[ TR QUEST ] i see the Spine of the World

<sub>De meesten mensen vonden het niet leuk om er jonger uit te zien op een bepaalde leeftijd, de categorie tiener, pubers en adolescenten – daarna kreeg je de dertig plussers en die vonden het dan weer wel fijn om er jonger uit te zien. Toch klaagde de roosharige nooit over haar uiterlijk dat er jong uit kon zien wanneer dit nodig was. Zo zag ze er ook niet vreemd uit in de kleding die ze aanhad: typische kleren dat een meisje droeg rond de leeftijd van zestien, komend uit een welvarende familie. Met twee elastiekjes tussen haar lippen scheidde ze haar haren, waarna ze haar haren scheidde in twee gelijke delen en twee lage staartjes bij zichzelf maakte. Met een simpele, warrige beweging gaf ze haar pony wat meer volume waarna ze zichzelf bekeek. Perfect.
Het voordeel dat ze nu had, was dat ze wel geld had en daarmee de benodigde spullen had kunnen betalen. Ze was niet het type dat gewoon ergens in zou rennen op goed geluk, nee ze plande alles liever zorgvuldig uit zodat ze een grote kans van slagen had. Zo had ze ook besloten zichzelf vandaag voor te doen als een normale trainster (of coördinator, who cares) en een plattegrond te maken van de locatie. Als ze wat extra info kon krijgen was dat ook geen probleem.
Op haar kleine hakjes baande ze zich een weg richting de toren. Hakjes die schreeuwden dat ze graag volwassen behandeld wilde worden, maar die wel weer zo klein waren dat ze bang was om als kakmadam gezien te worden. Ja, ze had haar kleding voor vandaag zorgvuldig uitgekozen.
 
Een paar meter van de toren vandaan bleef ze staan, uit het zicht van mensen, met een notitie blokje met pen in haar handen om aantekeningen te maken. Met een serieuze en strakke blik keek ze naar de toren, liet haar blik omhoog dwalen en sloot uiteindelijk haar ogen. Ze had tegen Allison gezegd dat ze haar niet teleur zou stellen… Ze had spijt van die woorden. Op die manier had ze verwachtingen gemaakt bij de ander, die ze nu waar moest gaan maken. Het zorgde er zowaar voor dat ze zenuwachtig was. Cora, de zelfverzekerende individu die vrijwel nooit aan zichzelf twijfelde (als het om dit soort taken gaat dan), was zenuwachtig. Ze probeerde het niet te verdoezelen; smoesjes verzinnen waarom ze zich zo voelde was onnodig. Misschien was het wel goed dat ze haar zenuwen een beetje voelde, het kon ervoor zorgen dat haar focus groter zou zijn dan anders en tegen dat soort effecten zei ze liever geen nee.
Een zucht verliet haar keel waarna ze haar kin weer naar beneden bracht en haar ogen weer opende. Tijd voor avontuur. Tijd om dit alles eens te startten, als ze eenmaal begon was er geen weg meer terug.
Ze stapte vooruit, knipperde een paar keer toen ze in het licht stond en hieraan moest wennen. Ze hief het notitieblokje op en schermde de zon een beetje af met haar andere hand waarin ze de pen tussen twee vingers geklemd had terwijl ze weer naar boven keek. Uiteindelijk liet ze haar blik zakken en liep ze op de toren af met een andere houding dan een paar tellen terug. Ze was niet meer gespannen, maar huppelde bijna op de toren af. Opgewekt betrad ze deze, draaide een rond met gestrekte armen en bekeek alles uitvoerig. Ze stopte met draaien door abrupt haar armen te laten zakken en strak naast zich te houden en met haar ene hak tegen haar andere te klikken. Het losse vest en het rokje zwaaiden nog wild verder maar gingen uiteindelijk ook weer levenloos hangen.
Langzaam hief ze haar handen op, bracht het notitieblokje te hoogte van haar borst en drukte de pen op het papier, waarna ze ijverig begon te schrijven. Al lopend, terwijl ze om zich heen keek, schetste ze keurig een plattegrond op het kleine papiertje.
