Some say the world will end in fire

Een mooie dag, dat was het zeker. Alleen liep Robin een beetje verloren hier in Camphrier Town. Hij zou eigenlijk óf moeten trainen, óf moeten doorreizen. Die dingen had hij al meer dan genoeg gedaan de laatste dagen. Van allebei had hij even gewoon meer dan genoeg. Een rustdag, dat was wat hij en zijn pokémon nodig hadden. En dat betekende dus wat doelloos ronddwalen in de stad. Achilles zat zoals gewoonlijk op Robins schouder. Af en toe verliet hij zijn post om eens kennis te maken met een van de talrijke wilde pokémon, die dan geschrokken wegvluchtte. Zo nu en dan beklom hij eens een gebouw of een boom. De Froakie amuseerde zich overduidelijk. Dat was het enige wat telde voor Robin. Zijn pokémon hadden een dag vrijaf verdiend. Hij haalde twee pokéballs tevoorschijn. Argus en Diete. Tegelijk gooide hij de ballen in de lucht en twee nieuwe pokémon kwamen tevoorschijn. Argus ging er gauw vandoor om de omgeving te verkennen. Diete nam gretig de plaats waar Achilles normaal zat. Die laatste was even gaan kijken naar enkel Spritzee. Het waren er een viertal. Hij had uit zijn voorgaande fouten geleerd om op een afstandje te blijven zitten. De pokémon waren op hun hoede, maar gingen toch door met waar ze ook mee bezig waren. “Froa, Froakie?” Alle vier de pokémon keken zijn kant uit.

Hij snapte niet erg goed wat er gaande was, maar de Froakie riep geregeld in het rond om andere pokémon te ontmoeten. Nu stond hij bij enkele Spritzee. Dit was al even boeiend als toen hij hen een tijdje geleden zag trainen. De lucht geurde plotseling heerlijk naar bloemen. Zelfs vanaf hier in de struiken was de zoete geur sterk aanwezig. Hij wou dat hij bij hen was. Hij zat hier maar alleen. Hij concentreerde zich weer verder op zijn favoriete schouwspel. Blijkbaar was de geur een uitnodiging van de Spritzee. Aan de Froakie wel, niet aan hem. Waarom zouden ze. Hij was een zwakke pokémon. Niemand zou hem ooit willen. Voorlopig kwamen er enkel gemene mensen naar hem opzoek. Froakies trainer leek evenveel van het spektakel te genieten als hij zelf. Jammer genoeg was de gele haarbal daarnet op het toneel verschenen. Hij hield niet echt van die pokémon. Ze gaf hem een ongemakkelijk gevoel. Hij kon uren blijven kijken naar de jongen aan zijn pokémon, maar nu gingen ze weer verder. Hij had nu helaas geen struiken meer om zich in te verstoppen. Hij keek ze nog na en net toen hij besloten had terug te keren, hoorde hij bekende stemmen achter zich. Hij zou het erop moeten wagen, anders zat hij in de val.

Robin had enkel maar kunnen staan toekijken naar hoe Achilles met de groep Spritzee aan het spelen was. Hij was bang dat hij ze zou wegjagen wanneer hij dichterbij kwam. Even later scheen hij afscheid te nemen. Toen ze nog maar net verder waren gelopen, hoorde Robin onmiskenbaar een explosie. Hij draaide zich om en zag een Skiddo, met zijn rug naar Robin gekeerd, uit de struiken glijden. Het was ontegensprekelijk een Skiddo, maar toch was er iets vreemd. Zijn vacht was eerder wit dan bruin. Het meest opvallende waren nog zijn hoorns. Voor zover hij kon zien leken ze van goud gemaakt. Robin was zo verbaasd over de pokémon die voor zijn neus stond, dat hij nu pas de grote rookwolk zag die uit de struiken opsteeg. Skiddo schonk hem geen blik, hij bleef geconcentreerd naar de struiken staren. Ondertussen zette hij langzaam stapjes