BOEM! een pan kletterde met een hoop lawaai op de keukenvloer, waarbij de inhoud op de stenen grond droop. De jonge coördinator dat achter het fornuis stond liep snel om het keukenblok heen om de schade te bekijken. Zijn poffin beslag was alweer op de grond gevallen. Zo te ruiken was het ook aangebrand want een rooklucht vulde zijn neusgaten. “Ah nee niet alweer!” kreunde Joey geërgerd en sloeg zijn handen dramatisch voor zijn ogen. Het feit dat hij zonet zijn hand had verbrand aan de hete koekenpan negeerde hij maar voor het gemak. Joey baalde ervan dat zijn recepten voor het maken van poffins telkens mislukte, hij deed alles via het recept van zijn moeder maar het bleef gewoon misgaan. “Is alles in orde hier?” zuster Joy kwam de keuken binnen gewandeld met haar Wigglytuff en keek ietwat bezorgd naar de jongen. “Uhh..” murmelde hij en keek geschrokken naar de rozeharige zuster die haar handen in haar zij had gezet. Kenzo die op het andere aanrecht zat keek geamuseerd toe hoe zijn trainer zich in de nesten werkte. Dat Joey de keuken mocht gebruiken als oefenterrein was nog best een riskante onderneming zeker omdat hij als dertienjarige knaap nog helemaal niet kon koken. Maar toch was hij eigenwijs genoeg om het toch te proberen. “Als je het maar wel opruimt,” vertelde de zuster hem voor de zoveelste keer bij zijn elfde poging. “Jaja, ik weet het,” zei hij dan weer maar dit keer had ze geen strenge blik. Joey schudde met zijn hoofd om zichzelf erbij te houden en keek schuldig naar de vrouw. “Sorry zuster, ik maak er iedere keer weer een troep van,” zei hij en pakte de pan bij de steel beet. Deze was nog warm maar zette hem toch terug op het fornuis, draaide het vuur uit, toen hij terugliep om de zooi op te ruimen. “Dat geeft niet je moet het ook nog leren. Het komt vanzelf wel goed,” vertelde zuster Joy. “Misschien moet je nu gewoon even een pauze inlassen en het morgen opnieuw proberen,” voegde ze eraan toe. Joey glimlachte naar de vrouw, enigszins opgelucht, maar toch was het niet leuk als alles iedere keer mislukte. Hij wilde het net zo perfect doen als zijn moeder had gedaan in haar tijd.. maar dat was nog moeilijker dan verwacht. Ook kon hij haar niet om raad vragen want dan zou zijn vader erachter komen waar hij zat.
Na het opruimen volgde Joey het advies op van zuster Joy en besloot om met Kenzo een kijkje te nemen in Camphrier Town. Hij had al plannen gehad om naar het Parfume Palace te gaan maar nog niet zoveel gezien van de stad zelf. Dat wilde hij misschien later nog eens over doen omdat hij de vorige keer de kans niet had gekregen om rustig naar binnen te gaan. “Laten we Haru en Maddox er ook maar eens bij halen!” Hij keek met een grijns naar zijn Chimchar die nog steeds aan zijn schouder hing. “Chimchar!” zei Kenzo en knikte instemmend naar de jongen. Deze pakte al de twee ronde voorwerpen van zijn riem en gooide ze met een sierlijk boogje de lucht in. Uit de witte stralen verschenen twee verschillende wezentjes die beide verbaasd om zich heen keken. Haru was degene die zich al snel over haar verbazing heen was en gretig om zich heen keek. “Ik dacht wel dat jullie het fijn zouden vinden om mee te gaan,” zei Joey tegen zowel Maddox als Haru, al reageerde de Pachirisu niet echt op hem. De vele geuren en het geroezemoes van de vele mensen interesseerde haar meer dan haar eigen trainer. Maddox daarentegen knikte instemmend. “Vee!” gaf hij als reactie. Kenzo sprong van zijn schouder waar hij zich bij zijn teamgenootjes voegde. Jep, dit was waar hij wel elke dag van kon genieten. Zijn Pokémon en het lekkere najaars zonnetje dat fel scheen op zijn gezicht. Hij plofte op een houten bankje neer om daarna wat voer bakken uit zijn tas te halen. Deze vulde hij met brokken zodat zijn Pokémon konden eten want ja.. daar had Joey nog niet eerder aan gedacht. “Eten!” Joey stopte het voer terug in zijn tas. Meteen stormde Haru naar haar etensbak dat was wel iets waar ze meteen op reageerde. “Wat ben je toch een rare snuiter,” gniffelde Joey zodra zijn Pachirisu dichtbij genoeg was. Dit hoorde ze gelukkig niet maar al had ze het wel gehoord dan had ze dat waarschijnlijk niet eens erg gevonden. Vervolgens vouwde hij zijn armen achter zijn hoofd en ging met zijn rug tegen de leuning aan zitten.