Nadat ze de begane grond had gedaan ging ze naar de trap, rende deze half op terwijl ze in op het papier bleef krabbelen. Ze keek om zich heen, maar dan enkel met haar ogen – haar neus bleef naar het beeld gericht in het midden van de Lucario. Tot het niet meer kon. In de tussentijd had ze de kamers geteld waarna ze een hand op de leuning legde en verder naar boven rende. Verdere notities zou ze toevoegen op haar weg naar beneden.
Door haar snelle tempo en het verschil in licht had ze de ander niet gezien, werden gescheiden door de onzichtbare muur tussen binnen en buiten. Ze botste tegen de persoon aan, zette een paar stapjes achteruit maar behield haar evenwicht. “Rennen is gevaarlijk hier,” werd haar verteld, “Maar ik snap je enthousiasme wel.” Langzaam keek ze op, waarna ze zich in moest houden om niet te fronsen en dus maar met grote ogen naar de ander keek. Een man. Een willekeurig persoon. ‘Sorry…’ verontschuldigde ze zich zachtjes waarna ze weer wegkeek. Ietwat wankel stond ze daar met het notitieboekje tegen haar borst gedrukt. “Wat heb je daar?” Ze sloeg haar ogen op. Waarom vroeg hij dat? Wat ging hem dat aan? Als ze zich naar haar ware aard had mogen gedragen had ze heel nuchter opgemerkt dat het inderdaad niet zijn zaken waren, maar op het moment was ze iemand anders. ‘Eh… Ik teken graag in mijn vrije tijd,’ loog ze, waarna ze het notitieboekje opende – precies op de gewenste pagina. Een vage schets van het Lucario standbeeld was te zien op de bladzijde. ‘Ik ben nog niet zo goed, maar ik vind het gewoon leuk om te doen,’ murmelde ze er vervolgens zachtjes achteraan. “Oh, maar het is juist heel erg mooi!”
Bingo.
Hij was zowaar gevallen voor haar act. O wat kon het soms toch makkelijk zijn! Met een bescheiden glimlachje keek ze naar de man, maar ze zei verder niet echt iets. “Heb je het uitzicht buiten al gezien? Wellicht vind je dat ook erg mooi en inspireert het je om wat meer te tekenen?” Ze knikte, volgde hem mee naar buiten. Zoals verwacht dribbelde ze in een sukkeldrafje naar het eind van het balkon en keek ze met een blije blik vol ongeloof naar het uitzicht. ‘Het is echt prachtig!’ Eigenlijk vond ze er niks aan, maar oké. Blij begon ze weer op een van de pagina’s te krabbelen. “Wat doet iemand zoals jij eigenlijk hier? Ik neem aan dat het niet enkel om te tekenen is.” Ugh, was hij er nou nog? ‘Nee, ik ben een trainster,’ loog ze terwijl ze verder schetste, ‘Ik kom van Lumiose en reis was af. Echte gymgevechten heb ik nog niet gedaan omdat mijn Pokémon nog niet sterk genoeg zijn, maar Kalos verkennen kan ook met wat zwakkere Pokémon!’ Ze zou de ander bijna als een pedofiel bestempelen omdat hij maar niet wegging en zoveel interesse in haar scheen te hebben – maar zo waren de meeste mensen hier nou eenmaal: oversociaal. Zelf glimlachte altijd maar zodat mensen haar niet verdacht vonden, maar dat niet weg dat ze het uiterst vermoeiend kon vinden.
Na genoeg geschetst te hebben voor haar gevoel draaide ze zich om en liep ze de toren weer in. Eigenlijk had ze meer een nauwkeurige schatting gemaakt van hoe hoog het was vanaf hier naar de grond toe, want wie weet kon die informatie nog eens van pas komen. De man was er nog steeds en ze moest zich inhouden om niet een vreemd geluid te maken dat aangaf hoe ze zich hier werkelijk bij voelde. ‘Bent U er nog steeds?’ De man knikte: “Ja, je kan zeggen dat ik hier een soort van werk: ik hou alles een beetje in de gaten en dergelijke.” Oh. Maar dat veranderde alles. Het zorgde ervoor dat ze blij was dat hij samen met haar de trap afliep en niet dat ze hem liever over de leuning wilde duwen. ‘Hoe zit het eigenlijk met de kamers hier? Wonen daar mensen?’
