He keeps on Running, Running, Running

Zijn longen brandden van het rennen en daarom moest hij toch echt stoppen nu. Zijn vuurrode ogen keken de kleine pokémon nog na, die zo vrolijk als het maar kon steeds verder weg trappelde. Ondeugend achter zich kijkend. Het was zijn Aron die zich nu weer heel wat meters van hem vandaan had weten te werken, met een belangrijk rood ding in zijn mond. Een pokédex om precies te zijn. Een ding waar hij niet zonder kon en zijn Aron dacht dus dat het grappig was om ermee van door te gaan. Nu kon hij de pokémon niet bereiken. Desondanks dat deze heel zwaar was en de kortste pootjes had die Alex ooit had gezien bij een pokémon – kon het veel sneller rennen dan gedacht. Hij slaakte een diepe zucht en strekte zich rug, terwijl zijn ademhaling nog steeds gehaast op en neer ging. ”Argon..” Hijgde hij, tot de conclusie komende dat hij eigenlijk nog wat meer aan zijn conditie moest doen. In zijn hoofd noterend dat hij vanaf vandaag iedere dag wat ging sporten, al was het een beetje rennen door een bos of over een veld, maar hij wist zelf dat daar misschien weinig van zou komen. Maar met zijn Aron moest dat vast lukken, die rende de hele dag en om hem in toon te houden moest hij hem achterna zitten tot hij hem in zijn pokéball terug kon roepen. Helaas was de pokémon te snel geweest vandaag, waardoor hij al meteen een lange achterstand had gehad toen hij erachter aan schoot, waardoor hij nu hier stond. De grote blauwe oogjes van de Aron waren nu op hem gericht en meters van hem af was het dier gelukkig blijven staan. Maar staan blijven zou het niet doen als hij dichterbij kwam, want dan zou het zo weer beginnen met rennen. Daarom gaf hij zichzelf even wat tijd en rust, voordat hij er weer achteraan moest. ”.. hier” Maakte hij zijn zin uiteindelijk af. Argon deed in ieder geval het tegenovergestelde hiervan, waardoor hij niet veel anders kon dan er weer achter aan rennen. De pokémon verdween achter een van de muren in Lumiose City en hij rende er keihard achteraan, niet om de muur heen kijkend voordat hij de bocht maakte. Hierdoor botste hij opeens tegen iemand anders op, het was een redelijk harde knal die hem naar achteren duwde en hem op de grond liet vallen. Verward keek hij om zich heen, waarna hij weer opstond en het meisje zag waar hij tegenaan was gebotst. ”Euh.. sorry,” Weerklonken zijn woorden. Hij liet zijn blik meteen weer achter haar vallen, terwijl hij zich wat meer naar links boog om door de straat heen te kijken. Hij zag nog net zijn Aron verdwijnen achter een bankje, waar het waarschijnlijk een goede verstopplek had gevonden om de pokédex te verstoppen. Hij vertrouwde er maar op dat de pokémon hem niet kapot zou bijten, want veel zin om terug te gaan naar een pokémon centrum zonder zieke pokémon had hij niet. Ze waren toch al niet zo’n fans van zijn pokémon. Omdat die meestal weinig deden luisteren, heel druk waren en tja.. hij was ook niet bepaald de rustigste. ”Heb je je pijn gedaan?” Besloot hij uiteindelijk aan haar te vragen. Hopelijk was ze niet kwaad op hem.