achteruit, weg van de bosjes. Vlammen kwamen in de richting van Skiddo gevlogen, ze moesten vanop de plaats van de rookwolk verstuurd zijn. “Achilles, bescherm hem met Water Pulse!” De Froakie mikte zijn aanval aan de voeten van grasspokémon, zodat er een muur van water opspatte die het vuur tegenhield. Wanneer er ook een Electro Ball op de pokémon werd afgevuurd, werd Robin razend. Geen enkele pokémon kon die twee aanvallen tegelijk beheersen. Dit was zo’n geval van twee tegen één. “Blokkeer de aanval met Ice Beam!” Wanneer de elektrische bol in aanraking kwam met Ice Beam, vormde zich er een laagje ijs rond de bal. De elektrische lading nam langzaam af en de bol verdween in het niets. Net toen hij wou hij schreeuwen dat de daders zich kenbaar moesten maken, kwamen er twee gedaanten uit het groen gewandeld. Een Magmar en een Electabuzz. Achilles was al naast de Skiddo gaan staan, klaar om zij aan zij te vechten. ”Jullie moeten die pokémon met rust laten, twee tegen één is niet fair!” “Skiddooo!”, bevestigde de pokémon. Ook Achilles stemde in. ”Hahaha, is dat zo?” Robin keek verward om zich heen. Hij zag niemand, maar wist zeker dat hij een mannenstem had gehoord. Dat struikgewas moest gigantisch zijn, want een vierde persoon kwam er nu uit gestapt. Het was een man, waarschijnlijk eind de dertig, een halve kop groter dan Robin. Hij droeg marineblauwe T-shirt zonder mouwen. Zo was de tatoeage van iets wat op een Gyarados leek goed zichtbaar op zijn linker bovenarm. Dat was zeker niet het meest afschrikwekkende uiterlijke kenmerk. Op zijn rechterschouder had hij drie evenwijdige littekens, iets heel erg groots moest hem daar gekrabd hebben, diep gekrabd. Hij wou niet weten hoe hij die had opgelopen. Pas nu zag hij het meest misselijkmakendste. In zijn hals stonden talloze, kleine littekentjes. Als je ze allemaal samen zag, was het duidelijk een beet geweest. Hij moest aan het staren geweest zijn, want hij geloofde niet dat de man zijn gedachten kon lezen. “Een Tyranitar. De rest spreekt voor zichzelf. Die keer heb ik het maar nauwelijks overleefd.” Inderdaad. De kwamen niet zo heel vaak voor en waren dus vaak een mikpunt van stropers. “Wanneer ik met je klaar ben, zal je wensen dat je terug bij jouw Tyranitar was” Dat klonk minder stoer dan hij op voorhand had gedacht. Stroper Hans dacht blijkbaar hetzelfde. Hij werd keihard uitgelachen. Oja, hij heette waarschijnlijk geen Hans, maar het was een naam die makkelijk te onthouden was. En het maakte hem een boel minder indrukwekkend. Om terug te komen op de situatie, Robin begon erg te twijfelen of hij liever wel of niet serieus werd genomen. Nu had hij het alletwee meegemaakt, met Hans en met Team Rocket, maar het was kiezen tussen… Welke ziektes het waren wist hij niet meer. De windpokken of de griep, wist hij het. Ofwel werd hij keihard uitgelachen, of anders werd er een kleine klopjacht op hem gemaakt. Dat eerste is iets dat wel zou verdwijnen wanneer hij nog iets ouder en groter was. Het was in ieder geval minder levensbedreigend. Net zoals de meesten griep boven windpokken zouden kiezen, bedacht hij zich nog. Alleen… levensbedreigend was veel leuker, zolang je het wist te overleven. Nee, Team Rocket vond hij in ieder geval leuker dan deze vent. Stropers vond hij het ergste soort. In zijn gedachten verzonken merkte hij bijna niet dat er een gevecht begon. Deze keer werd Achilles geviseerd.

