Catching an pachirisu

Roxy verbleef in een kraak pand in de buurt van Couarine City. Want eigenlijk wou ze een nieuwe team lid bij haar in de team hebben. Niet dat haar Chatot begon te vervellen, in tegen deel zelfs. Haar lieftallige vogel zal haar nooit vervellen, maar een extra team lid er bij kon nooit verkeerd zijn. Daarlangs had ze altijd al een zwak gehad voor elektrische pokémon en dan voornamelijk Pachirisu. Maar als het goed was overnachtte ze nu op een gunstige plek waar ze het beestje zou kunnen vangen. Helaas had ze nog niet genoeg geld voor een shiny bal, want wat had ze graag een roze Pachirisu gewild. Maar goed wat verwacht je dan van een Team Rocket lid, dat op straat leefde. En haar eten in afval containers moest vinden. Ze had geluk dat ze goedkoop aan peuken en drank kon komen. Anders was het helemaal een ramp geweest voor haar.

De zon wekte haar op, want het scheen in haar gezicht. Om draain hielp ook niet, want echt muren om haar heen stonden niet. Zuchtend stond ze op en zorgde ze dat de zon niet meteen in haar ogen scheen. “Ochtend, ochtend,” kwam er vrolijk het de snavel van haar Chatot. “Goeie morgen lieverd,” reageerde Roxy terug. “Love you,” kreeg ze als antwoord terug. Een glimlach stond op haar gezicht en ze stond op. Ze keek om zich heen, en zag de zon opkomen. Het was nog vroeg in de ochtend en ze voelde de koelheid van de ochtend ook nog. Net zoals de afgelopen dagen, ging het vandaag ook weer warm worden. Ze rekte zich zelf uit en begon een paar yoga oefeningen te doen. Iets wat ze wel vaker deed in de ochtend, om haar geest weer te reinigen.

Na haar Yoga probeerde ze weer voorzichtig naar beneden te klimmen, zodat ze haar zoek tocht weer kon beginnen aan eten. Zoals gewoonlijk bleef haar Chatot in haar buurt, niet dat hij haar op kon vangen als ze viel. Maar het was voor beide toch een fijner gevoel, als de een in de buurt van de ander is. Ze klom precies op de zelfde manier naar beneden, als dat ze gisteren naar boven ging. Alleen in plaats van naar de verdiepingen toe te springen, moest ze nu heel voorzichtig er van af springen. Alleen ze was bij een verdieping vergeten, dat het nog al een smal stukje was waar ze op terecht moest komen. Gelukkig ging het allemaal net goed en kon ze haar evenwicht op vinden. “Bijna, bijna, Burdie schrikken,” hoorde ze uit de snavel van haar pokémon komen. Hij was niet de enigste dat even schrok. Zij zelf was ook even bang, maar gelukkig was de angst al gauw weer weg. En kon ze zich weer goed focussen op het afdalen naar beneden. Ze schonk een glimlach terug aan haar pokémon, voor dat ze de laatste twee verdiepingen naar beneden ging. Op het kleine stukje waar ze stond, sprong ze naar een grote plateau. Iets waar ze wel aan durfde te hangen en zeker van wist, dat hij niet af zou breken. Al gauw bleek da ze er niet veel langer op moest staan, want zodra ze er vanaf was gesprongen. Viel het achter haar naar beneden. Opluchting ging door haar lichaam. Ze liet zich weer hangen en daarna vallen op de volgende etage. Bij de laatste etage hoefde ze niet moeilijk te doen en kon ze gewoon naar beneden springen. Dat was zo laag naar de grond gezakt dat je zonder bot breuken er vanaf kon springen.