& Mae

Felix was te lang niet uit zijn ball geweest. De piepjonge Skarmory had het op de één of andere manier voor elkaar gekregen om zichzelf uit zijn Pokéball te laten en zoals het een piepjonge, overenthousiaste Skarmory betaamt had hij binnen twee minuten Mae's appartement helemaal overhoop gehaald, de tijd die nodig was voor Max om wakker genoeg te worden om de Armor Bird Pokémon te stoppen door aan zijn poot te gaan hangen en ondertussen waarschuwend te grommen.
In deze chaos werd Mae wakker. De stapel boeken die het meisje op haar nachtkastje had gedumpt, en dat waren er veel, lagen nu verspreid door de kamer en op de raarste plaatsen. Haar kledingkast was op een gegeven moment opengegaan, waardoor er nu een soort tapijt van kleding de gehele vloer bedekte. Tot overmaat van ramp had Felix geprobeerd iets te eten voor zichzelf te vinden, waardoor het kledingtapijt in het keukengedeelte van de ruimte ook verpakkingen en voedselwaren bevatte. "Het is tijd voor een uitlaatbeurt," Mompelde Mae nog maar half wakker, een warme trui en een spijkerbroek uit de deken van kleding halend en aantrekkend, om vervolgens met haar voet de voordeur open te duwen, waardoor Felix zijn zo graag gewilde vrijheid kreeg.
In de korte tijd dat Mae de Skarmory had zonder dat hij zich nog in het ei bevond, waren dit soort dingen al vaker gebeurd. Het was dan ook een vaste gewoonte geworden om de hypere Iron Bird Pokémon minstens één keer in de week buiten uit te laten razen, zodat hij de rest van de week ten minste twee seconden kon stilzitten, mocht dat van hem gevraagd worden. Echter was Mae door de verhuizing en de nieuwe omgeving deze gewoonte tijdelijk vergeten, wat haar nu dus op een overhoop gehaalde kamer kwam te staan. Maar dat maakte niet al te veel uit, bedacht Mae zich terwijl ze al neuriënd de straat op liep met Max aan haar zijde en Felix hoog in de lucht boven haar, vrolijke kreetjes slakend. De zon scheen, het was niet al te koud en doordat al haar spullen nu door haar appartement verspreid lagen, móést ze alles wel fatsoenlijk op gaan ruimen, iets wat de brunette steeds uitgesteld had door alles maar gewoon in de kasten te proppen. Ja, er was nog niets verloren voor deze optimist.
Met een glimlach op haar gezicht sloeg Mae de hoek om, nog steeds neuriënd, toen ze opeens iets voorbij zag flitsen en door iets of iemand in volle vaart geschept werd. De brunette belandde op haar achterwerk in de sneeuw en meteen stond Max voor haar, grommend naar de onbekende. Lachend stond Mae weer op en klopte de sneeuw van zich af terwijl ze Max met een simpel handgebaar duidelijk maakte dat het oké was. De Herdier stopte met grommen, maar bleef de roodharige jongen met een doordringende blik in de gaten houden voor het geval hij nog zo'n actie zou uithalen, of zoiets. De Trainer van de Herdier veegde ondertussen haar pony uit haar gezicht en focuste op degene waarmee ze gebotst was. Het leek haar een aardige jongen. Geen idee waarom en er was ook eigenlijk geen reden voor om dat zomaar aan te nemen, maar dat vond Mae. Toen hij dan ook zijn excuses aanbood en vroeg of ze zich pijn had gedaan, antwoordde ze dan ook met een stralende glimlach: "Met mij is alles goed, hoor. Bedankt!", waarna ze achter zich keek om te zien wat de kleine schim was die de brunette had gezien voordat ze op de grond was beland. Het was een klein wezentje, vier pootjes en hele schattige, blauwe oogjes. Mae kon er dan ook niets aan doen, een "Aww.." ontsnapte haar voordat ze opmerkte dat er iets in de mond van de Pokémon zat. "Is dat.. ?" Begon de brunette, het apparaatje herkennend.

De pokémon die het meisje blijkbaar bij haar had, was met een opgetrokken lip en ontblootte tanden grommend voor haar gesprongen. Waardoor hij even een pasje terug zette, hij had namelijk geen zin om die terriër aan zijn hand te hebben straks. Hij wilde zijn hand wel even heel houden namelijk. Hij had het niet expres gedaan en toen het meisje de pokémon weg wuifde – die gelukkig naar haar luisterde, waardoor hij zich bedacht dat de pokémon niet echt agressief moest zijn – ging deze met een dodende blik achter haar staan. Hij voelde het gestaar van de pokémon aan, terwijl hij zijn eigen blik op zijn Aron had gericht. Deze had nog steeds het rode ding in zijn bek, terwijl het achter het bankje zat en met een smachtende blik naar hem terug staarde. De pokémon vond het maar al te leuk en hij kon het niet laten dan een zachte lach te laten horen. Stomme Argon, hij moest altijd zoiets doen – maar stiekem vond Alex het wel grappig en leuk zelfs. Zijn rode ogen werden uiteindelijk weer op het meisje voor hem gericht, die de sneeuw van haar had afgeklopt toen ze was opgestaan en nu tegen hem begon te spreken. Ze zei dat ze zich niet bezeerd had, gelukkig maar, want met dit weer kon je je nog wel eens flink bezeren. Sneeuw was gevaarlijk, maar gelukkig was het meisje nog heel. Hij had het niet op zijn geweten willen hebben dat ze haar arm gebroken had hier, omdat hij tegen haar aan was gebotst. Ze had nu haar blik echter op zijn pokémon gericht en een ware ‘aww’ verliet haar mond. Zachtjes grinnikte hij. Zijn pokémon zag er inderdaad schattig uit, voor nu dan. Want later zou Argon veel groter worden dan hij nu was – en ook een stuk langzamer om precies te zijn, maar wel veel krachtiger. Groter dan hem in ieder geval. Maar hij vond het niet erg, zijn pokémon vertrouwde hij met heel zijn leven. Ze zouden hem vast niet vermoorden in zijn slaap, althans, dat hoopte hij dan maar. Bij het horen van haar volgende woorden fronste hij even verbaasd. Vergetend dat de pokémon nog steeds zijn pokédex vast had. Wat was wat? Hij keek ernaar en schudde zacht met zijn hoofd. ”Ja, die is van mij.” Weerklonk zijn stem, waarna hij naar beneden zakte en met zijn knieën op de ijskoude sneeuw rustte. Hij boog zich wat naar voren en hield zijn hand onder de mond van de Aron, die zich nu bedacht dat hij het spelletje toch echt verloren had van zijn baasje. De pokémon liet de pokédex in de hand van Alex vallen en uiteindelijk ging hij weer staan. Even wierp hij een snelle blik over het ding, tot de conclusie komend dat er niets aan was. Gelukkig maar, want Aron’s konden nog best hard bijten. ”Argon vind het leuk om ervandoor te gaan met mijn dingen.” Grinnikte hij zachtjes, waarna hij zijn blik wierp op de pokémon die nog steeds met een ijzeren blik naar hem staarde. ”En wie is dat?” Glimlachte hij uiteindelijk, opkijkend naar de trainer van deze pokémon.