Het was allemaal zo snel gegaan. Nu vocht hij plots zij aan zij met zijn idool. Hier had hij zelfs niet van durven dromen. Ok, focus, dit is je kans. Bewijs dat je sterk bent. Hij wist dat enkel denken dat hij sterk was niets zou uithalen. Het gaf hem enkel een beter gevoel. Wat deed het er ook toe. Hij kon enkel maar hopen dat hij gered zou worden. Sinds wanneer was hij in staat zichzelf te redden. Niet gaan denken, focussen. Terwijl hij even had getreuzeld werd de Froakie al aangevallen. Zowel Thunder als Fireblast werden gelukkig ontweken door Smokescreen te gebruiken. Electabuzz ging achter zijn gevechtspartner aan met Thunderpunch. Nu was zijn kans om Magmar aan te vallen. Vine Whip leek hem een goede keuze. Met één liaan greep hij haar linker pols, met de andere deelde hij enkele klappen in het gezicht uit. Een pijnkreet weerklonk. Toen hij achter zich keek zag hij dat Electabuzz in zijn bedoeling geslaagd was. Hij had beter moeten weten, hij keek niet uit. Hij voelde een stevige ruk en werd naar voren geslingerd. De Magmar had Vine Whip in haar eigen voordeel gebruikt terwijl hij niet aan het opletten was. Een Fire Punch was het volgende dat Skiddo voelde. Even had hij zin om gewoon op de grond te blijven liggen. Gewoon zien wat er zou gebeuren. Dat was zoveel makkelijker. Toen bedacht hij zich dat zijn held toekeek en stond dapper recht.

Die kleine liet zich niet doen door een kleine tegenslag, dat was zeker. Alleen stond zijn tactiek nog niet echt op punt. Helaas had Robin zijn handen vol om Achilles bij electricmoves vandaan te houden. Het gevecht bestond nu vooral uit Achilles die tegen Electabuzz vocht en Skiddo stond tegenover Magmar. Geen gunstige match in hun opzicht dus. De Froakie kon enkel maar ontwijken. Magmar kon rustig toe kijken terwijl hij elke aanval die van Skiddo zou komen makkelijk counterde. Dat betekende dat enkel Skiddo vrijuit kon doen wat hij wou. Hij wist alleen niet zeker of de pokémon hem wel zou vertrouwen. Ze hadden elkaar nog nooit eerder ontmoet, dus hij kon moeilijk verwachten dat de Skiddo hem zou gehoorzamen. “Skiddo, vertrouw je me? Doe dan exact wat ik zeg. Gebruik die Vine Whip van je om Electabuzz tegen te houden. Voor de rest hoef je me enkel te geloven dat alles goedkomt.” Tot zijn opluchting gaf de pokémon een bevestigende knik. Hij had niet durven hopen dat het zo makkelijk zou gaan. “Wanneer jij er klaar voor bent, buddy” Timing was belangrijk nu. Daarbij was hij ook bang dat de stroper zou beseffen wat er aan de hand was. Dat bleek geen probleem te zijn. Zoals verwacht werd de Magmar onmiddellijk bevolen om tot actie over te gaan met Flamethrower. Deze keer was Achilles de vrije pion. En het duo was veel sneller en beter op elkaar ingespeeld door het keiharde trainen. “Dat dacht ik niet, Water Gun!” Magmar kreeg de kans niet om haar aanval af te vuren. Alles werd geblust met Achilles’ aanval. “Laat hem nu maar los!” Vine Whip had zijn werk gedaan. De bijzonder gekleurde Skiddo mocht dan wel niet enorm sterk zijn, het was toch plezierig om aan zijn zijde te vechten. Er was een soort van klik. Het voelde alsof hij met een kameraad die hij jaren niet meer gezien had een dubbelgevecht hield. Ze waren wat onwennig tegenover elkaar, ze kenden elkaar niet er goed, maar het was alsof ze jarenlang niets anders hadden gedaan. Skiddo liet er geen gras over groeien. Nu ja, wel over Electabuzz. Voordat de tegenpartij besefte wat er gebeurd was, had hij al een Leech Seed afgevuurd. Een goede zaak. Zo kon de pokémon wat herstellen van Magmar’s aanvallen. De vijanden leken zich te herstellen van de verassing. Fire Blast was hun eerste antwoord. “Water Pulse. Gebruik de tijd die je vrijmaakt voor Rain Dance” Enkele seconden kregen ze in afwachting van de twee aanvallen die zullen botsen. Dan konden ze enkel hopen dat Magmar na zo’n krachtige aanval er nog even over zou doen om een nieuw offensief op te zetten. Rain Dance op zich had een dubbele medaille. Het was een voordeel in zijn gevecht, maar een nadeel in dat van Skiddo. Zijn aanvallen kregen een boost, die van Magmar zouden verzwakken. Skiddo zou meer moeite hebben met aanvallen als Solar Beam en Synthesis, Electabuzz zou beter met Thunder kunnen mikken. Dit was een risico in een poging om Magmar uit te schakelen. Skiddo zou enkel moeten volhouden.

