{ This world will remember us [Quest]

De roodharige nam de uitgestoken hand aan en stond rustig op. Wow, eindelijk weer voor je uit kunnen kijken, wat heerlijk. Hadden verlegen mensen het nooit aan hun nek ofzo? Hoe dan ook, ze moest grijnzen bij de woorden van de ander, waarna ze naar buiten gingen. Daar had Aldrei immer duidelijk gemaakt dat ze moesten komen en ze gokte dat ze niet zo heel veel tijd hadden om kwijt te spelen. Lucian controleerde de gang en vroeg haar vos of ze de pokéballen gevonden had. Ragya volgde de ander nu naar buiten en keek ook vragend naar de Ninetales, deze snauwde iets dat ze opvatte als een; natuurlijk. Hierna wees ze ook de weg in een drafje voor hun uit, zonder een seconde te twijfelen volgde ze haar pokémon. Vanaf hier zou het interessant gaan worden, want zodra de behulpzame agent zag dat ze weg waren zouden ze een flinke hel los krijgen

Het duurde niet lang voor ze de deur hadden gevonden, en meteen wist de roodharige dat haar kleine slotbrekende skills niet genoeg zouden zijn. Dan maar fors geweld? Bij de vraag kwam er die licht obersersieve blik in haar ogen die ze vaker had als het om dingen in de fik steken ging. “Je hebt nooit genoeg vuur” Was haar opmerking dus ook. Ze zette enkele stappen naar achteren terwijl Aldrei instinctief wist wat de bedoeling was. Aangezien nu ook het brandalarm begon te joelen door de rook en stoffen voelde ze geen behoefte om subtiel te blijven doen. Vandaar dat er een flinke Fire blast op de deur werd gericht, om hierna de rest bij de staan met een Flamethrower. Hell jeah, dit begon erop te lijken.

Er stond een kleine smirk op haar gezicht bij de vraag. “Hmm, ik zag het wel gebeuren hoor dýrmætur minn. Maar ik moet toegeven dat het me heel erg aanstaat” Tja, ze had natuurlijk ook voorspel hierin gehad, Lucian zat al in TR en was veel meer open in wat hij allemaal had gedaan. De ander kon het bij haar alleen maar gokken. “Het was allemaal voor de Black Market, dus waarschijnlijk een doos of 3/4, het stond niet precies aangegeven.” Bij de vraag dacht ze echter even na. “Sleipnir en Huginn kunnen er vast wel mee helpen?” Beiden twee dozen en beiden op een van de pokémons. Moest hopelijk te doen zijn right?

Blijkbaar dacht de ander nog wel aan de veiligheid van een brandende deur binnen lopen, wat zeker handig was. Aldrei sprong echter wantrouwig naar achteren bij het water, en gromde richting Freya. “Make that double?” Opperde ze bij het horen van de woorden van de ander. Zelf leek ze ook geen angst te voelen voor de politie. Ze ging nu zelf de ruimte in en keek naar de dozen. “Aldrei, hou de agenten tegen” Sprak ze afgeleid, terwijl de teef meteen een Hyper beam afvuurde. Ach ja, kon ook. Zelf schoof ze nu ook de dozen door richting Lucian. “Huginn kan pas buiten helpen, dus we moeten beiden een doos dragen, de rest houd Sleipnir wel.” Met deze woorden liet ze Sleipnir uit diens bal en fronste even. Hoe gingen ze dit doen?

Aldrei voelde zich niet bedreigd door de wapens, al gromde ze duidelijk gefrustreerd en wachtte op verdere tekens. Ze kon een protect doen, dat zeker, maar wie weet hoelang het aan hielt tegenover kogels. Lucian commandeerde ondertussen de andere pokémon de pokéballen te verplaatsen, waarna ze bij haar pols werd gepakt. Wat een ironie zeg, voor de verandering aan de verkeerde kant van een wapen staan. Bij de woorden van de ander keek ze hem even strak aan, om te laten weten dat ze het begreep, om hierna meteen in protest te gaan tegen de hand van de ander. Ze was benieuwt wat de rest zou doen, hun reactie voornamelijk. Zelf maakte Ragya een wanhopig geluid, alsof ze probeerde om hulp te roepen maar het van angst niet meer voor elkaar kreeg.

Ze had gemixte gevoelens over wat erna gebeurde. Want voor een deel vond ze het liegen en het doen alsof ze een anders was nog leuk en interessant, daarbij moest ze toegeven dat ze de ander zo leuk vond. Maar aan de andere kant was hetgene die terug dacht aan de momenten dat ze tegen werd gehouden en bedreigd werd, maar dat iemand het wel meende. Ze voelde de koude loop tegen haar slaap aan, en stopte haar stribbelen meteen. Zelf vertrouwde ze de ander volledig, zelfs zonder de weer dat de veiligheidspin erop zat. De roodharige hapte angstig naar adem toen ze voelde hoe ze dichterbij werd getrokken, eigenlijk was het niet zo moeilijk te verbeelden. De agenten twijfelde toen en enkele legde nu hun wapens weg, Aldrei hielp ondertussen met de zakken.

De roodharige voelde het wapen verschuiven, gunde hem een veelzeggende blik en deed toen wat er van haar werd gevraagd. Ze had een van de lege tassen gepakt, die Aldrei was komen brengen. De teef was natuurlijk zo snel mogelijk naar voren gekomen nadat ze alles had verpakt. Ze pakte de wapens, sloot de beveiliging en deed ze in de zakken, om die hierna bij de ander te zetten. Nou ja, allemaal op een na. Zelf had ze een van de revolvers gepakt en liep de kluis weer in, bond de zakken in tweetallen bij elkaar en gooide ze over de rug van Sleipnir. “Aldrei, zorg ervoor dat onze vrienden hier op hun plek blijven tot we weg zijn” Haar accent was weer meer in haar stem gekomen terwijl ze het geweer bijna nonchalant op de andere richte. Time to make a leaving

Ragya wenkte Sleipnir, die even luid en duidelijk aan het hinniken was. Echt, slechtste sneaky paard ooit. Maar dat maakte niet uit, hij deed wat er van hem werd gevraagd. Lucian deed het afscheid en zelf nam ze nu ook de benen, haar Rapidash helpend goed door de openingen heen te komen. De deuren werden dankzij Freya opengehouden, iets wat ze waardeerde aangezien haar paard in een galop aanschoot. Vlug sprong ze op de rug en zocht wat onhandig een zitbare plek op tussen de tassen. “We hebben niet lang voor ze de achtervolging inzetten, we moeten een plek vinden om alles tot rust te laten komen voor we terug proberen te gaan naar de base” Ondertussen had Aldrei zo lang mogelijk tijd weten te rekken door de rest te bedreigen. Jammer genoeg kwam hierna ook de versterking en duurde het niet lang voor de teef ook de benen nam richting de rest van het gezelschap.