Het was een vreemde nacht geweest. Na een langdurig spel van truth or dare, waren ze 7 minutes in heaven gaan spelen en van daaruit was alles downhill gegaan. Aangeschoten, in de buurt van zwaar de weg kwijt zijn, was Zoey die avond beland in de kast met een vriendin. En Arceus, ze hadden gebruik gemaakt van hun tijd.
Nu de zwartharige weer bij zinnen was, was ze nieuwsgierig geraakt. Haar paarse ogen stonden dan ook zelfverzekerd naar voren gericht, terwijl ze met niet al te grote stappen vooruit kwam. Ze moest toegeven dat haar hoofd zeer deed en dat het soms voelde alsof iemand zijn vingers in de achterkant van haar ogen porde. Misschien moest ze maar eens een paracetamol zien te fixen ergens. Maar, eerst moest ze erachter zien te komen of ze wel goed was. Want, ze wilde weten of de laatste nacht eenmalig was. Ze moest het weten.
Bij het zien van een roodharige jongen, kwam het meisje tot stilstand. Haar paarse ogen keken toe hoe hij in gesprek was met een ander meisje. Even vroeg ze zich af of het zijn vriendin was, maar de afstand tussen de twee maakte al gauw duidelijk dat dit niet zo was. Verbazend, want ze moest toegeven dat hij er goed uit zag. Arceus. Als ze het wilde weten, was hij haar beste zet.

“Pardon.” Het was het enige wat ze zei toen ze langs het andere meisje zette en vlak voor de jongen op haar tenen ging staan, om zonder enige aankondiging haar lippen op de zijne te duwen. Hoe lang het duurde? Ze had geen idee, maar lang genoeg om - Arceus, ja - te weten dat dit toch echt wel beter was dan alles van de nacht ervoor. Want, holy Arceus. Wat was rood haar toch enorm aantrekkelijk.
Oke, oke, genoeg voor vandaag. Ze deed een stapje achteruit en cirkelde een keer om haar eigen as, voor ze de jongen met een charmant lachje aankeek. “Bedankt, dat had ik nodig,” sprak ze. Haar stem klonk bijna alsof ze zong, alsof ze lachte. Hoog en melodieus als altijd. Iets wat misschien niet al te goed paste bij het vreemde karakter van het jonge meisje.
Zonder nog iets te zeggen draaide ze zich om en liep ze weg. Ze zou de sfeer in ieder geval goed veranderd hebben met haar actie.

Hij glimlachte vriendelijk naar het meisje voor hem. Dit kon misschien nog wel eens een normaal gesprek worden. Zijn Pokédex had hij terug gedaan in zijn zak, waar hij deze altijd bewaarde. Behalve vandaag, vandaag had hij hem in zijn tas gegooid waardoor Argon hem te pakken had weten te krijgen. Zijn slimme Aron, altijd vond hij wel een manier om zijn trainer bezig te houden zodra hij uit zijn pokéball was. Altijd. Dit kon nog wel eens een rustig gesprek worden, wat Alex soms ook wel fijn vond. Zijn Aron was nu weer naast hem gaan staan, een vragende blik gericht op de hondachtige pokémon. Waarom die zo boos keek wist Argon niet, maar zijn aandacht leek al snel ergens anders naartoe te gaan. Nu merkte hij haar ook op. Een meisje dat steeds dichterbij kwam, uiteindelijk met een excuusje langs de ander waar hij mee sprak liep en voor hem ging staan. Vanaf dat moment gebeurde alles zo snel. Voordat hij iets tegen haar kon zeggen stond ze al op haar tenen en had ze haar lippen tegen de zijne aangeduwd. Hij had geen idee hoe lang het duurde, die kus die ze hem gaf. Maar hij kon niet ontkennen dat hij het níet fijn vond. Zijn vuurrode ogen keken haar vragend aan toen ze zich van hem terug trok en hij daar verbaasd bleef staan. “Bedankt, dat had ik nodig,” Hij wilde iets zeggen, opende zijn mond, maar sloeg die verslagen weer dicht. Lumiose City, de stad van wonderen. Hij had dit niet verwacht, helemaal niet en het enige wat hij kon doen was haar stomverbaasd aanstaren. Waar dit vandaan was gekomen, hij had geen enkel idee. "Euh.. geen dank?" Weerklonk zijn stem, terwijl hij haar vragend aankeek. Maar ze zei niks meer. Geen enkele uitleg, geen enkele reden waarom ze dit wel niet nodig had gehad van hem. Diep van binnen voelde hij zich gevleid dat ze hem gezoend had, zo'n mooie meid, maar waarom? En waarom liep ze nu weer weg? Was dit zijn verbeelding geweest? Vragend keek hij om zich heen, waarna hij zijn blik op zijn Aron richtte en daarna naar het meisje liet glijden. "Wacht.. wat?" Hij wilde achter het meisje aanlopen, maar toen hij een stap vooruit zette bedacht hij zich weer en zette hij weer een pas achteruit. Een nutteloze beweging met zijn hand makend. Hij zag er best verstrooid uit op dat moment, maar zo voelde hij zich ook.