Voorlopig verliep alles volgens plan. Het regende pijpenstelen. De Magmar haar moreel zonk haar naar de schoenen. Wanneer Achilles haar Confuse Ray ontweek door gebruik te maken van Smokescreen, had ze het praktisch opgegeven. “Round” Robin kreeg bijna medelijden toen hij haar gezicht kreeg. Die geluidsgolven zouden vast voor barstende koppijn zorgen. Hij hoopte dat ze er geen gehoorschade aan overhield eigenlijk. Ze had er vast zelf niet voor gekozen om zich bij de stroper aan te sluiten. De Electabuzz daarentegen scheen veel gewilliger te vechten. Hij kon zich nu niet bezighouden met ethiek, Skiddo was het echte slachtoffer hier, degene die echt bescherming nodig had. De tegenpartij wist er nog een Flamethrower uit te persen, maar die had meer weg van Ember. Je kon wel raden hoe uitgeblust de pokémon was. Helaas moest hij nog blijven doorgaan. “Scald” Hij was een beetje verrast, maar na die aanval ging de vuurpokémon wel erg makkelijk tegen de grond. Ze werd terug in haar ball gehaald. Ondertussen had Skiddo de Electabuzz enkel kunnen bezighouden. Hij had eens een Razor Leaf in zijn ooghoek gezien, maar voor de rest was het toch de snelle batterij die de aanvallen afvuurde. De regen was nog niet echt verdwenen. Er viel minder water uit de lucht, maar het was nog steeds zwaarbewolkt. De zon bood hen weinig ondersteuning. “Kun je Synthesis gebruiken?” Hij wou vast bevestigen, maar liet enkel een piepend geluidje horen. Hij had maar net kunnen voorkomen dat Thunder Punch tegen zijn gezicht aan vloog. Door het slechte weer werd het lastig, maar hij had nog een trucje achter de hand. Hij vertrouwde niet graag op karma, maar nu had hij eenmaal geluk nodig. Het feit was dat hij qua karma nu ook relatief goed zat. De stroper zat in ieder geval onder nul. “Ice Beam, maak het extra koud.” Hij niet echt iets uitschijnen, maar Robin wist dat Achilles een denkbeeldige facepalm deed. Zo goed kende hij zijn maatje al. Nu had hij ook bijgeleerd dat zijn partner weinig controle had over de temperatuur van Ice Beam. Dat terzijde. Ice Beam raakte, ofcourse. “Houd hem vast!” Vertaald betekende dat om Ice Beam te blijven gebruiken. In principe had Robin evengoed kunnen zeggen Vlieg naar de maan Het zou vast hetzelfde effect gehad hebben. Door hun trainingen waren woorden enkel een bevestiging dat ze hetzelfde idee hadden. Ze oefenden op vele combinaties of technieken die ze misschien ooit eens in een gevecht zouden nodig hebben. Achilles kon het voelen wanneer zijn trainer iets van plan was. Meestal werd het ook gauw duidelijk wat.

