Het was niet een van de meest slimme ideeën van Kai geweest om met een omweg terug naar de rangerbasis te gaan aangezien het best een eind wandelen was. Maar de jongen had simpelweg geen zin om terug te gaan naar dat krappe hok en wilde veel liever nu alleen zijn. Zeker na zijn laatste Quest die hij een soort van had moeten doen maar het beeld dat de moeder ontzettend dankbaar was geweest kreeg hij maar niet van zijn netvlies. Het was niet alleen emotioneel voor de jongen maar ook voor de vrouw en haar dochtertje.. hopelijk maakte ze het goed. Dit had Kai aan het denken gezet en ondanks dat hij absoluut geen contact met zijn vader wilde besefte hij ook dat de man nog de enige was die hij had. ongeacht wat hij ook van hem vond bleef het zijn vader. Kai hoopte ergens dat hij iemand om hulp of advies kon vragen wat hij het beste kon doen om te accepteren dat hij hiermee zijn moeder niet ging terugkrijgen. Kai zuchtte even diep terwijl hij een blik op zijn horloge wierp en zag dat de namiddag al langzaam aan het vallen was.. het was niet makkelijk om dit te accepteren. Kai keek even kort naar de Pikachu die op zijn schouder en de Zorua die naast hem liep, achter hen liep een vosje dat hen vanaf het strand al achtervolgde. Het begon de jongen een beetje te irriteren dat de Vulpix hem de hele tijd volgde waardoor hij zich afvroeg waarom hij niet terug ging naar zijn trainer. Kurama scheen het niet echt erg te vinden omdat de kleine pluizenbol een geamuseerde grijns op haar gezicht had staan. ”Volgensmij vind hij je wel leuk..” grijnsde de Zorua waardoor de jongen opkeek en vragend naar zijn partner staarde. Kai begon al vrij snel door te krijgen waar de Zorua het over had en balde kwaad zijn vuist terwijl hij zijn ogen sloot en zijn tanden op elkaar klemde. “..nou.. ik mag hem niet en ik vraag me af of zijn trainer niet naar hem opzoek is..” gromde hij waarbij Vulpix even kort bleef staan toen de jongen dit ook deed. Het vosje wierp de knul een boze blik toe maar toch verscheen er soortvan verdriet in zijn ogen. Kai schrok hier even van maar de Pokémon rende al langs hem af met tranen in zijn ooghoeken. ”Ben je nu blij?” beet Kurama toe maar de jongen haalde enkel zijn schouders op. Voor hem was het beter zo. Het was opdat moment dat zijn Pikachu ervandoor besloot te gaan.
Naruto rende langs het joch af dat hem diep had gekwetst en wilde niet langer bij hem in de buurt zijn..nee blijkbaar waren alle levende wezens hier die hem geen blik waardig keurde. De Vulpix had al zijn hele leven de naam mislukking boven zijn hoofd hangen en wenste dan ook vurig dat hij niemand meer tegen zou komen. Pff.. ze konden hem wat.. allemaal. Het was dat hij hier in Kalos vastzat en niet terug kon naar zijn thuis want anders had hij dat allang gedaan maar hij had natuurlijk de pech dat hij een nutteloze Pokémon was die geen mensentaal kon. Naruto stopte na een tijdje met rennen toen hij opeens op een open plek was gekomen dat uitzicht had op een klein riviertje dat zich net buiten de stad bevond. De vele lichtpuntjes gaven het wat meer effect waardoor hij ook meer het gevoel kreeg dat het donker begon te worden. De Vulpix zuchtte even diep waarna zijn oortjes wat treurig omlaag gingen hangen maar keek op toen hij een geluidje hoorde achter zich. Er stond een Pikachu achter de Vulpix die hem met een vriendelijke glimlach aankeek. In plaats van de Pikachu recht aan te kijken tuurde hij met zijn bruine ogen naar zijn spiegelbeeld die er vrij rimpelig uitzag. Het was opdat moment dat hij wat grote en stevigere voetstappen voelde waarna het figuur van die knul achter de Pikachu verscheen. De gele muis kwam toen dichterbij waar hij een pootje op zijn schouder legde waardoor Naruto naar de jongen keek die naast hem kwam zitten. De Zorua nam aan de kant van de jongen plaats. “Het spijt me.. ik had niet zo moeten doen,” sprak de jongen uiteindelijk na een lange stilte. Vervolgens voelde de Vulpix hoe er een hand op zijn kop werd neegelegd en keek de jongen aan terwijl er tranen in de ooghoeken verschenen van de Pokémon. “..als je nog steeds wilt mag je wel met me mee..” mompelde de knul terwijl hij even wegkeek.
“..vuuul,” piepte het wezentje waardoor Kai opkeek en een glimlach op zijn lippen toverde en voelde hoe de kleine vos op zijn schoot kroop. De jongen grinnikte even toen hij een kietelend gevoel op zijn wang voelde door de haren van de Vulpix die er langs streken waarna hij opmerkte dat de Pokémon een naam ketting had. Er stond [b]NARUTO[/i] in gekerfd. Kai keek even fronsend naar de vos die tevreden op zijn schoot lag opgekruld dus zijn naam was Naruto huh? “Well.. Naruto..” begon Kai en de Vulpix richtte zijn kopje op hem en keek even vragend naar de knul. “.. ik ben Kai en dat zijn mijn vrienden Kurama en Minato.” De kleine vos ging overeind zitten toen de jongen op beide Pokémon een hand had gelegd. Vervolgens pakte hij de Pokéball van Sasori en gooide deze ook op waardoor een Growlithe aan de zijde van zijn Pikachu verscheen. Deze keek ietwat slaperig uit zijn ogen maarw werd al snel klaar wakker toen hij iemand deze kant op hoorde komen. Sasori kefte enthousiast waarna Kai alarmerend omkeek en de puppy Pokémon achterna probeerde te gaan maar deze probeerde al de oren te likken van de persoon.. oh man als hij beter had geweten. Opdat moment besloot Kurama achter de Growlithe aan te gaan en hem te corrigeren door het wezentje omlaag te krijgen maar ze was niet sterk en groot genoeg om de Pokémon naar de grond te trekken. Kai die inmiddels overeind had weten te komen rende naar zijn partner toe en greep de Growlithe om zijn middel die hij toen naar de grond liet zakken en keek hem streng aan. “Foei, hoe vaak moet ik je nog vertellen dat je dat niet mag doen?” sprak hij met een scherpe ondertoon tegen de Growlithe die zijn kop zielig omlaag liet zakken. Vervolgens keek de jongen even naar de persoon in kwestie en keek deze verontschuldigend aan. “..het spijt me.. voor alles.. dat hij heeft vies gemaakt..”