Alles was heel normaal. De Aron gaf de Pokédex op een normale manier terug, zijn Trainer nam die op een normale manier aan en stopte het ding op een normale manier in zijn zak. Toen kwam er een zwartharig meisje aangelopen dat zijn op een normale manier verontschuldigde en Mae passeerde, en daar die jongen begon te kussen. Ook volkomen normaal.
Verbijsterd keek Mae het allemaal aan. Sliep ze nog en was dit één of andere bizarre droom? Verward wreef de brunette in haar ogen, waarna de even een paar keer snel achter elkaar knipperde. Nee, de twee stonden daar nog steeds te kussen en die val van eerder had ook echt gevoeld. "Eh.." Mompelde Mae haast onhoorbaar. Ze had geen idee wat hier aan de hand was, en wist zich dan ook geen houding te geven. De brunette betrapte zichzelf erop dat ze aan het staren was, uit ongeloof, en richtte haar blik ietwat beschaamd op de sneeuw die rond haar voeten op de grond lag. Max liep haar blikveld binnen en keek vragend van zijn Trainer naar de twee mensen. Mae haalde haar schouders op; zij wist het ook niet meer.
Het geluid van een stap was te horen en de zestienjarige keek na even geaarzeld te hebben weer op, nog net op tijd om het andere meisje een rondje te zien draaien en haar de jongen te horen bedanken. Daarna liep de zwartharige weg. Oké. "Wacht.. wat?" Mae richtte haar blik, gevuld met onbegrip en verbaasdheid, op de roodharige jongen. "Eh," Begon ze nog een keer "Was dat.. Was dat je vriendinnetje?" Dat zou wel schattig zijn, maar de woordenwisseling die de twee hadden gehad wees daar toch niet echt op.

Hij begreep het nog steeds niet en verontwaardigd knipperde hij wild met zijn ogen. Het was vast zijn wilde fantasie geweest, een meisje dat hem zo op straat zoende. Nee, dat bestond niet! Maar toch voelde het zo echt aan. Alsof ze haar warme lippen echt op de zijne had gelegd, alsof ze echt gezoend hadden samen. Hij betrapte zichzelf erop dat zijn wangen iets roder waren geworden. Niet alleen van de verbazing, maar ook omdat hij het warm had gekregen van de plotselinge affectie. Hij wierp zijn blik opeens geschrokken op het meisje toen die weer begon met praten, hij had niet eens meer door dat ze er stond, maar nu ze weer sprak wist hij het weer. Hij was met haar aan het praten toen het meisje op hen af kwam lopen en uit haar woorden bleek het toch wel echt waar te zijn. Dit was geen droom, geen fantasie, nee. Dit was echt gebeurd. Raar maar waar. Thuis zou niemand hem geloven als hij zoiets zou zeggen, dan zouden ze hem uitlachen en uitmaken voor gek. Hem vertellen dat het vast zijn wilde fantasie was geweest, maar dit meisje voor hem had het gezien. Het was niet zijn fantasie, nee, dat kon niet. Ze zou vast niet fantaseren over hem die een ander zoende, dat was raar. Dus dit was waar, echt gebeurd. Beetje bij beetje begon hij het dus ook tot het door te dringen dat hij net gezoend had met een wildvreemde. Hij kende deze meid helemaal niet en zoveel vragen popten op in zijn gedachten. Maar één antwoord wist hij erop – ze had hem bedankt, dus het was vast goed geweest. Ze had het fijn gevonden en dat gaf misschien wel een hele grote boost aan zijn zelfvertrouwen. Hij ging wat rechter staan, nu hij zichzelf weer wist te herpakken en wierp nog even een vlugge blik langs het meisje door, maar de meid die hem zojuist gezoend had was niet meer in de buurt. Die was ervandoor gegaan voordat hij er ook maar echt op kon reageren, het enige wat ze misschien gehoord had, was zijn ‘geen dank’. Zijn blik gleed nu weer naar de persoon voor hem toe. Ook een wildvreemde. ”Ik euh..” Hij wist niet wat hij daarop moest zeggen. Nee, hij kende deze persoon niet, dus ze was geen vriendin van hem. ”Nee.. ik euh.. heb haar nooit gezien.” Hij beet wat op de onderkant van zijn lip. Awkward.

