World so cold ~

Aldrei liep voor haar uit en had haar kop genegen. De gouden vos grauwde zachtjes naar iedereen die voorbij liep. Want ja, ze had een haat naar alles wat leefde. Haar kille blik zocht naar andermans ogen om ze ongemakkelijk te maken en haar negen staarten zwiepte geïrriteerd. Er was niks op de wereld om diens humeur op te klaren en er was geen vrolijke Aldrei vorm. Zelfs als Vulpix had ze al een vaste stormwolk over haar heen hangen. Maar het maakte de roodharige niet uit. Ze kon ermee leven en vond het veel beter dan haar over actieve Refur. De glimmende pokémon zette een drafje in terwijl ze doorliepen. Ragta keek verveeld voor zich uit terwijl ze verder liepen. Maar plots begon Aldrei weer te grommen en had haar ambere blik op een vreemde gericht. Een doorweekte vreemde wel eens waar. Met haar wenkbrauw omhoog keek ze naar de zwartharige meid. 'Hoe is het water?' vroeg ze sceptisch. Ze zag de humor er wel in, al keek haar pokémon alsof ze naar de plaag van de wereld keek.

Aldrei keek naar de meid en de Tepig alsof het twee ratten waren. Het kwam waarschijnlijk omdat haar Ninetales een watervrees had als geen ander. Ragya gokte dat haar pokémon nog zeeziek zou worden van een glas water. De gouden vos hielt dus ook braafjes afstand en hoopte maar dat de vreemde dankzij haar kille blik neer zouden vallen. Bij diens vraag keek Ragya sceptisch om zich heen, waar er nu natuurlijk zowat niemand stond. 'Nee, je bent de enige in de buurt' merkte ze droogjes op. Hierna liet ze zuchtend haar blik over diens doorweekte kleren glijden. 'Je hebt zeker geen handdoek nodig?' opperde ze poeslief. Ze had altijd een handdoek bij, al gebruikte ze die meer om vuur mee te doven. Toch gokte ze dat de ander zelfs dit, vrijgevig, aanbod niet zou aannemen. Je eer was toch ook zo kwetsbaar. Ragya kende er alles van.

Ze genoot wel van diens houding. Al was het maar om bruut entertainment. Ach, slechte humor maar goed. Beter als maar saai rondlopen toch? Alsof het antwoord van de ander haar verraste keek ze naar Aldrei, bijna vragend of deze handdoenbomen had gezien. De Ninetales schudde dramatisch nee, waarnaar ze beiden weer naar de ander keken. Ondertussen glipte ze met haar hand naar een zijvakje, en onder de lucifers, aanmaakhoutjes en meer vond ze een grauwgrijze handdoek. Hij was nog helemaal schoon en rook maar lichtelijk naar rook. Maar ja, het is gratis. Zo gooide ze ook de handdoek richting de ander. 'Ik zou je graag vuur aanbieden maar ik denk niet dat dat zozeer gewaardeerd word' voegde ze er liefelijk aan toe.

Aldrei leek iets minder de neiging te krijgen mevrouw in de fik te zetten toen ze tedelijk droog werd dankzij de handdoek. Maar het was al snel duidelijk dat de ander heel wat meer nodig had dan een droge kop om zich beter te voelen. Haar rode blik gleed even over de ander heen, waarna het al heel snel duidelijk was dat ze leed aan koorts. Al hielp haar aanduiding hierop natuurlijk ook. Redelijk triest, een duik in ijskoud water en dan al ziek? Pff, watje. Ze kon er dan wel weinig aan doen maar dat hielp het punt niet. Wat sceptisch keek ze de ander aan, haar gedachtegang in haar blik af te lezen. De ninetales liep nu naar de vreemde toe, snuffelde even aan diens been en keek toen kil omhoog in diens blauwe ogen. Zonder nog verdere blikken of blozen maakte ze hierna een vuurtje voor diens voeten en liep droog weer weg. Vragend keek Ragya haar vreemde pokémon aan 'Goed bedoelt gebaar?' mompelde ze sarcastisch. Maar ze keek al snel weer terug. 'Nou, ik kan je ook een lift aanbieden maar dat is op eigen risico~' Opperde ze hierna op simpele toon. Geen idee hoe het zou gaan met twee mensen op Sleipnir, waarschijnlijk niet goed. Maar ja, de roodharige haalde haar schouders op en deed aanstalte weer weg te lopen. De ander zou het aanbod vast niet aannemen en ze was klaar met haar sociale daden voor de dag.