Een maal beneden vloog haar vogel trots op haar af, ze gaf hem een aai onder zijn snavel. Daarna vond Burnie al gauw een plek op haar schouder. Ze pakte uit haar rok zak haar pakje sigareten en pakte er een uit en stak die op. Dit keer bleef Burdie wel gewoon op haar schouder zitten. Aangezien de rook niet in zijn gezicht waaide. Iets wat haar pokémon best vervelend vond, en wat ze ook goed kon begrijpen. Eerst vond ze het ook best irritant, maar dat was voor dat ze aan het roken geslagen was. Waarschijnlijk als ze nu zou stoppen, zou ze het ook weer irritant vinden. Maar Roxy was ook een rookster, wat rekening hield met mensen waar ze in de buurt van was. Dat hun er niet veel last van hadden. Maar het scheelde dat er nu waarschijnlijk niemand op straat te vinden was. Waar ze al gauw gelijk in had, aangezien de bakker zijn brood ook nog niet naar binnen had gehaald. Ze kon het dan ook niet laten om een paar lekkere broodjes te pakken. Ze pakte een witte pistolet voor haar vogel, en twee croissantjes voor haar zelf. Gelukkig was had ze het gauw gepakt, want net als ze verder wou lopen, kwam de bakker naar buiten. Ze nam een sprintje en haar Chatot vloog van haar schouder af. Natuurlijk ging haar pokémon sneller dan dat zij deed, maar ze waren beiden wel snel genoeg om van de baker af te komen. Een paar straten verder nam ze snelheid af en stopte bij de eerste bankje wat ze zag en ging er op liggen. Terwijl ze op adem kwam, hoorde ze Burdie terug vliegen en zat daarna al gauw op haar buik. “Kijk een maatje je ontbijt,” zei ze terwijl ze de pistolet aan de vogel gaf. “Dankje, dankje,” kreeg ze terug te horen, en hij pakte hem met zijn snavel vast. En ging van het bankje af op de grond eten. Roxy ging zelf ook weer over eind zitten en begon aan haar croissantjes te eten. Het was lang geleden dat ze zulk vers brood had gegeten, laat staan een croissantje. Dit waren een van de beteren dagen voor hun. Dat ze gewoon iets vers te pakken konden krijgen, en ook nog goed vul baar. Natuurlijk is het niet het zelfde als de meeste mensen op haar leeftijd eten. De meeste mensen konden ook nog iets van beleg op hun croissantje of pistolet doen. Of hun eigen pokémon gewoon normaal pokévoer geven. Maar dat zat er allemaal helaas niet in bij het meisje.

Nadat hun klaar waren met hun ontbijt, stond Roxy op en voelde ze al gauw het oude vertrouwde gewicht van haar pokémon op haar schouder. Samen liepen ze naar een water kraan, wat toegankelijk was voor iedereen. Iets wat ze alleen maar fijn vond, 's avonds of op ochtende als deze. Gebruikte ze het soms ook als douche. Maar nu gebruikte ze het om even voldoende vocht naar binnen te krijgen. Eerst nam ze zelf iets en daarna hield ze hem open voor haar vogel. Natuurlijk moest hij er weer helemaal onder gaan zitten en daarna zijn snavel open doen. Op de een of andere manier hield haar pokémon van water. Iets wat Roxy totaal niet kon begrijpen.

Toen ze naar het veld wou lopen, waar ze de Pachirisu's kon vinden, zag ze er al een in haar buurt op verkenning tocht. Waarschijnlijk zocht het beestje naar eten, maar had die tot nu toe nog niks gevonden. Wel zag de pachirisu vrij mager uit, iets waar Roxy best wel medelijden mee had. Ze probeerde voorzichtig in de buurt van de pokémon te komen, om er contact mee te leggen. Want een goede band vanaf het begin vond ze al belangrijk. Vooral omdat ze voor het eerst in haar leven een pokémon zou gaan vangen. De pokémon merkte al gauw dat ze in de buurt kwam, en keek op. Niet gauw daarna rende het weg. “Vlieg er achter na en doe een Peck,” zei Roxy vlug tegen haar eigen pokémon. Gelukkig begreep haar Chatot het meteen en vloog hij er op af, en gaf hij het beestje een flinke Peck op het hoofdje. De pachirisu stopte meteen met bewegen, ergens was ze bang dat ze het nu bewusteloos had gemaakt. Maar dat was gelukkig niet, het beestje was gewoon zwakker dan het hoorde te zijn. In eerste instantie probeerde de pokémon Spark aanval terug te doen, maar omdat hij zo zwak was lukte het hem niet. Dus koos hij er maar voor om zijn Quick Attack te proberen op de Chatot. Wat nu inmiddels op de grond zat tegen over de Pachirisu. Door dat Roxy geen opdracht had gegeven, liet Burdie zijn aanval op zich komen. Terwijl dat gebeurde zocht hij wel oog contact op met zijn trainster, wat een zucht liet. Aangezien ze vanuit ging dat haar vogel wel zelf kon bedenken om te ontwijken. Wat hij meestal wel deed als ze iets naar hem te gooide.