Terwijl zijn Pokémon aan hun eten zaten probeerde Joey een manier te vinden om toch zijn eigen poffins te maken. Hij pakte zijn recepten nog eens voor de zoveelste keer erbij en staarde naar de letters die op het papier stonden. “pff, ik wou dat het voor een keertje goed ging,” gromde Joey nijdig toen hij terugdacht aan het mislukte Poffin beslag dat op de grond was gevallen.Kenzo was degene die de woorden van de knul hoorde en keek van zijn bak met voer naar Joey. Maar nog voordat de kleine oranje aap er iets op kon antwoorden hoorde de twee een geschreeuw, niet veel later volgde er een harde klap en rende twee figuren uit het restaurant, van het terras af. Joey wist niet zo goed wat er zonet gebeurde maar dat deze mannen iets slechts van plan waren wel. Of dat ze het slechte al hadden gedaan. “Kom laten we gaan kijken.” Joey stopte vlug het recept van zijn moeder in zijn tas en deed deze om voor hij Kenzo, Maddox en Haru wenkte, de Pachirisu en Eevee volgden hem terwijl zijn Chimchar al naar voren rende. Geen idee hebbende of deze twee gasten hem hadden zien zitten liep hij naar het restaurant om te kijken of er niks ergs was gebeurd. Ergens wilde hij zich er niet mee bemoeien maar het was nog erger om niets te doen. Nog voor hij het gebouw kon bereiken knalde hij vol tegen iemand aan en viel met een harde klap op de grond. “Auw!” kreunde hij met een grimas op zijn gezicht en wreef met een pijnlijke uitdrukking over zijn achterwerk heen. “Misdree,” klonk er gepijnigd waardoor Joey zijn ogen opende. Een Pokémon dat hij niet kende was ook op de grond gevallen, maar het had meer het uiterlijk van een spook. “Kijk ‘ns uit wil je!” zei Joey lichtelijk geïrriteerd maar zag dat de Pokémon niet helemaal in orde was. ”Misdreavus is een Pokémon die lijkt op een bosgeest. Hij houdt ervan om mensen voor de gek te houden en te pesten en ze dan aan het gillen te krijgen door zijn geschreeuw. Ook aan haren trekken is één van zijn geliefde pesterijtjes.” klonk het vanuit zijn broekzak. “Goed om te weten dexter, dankjewel,” zei Joey op een sarcastische ondertoon maar zijn blik gleed meteen naar de Misdreavus die op de grond lag. Ze was gewond.. dat was duidelijk te zien maar hoe kwam een Misdreavus hier in Camphrier Town? “Wat vreemd..” mompelde Joey en keek hierbij naar Kenzo die aan zijn schouder hing. De Chimchar begreep het net zo evenmin als de jongen. Desondanks raapte Joey de Misdreavus van de grond en besloot alsnog om naar het restaurant toe te lopen. Om te kijken wat er aan de hand was en of hij kon helpen. Inmiddels had hij Haru en Maddox maar terug laten keren in hun Pokéballen voor het geval dat.
Bij aankomst was agent Jenny op een motor al gekomen om te kijken en was in gesprek met de eigenaar van het restaurant. Vrijwel direct toen de eigenaar de Misdreavus in zijn armen zag liep hij met stampvoeten richting de dertienjarige coordinator. “Dat is mijn Misdreavus! Agent dat is de dief!” riep de man buiten zinnen van woede en wees met een priemende vinger naar Joey. “Hé ik heb niks gedaan!” sputterde Joey verontwaardigd. De situatie was niet meer te volgen voor de jongen en keek met een nijdige blik naar de man die nogsteeds met een priemende vinger naar hem wees. Hoe ging hij zichzelf hier nu weer uitpraten..
(+Robin)