“Eh… In zekere zin wel ja, maar je kunt het meer zien als verblijven in plaats van wonen.” Dat maakte het dus tot openbare plekken… Daar zou nooit belangrijke informatie achtergehouden worden, dat was te gevaarlijk en te makkelijk. ‘Dus mensen kunnen hier vierentwintig uur per dag langs komen?’ De man wachtte te lang met het geven van zijn antwoord: “Ja.” Waardoor Cora wist dat het eigenlijk nee betekende, maar dan een complexere nee. Hier, waar ze op het moment liepen, daar kon iedereen komen wanneer iemand maar wilde – maar er moest ergens een plek zijn waar dat niet zo was. En dat, dames en heren, was de plek waar de roosharige naar opzoek was. Een plek waar mensen dus niet de hele dag langs konden komen en waar beveilig was. Nou dat was best obvious informatie, maar nu wist ze tenminste zeker dat er zo’n plek bestond hier. Het was een moment waarop ze normaal nogal eng zou glimlachen en zichzelf zou prijzen in haar hoofd, misschien nog gevolgd door een overwinningsdansje – maar op het moment moest ze lief blijven lachen als een kitten. Ze zou het later wel doen.
Het was nu van belang dat ze het gebied vond waar deze ruimte zich precies bevond, wat vrij simpel was met deze man aan haar zijde. Ze zou gewoon iedere kamer inrennen en hij zou haar vanzelf tegenhouden als ze er niet mocht komen: wat dus een bingo moment voor haar zou zijn. Dit resulteerde er dus in dat de jonge vrouw blij iedere kamer in huppelde en wat meer informatie vergaarde van de man, maar echt succes zou ze pas boeken als ze de geheime kamer zou vinden. Het proces zelf was vrij vermoeiend, want iedere kamer inlopen, iedere keer weer een praatje aanhoren, de schijn maar ophouden en blijven glimlachen – haar mondhoeken deden pijn. Toch werd haar harde werken beloond toen ze eenmaal de trap helemaal hadden afgelopen en er nog maar één ruimte over was: die bij het standbeeld. Enthousiast rende ze ernaar toe, maar hoorde hoe de man haar riep en het duurde niet lang of hij zette de achtervolging in. Aha. Vloeiend draaide ze zich om, zette nog een paar passen achteruit en bleef uiteindelijk stilstaan. Het meisje leunde een beetje naar voren: ‘Is die kamer off limits?’ De man kwam ook tot stilstand en knikte: “Sorry, maar die kamer is enkel voor personeel ja.” Ietwat teleurgesteld keek ze naar de man, maar van binnen juichte ze, waarna ze haar schouders ophaalde. ‘Nou daar is verder weinig aan te doen, jammer maar helaas!’ Daarna bedankte ze hem nog hartelijk en uiteindelijk verliet ze de toren weer, om weer terug naar het Pokémon center te gaan.
 
De rest van haar tijd had ze gebruikt om zichzelf te ‘reinigen’, ze voelde zich altijd zo smerig na dit soort acts. Had echt even haar tijd nodig om de kleren uit te gooien en een momentje onder de douche te nemen. Daarna had ze haar Pokémon erbij gehaald: Mittens en Crocs. Na wat geknuffeld en geaaid te hebben kwam tot de orde: ‘We gaan een belangrijke missie uitvoeren.’ Ze wist niet of dat ze beiden ging gebruiken, of ze er überhaupt een ging gebruiken – maar je wist maar nooit en ze vond het gewoon fijn om haar Pokémon erin te betrekken omdat ze toch belangrijk voor haar waren. Het waren ook haar vrienden, in zekere zin, en met goede vrienden deel je dit soort informatie. Daarbij waren ze de enige wezens in haar leven waarbij ze dit kwijt kon en werkte het ook goed tegen haar zenuwen, die weer op begonnen te spelen. Als ze eenmaal ergens mee bezig was, dan maakte het niet meer uit, maar vooraf kriebelde de zenuwen door haar gehele lichaam.
Na nog meer schetsen gemaakt te hebben, terwijl ze op bed lag op haar buik met Mittens op haar rug en Crocs met haar voeten spelend, had ze een goed plan gemaakt. Natuurlijk was het maar een opzet en was het ook maar de vraag of ze misschien nog meer moest improviseren. Ze wist dat er in de toren zelf geen beveiliging was, maar in die kamer wel – maar wat voor beveiliging… Dat wist ze dus niet. Ze was niet in de ruimte geweest, jammer genoeg, dus ze wist er zelf vrij weinig over.