“Doe nogmaals je Peck,” zei ze tegen haar pokémon, hij knikte en vloog weer op de elctrische pokémon af. De ontwijk van de Pachirisu lukte helaas niet, in tegen deel zelfs hij verloor zijn evenwicht. Gelukkig deed Burdie uit eindelijk de Peck aanval ook niet. Ergens wat best een opluchting was voor de zwart harige. Het kon zijn dat de combinatie van uitputting en de eerste Peck aanval veel kracht had geëist van de pokémon. Roxy probeerde er naar toe te lopen voorzichtig. Terwijl de Chatot al langs de pokémon stond en vragend naar de mede pokémon keek en daarna naar Roxy. Toen ze eenmaal bij de pokémon was stak ze voorzichtig haar hand naar hem uit. Natuurlijk moest hij er niks van hebben, iets wat best begrijpelijk was. Maar al gauw begon hij er aan te ruiken en probeerde kracht in zijn pootjes te vinden. “Geen idee of je me kan verstaan,” begon Roxy tegen de pokémon te praten. “Maar als je in me team komt, beloof ik hier bij plechtig dat ik goed voor je zal zorgen. En dat dit nooit meer bij je zal over komen,” vervolgde ze verder. Ze kon begrijpen dat de pokémon haar in eerste instantie niet wou gaan geloven. Want zelf was ze natuurlijk ook best mager. Maar kon voor genoeg voedsel en verzorging zorgen, zodat ze toch op kracht was samen met haar pokémon. En ze zag ook niet in, waarom het niet ging lukken bij deze lieve rakker. Ze kon vast en zeker nog bij de bakker langs, wat meestal oud brood in een vuilniszak deed. Het was misschien wel niet meer vers, maar er zat vast wel iets voor de pokémon om op kracht te komen. Ook kon ze hem wassen onder de water kraan, en daarna voor een gratis beurt bij de pokémon center.

In de tussen tijd dat Roxy zat na te denken over hoe ze de Pachirisu kon opknappen. Was hij weer kracht gaan zoeken om op zijn vier poten te staan, en zelfs om op zijn kon te zitten. Hij was nog niet weg gelopen. Door de houding dat hij aannam, kreeg Roxy het gevoel dat hij het goed vond. Alleen geluid of een teken had ze nog niet gekregen. Dus haar pokébal op te verspillen durfde ze nog niet helemaal. Waarschijnlijk was de pokémon toch wel zo vere uitgeput dat het hem niet lukte om uit de bal te komen. Maar dan nog durfde ze de risico niet te nemen. Dus vroeg ze voor de zekerheid “En wat vind je van het idee?” Deze keer kreeg ze een zacht uitgeput geluid van de Pachirisu en een knik. Maar de knik leek al te veel te zijn, om hem weer bijna uit balans te krijgen.
Met een bezorgende blik keek ze even haar Chatot aan wat zei “Doet het!nieuw maatje, nieuw maatje.” Ze toonde een glimlach naar Burdie en pakte een pokébal. “Oke hier gaat die dan,” zei ze en tikte de bal zachtjes tegen de hoofd van de Pachirisu aan. Niet te hard natuurlijk anders zou het misschien nog wel het leven van het beestje gekost hebben. Ze zag de pokémon in de bal verdwijnen en hield de bal nu in beiden handen. Voor een uitgeput beestje ging de bal voor haar gevoel nog wel snel op en neer. Niet al te snel natuurlijk, maar wel op de normale tempo voor haar gevoel. Met afwachting wachtte ze op het moment dat de bal stil zou liggen in haar handen. Tenminste ze hoopte er op dat hij stil ging liggen.

OCC: Alinea 5 begint de catch.

Geluk stond blijkbaar aan Roxy's kant vandaag. Eerst kon ze brood jatten zonder in de problemen te komen, en nu lag de pokéball. Waar de Pachirisu in ging stil in haar handen. Verbazing wekend keek ze naar de stil liggende pokéball. En keek haar Chatot aan, en toen kreeg ze een lichtelijke paniek aanval. Want ze was bang dat de bal niet meer bewoog, vanwege het feit dat hij dood was.
Dus gauw gooide ze de bal zachtjes tegen de grond, en gelukkig kwam hij er levend uit. Opluchting ging door haar lichaam, en haar Chatot vond het nogal een grappige vertoning van haar trainster. De Pachirisu keek nogal verbaasd naar haar. “Het spijt me ik dacht dat je dood was,” reageerde ze verontschuldigend. Ze pakte het arm beestje op en liep als eerst naar de kraan. “Oke we gaan je even opfrissen maatje,” Zei ze tegen hem, terwijl ze de water kraan weer opent. Met de ene hand houdt ze de kraan open, en met de andere hand maakte ze het beestje schoon. Ze pakte een flesje poké shampoo wat ze ooit uit de winkel had gejat. En smeerde het beestje er mee in.