Niet dat Mae nou de persoon was die het meeste recht had nogal verward te zijn, in tegenstelling tot de roodharige jongen in haar gezelschap, degene die gekust was, maar toch stond haar gezicht geheel naar die emotie. Haar wenkbrauwen leken te twijfelen tussen een paar centimeter omhoog schieten van verbazing of een frons vormen uit onbegrip van de situatie. Haar mond was een stukje geopend om een vraag te stellen, maar de woorden kwamen er nog even niet uit. Snel klapte Mae haar mond dicht en legde de laatste meter naar de hoek van de straat af om te kijken of het mysterieuze toch wel heel erg schattige meisje nog ergens te zien was. Waarom ze het deed, wist de brunette niet precies. Misschien gewoon omdat ze zich anders geen houding wist te geven, misschien om in de plaats van de roodharige jongen te vragen wat en vooral waarom. Na een blik op de jongen in kwestie geworpen te hebben, bedacht Mae zich met een lichte glimlach dat ze hem daarmee misschien zelfs wel een dienst zou bewijzen, want hij leek even compleet van de wereld en niet in staat om die vragen zelf te stellen. Maar van dat plan, als het al een plan te noemen was, kwam niets in, want er was geen spoor van het zwartharige meisje met de zangerige stem te bekennen. Mae's blik verplaatste zich weer naar de jongen, die zich weer bewust leek van haar aanwezigheid. Als antwoord op de vraag of het zwartharige meisje zijn vriendinnetje was, kreeg Mae het antwoord dat dit niet zo was, gevolgd door de uitspraak dat de jongen haar nog nooit gezien had. Voor Mae was de hele situatie al een stuk minder ongemakkelijk geworden zodra ze niet als de een of andere creep erbij had gestaan terwijl twee anderen zoenden, al was de huidige situatie ook weer niet heel gemakkelijk te noemen. Haar wenkbrauwen namen eindelijk een beslissing en vormden de frons. "Nou eh," Sprak Mae na een lichte aarzeling. "Oké, denk ik." De brunette kon zichzelf wel voor haar gezicht slaan, wat ze dan ook deed; verward op alles reageren en daarmee duidelijk laten merken dat Mae ook even de weg kwijt was, zou de situatie er niet beter op maken voor die jongen. Zodra de hand dan ook van Mae's gezicht afgleed, stond er een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Nu ze naar de hoek van de straat was gelopen, was de afstand tussen de twee personen verkleind en de brunette stond dichtbij genoeg om de roodharige jongen een vriendschappelijk duwtje te kunnen geven, waarna ze sprak: "Als het gebeurt, dan gebeurt het in Kalos, niet?", snel gevolgd door een opgewekte: "Ik heb honger.". Nadat Mae opgestaan was had ze nog niet ontbeten, en dat merkte het meisje wel. Mae had zich al een paar meter verplaatst nadat Max zich zoals gewoonlijk aan haar zijde had gevoegd en de brunette gecontroleerd had of ze Felix nog ergens zag, toen ze zich realiseerde dat ze de jongen niet meegevraagd had en er ook niet zeker van was of hij haar uit zichzelf gevolgd had. Ze draaide zich om en keek hem vragend aan. "Als je zin en tijd hebt, mag je best meekomen, hoor." De hele situatie was nog niet vergeten, maar Mae had ook geen zin om er op ongemakkelijke manier over te praten. Nee, ze wilde er liever alles van weten terwijl ze wat te eten had en die jongen zich ook wat ontspannener voelde, want dit was ergens zielig.

Sorry, met deze had ik wat moeite. :P

Hij had dit niet verwacht, helemaal niet. Nooit eigenlijk. Een meisje kwam niet zomaar op je af en zoende je, dat gebeurde alleen maar in dromen, in romantische films.. maar niet in het echt. Toch was het hem vandaag overkomen en hij kon zichzelf niet eens geloven. Echter was het wel waar. Het meisje voor hem had het ook gezien, de zoen en alles wat daarna gebeurd was. Ze had zelfs gevraagd of zij zijn vriendinnetje was en even had hij het zich ook afgevraagd. Maar nee, hij had geen vriendin. Die had hij nooit gehad. Ze gaf hem een duwtje en even leek hij wat meer wakker te worden dan eerst. Hij keek haar even glimlachend aan bij haar volgende woorden, al was het meer een afwezige glimlach dan een gemeende. Hij zat diep in zijn gedachten verzonken, de afgelopen paar minuten herhalend. Wat was er precies gebeurd. Hij had haar niet eens zien aankomen, ze stond er gewoon opeens, ze drukte haar lippen op zijn mond en na de kus was ze weer weg. Hij kwam plots tot beweging toen hij merkte dat ze iets gezegd had. Ze had laten merken dat ze honger had en was al meteen weggelopen, maar desondanks dat hij haar eerdere woorden had gehoord, was hij haar niet gevolgd. Het was niet eens tot hem doorgedrongen zelfs. Maar toen ze stil bleef staan en hem vragend aankeek knikte hij, dan ging hij maar mee. Hij wilde niet hier alleen achtergelaten worden, niet nu er zoveel gebeurd was. Zijn blik gleed even naar zijn Aron, maar die volgde gewoon toen hij zijn passen zette. ”Waar wil je gaan eten?” Hij had besloten dat hij het er even niet over wilde hebben, het was een awkward moment geweest en ook voor het meisje. Ze had zich vast als een derde wiel of zoiets gevoeld, al was dat nog verschrikkelijker als je het zoenende ‘stel’ niet kende. Dan was het al helemaal gênant.