Uiteindelijk slaagden ze in hun opzet. Electabuzz werd onder een laag ijs bedekt en was bevroren. Ondertussen had Skiddo rustig de tijd om te recupereren. Dat hoopten ze toch. “Zo makkelijk versla je me niet! Thunder, Electabuzz!” brulde Hans. Fel licht kwam nu door het ijs heen. Wanneer hij gekraakt hoorde stond Robin aan de grond genageld. Hij had totaal niet gedacht dat de pokémon zo snel en makkelijk zou ontsnappen. Skiddo was nog niet klaar met Synthesis en was een makkelijk en kwetsbaar doelwit. Nog eens Ice Beam gebruiken had geen zin. Ze zouden niet nog eens in die val trappen. Hij probeerde de mogelijkheden te overwegen, maar kwam niet met een oplossing voor de Thunderbolt die werd opgedragen. Watertype aanvallen zouden de aanval niet tegenhouden. Onder normale omstandigheden zou er geen probleem geweest zijn, maar nu was hij uit het lood geslagen. Hij was niet meer hetzelfde als vroeger. Het was geen spelletje meer. Hij stond onder druk. De gedachte die voortdurend in zijn hoofd opkwam. Wat als hij zijn pokémon nooit meer terug zou zien. Wat als Team Rocket zijn huidige teammates ook van hem afnam. Hij had te lang staan piekeren. Achilles had niet op zijn teken gewacht en was voor Skiddo gesprongen, om hem te beschermen. Een helder maar fel wit licht vulde de omgeving. Na enkele seconden begon het Robin door te dringen dat het niet Thunderbolt was. Vol verbazing had de pokémon zijn aanval al gestaakt, nee, het was iets anders. Het was Achilles. Enkel zijn silhouet was nog zichtbaar. Voor- en achterpoten werden een stuk langer. De ruggengraat van de Froakie rechtte zich voor een groot deel en uiteindelijk werd die ook langer. Het licht verzwakte. Voor hem stond een heel andere pokémon. ”Frogadier…” Robin had al veel evoluties meegemaakt, maar wanneer je partner evolueerde was het iets bijzonder. Het was meer dan gewoon de tijd die rijp was. Het was de band tussen trainer en pokémon die de evolutie op gang bracht. Alles werd zwart voor Robin’s ogen.

Terwijl hij op krachten kwam, had de Froakie hem gered. Of Frogadier, het maakte niet erg veel uit. Hij was vlak voor zijn neus geëvolueerd en dat was iets spectaculairs. Skiddo had nog nooit een pokémon zien evolueren. Ondertussen gaf de trainer geen enkele commando meer. Wanneer de Frogadier naar hem toesnelde zag hij de afwezige blik in zijn ogen. Er was iets fout. Hij zou er alleen voor staan. Hij hoefde het enkel nog maar af te maken natuurlijk. Hij zou bewijzen dat hij het waard was om naast de Frogadier te mogen staan. Zijn Leech Seed had helaas de recente gebeurtenissen niet overleefd. Geen probleem. Hij voelde zich sterker dan ooit. Swift was zijn volgende opgave. Een zee aan sterren vlogen recht op hem af, maar hij was niet bang. Voor het eerst wist hij wat hij moet doen. Even steigerde hij op zijn achterpoten en wanneer zijn hoeven de grond weer raakten had hij een storm aan messcherpe bladeren afgevuurd. Razor Leaf doorkliefde de sterren, die als waterdruppels uiteenspatten, waarna ze Electabuzz raakten. Deze liet zijn vermoeidheid niet blijken. Electro Ball was zijn antwoord. Skiddo wist op zijn beurt ook wat gezegd. Aanval is de beste verdediging, no fear. Hij galoppeerde recht op de bol af. Take Down ging er dwars doorheen en kegelde daarna Electabuzz omver. Die laatste was te verward over de plotselinge agressiviteit om direct weer op te staan. Met een laatste Razor Leaf stuurde hij de gele pestkop terug naar waar hij vandaan kwam. Ook de stroper koos het Bunearypad. Hij keek achter zich om te kijken hoe het met de jonge trainer ging. Frogadier had hem tegen een boom aangelegd en zat nerveus aan zijn zijde. Skiddo voelde zich wat onwennig, niet zeker wat hij moest doen. Hij besloot te kiezen waar hij best in was, toekijken.