Omdat de nacht nog jong was, in haar ogen (denk aan een uur ’s ochtends), had ze besloten om nu al de opdracht echt uit te voeren. Het was waar dat ze zaken niet overhaast deed, maar ze deed liever ook niet onnodig lang over dingen – vandaar dat ze nu maar ging. Beiden Pokémon gingen weer terug hun ball in die ze aan haar riem klikte die om haar heupen werd gehangen. De kleding die ze nu aanhad was heel anders dan van wat ze eerder aanhad: geen pastel kleuren meer, nee alles was zwart. Het zat strak om haar lijf heen, omdat ze met alle soorten beveiliging rekening wilde houden. Losse kleding zou haar eerder tegen kunnen werken dan stof dat strak zat en dus niet wapperde en een eigen leven kon leidden. Het enige wat nog enigszins los zat was haar hoge paardenstaart, maar die kon ze gemakkelijk wegwerken met behulp van nog wat elastiekjes die nu om haar pols zaten. Een rugzak bij zich met benodigde spullen en extra ruimte, want je weet maar nooit (en nog wat voer voor de apen, omg toy story). Als deed ze een ketting om, met daaraan een USB stick. Ze wist niet of ze data daar op de moderne manier of de oude manier behielden, of het was een combinatie van beiden, maar ze wilde gewoon goed voorbereid zijn.
Oké, het was time to shine.
Diep haalde de jonge vrouw adem waarna ze weer even diep uitademde en opkeek naar haar eigen spiegelbeeld. Zo zag ze het liever, hoewel ze nog liever wat lossere kleding aanhad – maar je kon niet alles krijgen, dat wist ze nu ook wel. Ze was allang blij dat haar deze taak was toevertrouwd. Ze checkte nogmaals of ze alles bij zich had, door haar spiegelbeeld te bekijken en achter aan haar tas te voelen – voelde de verschillende objecten door de stof heen. Daarna liep ze naar het raam toe en maakte ze deze open. Als ze iemand op de gang tegen zou komen zou ze een probleem hebben, dus koos ze ervoor om via het raam te gaan – waar ze ook meer overzicht had. Dat was ook de reden waarom ze een kamer had gevraagd op de begane grond, want dat was het minste werk – ze kon wel klauteren als een aapje naar de derde verdieping, maar dit werkte gewoon wat beter.

Zoals verwacht was alles afgelegen en stil. Haar geruisloze pas zorgde ervoor dat ze zelf een was met deze stilte, niemand die haar zou opmerken – hoewel… Ze liep wel gewoon midden op over pad richting de toren. Op een bepaald punt hield ze halt, keek naar de toren. Zelfs toen een bries ervoor zorgde dat een paar plukken van haar pony voor haar zicht dansten bleef ze strak naar de toren staren. Ze kende hem nu, praktisch, van binnen en van buiten. Ze had haar schetsen goed bekeken en zelfs geperfectioneerd door goed te graven in haar geheugen, dus dat alles zat wel snor. De vraag was alleen hoe ze de toren zou betreden: ze kon via boven gaan, wat meer werk was, of via onderen. Misschien was het wijs om eerst te kijken of er nog mensen waren.
Ze kwam in beweging, zette zich af en rende richting de toren – zo stil als voorheen. Zodra ze de kans kreeg duwde ze haar rug tegen de wand, waarna ze langzaam naar de ingang schoof. Voorzichtig keek ze om de hoek, naar binnen, en bekeek alles. Ah, er was iemand aanwezig. Een paar mensen zelfs. Een zacht, geïrriteerd geluid kwam over haar lippen – gecreëerd door haar tanden op elkaar te klemmen en met haar tong te klakken. Eventjes dacht ze na, staarde naar de grond en probeerde situatie te analyseren: paste er een paar mogelijke technieken op toe en keek hoe dat zou uitpakken. Ze nam het besluit om dan toch maar via boven te gaan, vandaar dat ze wegsloop van de ingang en naar de zijde ging waar het balkon was. De rugzak werd erbij gehaald waar de nodige gadgets inzaten om dit alles wat makkelijker te maken. Ze liep een paar meter naar achteren en gooide de haak naar boven, om het hek van ’t balkon heen. Daarna werd het bevestigd aan haar riem, waardoor ze een fijn mechanisme kon gebruiken waardoor ze niet super veel spierkracht moest gebruiken; ze werd in zekere zin omhoog gehesen.