Geeft niet, ik heb zelf ook moeite met awkward momenten hihi.

Even leek het erop dat meneer uit zijn trance kwam, maar vlak daarna reageerde hij op haar woorden met een afwezige glimlach. Mae grinnikte. "Nog steeds in de wolken." Sprak ze met een glimlach, waarna ze haar blik even op de lucht boven haar richtte. Felix was, zoals verwacht nergens te bekennen, maar Mae maakte zich er nog geen zorgen over. Ze besefte niet helemaal dat de Armor Bird Pokémon verdwenen was omdat het, vergeleken met de huidige gebeurtenissen, gewoon niet bijzonder leek. Max was er nog wel, de Herdier leek helemaal niet te begrijpen wat er in Arceusnaam aan de hand was, maar leek wel besloten te hebben dat die roodharige gast niet te vertrouwen viel. Mae had dat wel gezegd dat hij niet mocht grommen, maar vlak naast zijn Trainer staan en met een koude blik naar de andere persoon staren kon hij nog wel. Straks probeerde die gast nog zoiets bij Mae. Max would not approve.
Een oprechte, vrolijke glimlach verscheen op het gezicht van het zestienjarige meisje toen ze zag dat de jongen zich in beweging zette en haar vervolgens vroeg waar ze wilde gaan eten. "Geen idee, eigenlijk," Begon ze vrolijk, het hele voorval voor een moment vergetend, "We zien wel waar we uitkomen!" En met die woorden zette de brunette de pas erin, zich eerst nog wat inhoudend zodat de jongen haar zou kunnen inhalen. Max keek vanuit zijn ooghoeken naar de jongen en ging onmiddellijk aan naast zijn Trainer lopen aan de kant waar de jongen zich bevond. Plots stopte Mae en draaide zich naar de jongen. "Hoe heet je eigenlijk?" Vroeg ze nieuwsgierig.

Een paar vlugge en grote passen waren nodig geweest om weer naast haar te lopen en vanaf dat punt kon hij haar snelheid gemakkelijk bijhouden. De herdier was tussen hun komen lopen en Alexander voelde zijn blik in hem branden, alsof hij hem probeerde te verbranden ermee. De ogen waren constant op hem gericht en hij begreep dat de pokémon hem niet bepaald vertrouwde en waarschijnlijk al helemaal niet door de kus die hij zonet met het andere meisje had gehad. Hij kon het ook wel begrijpen. Even wierp hij zijn blik achter zich op de Aron, die vrolijk volgde. De pokémon had niet eens door dat de andere pokémon zich gespannen voelde, zo naïef was het kleine ding. Hij richtte zijn blik voor zich uit en even gleed het door de straat heen. Dichtbij in de buurt was een leuk plekje waar ze wat konden gaan eten, daar konden ze elkaar misschien wat beter leren kennen. Hier wilde hij het namelijk niet bij laten, hij wilde haar niet in de steek laten denkend dat hij een of andere player was die gewoon randomly gezoend werd door een random meisje. Hij draaide zich vragend om toen ze bleef staan, maar bij de volgende vraag glimlachte hij even. Helemaal vergeten om zich voor te stellen natuurlijk! ”Sorry, helemaal vergeten!” Kwam er vrolijk uit. ”Ik ben Alexander, maar je mag me gewoon Alex noemen, dat doet iedereen.” Hij glimlachte kort en keek haar vervolgens vragend aan. ”En ik kan me niet herinneren dat jij een naam gezegd hebt, kan dat kloppen?” Nee, hij kon het zich zeker weten niet herinneren hoe dit meisje heette. Misschien had ze het wel gezegd, net voordat de ander haar lippen op zijn lippen had gezet. Misschien had hij het helemaal niet gehoord.