Robin was plotseling ergens anders. Hij zag een Tepig vechten tegen een Wartortle. Die laatste had de overhand. Ze stonden op een eiland, dat was duidelijk. Dewford Town was het als hij zich niet vergiste. Een jonge vrouw stond tegenover hem. Ze had rood krullend haar en een blauwe hoofddoek op. Op de voorkant stond een wit patroon dat een schedel met twee botten deed denken. Robin herkende de uitrusting. De vrouw was een lid van Team Aqua. Hij staarde naar de Tepig. Hij had hem nooit een naam gegeven. Die hadden ze ook niet nodig gehad, maar toch. Hij zag de Tepig vechten voor zijn trainer, maar tegelijk lijden. Hij was geen match voor de Wartortle. Hij werd gewoon in elkaar verslagen. Robin wist al wat er ging gebeuren. Het ondertussen gekende wit licht werd deze keer door Tepig uitgestraald. Enkele seconden later stond er een Pignite voor zijn neus. Het gevecht ging in alle hevigheid verder. Een water- en firetypemove beukten op elkaar in en veroorzaakten een gigantische stoomwolk. Robin zag niets meer. Wanneer alles opgeklaard was, stond hij ergens anders. Hij was in een eerder donkere ruimte. Hij herinnerde zich het. Zijn overste wou hem persoonlijk feliciteren met zijn succesvolle missies. Hij zat in een leunstoel, met de rugleuning naar Robin gedraaid zodat ze elkaar niet zagen. De stoel draaide om. Alle zes zijn pokémon verschenen, maar in tegenstelling tot de vorige keer dat hij hier was deed hij zelf niets. Hij bleef als versteend naar de man staren. Giovanni. Alles om hem heen ging in een stroomversnelling, maar hij bleef staren. Hij was zijn belofte nog niet vergeten. Hij zou Giovanni eigenhandig achter de tralies steken. Wanneer hij zijn blik losmaakte zag hij enkel nog Emboar. Hij werd aangevallen door een vrouw met een vreemd apparaat. Wapen zegmaar. Er schoot een soort blauwige straal uit en het had duidelijk zijn vijf andere pokémon al uitgeschakeld. Enkel Emboar kon de aanval erg lang weerstaan. Hij vocht ertegen, hij mocht zich niet laten kennen. Hij zag het leed in de ogen van zijn pokémon, maar kon niets doen. Emboar schreeuwde het uit van de pijn, tranen welden op in Robin’s ogen. Even kreeg hij een glimpje hoop. Het wapen ontplofte, waarschijnlijk iets van overload. Hij wilde net de overwinning claimen, toen Emboar als een zak aardappelen in elkaar zakte. Een boel mannen kwamen hem wegslepen. ”Ga nu, jou schenken we de vrijheid.” Een zoete geur bereikte zijn neusholte. Zijn oogleden voelden zwaar. Heel eventjes viel hij in slaap, maar werd al gauw weer wakker.

Hij voelde zich nogal ongemakkelijk onder alle blikken. Eerst was er natuurlijk zijn kersverse Frogadier en de Skiddo, maar ook nog een vijftal andere pokémon. Enkele Spritzee keken hem verwachtingsvol aan en deinsden verschrikt achteruit wanneer hij een beweging maakte. “Heb je hen gehaald om me wakker te maken?” Achilles knikte. Waar hij voor gevreesd had, was gebeurd. Op een onbewaakt moment hadden zijn herinneringen zich over hem meester gemaakt. Ze ebden langzaam weg en maakten plaats voor de werkelijkheid. Langzaam begon hij weer te beseffen waar hij was en wat er gebeurd was. “Waar is…” Achilles wees naar de Skiddo, die tot nu toe op een afstandje was blijven staan. “Heb jij hen in je eentje weggejaagd?” De pokémon knikte vol trots. Met een zelfverzekerde blik kwamen zijn speciale kleuren nog beter uit, vond Robin. Het werd tijd dat hij afscheid nam. ”Blijf voortaan uit de buurt bij bullebakken, ok?” Robin begreep het niet, maar de pokémon protesteerde. Hield hij dan van bullebakken? Achilles kwam tussenbeide. Hij griste één van Robin’s bijzondere pokéballs uit zijn jaszak. “Hé…” Hij was al vergeten waar hij de gouden bal vandaan had. Als hij zich niet vergiste had hij er twee van. Hij moest eigenlijk dringend uitzoeken wat er speciaal aan was. De Frogadier waggelde ermee naar de Skiddo. “Bedoelde hij dat hij…?” Frog, Frogadier Het was vreemd om een pokémon een andere pokémon te zien vangen, maar hé, Robin hoorde je niet klagen. Achilles gaf een zachte tik tegen het hoofd van de Skiddo, waarop die in de ball verdween.

