Welcome in my world

Rustig zat ze op een bankje, uitkijkend over de zee. Ze moest bekennen dat ze de zee in Hoenn liever had dan de zee in Kalos. Hier leek die toch net wat ... grauwer en kouder dan dat die in Hoenn leek. Misschien durfde ze toch niet zo goed toe te geven dat ze ook gewoon graag weer in Hoenn was en nu alleen maar in Kalos wilde blijven. Maar voor nu had ze een afspraak staan met haar neef, omdat ze hem wat delen van Kalos wilde laten zien. Dit was toch wel het gebied waar ze alles had gezien, of nou ja, qua plekken die je kon bezoeken. Elke dag leerde je toch weer wat nieuws en dat was wat ze zo geweldig vond aan dit hele gebied. Al moest ze toch wel toegeven dat de eeuwige dreiging van Team Rocket, maar ook die zouden ze ook nog wel eens de kop in drukken. Ze glimlachte eventjes en zakte wat verder onderuit op haar bankje, waarna ze haar hoofd op de rugleuning legde en zachtjes zuchtte. Nu moest ze maar gewoon wachten totdat Jean-Pierre hier was.

Ze was redelijk in gedachten verzonken geweest en had daarom niets doorgehad van haar omgeving. Als iemand van haar trainingsgroep haar nou eens zou zien, zou ze een slag om d'r oren krijgen. Altijd op je omgeving letten, dat werd er altijd al bij de eerste lessen ingeslagen en nu liet ze die hele regel los. Ze keek op op het moment dat ze een bekende stem hoorde en zag hoe haar neef op een ijscocar zat en aan haar vroeg of ze een ijsje wilde. Ze schoot in de lach en kwam overeind. "Vanille graag, met een bolletje pistache," zei ze met een grijns, terwijl ze naar het tweetal wandelde. "Vanwaar deze entree?" vroeg ze daarna nieuwsgierig aan d'r neef, terwijl ze kalm wachtte op een ijsje. Ze had moeten weten dat Jean-Pierre een of andere stunt zou gaan uithalen als ze hem zou uitnodigen in Kalos, maar dit had ze nou niet echt verwacht.

Ze glimlachte eventjes toen Jean-Pierre een buiging maakte. Het was soms net zo'n heer als dat Jace kon zijn. Al wist ze nooit helemaal zeker of het als geintje was bedoeld bij hem of niet. Ach, wat maakte het ook uit, het was gewoon gezellig. "Ik ben blij dat je nog leeft," zei ze rustig, al zat er een lichte duistere ondertoon in d'r stem. Ze was immers al genoeg "familie" verloren aan de dood en dat wilde ze eigenlijk liever niet nog een keer meemaken. Een glimlach kwam op d'r gezicht op het moment dat Jean-Pierre zei dat hij het geweldig vond dat hij er familie bij had gekregen. "Ik denk dat het gewoon wat te veel werd op dat moment, ik bedoel maar, alles is zo snel gegaan in de afgelopen anderhalf jaar," zei ze met een zucht. "Maar ik ben wel blij dat ik jou als neef heb hoor," vervolgde ze daarna met een grote grijns op d'r gezicht.

Ze was Jean-Pierre dankbaar dat hij er niet verder op inging. Om eerlijk te zijn wist ze niet zeker meer of ze ooit helemaal had uitgelegd wat ze allemaal had meegemaakt in haar verleden. Het leek inmiddels al weer zo lang geleden dat ze was aangekomen in Kalos en de hele rollercoaster in werking was gesteld. Ze zuchtte zachtjes en toen ze opkeek zag ze hoe haar neef licht bloosde. Ze kon het niet laten om er om te grinniken, het zag er best wel schattig uit als ze eerlijk moest zijn.
Toen hij kuchte keek ze op en dit keer was het haar beurt om d'r wangen licht rood te laten kleuren. "Oh ja," zei ze zachtjes. Dat was inderdaad 't plan, maar er was niet echt veel van gekomen. "Zullen we dan maar? Dan kunnen we nog wat rondlopen in Coumarine City," stelde ze daarom maar voor, ze had immers niet echt een plan gehad om iets te gaan doen.

Ze wist niet hoe het gebeurde, maar op een of andere manier leek de sfeer rond hen altijd van het ene op het andere manier te kunnen shiften. Niet dat het haar veel uitmaakte, maar het begon d'r wel veel meer op te vallen nu. Gelukkig ging Jean-Pierre wel mee in haar plan om naar Courmarine Town te gaan. "Het is best een leuke stad, vooral nu ze de gym weer hebben heropgebouwd," zei ze met zacht gegrinnik. Ze had het een beetje bij gehouden hoe de vorderingen gingen, aangezien ze zelf ook deel schuldig was aan de vernietiging. Nu stond er weer een hele mooie nieuwe gym, waar Ramos makkelijk weer mensen in kon gaan uitdagen.
"Best goed, een paar dagen geleden heb ik de zesde gym uitgedaagd hier. Verder ben ik druk bezig met m'n Scizor onder controle te houden," vertelde ze optimistisch, een hele klus om te doen dat wel. "En bij jou?" kaatste ze de vraag terug naar haar neef.

Vivienne schoot in de lach toen Jean-Pierre verbaast begon over de kapotte gym. "Laten we 't erop houden dat er een tijd geleden een trainer is geweest die de gym heeft platgebrand met zijn Charizard," legde ze kort uit. "Het heeft toen enkele maanden geduurd voordat ze een nieuwe hadden gebouwd, in de tussentijd daagde Ramos mensen uit in een verlaten gebouw ernaast," vervolgde ze daarna.

Jean-Pierre legde uit dat hij wat gyms uitdaagde, muziek speelde en aan het rondreizen was. "Jij deed mee aan de Hoenn league, toch? Hoe is 't daar? Ik bedoel, ik woonde in het dorp met een gym, maar ben er nooit echt binnen geweest. Ik vraag me af of de types heel veel verschillen met die hier in Kalos," ze verloor zichzelf een beetje in het geratel en stond opeens stil, met haar neus enkele centimeters van een lantaarnpaal af. "Whoops," mompelde ze, terwijl ze opzij ging en langs de paal liep.

Vivienne grinnikte zachtjes bij de reactie van d'r neef. Ze vroeg zich of hij dacht dat zijzelf de gym had afgebrand, maar besloot er verder niet op in te gaan. Al vond ze het een heerlijk verhaal om te vertellen. Soms vroeg ze zich nog wel eens af waar Aiden was en of Kratos hem zou missen. De Houndoom was immers van hem geweest en ondanks dat ze er goed voor zorgde, vroeg ze zich soms toch af of de pokémon zijn vorige trainer miste.
Jean-Pierre vertelde dat hij een Rock, Fighting en Electric gym achter de rug had. Ze knikte eventjes. "Ik heb zelf een Bug, Rock, Fighting, Grass, Electric en Fairy gym gehad. In die volgorde," zei ze op een rustige toon. "De volgende voor mij gaat een Psychic gym worden," en eentje waar ze hopelijk niet al te veel moeite mee zou krijgen. Ze had twee pokémon met een gemene typing tegenover Psychic.
Ze schoot in de lach om de reactie van Jean-Pierre. "Sorry, ik was in gedachten verzonken," verontschuldigde ze zich, terwijl ze om de paal heen liep en keek eventjes opzij naar haar neef. Zijn hand lag op haar schouder en op een vreemde manier voelde ze zich veilig. De warmte van familie, echte familie. Het was geweldig. Een lichte blos verscheen op haar wangen, terwijl ze naar de grond keek en de leiding van Jean-Pierre volgde.