Hij heette Alexander, maar werd door iedereen Alex genoemd. "Alex, dus?" Probeerde Mae de naam uit. Tot nu toe had ze hem gewoon de hele tijd 'de jongen' genoemd, wat nogal onhandig was, zeker als je iemand wilde aanspreken. Als je de naam van iemand wist, praatte dat gewoon gemakkelijker, vond Mae. "Aangenaam kennis te maken!" Beëindigde de brunette haar zin met een glimlach, waarna ze zichzelf alweer in beweging wilde zetten. Echter informeerde Alex toen naar haar naam, waardoor de zestienjarige voor een moment met haar ene voet een paar centimeter boven de grond geheven stond om hem daarna weer neer te zetten. "Ik ben Mae. Dat valt niet echt te verkorten, daarom word ik ook gewoon zo genoemd," Antwoorde de brunette. Ze begon weer te lopen, zich eindelijk bewust geworden van dat de inwoners van Lumiose nukkig mompelend om haar heen hadden moeten lopen omdat ze stilstond. Raar eigenlijk, bedacht Mae, dat mensen in zo'n veelzijdige en spannende stad als Lumiose, waar zo veel in te ontdekken viel, zo chagrijnig waren. Kort blikte Mae even naar Max, die zich nog steeds vlak naast haar bevond. "En dit is Max. Zo is hij trouwens meestal tegen onbekenden, dus trek je er alsjeblieft niet al te veel van aan." Grinnikte ze vervolgens, waarna ze de roodharige jongen weer aankeek. "Kies jij een tentje uit?" Vroeg ze na een tijdje.

De jongen stond nog even stil, maar hij merkte al dat mensen hem geërgerd nakeken nadat ze langs hem door waren gelopen. De jongen schudde zacht lachend met zijn hoofd, het was niet normaal dat zo'n drukke stad zo'n inwoners had. Het nachtleven was hier leuk, heel leuk zelfs. Hij ging graag uit, ontmoette graag nieuwe mensen en dronk graag wat samen met zijn nieuwe vrienden. Maar overdag? Nee, overdag zat hij liever ergens in een bos, waar hij met zijn pokémon kon trainen en zich voor kon bereiden op zijn allereerste gym. Een gym die hij maar al te graag wilde uitdagen, maar hij moest nog even wachten voordat hij dat ging doen natuurlijk. Hij vond nog niet dat hij helemaal klaar ervoor was, zijn pokémon misschien wel, maar hij was er mentaal nog niet sterk genoeg voor. Althans, zo dacht hij er zelf over. Hij was niet serieus genoeg als het ging om dat soort evenementen, de gymleader zou hem er vast om haten. Het meisje stelde zich voor als Mae en hij knikte. Nee, haar naam kon je zeker niet verkleinen. Niet dat hij bijnamen gaf aan mensen, hij had daar nooit de behoefte aan. Zijn blik gleed vervolgens naar de hond naast haar. "Ah, vandaar dat hij me de hele tijd zo aanstaart," Grijnsde hij ongemakkelijk. De hond had een ijzige blik, maar die zou vast wel verzachten als hij hem beter leerde kennen. "Die Aron achter ons is Argon, zoals je vast al merkt houdt hij ervan om dingen van mij af te pakken en ermee weg te rennen." Zei hij, terwijl hij rustig naast haar verder liep. Ze kwamen al best dichtbij het tentje dat hij in zicht had en nadat ze hem gevraagd had of hij het tentje uitkoos, wees hij er rustig naar. "Daar kun je lekker eten," De Alexander die iedereen kende was weer terug. Hij was niet meer in de war zoals eerder, maar meer een enthousiaste en vriendelijke jongeman waar veel mensen graag mee omgingen. Een glimlach stond permanent op zijn gezicht en een blik met veel emotie, in dit geval vrolijke emoties, stond in zijn ogen.