De schoonmaak sessie deed de pokémon al veel goed. Hij zag er al iets sterker uit en ook verzorgende. Na dit was het de tijd om weer wat eten te stelen. En kon ze ook meteen iets jatten voor 's avonds of anders de middag. Ze waren weer terug bij de container van de bakkerij. Ze zette de pokémon in de grond en boog over de container, om te zoeken naar de vuilniszak vol brood. Gelukkig vond ze al gauw iets en opende de vuilniszak. Het rook voor haar nog best vers, maar bakkers verkochte een dag oude brood al meestal niet. Geluk voor haar natuurlijk, maar het was minder voor de baker. Ze vond een zakje met drie gebakjes er in, dus die pakte ze so wie so mee. Want ze konden wel iets vieren, aangezien het feit dat ze een nieuw team lid had. Daarna vond ze nog een zakje met drie afbak broodjes er in, dus dat pakte ze ook mee. Ze liet de zak open, voor andere mensen. Mensen die nog niet zo goed waren in eten zoeken, zoals zij.

Nadat ze eten had gevonden, liep ze richting de pokémon centrum, en ging voor de deur iets eten. Want het was te mooi weer om nu binnen te gaan zitten. Ze deed de zakje met het gebak er in open. Eentje pakte zeer uit en de andere twee laten ze op het zakje staan. Zodat ze er beiden van konden eten. Eerst begreep zijn Pachirisu het nog niet echt wat de bedoeling was, maar toen hij de Chatot zag er van eten. Wist hij dat het eten was, en probeerde hij er voorzichtig er aan te eten. Want het was natuurlijk nieuw voor hem. Maar blijkbaar vond hij het wel lekker, terwijl Roxy aan het eten was. Bedacht ze dat ze het beestje nog geen naam had gegeven. Terwijl ze verder at van het gebakje, bedacht ze een goede naam. Maar bleef de pokémon aan kijken, waar hij blijkbaar geen ergen in had. In tegendeel hij bleef lekker door eten en had als eerste het gebakje op. Iets wat ze wel kon begrijpen, aangezien hij er nogal uitgehongerd uit zag. “Heb je genoeg gehad?” vroeg ze voor de zekerheid na, aan de Pachirisu. Hij liet weten dat hij nog iets meer wou. Gelukkig zaten er 6 afbak broodjes in de zat. Dus was er voor ieder twee, maar het leek haar slimmer om het broodje door de midden te doen. Zodat het beestje zich niet verplicht voelde om alles op te eten. Het moment dat ze het broodje door midden deed, bedacht ze ook de naam. “Kijk eens aan Sparky voor jou,” ze ze. Hij keek haar even vragend aan en maakte daarna een vrolijk geluidje en pakte het broodje aan. Sparky klom met het broodje op haar hoofd en at hem lekker op. Nu had ze twee pokémon dat op haar ging zitten. Iets wat niet erg was, maar hopelijk ook geen probleem werd. Ze wou namelijk niet hebben dat ze op haar gingen vechten voor een plek.

Nadat ze allemaal klaar waren met eten, deed ze haar pokémon even in de bal. En liet ze ook weten waarom, ze wou namelijk dat ze even naar de pokémon centrum gingen. Waar door ze zeker wist dat beiden weer op goede sterkte was. Ook al zag haar Pachirisu er nu beter uit dan dat ze hem net was tegen gekomen. Iets waar ze best blij mee was, als ze hem niet had gevangen was hij misschien overleden. Door honger of door irritante rot kinderen, dat hem mishandelde. Op dit soort dagen wist ze toch maar weer, dat ook al ben je arm en heb je geen dak boven je hoof. Dat je er toch makkelijk er door heen kon slaan. Want nu heeft ze niet alleen haar zelf goed kunnen verzorgen, maar ook haar nieuwe team genoot.

Ze liep het pokémon centrum in en gaf de ballen aan de zuster, wat achter de balie stond. Zij legde het weer op een plaat en controleerde of alles goed was. Wat gelukkig ook zo was, ze waren beiden niet ziek en veel genezing hadden ze blijkbaar ook niet nodig. Ze gaf de onderzoek resultaat weer terug aan Roxy en zei dat ze ook goed verzorgd was. Iets waar ze natuurlijk blij mee was om te horen. Anderen mensen deden haar niet zo veel, maar als het ging om pokémon levens dan zou ze er alles aan doen om het goed te krijgen. Wat misschien soms best raar zou zijn voor somige mensen, aangezien ze bij Team Rocket zit en ze pokémon jat. Maar meestal jatte ze pokémon van trainers die er niet goed voor zorgen. Waardoor de jonge dame het meestal niet zo erg vond. Ze nam de pokéballen weer aan van de zuster en liep het pokémon center uit.