Huh? Vond hij de ball niet mooi dan? Skiddo stapte naar achter en zwaaide wild met zijn hoorns. ”Oh, ik snap het, je wil eerst nog een duel hé… Goed dan, jij je zin.” Misschien was Achilles nu niet de beste keuze. Hij vreesde dat, zelfs met het typevoordeel, Achilles misschien niet de beste tegenstander voor de Skiddo was. Nee, hij had een veel beter idee. ”Diete, jij bent eens aan zet!” De Pichu kwam verward uit haar pokéball. Hij kon zich niet meer herinneren wanneer ze laatst een gevecht had gedaan. Dat zou wel best eens geleden kunnen zijn: van toen Robin de gele donsbol had gevangen. Ze had al gauw door wat er aan de hand was en de kleine Pichu deed snel een poging om Achilles in het gevecht te duwen. Weinig succes, want ze ondervond nu aan den lijve dat deze een heel stuk gegroeid was, geëvolueerd zelfs. Ze treurde echter niet lang, want ze kreeg meteen een nieuwe geniale ingevingen. In een wipje stond ze rechtop op Robins linkerschouder. Voor een Frogadier was er daar geen plaats, nu had ze alles voor zich alleen.  ”Spaar je adem, het wordt tijd dat je eens wat ervaring opdoet in battles. Hup, vooruit!” Robin pakte mevrouw Diete bij haar nekvel en zette de Pichu zacht op de grond neer. Met haar armpjes gekruist en een blik op onweer stampte ze langzaam naar de shiny Skiddo toe. “Nog even en die leert Rain Dance uit zichzelf”, dacht Robin.

Ondertussen werd de Skiddo opgewonden. Hij zwaaide wild met zijn hoorns en liet zijn rechtervoorhoef over het gras schrapen. Hij zette meteen in met Tackle. Diete, geschrokken door deze vroege aanval, maakte direct rechtsomkeert en holde zo hard als ze kon naar de dichtstbijzijnde boom. Het geluk lachte haar toe, want ze kon zonder al te veel moeite op de eerste tak klauteren. Vanaf haar schuilplek keek ze neer op haar tegenstander en wanneer deze haar zag zitten, zette ze een pruillipje op en maakte ze haar ogen groot. Skiddo was even uit zijn lood geslagen door Charm en Diete maakte daar handig gebruik van. Een Sweet Kiss vloog zijn kant op. Wanneer de viervoeter verward om zich heen keek, vond de Pichu dat ze wel naar beneden kon komen. Tot nu toe had Robin enkel maar toegekeken, niet echt begrijpende wat er gaande was. Zijn pokémon ontweek een rechtstreeks gevecht en voerde aanvallen uit zonder zijn bevel. Hij had meteen spijt dat hij Diete niet meer bij de trainingen had betrokken. ”Diete!”, Robin ademde eens diep in en uit, ”Hou daar onmiddellijk mee op en doe wat ik vraag en alleen wat ik vraag.” Licht geschrokken door zijn boze toon trippelde ze terug naar het midden van het grasveldje, terwijl Skiddo als een losgeslagen Tauros tegen een van de bomen aan knalde. Hij moest toegeven dat ze het nog niet zo slecht had gedaan. Het was gewoon niet de manier om tegen een bevriende pokémon te vechten. Robin wou nu in ieder geval eerst Skiddo uit zijn verwarring halen. Hij deed zichzelf serieus pijn. ”Breng Skiddo tot stilstand met Thunder Wave!” De lucht vulde zich met kleine bliksemschichtjes, die zich allemaal een weg baanden naar het grasstype. Robin slaagde niet in zijn opzet. De Skiddo was niet verlamd geraakt. ”Probeer hem dan maar wakker te schudden met Thunder Shock!” Dezelfde schichtjes kwamen terug, maar nu waren ze gebundeld tot één straal. Niet zo’n hele grote straal… Daar was nog een pak werk aan. Het maakte toch niet veel uit nu. Skiddo was niet de meest getalenteerde tegenstander. Deze aanval leek meer effect te hebben. De pokémon leek terug tot zichzelf te komen en ging nu zelfs in de tegenaanval. Skiddo liet meerdere groen-oplichtende bladeren door de lucht zoeven. Diete verborg haar gezicht in haar handen, maar de Razor Leaf kwam daarom niet minder hard aan. Hij liet er geen gras over groeien en ging volgde zijn vorige aanval op met Tackle. De gele donsbol werd omvergekegeld. Het leek niet alsof ze gauw weer zou opstaan. ”Eh, goede poging Diete. Volgende keer beter”, zei Robin terwijl hij haar in haar ball liet terugkeren. Met wat training komt alles wel in orde.