Eenmaal binnen en met het touw weer goed opgerold keek ze over de rand naar beneden. Ze maakte het los van het mechanisme aan d’r riem en liet het voorzichtig en langzaam naar beneden glijden. Ze wilde niet dat het te ver naar beneden zou reiken waardoor het zichtbaar zou zijn, dus koos ze ervoor om het zo ver naar beneden te laten gaan tot ongeveer een kamer boven de begane grond. Het touw werd stevig vastgeknoopt, waarna de jonge vrouw een paar handschoenen tevoorschijn haalde en aandeed. Vervolgens klom ze over de rand, pakte het touw stevig vast - draaide het om een van haar benen heen voor extra zekerheid – en liet zich vervolgens naar beneden zakken. Al ronddraaiend gleed ze naar beneden – bleef uiteindelijk stilhangen en begon ze langzaam heen en weer te zwaaien. Natuurlijk moest ze eerst momentum maken, maar toen ze eenmaal genoeg had kon ze haar benen om de trapleuning klemmen. Hierna wurmde ze haar been los uit het touw en viola. Het touw zou ze niet meer terug kunnen krijgen… Maar het zij zo.
Eventjes keek ze naar beneden. Oké, ze stonden nu wat gunstiger voor haar: twee bij elkaar en één alleen. Appeltje eitje. Ze klikte een Pokéball van haar riem los en gooide deze richting de twee personen die samen stonden. Het ding kwam neer op de grond met een oorverdovend geluid, waarna hij stuiterde en openging. Een Glameow verscheen voor de twee personen, die niet de tijd kregen om ook maar iets te doen want zodra ze naar haar keken werden ze licht in hun hoofd en vielen ze uiteindelijk op de grond neer. Hypnosis. De perfecte aanval op dit soort momenten. “Hey!” Soepel sprong de roosharige over de trapleuning naar beneden, moest de klap zodanig opvangen dat ze helemaal door haar knieën boog – maar dit was geen ramp want ze plaatste heel simpel haar handen op de grond en vloerde de man die naar de Glameow had willen lopen. Met een harde klap kwam hij neer op de grond. Langzaam kwam ze overeind, keek naar hem. Zo, die was ook nokkie nu.
 
Rustig liep ze naar de deur die leidde naar de kamer waar ze naar opzoek was. Mittens liep naar haar toe met de Pokéball in haar bek, had deze onderweg opgepakt. ‘Dank je,’ sprak de roosharige waarna ze door haar knieën zakte en de kat een aai over haar kop gaf, vervolgens ging ze weer rechtstaan en liep ze naar de deur en opende deze. De kamer was donker en er was niet echt een vorm van beveiliging te zien. Ze zette een mini stap naar binnen, de kat deed hetzelfde en nam naast haar plaats waarna ze de deur achter zich dichtdeed. Een bril werd tevoorschijn gehaald, die haar de mogelijkheid gaf om de echte beveiliging te zien. Infrarood lasers die beweging zouden registreren en dan was het over. Een zucht verliet haar keel waarna ze haar staart veranderde in een knot en de usb in haar shirt verstopte tussen de boobies zodat deze ook geen eigen leven kon gaan leidden. ‘Wacht hier, als iemand binnen komt weet je wat je moet doen.’ Na die woorden te hebben gesproken liep ze naar voren en bleef voor het obstakel staan.
Waarom deden ze dit nou altijd?
Rustig boog ze door haar knieën en leunde ze naar achteren, waarna ze een ietwat hoog stapje vooruit zette en vervolgens voorzichtig weer omhoog kwam. Het was lang geleden dat ze dit echt had gedaan, maar ze was nou eenmaal niet het soort persoon dat zichzelf snel roestig liet worden. Fysiek kon ze dit nog prima en mentaal… Eigenlijk was het juist beter geworden. Ze kroop rustig over de grond, sprong soms op of boog zich in vreemde manieren zodat ze de stralen niet zou raken – ze nam haar tijd. Iets wat ze vroeger niet zo snel had gedaan. Ze wilde dit soort taakjes altijd zo snel mogelijk klaar hebben, had er het geduld niet voor; de prijs was zo dichtbij, hoe kon het nog fout gaan? Op het moment was ze zich er nog wel bewust van, maar ze wist dat haar beloning grootser zou zijn als ze nu gewoon rustig aan deed. Daarbij: ze kon moeilijk om vijf uur in de ochtend bij Allison aankloppen met het nieuws dat ze haar missie had voltooid. Niemand stond daar op de wachtten, dus waarom zou ze zich haastten? Het was onnodig. Dus deed ze rustig aan.
