He keeps on Running, Running, Running

De roodharige jongen vroeg of Max hem niet ging aanvallen. De vraag verbaasde haar niet, want Max kon soms nogal dreigend doen. Mae wierp nog een blik op Max, die nog steeds staarde, en keek daarna Alex weer aan. "Nee," Antwoordde ze op serieuze toon, "Hij heeft nog nooit iemand echt aangevallen, eigenlijk." De Loyal Dog Pokémon had best wel eens gegromd en zijn tanden laten zien, maar echt iemand bijten had hij nog nooit gedaan. Het leek Mae ook niet echt nodig, maar je wist het maar nooit. "Zolang je mij of hem niet opeens aanvalt, zal het wel goed zitten," Glimlachte ze vervolgens. Alex reageerde op haar volgende woorden door te zeggen dat Max de andere mensen en Pokémon vast de stuipen op het lijf zou kunnen jagen. Mae lachte even en zei vervolgens: "Misschien kan 'ie iedereen bij een staarwedstrijd van tevoren gewoon al wegjagen met zijn blik, dan winnen we zonder twijfel." Het meisje aaide de Herdier even over zijn kop, wat een beetje ongemakkelijk ging omdat ze aan het lopen was, maar dat maakte haar niet uit. "Zou je daar wat voor voelen, Max? Een staarwedstrijd?" Omdat de Herdier nog steeds druk bezig was met staren, wendde hij zijn hoofd niet af, maar liet wel een geluidje horen dat duidelijk maakte dat hij het allemaal wel best vond. Mae grinnike even. Max was haar beste maatje en ze kon het ook wel waarderen dat Max haar probeerde te beschermen, maar anderen vonden het soms niet zo fijn. Een Pokémon die je de hele tijd volgt en je aanstaart zag er misschien ook niet zo heel vriendelijk uit, maar zodra Max ontdooide was hij heel aardig en speels. En had je het geluk een jonge Pokémon te zijn, dan werd het hele staar-gedeelte vrijwel meteen overgeslagen, omdat de Herdier een zwak leek te hebben voor kleine Pokémon. Er werd bevestigd dat de naam die van een element was, waarna Mae werd verteld dat Alex het vak altijd al interessant had gevonden en dat al zijn Pokémon dat soort namen hadden. "Oh, dat is zo gaaf!" Sprak Mae vrolijk. "Ik was geen uitblinker in scheikunde, of zo, maar het was wel interessant, ja. Hoe heten je andere Pokémon, als ik vragen mag?" Vroeg ze vervolgens geïnteresseerd.
Mae zag een glimlach op het gezicht van de jongen verschijnen niet lang voordat hij samen met Felix op de grond en in de sneeuw belandde. "Oh, sorry!" Mae kwam op haar knieën in de sneeuw terecht en keek bezorgd naar de roodharige jongen. "Gaat het?" Felix bleef met een tevreden gezichtsuitdrukking liggen op degene die hij net een kennismakingsknuffel had gegeven en kraaide even vrolijk, waarbij hij de jongen nieuwsgierig met zijn kopje iets schuin aankeek. "Felix.." Hoofdschuddend keek Mae de Skarmory aan, die haar zo onschuldig mogelijk aankeek. Met een zucht pakte Mae de jonge Iron Bird Pokémon op en zette hem naast haar op de grond neer. Vervolgens richtte ze haar donkerbruine ogen op Alex en stak haar hand uit om hem eventueel te helpen met opstaan. "Sorry," Mompelde ze ietwat beschaamd, "Felix is nogal, eh, enthousiast." Max was inmiddels wat dichterbij gestapt en inspecteerde de jongen kort met een kleine zweem van bezorgdheid in zijn ogen, maar al snel verdween dat weer en richtte de Herdier zich tot Felix. Toen die de blik van de Loyal Dog Pokémon zag, keek Felix wat beschaamd naar de grond, alsof hij net op zijn kop had gekregen van zijn vader.