De Skiddo glunderde: hij had net twee battles op rij gewonnen. Nog nooit had hij zoveel succes gehad. Hij gaf duidelijk aan dat hij nog meer wilde. ”U vraagt wij draaien! Je hebt wel spirit, dat moet ik toegeven.” De pokémon zag er al veel zelfzekerder uit dan wanneer hij hem daarnet voor het eerst ontmoette. Hij keek naar Achilles, die de hele tijd had meegekeken. ”Jouw beurt” De Frogadier stapte kalm naar voren. ”Eh, Achilles?” Hij keek om en liet weten dat hij het begrepen had. Ze moesten het maar rustig aan doen. Hij wilde Skiddo niet al te veel pijn doen en vooral zijn zelfvertrouwen niet met de grond gelijk maken. Hun tegenstander werd al ongeduldig en besloot meteen een Tackle in te zetten. ”Smokescreen please” De vooruit stormende pokémon kwam plots in een wolk van zwarte rook te zitten. ”Maak een Substitute, blaas daarna de rook weg met Round!” Terwijl Skiddo nog steeds niets kon zien, bereidde Achilles een fake Frogadier voor. Wanneer die af was sprong hij achteruit en zette zijn keelgat open. De geluidsgolven deelden niet enkel schade uit, maar bliezen de rook ook weg. De hoefpokémon, die zo blij was om weer te kunnen zien, ging meteen weer in de aanval. De bladeren van Razor Leaf knalden tegen de Substitute aan, die daarop verdween. ”Water Pulse!” Achilles had zich in een boom verstopt. Terwijl hij eruit sprong, vuurde hij een kolkende waterbol af. De herkauwer was natuurlijk verrast, maar niet van zijn stuk gebracht. De aanval was nu eenmaal niet zo effectief, het wakkerde Skiddo’s spirit enkel maar aan. Meteen greep hij de kikvors vast met Vine Whip. Hij maakte van de situatie gebruik om een zaadje op Achilles te planten. Leech Seed verspreidde zich over het hele lichaam van zijn slachtoffer, maar de viervoeter was nog niet van plan om los te laten. ”Gebruik Scald om jezelf te bevrijden!” Een straal stomend water raakte de Skiddo. In een reflex liet hij Achilles los. ”Tijd om het af te maken. Rock Smash!” Zijn rechterpoot gloeide rood-oranje en kwam met een knal neer op Skiddo’s hoofd. De Frogadier hijgde, Leech Seed deed goed zijn werk. De bladeren rond Skiddo’s nek lichtten op. Hij gebruikte Synthesis om zich te herstellen. Dat kon Robin niet laten gebeuren. ”Rain Dance!” Achilles liet een schelle kreet horen, tikte achtereenvolgens zijn linker- en rechterelleboog aan en liet zijn poten neerkomen op zijn knieën. Onmiddellijk pakten zich donkere wolken samen boven hun hoofd. De regen viel met bakken uit de lucht en er was veel minder zonlicht voor Synthesis. De viervoeter kreeg een gouden schijnsel rond zich en kwam op Achilles afgelopen, Take Down. Dat konden ze evenwel incasseren, aangezien de gebruiker dan zelf ook wat schade oploopt. ”Gebruik nu Ice Beam op de lucht!” De Frogadier twijfelde even, maar leek dan toch te begrijpen wat zijn trainer van plan was. De felblauwe stralen vulden de hemel en de regendruppels bevroren tot kleine ijsballetjes, hagel in principe, die nu omlaag kwamen stormen. Gewone waterdruppels kon hij nog mee leven, maar deze ijsregen vond de Skiddo minder aangenaam. Hij reageerde dan ook gauw met Razor Leaf. De bladeren leken minder last te hebben van de ijsdruppels dan de gebruiker. Achilles leek nog steeds in orde. Hij was een stuk sterker geworden door de evolutie. ”Counter met Aerial Ace!” De Frogadier zette een sprint waarna hij enkele meter in de lucht sprong. Zijn armen lichtten blauw op terwijl hij naar beneden dook. Er klonk een luide klap en een heleboel stof waaide op. Wanneer het stof terug wat was neergedwarreld, bleek dat de gouden Skiddo door zijn poten was gezakt. Hij had ook al heel erg veel gevochten vandaag. ”Nu of nooit…” murmelde Robin en hij gooide zijn shiny ball naar de viervoeter.