The Prodigy's World

Het was zo’n dag waarop er in de stad nog overal sneeuw en stukken ijs lagen, maar de echte winterse schoonheid al gesmolten was. Het was zo’n dag dat de lucht strakblauw was en het zonnetje scheen, maar de wind hevig waaide. Het was zo’n dag waarop Owen liever binnen bleef, maar naar buiten werd gejaagd door de telefoon die onophoudelijk rinkelde.

Het was zijn moeder. Daar had hij niets eens een nummerherkening voor nodig. Er waren maar twee redenen waarom hij gebeld werd: enerzijds was er zijn moeder die eens in de twee dagen wilde weten of alles nog wel goed ging met hem en anderzijds was er de telemarketing die hij over het algemeen met een moeilijke vraag buitenspel zette.

Op dit tijdstip was de kans het grootst dat het zijn moeder was en hij had op het moment alles behalve behoefte aan een gesprek met haar. Haar timing was gewoon zo onmogelijk! En bovendien, wat had hij haar te vertellen dat ze niet allang wist? Ze was bang dat hij heimwee had. Ze was bang dat hij misschien vergat te eten. Ze was bang dat hij de was niet deed. Ze was bang dat hij vergat te leven omdat hij zo geobsedeerd was door zijn vragen.

En om eerlijk te zijn had ze helemaal gelijk. Owen had de hele nacht doorgewerkt, tot hij rond een uur of zes ’s ochtends in slaap was gevallen bovenop losse papieren met ingewikkelde berekeningen en belangrijke notities. Een paar uur later was hij gewekt door het rinkelen van de telefoon. Hij was opgestaan, had de telefoon afgekapt en als ontbijt een kommetje droge muesli naar binnen gewerkt. Hij had niets meer in huis aan eten, maar hij had ook geen zin om boodschappen te doen. Boodschappen doen was verspilling van tijd.

Hij stond al op het punt om de boodschappen online te bestellen, om zo tijd te besparen, toen de telefoon opnieuw rinkelde. Een diepe zucht. Toch nam hij de telefoon op en hoorde aan de andere kant van de lijn inderdaad zijn moeder.
‘Ik sta nét op het punt om boodschappen te doen.’ Dat was ongeveer de strekking van het gesprek. Zijn moeder zei nog dat hij goed moest oppassen en dat ze hem binnenkort weer zou bellen om te horen of alles goed ging. Owen hing op en besloot dat het het beste was om toch maar echt boodschappen te gaan doen.

Daarom liep hij een kwartiertje later over de straten van Lumiose City. Zijn handen diep weggestoken in de zakken van zijn jas, zijn telefoon had hij voor de zekerheid thuis gelaten. De wind veroorzaakte een ongewilde out-of-bed-look op zijn hoofd (maar eerlijk is eerlijk, daar hoefde de wind helemaal niet z’n best voor te doen, want Owen had die ochtend niet de moeite genomen zijn haar te fatsoeneren).
Hij was diep in gedachten verzonken. Zijn gedachten gingen uiteraard niet naar de boodschappen die hij moest gaan halen, noch naar wat hij die avond wilde eten. In zijn hoofd cirkelden getalletjes, griekse letters en wetenschappelijke termen in het rond.

Soms moet je teruggaan naar het begin om het geheel te begrijpen. De basis. Zuurstof. O. H2O. Waarom is het eindstadium van een ster Fe? Waarom kost kernfusie daarna energie en levert het daarvoor energie op? Materie. Gewicht. Energie. Elektronen. Neutrino’s.

Het zou een eindeloze trein van gedachten zijn geweest, als niet juist op dat moment zijn pad hem over een klein stukje ijs leidde. Een klein stukje. Niet meer dan tachtig vierkante centimeter. Maar in gedachten verzonken en niet lettend op zijn voeten was juist dat kleine stukje ijs een regelrechte ramp.

Hij gleed uit.

Zijn voet gleed naar voren, de rest van zijn lichaam viel naar achteren. Hij had niet eens de tijd om een kreet te slaken, voor hij met een harde klap op zijn achterhoofd viel. Dat was blijkbaar de trigger waarop zijn lichaam, zijn hersenen, hadden gewacht, want op precies dat moment begonnen zijn armen en benen hevig te schokken. Even zag Owen nog wel wat lichtjes voor zijn ogen dansen, maar toen viel hij bewusteloos en slap neer.


OOC: Gansopdracht: Laat Owen uitglijden over een bevroren stukje water. Pluspunten als dit in de buurt is van iemand wiens respect hij eigenlijk wel wil hebben (zie: TR-leden o.i.d.).

Dus, TR-leden zijn welkom, maar anderen ook :3 Owen komt, als het goed is, over een minuutje of twee vanzelf wel weer bij