Oof, hij veegde nog even over zijn hoofd heen na de klap die hij gekregen had toen hij tegen de grond aankwam. De pokémon die op hem zat nu was nog niet eens zo heel zwaar en zo groot was hij ook niet, maar een Skarmory had over het algemeen nog best veel kracht in zich en vooral als het met zo’n rotvaart uit de lucht kwam gevallen. Hij zoog even een grote hap lucht in en slaakte deze vervolgens weer uit. De pokémon keek hem nieuwsgierig aan, alsof Alexander zijn nieuwe prooi was. Een roofdier die hem ging verslinden. Hij grinnikte toen het dier zo van hem werd afgetild en stond op, veegde even rustig zijn kleding schoon en keek vervolgens weer terug naar het meisje. ”Zo te zien zijn we vrienden,” Hij gaf een aai over het kopje van de Skarmory. Je zag ze zo niet vaak, zo vriendelijk en enthousiast. In Sinnoh konden ze nog redelijk agressief overkomen. ”Geeft niet hoor, ik ben het gewend. Ik heb zelf ook een Skarmory. Had het alleen niet zien aankomen.” Hij kende het verhaal van de enthousiaste Skarmory. Enthousiast + Skarmory was soms nogal ernstig. Dan deden ze dingen zoals dit, wat vrij snel als een aanval werd opgevat maar meer als een spontane poging tot een knuffel was. Alleen waren Skarmory’s niet zo heel zacht en dus niet echt gemaakt om een knuffel te kunnen zijn.
De jongen bekeek Skarmory even. ”Zo te zien is het nog een kleintje, pas uit het ei gekomen?” Besloot hij vervolgens te vragen. Zijn Skarmory was al redelijk wat gegroeid, maar hij had hem ook al best lang. Hij zou niet weten hoe snel Helium was gegroeid eigenlijk, het was allemaal zo snel gegaan en hij had toen nog niet zoveel tijd besteed aan zijn pokémon. Helium had daar enorm onder geleiden, maar hij had Alex er nooit van beschuldigd. Hij was er nooit boos om geweest en dat waardeerde hij aan zijn pokémon. Hij was een betere trainer nu.

Winter was niet de beste tijd om te vallen, bedacht Mae zich, als daar überhaupt een goede tijd voor was. Sneeuw bleef niet voor eeuwig sneeuw en als het eenmaal begon te smelten als het op de kleding zat, kreeg je al snel een nat pak. Nadat Mae Felix neergezet had en die haar een vrolijke en zo zacht mogelijk kopstoot tegen haar been gegeven had, stond richtte ze zich weer op en zag Alex nog net wat sneeuwresten van zijn kleding kloppen voordat hij haar aankeek. Wat beschaamd glimlachte de brunette naar hem, waarna ze haar ogen even op iets anders richtte. Het was nou eenmaal wat gênant als je Pokémon tegen een ander aanbotste en die persoon nota bene op de grond deed belanden, of dat was het in ieder geval voor Mae. ”Zo te zien zijn we vrienden,” De blik van het meisje volgde de hand van de roodharige jongen totdat die bij haar Skarmory terecht kwam en bleef daar rusten. Felix nam de aai in ontvangst door eerst vrolijk te kraaien en vervolgens naar snel voren te hupsen om zijn kopje tegen het been van degene die hem geaaid had te duwen, met schattige oogjes vragend om meer aandacht. "Ja, dat denk ik ook." Glimlachte Mae. "Felix is een mensenvriend en houdt veel van knuffelen, waarschijnlijk is dat ook waarom hij op je afvloog: voor een welkomstknuffel, zeg maar" Probeerde ze met voorval met een ietwat beschaamd grijnsje uit te leggen. Met een opgeluchte glimlach hoorde Mae aan hoe Alex vertelde dat het niet erg was, waarna hij zei zelf ook een Skarmory te hebben en dat hij het alleen aan had zien komen. "Oh, wat leuk! En die heeft ook de naam van een element?" Vroeg ze oprecht geïnteresseerd.
Toen Felix merkte dat er naar hem gekeken werd, keek hij, nog steeds op dezelfde plek, op om de blik van de oudere jongen te ontmoeten. De Armor Bird Pokémon liet een zacht maar opgewekt geluid horen en klapte even met zijn opgevouwen vleugels. Er werd gevraagd of Felix nog jong was en Mae keek Alexander weer aan. "Yup, hij is pas een week of twee, drie geleden uitgekomen." Antwoordde ze. Max kwam naast haar zitten en hield alles in de gaten, van de roodharige jongen tot de onbekende mensen om hen heen, en van het restaurant waarvan ze dichtbij de deuropening stonden tot de taxichauffeurs die in hun auto aan de rand van de weg stonden en met een ongeïnteresseerde blik de menigte voetgangers afspeurden, op zoek naar een potentiële klant.