder gewantrouwd te worden. Vandaar dat ze even blafte en met haar snuit richting het gebouw wees, verwijzend naar hetzelfde doen als Rag. Al wist ze natuurlijk niet of de ander haar ook zou begrijpen

Ragya stond ondertussen bij de jonge agent, die haar verschillende vragen vroeg. Als eerste haar naam en informatie over haar pokémon "Mia Smith, en het gaat om mijn Growlithe, Sorrel, hij is level 21" Loog ze vrij simpel bij elkaar. Ze had het vaak genoeg moeten doen en het was al bijna een tweede natuur geworden. De ander leek ook niet aan haar te twijfelen, al kon het ook komen omdat zijn ego wat groeide nu hij in een beschermings positie stond. "Kom maar mee naar achteren, dan kan je bijkomen en me vertellen hoe de dief eruit zat en welke pokemons hij gebruikte" Ze knikte even zwakjes en volgde hem toen mee de gang door. Achter een van de gesloten deuren zag ze wat dozen staan, iets was een mogelijkheid kon zijn. Zelf moest ze maar meespelen tot ze wist dat Lucian in actie kwam. Toegegeven, dit vond ze best leuk om te doen. Aldrei had het echter minder leuk. Al leek dit mooi bij de woorden van de jongen te passen. Ze gromde dus ook bij zijn verklaring en volgde hem toen. Eenmaal achter nam ze de lucht in zich op en probeerde zowel haar trainster als de ballen te herkennen in de geuren. Ze zou het wel horen als er iets ging gebeuren

Ragya beantwoorde de vragen die aan haar werden gesteld, steeds dingen verzinnen die logisch klonken. Over het algemeen probeerde ze gewoon wat angstig en bezorgd over te komen, terwijl ze de Vulpix in haar armen hielt als mentale steun. Toen er een hard gebonk klonk verontschuldigde de man zich en opende deze, om naar buiten te stappen stappen geïrriteerd te vragen wat er was. Ondertussen zocht Aldrei naar de geur van Dark balls. Dit terwijl ze vloekte over het feit dat die dingen niet sterk roken. Ze hadden gewoon een fabrieksgeur die overal in de base hing, samen met wat chemisch. Al herkende ze dit vooral door haar eigen verblijf in eentje. Di was ook de voornaamste reden dat ze een goede route vond. Waardoor ze subtiel haar snuit begon te volgen

Ragya keek toe hoe de ander nu ook binnen kwam, en had nog net opgevangen dat hij getuigen moest zijn. Zelf bleef ze onbewogen zitten en nam een slok van het bekertje water dat haar voorgezet was. De man ging nu ook terugzitten en verwees Lucian richting een andere stoel. De roodharige besloot een korte samenvatting te geven, zodat de jongen ook wist wat het verhaal tot nu toe was. “Meer herinner ik me niet meer, hij was lang, had donker haar en vocht met een Hydreigon.. Mijn Growlithe kon er niks tegen beginnen” Info genoeg? Vast wel, in ieder geval werd Lucian nu hetzelfde gevraagd.
Aldrei zag nog net hoe Lucian ook naar binnen ging, om nu gewoon haar snuit te volgen. Enkele keren nam ze een verkeerde afslag en verloor ze het spoor, maar uiteindelijk vond ze de plek waar ze pokéballen bewaard werden. Het was op dezelfde plaats als waar ze de bezittingen van gevangenen hielden, samen met andere goederen die in beslag waren genomen. Jammer genoeg was de metalen deur vergrendeld, maar het was niks wat een Fire blast of drie niet zou kunnen oplossen. De teef vroeg zich af of dit alles was, al gokte ze van wel

Ze moest moeite doen haar lach in te houden toen Lucian zichzelf begon te omschrijven. Om zijn woorden kwijt daad aan te geven leunde ze weg van de ander en drukte ze Khaleesi tegen zich aan, om haar rode ogen strak op haar schoot te houden. Hoe deden mensen dit uit zichzelf? Het was haar een vraag. De man keek fronsend naar het tweetal en vernauwde zijn ogen even richting Lucian, excuseerde zich even en liep de ruimte uit. Waarschijnlijk zou hij een collega erbij halen die wel wist wat die moest doen in een situatie als deze. Ragya grinnikte even. “Subtiel dýrmætur minn”
Aldrei liep terug naar de ruimte toe waar haar trainster en diens partner zat. Ze zou het best zelf kunnen open breken, maar voor de dozen had ze toch iemand nodig met handen. Vandaag dat ze toekeek hoe de agent wegliep en hierna snel bij deur ging staan, om fel te grommen. Ze kon verzwaarde deuren immers niet open doen, jammer genoeg