Na het obstakel gepasseerd te hebben kraakte ze haar nek. Het was best vermoeiend geweest, maar niet zo vermoeiend als dezelfde oncomfortabele houding te moeten aanhouden voor uren – dank je strenge training. Hierna keek ze om zich heen, spotte al snel de dossierkast en begon hierin wat te neuzen. De oudste documenten werden meestal nog ouderwets opgeslagen, maar het was altijd de vraag wat bruikbaar was en dat niet was. Vandaar dat ze dus door ieder document heen moest gaan skimmen, of althans: ze keek ook gewoon goed naar de titels en de personen die het hadden geschreven. Ze had zichzelf goed voorbereid en wist welke mensen wel informatieve werken produceerden en welke niet. Zo wist ze uiteindelijk een paar documenten te filteren die belangrijk leken en borg deze op in haar tas. Nu was het digitale dossier aan de buurt. Jammer genoeg was de computer beveiligd met een wachtwoord. Ze wist niet wie de eigenaar was. Ze wist iets niet. Ze had zich zo goed voorbereid en alsnog was er iets aan haar ontgaan. ‘Shit…’ vloekte ze zachtjes. Er was geen manier waarop ze dit zou kunnen weten, maar tevergeefs probeerde ze toch een paar gokjes. De melding dat het een foutieve input was begon haar te frustreren en het liefst maakte ze het apparaat kapot, zoals Crocs twintig pogingen terug al zou hebben gedaan, maar dat zou haar niks opleveren. Denk Cora denk… Er moest een oplossing zijn voor dit probleem. Ze zou niet weggaan zonder de informatie die opgeslagen stond op die – de harde schijf. Als die mee zou nemen zou het alsnog hetzelfde resultaat hebben en zou wellicht iemand anders in Team Rocket, een gespecialiseerd iemand, de informatie eraf kunnen halen.
Ze had het dergelijke gereedschap niet bij zich, maar ze had een alternatief. Met een grijns op haar gelaat haalde ze Crocs erbij, toverde deze uit zijn Pokéball. De Totodile bleef stilstaan en keek naar haar. ‘Crocs, je moet goed naar me luisteren nu,’ bracht ze met een strenge toon uit waarna ze met een ruk naar de computer toren wees, ‘Ik wil dat je dat openbreekt – maar niet gooien met spullen. Oké?’ Het laatste woord kwam liefjes over haar lippen en het was zowaar ook op die manier gemeend: warm en hartelijk. Het reptiel waggelde naar de toren toe waarna hij zijn klauwen erin zette en uiteindelijk ook zijn tanden. Nogal ruw wist hij een van de zijdes los te krijgen, maar gooide deze niet weg – hield hem tussen zijn kaken geklemd. ‘Goed zo,’ glimlachte ze, waarna ze hem een klopje op zijn hoofd gaf en hem weer terug in zijn Pokéball deed. Ze wist niet hoelang hij zo rustig kon blijven en met deze beveiliging hier vertrouwde ze het niet. Na wat geklooi met de draadjes had ze de harde schijf los weten te krijgen en stopte ook deze buit in haar rugzak.
De terugtocht door de lasers was vrij makkelijk, ze wist de weg nu.
Samen met Mittens verliet ze de kamer weer, zag dat de mensen nog steeds bewusteloos/in slaap waren en liep daarom op haar gemakje de toren uit. Zo, het enige wat haar nu nog te doen stond was om terug te gaan naar de basis en de informatie af te geven. Natuurlijk zou ze eerst nog even een tussenstop maken bij het Pokémon center hier, want daar lagen nog wat spullen van d’r.

you know it's Mine twisted and tied

OOC; Dit is voor dat ze Minerva heeft!</sub>