"Ah, vandaar dat hij me de hele tijd zo aanstaart," Even grinnikte Mae. Max was het typische voorbeeld van een Herdier, eigenlijk. Volledig trouw aan zijn Trainer en daarom wantrouwend tegenover haast alles dat voor die persoon een mogelijke dreiging zou kunnen zijn, of wat nog niet bewezen had vertrouwen te zijn. "Vanbinnen is 't een schatje." Grijnsde ze plagend. De Loyal Dog Pokémon richtte zijn blik voor enkele milliseconden op Mae om voor haar met zijn ogen te kunnen rollen, waarna hij alweer snel naar Alex keek, al was het toch echt meer staren. "Ik denk dat hij het fantastisch zou doen in staarwedstrijden," Merkte de brunette vervolgens lachend op terwijl ze haar blik weer op de jongen richtte die naast haar liep en zijn Pokémon, de Aron, voorstelde als Argon. Het wezentje hield blijkbaar van de spulletjes van zijn Trainer en van rennen. Een licht fronsje verscheen op Mae's gezicht terwijl ze nadacht. Ze sprong nou niet echt boven anderen uit als het om kennis ging. Niet dat ze dom was, gewoon gemiddeld. "Argon.. Is dat niet een bepaald element?" Vroeg ze vervolgens twijfelend. Ooit had ze het hele periodieke stelsel moeten leren, maar die kennis was al lang geleden weer haast helemaal weggezakt. "Dan krijg je wel veel beweging, zo," Glimlachte ze vervolgens, doelend op het feit dat Argon hield van wegrennen.
De houding van de jongen was veranderd tegen de tijd dat hij haar een plek om te eten aanwees. Het voorval van eerder leek voor nu vergeten en er stond een glimlach op zijn gezicht. Mae volgde de hand van Alex en keek naar het restaurant. Na het gebouw even vlug gekeurd te hebben, zei ze vrolijk: "Ik vind het helemaal goed." Er spookten nog vele vragen door het hoofd van de brunette, maar tot nu toe had ze nog redelijk haar mond weten te houden. Het gebeurde de zestienjarige wel eens vaker dat er een spontane opmerking uitfloepte, en ze hoopte maar dat dat nu, omdat het een ongemakkelijke situatie betrof, nog een tijdje op zich zou laten wachten. Voor de ingang van de horecagelegenheid stond Mae stil, zich omdraaiend naar de straat. Ze wilde Felix niet rondzwervend achterlaten, niet nu ze op het punt stond een gebouw in te stappen en de Skarmory haar dan misschien niet meer zou kunnen vinden. "Eh sorry, momentje," Zei Mae terwijl ze Alexander aankeek, waarna ze haar blik op de lucht richtte. Het meisje zette haar handen aan haar mond en haalde een moment diep adem. "Felix!" Rustig wachtte ze vervolgens af en glimlachte in de tussentijd naar de mensen die dichtbij haar hadden gestaan en wat verschrikt teruggedeinsd waren vanwege haar plotselinge, en nog best harde, uitroep. Na een paar minuten was er een vrolijke kreet te horen en kwam Felix' metalen verschijning in zicht. Mae glimlachte terwijl ze toekeek hoe de Skarmory recht op haar afvloog, Alex in het oog kreeg, zijn koers bijstelde.. Oh nee, Felix vond dat het tijd was voor een knuffel. Niet van Mae, van de roodharige jonge naast haar. Nu wist Mae dat haar Skarmory nog verbazend licht was vanwege zijn leeftijd en het feit dat hij holle botten had, en dat zijn vleugels nog niet scherp waren, ook omdat hij jong was, maar een aanvaring met een Skarmory was nu ook niet heel prettig..

Enthousiastic Felix is enthousiastic, hehe.

Hij moest toch glimlachen bij de beschrijving die het meisje aan zijn Herdier gaf. Dat hij vanbinnen een schatje was. De blik van de Herdier was al helemaal hilarisch, alsof hij het zelf niet helemaal geloofde. De starende blik kwam echter al snel weer terug en even fronste Alexander. Wat moest hij doen om het vertrouwen te winnen van zo'n pokémon? Die alles aanzag voor een potentiële vijand van zijn trainer? "En.. je weet zeker dat hij me niet gaat aanvallen straks?" Weerklonk zijn stem opeens, weer een opmerking die hij spontaan eruit liet floepen. Een opmerking die de meeste mensen gewoon in hun gedachten hielden, maar hij kon het niet laten. Hij was rechtuit, wat betekende dat hij alles zei wat hij belangrijk vond om te zeggen en dit was best belangrijk. Hij had geen zin erin om die tanden van die Herdier straks in zijn kuit te hebben. "Ik geloof best dat hij het fantastisch zou doen in zo'n wedstrijd, hij jaagt andere mensen of pokémon zo de stuipen op het lijf met die starende blik van hem." Grinnikte Alex als vervolg op haar woorden, waarna hij zijn blik van de Herdier aftrok en weer terug naar het meisje keek. Gelukkig begon ze niet over het voorval van daarnet, het rare meisje dat hem gezoend had. Hij wilde daar op het moment niet echt over spreken. Ze maakte nog een opmerking over de naam van zijn pokémon en met een glimlach knikte hij. "Ik vond dat vak altijd al interessant, vandaar dat ik ook steel pokémon train. Ze hebben allemaal zo'n soort namen." Ja, hij was er best trots op dat hij zo origineel kon zijn. Want naar zijn weten had nog niemand zijn steel pokémon naar een element genoemd.

Hij had de deur alweer voor haar geopend, zoals een echte gentleman zou doen bij een dame, maar zij had zich omgedraaid en excuseerde haarzelf nog even voordat ze de straat terug opliet en Alexander daar verbijsterd achter liet. Hij sloot de deur weer, tot grote ergernis van de mensen die dicht bij de deur zaten in het restaurant - het was namelijk koud buiten. Rustig stapte hij weer op haar af nadat ze een naam geschreeuwd had. Verbaasd keek hij omhoog naar de lucht, totdat hij opeens een Skarmory tevoorschijn zag komen. Een lichte glimlach krulde zijn lippen. Een prachtig dier, al moest hij het zelf zeggen. Hij had er zelf ook een in zijn team, Helium genaamd, een enthousiaste pokémon die hij als eerste in bezit had. De pokémon kwam echter met een rotvaart op hem af en dat baarde hem best wat zorgen. Hij bleef verstard stil staan en zijn ogen werden even groot, voordat het dier tegen zijn lijf aan klapte en hij een flinke smak in de sneeuw maakte. Oof.