Ho wo wo, ze bood een lift aan maar was dus geen taxi. Het was eerder een lift naar het dicht bij zijnde dorp zodat ze niet doorvroor. Niet een hele reis terug naar madame haar huis. ‘Heilsa’ sprak ze in haar eigen taal na het niesje. Ze sprak wel eens vaker per ongeluk in de andere taal, waarschijnlijk omdat ze dan niet nadacht over de vertalingen. Maar op een iets wat verontwaardigde wenkbrauw optrek na liet ze de opmerking maar voor wat het was. Hopelijk was de blik duidelijk genoeg dat ze ook niet moest denken dat ze ook zo’n liefdadigheidsdienst was. Aldrei drukte haar oren in haar nek en rekte zich uit, duidelijk makend dat ze wou gaan. Maar Ragya richtte geen aandacht op de pokémon en antwoorde op de ander; ‘Ragya Airon, en met wie heb ik het genoegen?’ Bij haar naam werd haar accent sterker, al klonk er ook iets verkeerds aan waardoor een opmerkzaam iemand kon gokken dat het een afkorting was. Maar ja, Ragya deed nooit zo moeilijk over haar naam.

Allison Lévesque, een achternaam die ze onmogelijk uit kon spreken met haar accent. Leuk, Allison L. werd het dus. Het was gewoon vreemd hoe ze sommige klanken maar niet te pakken kreeg in haar manier van spreken. Zelf was ze ook zo vriendelijk andere het niet aan te doen om Katarinadóttir Baltasardóttir te laten onthouden, dat zou redelijk wreed zijn. Ze hadden al genoeg problemen met haar voornaam.. en die bestond maar uit 5 letters. Om het namen punt nu maar achter haar te laten en in te gaan op het punt dat ze een taxi was. ‘Ja hoor, het is niet zo heel ver’ Ze was niet zo diepgaand in de kleinere plekjes maar ze had toch nooit haar reisliefde weg kunnen werpen. Onbewust kende ze zo meer plekken dan ze had verwacht. Even dacht ze erover na om gewoon te lopen. ‘Wil je snel en oncomfortabel of..?’ Opperde ze maar simpel. Ze wist dat Sleipnir best beiden meiden kon dragen, maar comfortabel was zeker wat anders. Daarbij was de hengst nog wel eens te snel naar iemand anders hun zinnen. Dus ze opperde de manier lopen maar, al was het vast duidelijk dat de andere optie een pokémon was.

Bij de woorden van de ander grijnsde ze breed. ‘Ja, dat krijg je ook, zonder twijfel’ bevestigde ze. Ze moest toegeven dat Sleipnir de eerste paar minuten alles behalve comfortabel was. Maar hey, het was snel en ze kon wel van een normale hoeveelheid leedvermaak genieten. Dus pakte ze in een snelle handeling de pokébal van haar hengst en liet de Ponyta eruit. Deze schudde meteen zijn helblauwe manen uit en keek met zijn stormgrijze ogen naar de vreemde. Met gemak klom Ragya op diens rug en ging wat naar voren zitten, zodat er ook nog plek was voor Allison achterop. Ze gebaarde simpel naar de overige ruimte achter haar. ‘Een handje nodig?’ opperde ze heel behulpzaam, terwijl er in haar ogen wat anders lag. Sleipnir stapte echter opzij en Ragya probeerde het beest stabiel te houden, wat moeilijk gaat zonder zadel nog hoofdstel. Met zijn normale hoeveelheid beledigingen sprak de hengst dat hij het niet eens was dat de doorweekte meid mee moest. De roodharige zuchtte en gaf hem een afkeurende por met haar hak. ‘Klaar nu, Sleipnir, verman je eigen’ Met die woorden liet hij klagelijk zijn kop hangen en bleef stil staan, Aldrei kon het niet laten geamuseerd haar kop te schudde.