Welcome in my world

Ze glimlachte toen Jean-Pierre haar een thumps-up gaf over haar volgende gymgevecht. "Laten we 't hopen," zei ze zachtjes grinnikend.
Zo te zien was het een familietrekje, wat haar neef deed. Ze keek eventjes op, nog steeds licht blozend. "Is er nog meer familie waar ik vanaf moet weten?" vroeg ze voorzichtig. Ze kon hem en oma, maar dat was dan ook het enige. Ze had nog niet echt de familie stamboom nagetrokken en alles om overal achter te kunnen komen. "Het is vreemd om te bedenken dat ik opeens familie heb om mee te praten en alles," gaf ze eerlijk toe. "En dat doet me eraan denken dat ik het Marcel nog niet eens heb verteld..." zei ze, meer tegen zichzelf dan tegen haar neef. Ze zuchtte zachtjes en keek verslagen naar de grond. Hoe zou die erop reageren?

Vivienne luisterde rustig naar wat Jean-Pierre te zeggen had. Ze had nu opeens zo'n grote familie, dat het soms moeilijk te bevatten was. Het ene moment had ze het idee gehad dat ze alleen op de wereld stond en nu stond haar neef haar uit te leggen wat er allemaal bij was gekomen. "Misschien moeten we ooit eens een familie reunie organiseren, maar dan wil ik wel eerst weten of er dingen zijn waar ik op moet letten, mensen die elkaar niet liggen of banden die verbroken zijn," zei ze met een glimlach. Ze wilde immers geen verkeerde dingen zeggen ofzo, dat zou het alleen maar erger maken.
De enthousiaste uitbarsten van haar neef deed d'r opkijken en haar ogen begonnen te fonkelen bij het zien van de botsautootjes. "Kom," zei ze vrolijk, terwijl ze de arm van haar neef pakte en hem mee ernaar toe sleepte.

Jean-Pierre bood aan om een botsautootje te delen en ze glimlachte. "Natuurlijk, wat dacht je anders," zei ze vrolijk tegen haar neef, die ze mee trok naar een van de blauwe autootjes. Ja, blauw zou de beste kleur zijn geweest, het was een mooie kleur. Met een grote grijns zakte ze in het autootje, naast het wiel. Ze zou Jean-Pierre de gelegenheid geven om te sturen, zodat zij hem aanwezigingen kon geven over waar ze heen moesten om de andere mensen het beste te kunnen rammen. Wat een heerlijke dag uit met familie was dit toch. Moest ze vaker doen.

Haar blijdschap werd gematched door Jean-Pierre, waar ze al helemaal blij van werd. Ze was al helemaal blij dat ze zo'n ontzettend gezellige neef had, maar vooral dat hij van ongeveer dezelfde dingen hielt als zij. Daaraan kon je echt zien dat ze familie waren. Ze plofte naast haar neef in het botsautootje en keek om zich heen. "Ik zal je sturen," zei ze tegen hem, terwijl ze met een grote grijns heen en weer keek. Er waren wat oudere mensen, maar vooral mensen van rond hun leeftijd die zich bevonden in de andere botsautootjes. Het startsignaal werd gegeven en ze knikte naar Jean-Pierre dat hij kon gaan rijden.

Jean-Pierre schoot direct naar voren toe en terwijl zij haar handen aan het stuur had, stuurde ze in de richting van het eerste de beste autootje dat ze kon vinden. Er zat een tweetal in, die zo te zien net zo veel plezier hadden als zij. Eens zien hoe goed in-sync ze was met haar neef. Ze maakte een scherpe bocht naar rechts, waardoor ze tegen de zijkant van het botsautootje aankwam en direct stuurde ze weer door om door te gaan naar de volgende. Het handelen van het gas liet ze maar over aan haar neef, ze hoopte alleen niet dat ze opeens naar voren zou schieten omdat ze op de rem werden gezet.